[TR] Disneyland Resort Paris 31/1/18 en 1/2/18 - De avonturen van een gestoorde pretparkfan

.
Inleiding

Iedereen kent het gevoel: heel wat andere mensen zijn al naar een bepaald pretpark geweest - vaak zelfs meerdere keren - maar jij nog niet. Zo had ik zelf nog nooit een voet in DLRP gezet. Niet één, maar twee nieuwe parken die op ontdekking wachtten! Toch besefte ik dat het voor mij niet eenvoudig zou worden om hier een bezoekje te brengen. Naar het buitenland reizen, een hotelovernachting boeken … het zijn allemaal dingen die ik in mijn eentje moeilijk voor elkaar krijg. Gelukkig was mijn zus bereid om mee te gaan, ook al is ze geen echte pretparkfan zoals ik. En dit TR bewijst het: mijn wens is nu uitgekomen.

Ik moet eerlijk opbiechten dat het hele idee om DLRP te bezoeken op een bizarre manier ontstaan is: het is namelijk een rechtstreeks gevolg van mijn zogenaamde ‘trauma’ rond Phantasialand en Taron. Nee, die absurde geschiedenis ga ik hier niet meer oprakelen. Maar ik had destijds wel ontdekt dat DLRP een zeer goed gehandicaptenbeleid heeft, zowel qua informatieverstrekking als qua pogingen om zo veel mogelijk mensen verantwoord mee te krijgen op hun attracties. Hoewel ik Disney lange tijd te duur heb gevonden - zeker omdat je moet overnachten - was mijn interesse in dit Parijse resort nu echt wel gewekt. En van het één kwam het ander … Ook al heb ik intussen besloten om PHL toch een eerlijke kans te geven en in de toekomst eens naar Brühl te gaan, zonder mijn problemen met dit park zou ik niet zo snel in Parijs zijn geraakt. Bizar hoe de dingen soms kunnen lopen :)

Ik schrijf graag, zeker als het om verhalen gaat. En een Tripreport is toch ook een soort verhaal? Maar mijn verhaal zou gaan over een plek waar veel forumleden al eens geweest zijn, en dan probeer ik er toch graag een aparte draai aan te geven. In dit geval kreeg ik daar onverwachts een goede kans voor. Disney is best prijzig, en in het Grote-Kleine-Vragen-topic heb ik jullie uitgebreid gevraagd hoe je de kosten zo veel mogelijk kan drukken. Jullie gaven me veel nuttige adviezen - waarvoor dank! - maar de reactie van Michielsken spande de kroon! Ik zal hem hier even quoten (het origineel staat op pagina 10 van Grote Kleine Vragen).

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Michielsken

1) Steel een auto, liefst een die volgetankt is
2) Bedreig een persoon die ermee kan rijden en laat hem naar Disneyland rijden (best Parijs, want Shanghai is wel echt ver rijden)
3) Breek in in het park ; overdag, want dat valt minder op tussen al die andere, betalende, bezoekers
4) Overval andere gasten en eis hun toegangstickets
5) Doe eens zot met je teveel aan tickets en dus dito fastpassen
6) Verleidt een eenzame rollercoasterfan en slaap met hem op zijn kamer (al dan niet letterlijk samen slapen)
7) Herhaal stappen 3, 4, 5 en 6 tot je het welletjes vindt. (Hoeft niet dezelfde fan te zijn)
8) Hopelijk heb je je chauffeur ook meegenomen in het park en de hotelkamer, anders doe je stap 2 opnieuw, maar dan naar Leuven
9) Vestig je hoop op de Franse politie die waarschijnlijk nog niet op de hoogte is van je daden omdat ze op zoek zijn achter moslimterroristen ipv gestoorde pretparkfans
10) Indien een van beide attracties toch gesloten was, herhaal alle stappen tot en met 9
11) Maak er een TR van aub!

---

Hilarische reactie … en geef toe, het zou een zeer origineel TR opleveren. Dus toen dacht ik, waarom niet? Mijn zus en ik gaan ons uiteraard nooit als echte criminelen gedragen, maar we kunnen wel doen alsof het zo was! Ik besef dat het misschien niet iedereen zijn soort humor zal zijn, maar ik hoop dat jullie me voor één keer deze creatieve vrijheid gunnen. Sommige dingen in dit tripreport moeten dus met een flinke schep zout genomen worden. Ik denk dat iedereen het verschil ziet tussen wat echt gebeurd is en wat zich enkel in mijn zwarte fantasie heeft afgespeeld :p


Woensdag 31 januari 2018

De meeste mensen huiveren waarschijnlijk bij het idee van een wekker die al rinkelt om 4u30, wanneer de rest van de wereld nog slaapt. Maar voor mij als postbode was dit slechts een halfuurtje vroeger dan op een normale werkdag. Trouwens: twee dagen om twee nieuwe pretparken te ontdekken, een betere motivatie om uit bed te geraken zal je niet snel vinden! Mijn kleren en rugzak had ik de avond voordien al klaargelegd. Klokslag 5 uur trok ik de deur van ons huis achter me dicht en ging ik te voet op weg naar het treinstation van Leuven, waar ik met mijn zus had afgesproken.

Gelukkig maakte de NMBS zijn reputatie niet waar en reed de trein naar Brussel-Zuid netjes op het juiste uur. Ik had genoeg tijd voorzien omdat ik wist dat we misschien langs een veiligheidscontrole moesten om op de TGV te geraken. Zeker als crimineel moet je daar toch rekening mee houden. We hadden dus geen echte wapens mee. Ik wist dat eigen eten en drank gewoon toegestaan is in beide Disney-parken en vertrouwde er dus op dat een zakdoek en een vol drinkflesje niet zouden opvallen. Niemand hoefde te weten dat er in onze flesjes geen water zat. En we zijn zonder problemen door de controle geraakt! Op de vloer van de stationshal zag ik nog een grote sticker. Half afgesleten, maar de boodschap was duidelijk: let op voor zakkenrollers. Tja, nu we toch besloten hebben om de misdadige toer op te gaan … Dus toen onze TGV aankwam en we op de trein stapten, was ik toch alweer twintig euro rijker. Dat geld zou in het resort ongetwijfeld nog van pas komen.

Voor ons allebei was het de eerste keer Disney, dus er zou veel te ontdekken zijn. Mijn zus houdt helaas echt niet van achtbanen en thrill … ik besefte dat ik hier wat water bij de wijn moest doen. Daarom was mijn lijstje van attracties waar ik absoluut in wilde beperkt tot drie: Rock ’n Rollercoaster, Tower of Terror en Hyperspace Mountain. De andere achtbanen zou ik uiteraard ook doen als ik de kans kreeg, al vond ik het verstandiger om die als een soort bonus te beschouwen. En eerlijk is eerlijk: Disney doe je vooral voor de sfeer en de herinneringen aan de films die je als kind gezien hebt. Dus ja, ik was benieuwd en kon nauwelijks meer wachten :)

We weten het allemaal, een rit per TGV kost meer dan een gewone treinreis. Geen haar op ons hoofd dacht eraan om zo’n dure tickets te kopen. Echte criminelen rijden gewoon zwart. Gelukkig bleek dat niet zo moeilijk. Na de conducteur bedreigd te hebben sloten we de arme man voor alle zekerheid ook nog eens op in het toilethokje. En daar zat hij nog steeds toen ik in de verte een gebouw met rare torentjes op het dak zag. Ik herkende het direct van alle foto’s die ik bestudeerd had: dit kon alleen maar Hyperspace Mountain zijn, we waren dus eindelijk op de plek waar ik heel graag naartoe wilde!

In het station van Marne-La-Vallée konden we helaas nog niet rechtstreeks naar de parken. We hadden immers geen toegangstickets, noch een kamer in een hotel. Veel te duur om zelf te betalen. Dit zouden we anders oplossen. We hingen wat rond in de buurt van de perrons totdat we twee jonge vrouwen van onze leeftijd zagen. De ideale slachtoffers voor ons plannetje … mijn zus en ik wisselden een bevestigende blik, doordrenkten twee zakdoeken met de vloeistof in onze flesjes en zetten de achtervolging in.

Een paar minuten later verlaten we ongemerkt de bezemkast waar de schoonmaakploeg van het station alle materiaal bewaart. Ziezo, perfect gelukt. Wanneer die twee dames straks wakker worden, zullen ze merken dat ze niet alleen hun cash geld, maar ook het bewijs van hun reservering in Sequoia Lodge kwijt zijn. Hun treintickets mochten ze houden. Dan geraken zij zonder problemen weer thuis - zo gemeen zijn mijn zus en ik nu ook weer niet - en wij hebben eerder al zwart gereden. Nu kunnen we eindelijk aan ons verblijf in Disney beginnen!

Normaal gezien kan ik me vrij goed oriënteren, maar deze keer had ik wat moeite had om de weg te vinden op dat grote inkomplein van het resort. Misschien lag het aan het slechte weer - zwaarbewolkt, koud en regen - misschien was ik te ongeduldig. Eerst wisten we niet goed hoe we bij Sequoia Lodge konden geraken, terwijl we daar toch onze parktickets moesten halen. Ik werd al zenuwachtig (dit heb ik helaas niet verzonnen) maar uiteindelijk zijn we geholpen door vriendelijk personeel dat ons reserveringsbewijs voor het hotel voldoende vond om gewoon ter plekke tickets voor beide parken af te drukken (dat is gelukkig ook echt gebeurd en vind ik wel klantvriendelijk van hen!) We hadden niet echt afgesproken welk park we als eerste zouden doen, dus dirigeerde ik mijn zus subtiel richting Studio’s omdat daar twee van mijn drie must-do-attracties stonden.

De Studio’s staan bekend om hun grote aantal binnenattracties. En dat was een zegen met dit snertweer! Het was best koud en het bleef regenen. Mensen klagen soms over het feit dat Disney geen echte waterattracties heeft … maar het hele resort was die dag gewoon één grote waterattractie! Hoog tijd dus om ergens binnen te vluchten. Ik zorgde ervoor dat we al vrij snel naar het gebied achteraan links liepen, want daar stond een achtbaan die me op één of andere manier altijd sterk aangesproken heeft: de Rock ’n Rollercoaster!

Zelf ben ik wel fan van woordspelingen en ik vind dit dan ook een schitterende naam voor een achtbaan. Maar wel een beetje lang om telkens volledig uit te typen. Dus vanaf nu kort ik het af tot RNRC. Helaas was het geen optie om mijn zus mee te krijgen in een achtbaan die drie keer overkop gaat. Ik had haar met een smoes kunnen meelokken, maar ik weet intussen dat ik me dan tijdens de rit te schuldig voel om er nog echt van te kunnen genieten. Dus gaf ik haar mijn rugzak en spraken we af dat we elkaar terug zouden zien bij het café pal tegenover RNRC. Een fastpass had ik niet nodig met een wachtrij van amper vijf minuten. En ook al zit ik het liefst van al backseat, ik liet me gewoon een plaats toewijzen omdat ik eerst de credit wilde zonder ergens moeilijk over te doen. Ik was allang blij dat ik eindelijk de kans had om in deze achtbaan te zitten. Eénmaal vastgeklikt voelde ik me toch weer nerveus … ik ga maar af en toe naar een pretpark dus mijn laatste achtbaan was alweer zes maanden geleden. Gelukkig vind ik een beetje zenuwen vooraf wel leuk. We reden traag naar de lanceerstrook, 3, 2, 1 en we waren weg!

Ik moet eerlijk toegeven dat RNRC niet voor de volle honderd procent mijn verwachtingen kon inlossen. Maar ik denk dat die verwachtingen gewoon iets te hoog lagen omdat ik er heel erg naar had uitgekeken. Vond ik het dan een slechte achtbaan? Zeer zeker niet! Het was een leuke rit en - zoals je later in dit verslag zal merken - is RNRC de attractie die ik tijdens ons bezoek het vaakst opnieuw heb gedaan. Ik had telkens zin om er weer in te kruipen. En in de eindrem vond ik het altijd jammer dat de rit al afgelopen was. Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar bij sommige achtbanen kan ik heel precies zeggen wat ik het beste stukje vind. Voor mij was dat hier de laatste inversie een eind verderop in het parcours, die voelde ik echt wel duidelijk. Is dat een corkscrew of vergis ik me?

Na mijn eerste rit RNRC wou ik dus nog een keer. En met zo’n korte wachttijd kon ik me dat ook wel permitteren, vond ik. Toen ik de uitgang bereikte en weer buiten kwam, keek ik snel even in de richting van het café. Mijn zus zag ik niet … ik vertrouwde erop dat zij mij ook niet direct zou zien! Stiekem sloop ik weg voor een bisnummer en als crimineel voelde ik natuurlijk geen greintje schuldgevoel omdat ik mijn zus nog wat langer liet wachten. Nee, dit heb ik niet verzonnen. Deze misdaad heb ik daadwerkelijk echt gepleegd :o Gelukkig vond mijn zus het niet zo erg toen ze ontdekte wat ik gedaan had en waren er ook genoeg attracties waar we wel samen in konden. Zoals bijvoorbeeld Ratatouille.

Ik kijk weinig tv en heb dan ook lang niet alle tekenfilms van Disney gezien. Deze gelukkig wel, dus ik ken het verhaal over een rat die graag chef-kok wil zijn, daar ook het talent voor heeft, maar helaas moet ervaren dat ratten niet echt welkom zijn in een restaurant. Ratatouille heeft mij zeker positief verrast: mooie karretjes in de vorm van een rat - vergeet het woord lapbar want mijn zus noemt zoiets nen bareel - en hoewel veel pretparkfans klagen over het feit dat er steeds meer attracties met schermen en brilletjes zijn, vond ik het hier zeer goed uitgevoerd! Toen we zogenaamd door het glazen dak van het restaurant vielen, zou je bijna geloven dat we echt naar beneden vielen. Wel een beetje luguber dat je op zeker moment letterlijk in een gasoven gestoken wordt en de hitte kan voelen. Al zie ik daar ook wel de humor van in :)

Het slechte weer hield aan en we bleven wanhopig zoeken naar binnenattracties. Zo deden we o.a. iets rond het tekenfilmfiguurtje Stitch, waarbij mijn zus blij was dat wij niet uit het publiek gehaald werden. Ook Armageddon - de warmte van het vuur was welkom - en een show rond een draak uit een andere film werden afgevinkt. De RC racer sloeg ik over die dag, ik vond het zelf te koud en te nat voor een buitenachtbaan. Dan leek Crush’s Coaster mij een betere optie.

Ik had er vooraf serieus rekening mee gehouden dat ik deze credit zou missen, want het is één van die attracties waar mijn zus niet in wil en ik had begrepen dat de wachtrij vrij lang kan zijn. Maar ik ben gered door de Single Riders Line. In het station vroeg ik me eerst af waar die rare geluidjes vandaan kwamen … bleken het twee witte vogels te zijn die hun snater niet konden houden. De rit zelf was opnieuw een positieve verrassing en een bijzonder moment omdat het mijn allereerste spinning coaster ooit was. Op de lifthill had ik het geluk om aan de juiste kant van het karretje te zitten, waardoor ik in de beugel hing terwijl ik achterwaarts omhoog getrokken werd … en zo zag ik dat we hoger gingen dan ik eerst dacht. De combinatie van rijden en ronddraaien was nieuw voor mij, maar zorgde wel voor één heel geslaagd effect: op zeker moment kwam het spoor nogal dicht bij de wand van het gebouw en samen met de draaiing van het bakje leek het een fractie van een seconde alsof we echt tegen die muur aan zouden botsen. Dit had ik niet verwacht en is zeker het onthouden waard!

Uiteindelijk werd het tijd voor mijn tweede must-do-attractie in de Studio’s. Een attractie die hoog boven alles uittorent … wat voor mij persoonlijk niet alleen letterlijk zo was, maar ook figuurlijk :eek:

Mijn zus heeft nog nooit een vrije val gedaan, maar ik was er zeker van dat het niks voor haar zou zijn. Dus raadde ik haar af om mij te volgen in de Tower of Terror en mocht zij mijn rugzak bijhouden. Ik vind het enorm jammer dat deze attractie misschien een ander thema zal krijgen, want voor mij klopte het verhaal erg goed. Dit was een chique hotel - te zien aan de mooie attributen in de wachtrij - maar sinds de bliksem is ingeslagen spookt het hier en doen de liften nogal raar. De voorshow in de bibliotheek vond ik prima en bij het wachten voor de eigenlijke lift hoorde je iets dat voor mij klonk als het jammeren van geesten. Erg toepasselijk hier. En toen was het onze beurt. Ik wist al dat je enkel met een autogordel beveiligd wordt en was benieuwd naar die ervaring. Vastklikken was geen probleem, al merkte ik dat sommige mensen de vraag om aan het gele koord te trekken niet direct begrepen omdat het dankzij de schaarse lichtinval eerder op een wit koord leek. Maar uiteindelijk zat iedereen goed vast en konden we vertrekken.

De rit zelf was voor mij erg onvoorspelbaar (zoals ik al had gehoopt). Snel stijgen, regelmatig eens vallen en realiseren hoe hoog je zit als boven die deurtjes open gaan. En dan begon die lift op zeker moment nog eens flink te schudden ook. Het vallen vond ik altijd heel erg intens. Ligt dat aan de duisternis, aan die simpele autogordel of aan beide? Geen idee, maar het gaf een fantastisch gevoel en blijkbaar vonden mijn medepassagiers dat ook, want er werd heel wat gegild en gelachen. Ik wist nooit exact wanneer we zouden vallen en die vrije val was altijd zo brutaal dat ik geen adem kon halen. Telkens als we eventjes stil hingen zoog ik mijn longen vol lucht, voor het geval we nog eens naar beneden zouden storten. Ik vond het geweldig. En net toen mijn fysieke tolerantiegrens min of meer bereikt was … mochten we eruit. Conclusie? Tower Of Terror is met ruime voorsprong mijn favoriete attractie hier, niet alleen in de Studio’s maar gewoon in beide Disneyparken samen!

Mijn zus en ik wilden ook graag de Moteurs Action Stuntshow zien, die zou beginnen om 14u15. Toen we nog twintig minuten de tijd hadden, besloot mijn zus dat ze gewoon zou wachten in de inkomhal van een restaurant. Ik kon haar geen ongelijk geven, want het regende nog steeds en het bleef koud. Op dat moment moest ik de lastigste keuze van de hele trip maken … ofwel bleef ik daar samen met mijn zus twintig minuten staan schilderen in die inkomhal - zoals mijn collega’s op de werkvloer het zo mooi zeggen - ofwel zou ik nog eens naar de Rock’n Rollercoaster gaan die een wachtrij van vijf minuten had. Moeilijk, zeer moeilijk. Wat zou ik doen? U raadt het al :D

Eerder die dag had ik al een derde rit RNRC gemaakt en gelukkig vond mijn zus het niet erg om een vierde keer de rugzak bij te houden. Ik was echt blij met al die binnenattracties want ook ik begon het intussen flink koud te krijgen. Eigenlijk kon ik best wel een extra jas gebruiken. Die had ik helaas niet bij me, maar achter de vitrines in de wachtrij van RNRC hing een opvallende glitterjas die ik stiekem wel mooi vond … tijd voor het volgende misdrijf. Met mijn eigen blauwe jas eroverheen gedragen zouden de operators vast niets merken. En die stukgeslagen vitrine zal Disneyland zelf wel herstellen.

Ondanks mijn criminele plannen had ik de vorige drie keren gedaan alsof ik een braaf meisje was, kwestie van geen achterdocht te wekken. Maar nu kon ik me niet meer in bedwang houden. Ik wou heel graag een rit maken op mijn favoriete zitplaats in elke achtbaan! Het cash geld dat we eerder gestolen hadden, kwam inderdaad goed van pas om het personeel te overtuigen. Ik liet subtiel enkele bankbiljetten tussen mijn vingers ritselen terwijl ik ‘backseat’ fluisterde en kreeg meteen een plek op één van de achterste twee zitjes toegewezen. Poging tot omkoping geslaagd en het was wederom een leuke rit. Ook al heeft RNRC mijn hoge verwachtingen niet echt ingelost - wat zeker aan mij ligt en niet aan de coaster - ik kan het nu toch oprecht zeggen: I’m loving that! (Eventjes serieus nu: ik wou inderdaad backseat, maar ik heb dat gewoon beleefd gevraagd en het enige wat de grouper van mij kreeg was een welgemeende ‘Thank you very much’.)

Wegsluipen voor een extra bisnummer zat er helaas niet in, of we zouden Moteurs Action missen. Ik was blij om in een overdekte tribune te kunnen zitten en vond het ook een goede show. Op één wiel rijden met een motorfiets, schansspringen met auto’s en nog meer van dat soort slipwerk en stunts … Respect voor die mensen om dit op een kletsnatte ondergrond te doen! Er was zelfs een auto die opeens in twee helften brak, dat had ik echt niet verwacht. Veel dingen waren geïnspireerd op schietpartijen en wilde achtervolgingen. Als criminelen zaten wij daar dus goed op onze plaats :) En zoals het hoort in films, vloog er tijdens een gevecht in een gebouw ook iemand naar buiten doorheen het raam … met voertuig en al zelfs. Geslaagde show!

Na Moteurs Action hadden we het belangrijkste in de Studio’s eigenlijk wel gedaan, behalve RC Racer. Maar met dit rotweer verlangde ik echt naar binnenattracties. Dus besloten we om door te gaan naar het hoofdpark. Mochten we de volgende dag tijd over hebben, dan konden we altijd terug naar hier komen. Ik vond het wel grappig dat er boven de uitgang That’s a wrap geschreven staat, want ik heb begrepen dat die uitdrukking gebruikt wordt als alle scènes van een film opgenomen zijn. Een goede slagzin dus om het Studiopark te verlaten.

We wandelden het hoofdpark binnen en mijn zus kon me al snel uitlachen omdat ik met mijn voet recht in een diepe plas trapte. Alsof het al niet koud en nat genoeg was … Gelukkig waren mijn schoenen voldoende waterdicht en zat ik met mijn gedachten allang ergens anders. Waar dacht ik dan aan? Van mijn drie must-do-attracties had ik er eentje nog niet gedaan: Hyperspace Mountain.

Ook hier ging mijn zus natuurlijk niet mee. Rugzak afgeven, ontmoetingsplek afspreken en dan snel de wachtrij in! Die was gelukkig niet al te lang - het voordeel om in de winter doordeweeks te komen. Ik was blij dat ik deze achtbaan kon doen, want het is denk ik de bekendste van het hele resort. En nu kon ik eindelijk het idee proberen waar ik al maanden mee rondliep. Ik wist dat Hyperspace dezelfde beugels had als de Python, en deze waren me tijdens mijn vorige bezoek aan de Efteling niet zo goed bevallen. Ik wist toen niet goed wat ik met mijn armen moest doen omdat die twee massieve stangen in de weg zaten. Pas achteraf heb ik beseft wat een oplossing zou kunnen zijn en dat gingen we nu eens testen! Ik nam plaats in het karretje, trok de beugel dicht, stak mijn beide voorarmen onder de stangen door en legde mijn handen op mijn buik zoals iemand in een luie sofa zou doen. Om het helemaal compleet te maken, probeerde ik zo veel mogelijk in bloemzakhouding te zitten. Op het vorig jaar gecrashte forum werd die houding aangeprezen en ook ik ben fan. Toen vertrokken we, het kanon in (mijn zus dacht dat het een schuifaf was, hahaha). Het was een leuke rit en als bloemzak voel je in een achtbaan toch af en toe je voeten van de grond gaan! Alleen … geen muziek ??? Dan zou ik de volgende dag zeker eens moeten terugkomen (dat was ik hoe dan ook al van plan). Grappig was wel dat mijn medepassagiers dit technische mankement oplosten door zelf het Star Wars Thema te zingen. Ik ben blij dat mijn nieuwe zithouding prima bleek te werken - eindelijk geen last meer van die stangen - maar toch vind ik dit soort beugels een flinke stap terug in vergelijking met het oude model (RNRC, Cobra, Boomerang). Ik snap nog steeds niet waarom Vekoma die blijkbaar niet meer wil gebruiken.

Nu werd het weer tijd voor een attractie die mijn zus ook wil doen. Dus wandelden we naar Buzz Lightyear Lazer Blast. Ik zei tegen mijn zus dat ze me vast zou kunnen uitlachen - normaal gezien ben ik heel slecht in spelletjes waarbij er gemikt moet worden - maar het liep totaal anders af. Mijn score was dubbel zo groot als de hare. De volgende dag zijn we op vraag van mijn zus nog eens teruggekomen. Wat er toen gebeurde, zal je verderop in dit TR kunnen lezen …

Het weer was zo slecht dat we binnenattracties bleven zoeken en die waren er gelukkig genoeg. Peter Pan hebben we gedaan, Pinokkio ook. Daar herinner ik me vooral die ene scène met ezels die in veel te kleine kooien zaten opgesloten. Wat zielig! Gelukkig wist ik dat het geen echte ezels waren :p Ook Pirates Of The Caribbean kwam aan de beurt. Mooie darkride en ik had niet verwacht dat ons bootje meer dan één keer bergaf in het water zou plonzen. Uiteraard zijn we ook bij het beroemde kasteel centraal in het park geweest. We konden er helaas niet in - ik vermoedde al dat dit op de onderhoudskalender stond - maar ik vond het wel bijzonder om er zelf onderdoor te kunnen wandelen. Dit is het kasteel waarvan ik het silhouet zo vaak als kind gezien heb, in de begingeneriek van Disneyfilms … ik deed dan ook mijn best om toch een beetje stil te staan bij dit speciale moment.

Eigenlijk had ik nog zin om naar Indiana Jones et le Temple du Péril te gaan. Ook die naam ga ik vanaf nu afkorten: veel te lang en dat ding hoort gewoon The temple Of Doom te heten! Maar ik had me er vooraf bij neergelegd dat die credit er misschien niet in zat en ik had ook moeite om me goed te oriënteren. Als je nog nooit in dit park geweest bent en zwaarbewolkt regenweer hebt, dan is het best een doolhof van weggetjes (of ik had die dag gewoon een offday wat oriëntatie betreft). Ik ging af op een rotspiek die ik in de verte zag en zo kwamen we terecht bij … Big Thunder Mountain.

Ik heb nog getwijfeld of ik er wel in zou gaan. Intussen was ik zowat verkleumd en mijn zus had al zo vaak op me moeten wachten. Maar er stonden slechts vijf minuten aangegeven. Ik had me laten vertellen dat dit een storingsgevoelige attractie is waar je vaak lang voor moet aanschuiven, dus uiteindelijk besloot ik deze kans niet te laten liggen. Dankzij het late uur was er echt niet veel volk en ik geraakte dus zonder problemen op de allerlaatste rij. De rit was wel een beetje afzien met vochtige kleren en slecht weer. Maar ik besef dat de omstandigheden eigenlijk wel speciaal waren - vijf minuutjes wachten, grotendeels lege trein, helemaal backseat - en dat het niet iedereen gegeven is om BTM op deze manier te mogen ervaren. Het viel me wel op dat er erg veel lawaai was in de tunnels (Psyké-waardig) maar gecombineerd met de totale duisternis in diezelfde tunnels vond ik dat juist plezant. Dus ik was tevreden.

Phantom Manor hebben we enkel vanuit de verte gezien, volledig omgeven door stellingen. Maar ik wist al dat deze tijdens ons bezoek gerenoveerd zou worden dus teleurgesteld was ik niet. Nee, het werd nu tijd om het park te verlaten en ergens in Disney Village iets te gaan eten. We gingen ergens een jungle-achtig restaurant binnen en bestelden een schotel met hapjes bedoeld voor twee personen. Heel lekker, maar zoals alles in Disney behoorlijk duur. Als criminelen maakten we ons daar geen zorgen over. Tijd voor een Resto-Run! Genoeg volk in de zaal om er stiekem vandoor te gaan en niemand heeft het gemerkt. (Opnieuw even serieus blijven: in werkelijkheid hebben we natuurlijk wel betaald ;-) )

Intussen beseften we ook waarom we die ochtend problemen hadden met het vinden van Sequoia Lodge. We hadden dit te voet geprobeerd en dat was blijkbaar geen goed idee. Dus deze keer namen we gewoon de gratis bus en we bereikten ons hotel zonder problemen om er van een welverdiende nachtrust te genieten.


Donderdag 1 februari 2018

Deze keer konden we gelukkig op een iets normaler uur ons bed uit. En het leek er ook op dat we vandaag minder slecht weer zouden krijgen! Beneden stond het ontbijtbuffet al op ons te wachten. Het was lekker en ik at met opzet wat extra om in de parken geen dure snacks te moeten kopen. Mijn zus heeft zelfs stiekem drie plakjes cake in een plastiek zakje gemoffeld om mee te nemen, terwijl ik in de gaten hield of de kust veilig was. Zo waren we klaar om aan onze tweede en laatste dag te beginnen. We spraken af dat we eerst naar het hoofdpark zouden gaan, rond de middag naar de Studio’s voor enkele zaken die we opnieuw wilden doen, om daarna definitief terug te keren naar het hoofdpark. Uitchecken - door twee personen van hetzelfde geslacht te overvallen heeft niemand ooit gemerkt dat we valse namen hadden gebruikt - en met de bus terug naar het park.

Helaas liet het mooie weer nog even op zich wachten. We wandelden wat rond in het achterste deel van het park en deden al gaande enkele kleinere dingen zoals het labyrint van Alice, een soort doolhof-grot op Adventure Isle en La Cabane des Robinson. Ik had gehoopt dat die laatste een goede uitkijktoren zou zijn, maar de boombladeren zaten in de weg. Al vond ik dat ding op zich wel mooi gemaakt. Toch slaagde ik er niet veel later in om datgene te vinden wat ik eigenlijk echt zocht: Indiana Jones. Toen we erheen liepen, rook ik al onraad. Het bleef daar verdacht stil. Geen geratel van een kettinglift, geen gegil, niets. En inderdaad, storing! Daarvoor kon zelfs mijn criminele meesterbrein geen oplossing verzinnen. Er zat niets anders op dan het later nog eens te proberen.

We zetten onze tocht door de achterste helft van het park verder en belandden zo bij een attractie waarvan ik het nooit aangedurfd heb om een youtube-onride te bekijken. Ik ben nogal gevoelig voor het irritante fenomeen waarbij een liedje aldoor ongewenst in je hoofd blijft hangen, en deze attractie zou op dit vlak een beruchte reputatie hebben … It’s a Small World. Mijn zus wou er graag in en ik was eigenlijk ook wel benieuwd. Dus even later zaten we in zo’n bootje. Wat volgde, leek nog het meeste op een reis rond de wereld terwijl je LSD hebt gebruikt. Maar dat bedoel ik eigenlijk positief. Ik vond dat ding best nog goed gemaakt - hoeveel bewegende poppen zouden daar staan? - en ik ben van mening dat een gezin met jonge kinderen deze attractie zeker niet mag overslaan! Sinds ik dit forum volg, let ik soms ook een beetje op de techniek achter een attractie, ook al ken ik daar niet veel van. De stootkussens op de uiteinden van de boten deden hun werk prima en in het station lijken er onder water een heleboel wieltjes te zitten om de boot in de vaargeul te duwen. Jammer dat ik niet kon zien hoe het precies werkte.

Sneeuwwitje kwam deze keer ook aan de beurt. Even mooi als de andere darkrides, al vond ik wel dat de voertuigen hier iets te snel doorheen de decors reden om alles uitgebreid te kunnen zien. Het was nog te vroeg voor een nieuwe Indy-poging, dus overtuigde ik mijn zus ervan om nog eens naar het parkdeel met Hyperspace Mountain te gaan. Eén rit was immers veel te weinig … en gelukkig werkte de muziek deze keer wel! Het maakt die hele Star Wars Overlay wel beter, vind ik. Stiekem terugsluipen voor een bisnummer zat er helaas niet in … maar ik besloot om ’s avonds zeker een afscheidsrit te doen indien mogelijk.

Wat we ook opnieuw deden, was de schietattractie van Buzz Lightyear. Mijn zus wou nog een keer, misschien om die blamage van gisteren recht te zetten. Helaas, driewerf helaas … we waren nog maar net vertrokken of ik deed een heel interessante ontdekking. Bij een bepaald soort doelwit verschijnt er een iets andere markering als je het raakt en ik zag ook dat mijn score plots flink gestegen was. Aha, dat zijn dus speciale doelwitten die bonuspunten opleveren :D Natuurlijk heb ik niets gezegd tegen mijn zus. Een echte misdadigster zou zulke waardevolle informatie nooit delen en ik dus ook niet. Eindresultaat? 13200 punten voor haar en 34400 voor mij. Hahaha!

De simulator Star Tours maakte mijn zus nieuwsgierig, maar ze vertrouwde alle waarschuwingen bij de ingang niet. Van haar moest ik dat ding dus eerst zelf uittesten, wat ik ook heb gedaan. Ik vond het wel een goede simulator en kon mijn zus geruststellen dat deze attractie zeker doenbaar was voor haar. Dus gingen we er later op de dag samen nog eens in.

En hoe is het uiteindelijk afgelopen met Indiana Jones? Positief gelukkig! Toen we rond de middag nog eens gingen kijken, bleek hij gewoon te rijden en ook de wachttijd was aanvaardbaar. Nu of nooit, dus. Ik gaf mijn rugzak af en ging alleen de wachtrij in. Grappig dat Indy’s kleren daar aan een wasdraad hingen. Maar ik vreesde dat hij zijn broek op deze manier toch niet snel droog zou krijgen, ook al was het weer iets minder slecht dan de dag voordien. Tijdens het aanschuiven deed ik echt mijn best om niet te veel naar de achtbaan te kijken. Ik wist dat er ergens een looping moest zijn, maar ik wou de exacte plaats niet kennen om het toch een beetje verrassend te houden. In het station kreeg ik frontseat toegewezen. Sommige mensen zullen dit vast als ketterij beschouwen, maar die zitplek heeft me nooit aangesproken. Ik vind front gewoon niet zo interessant. Maar ik was allang blij dat ik de credit kon halen en heb me zeker geamuseerd in deze achtbaan. Het was zelfs speciaal om de rit front te doen, waarschijnlijk juist omdat ik deze positie niet gewend ben. Al vond ik de zitjes niet zo comfortabel. Dat zou eigenlijk niet mogen: met 1m40 is de minimumlengte al vrij hoog maar iemand kleiner dan 1m90 zit er dan weer nogal benepen in. Jammer, want verder is deze achtbaan best OK.

Tegen mijn verwachting heb ik ook Big Thunder Mountain opnieuw kunnen doen. En een nog grotere verrassing: mijn zus ging mee! Ik wist dat dit de enige achtbaan was die voor haar misschien nog net aanvaardbaar zou zijn … en als crimineel was ik slecht genoeg om dit toch eens te proberen. Ze heeft niet geschreeuwd (dat was in Cobra en Weerwolf wel even anders) maar achteraf zei ze dat ze het toch niet voor haar plezier zou doen.

Intussen was het tijd om weer naar de Studio’s te vertrekken. Ratatouille verdiende een bisnummer. Mijn zus wou ook Moteurs Action nog eens zien, maar ik vroeg om ons dan voor één keertje op te splitsen. Hoe goed ik die show ook vond, ik had andere prioriteiten. Zoals het herbeleven van de genialiteit die Tower Of Terror heet! Daar wou ik echt absoluut nog eens in. Tijdens het aanschuiven kon ik al bijna niet wachten en vlak voordat we de bibliotheek in mochten, was mijn geduld ten einde. Ik had nu eenmaal besloten om me als een gestoorde pretparkfan te gedragen en dat zou ik doen ook. In de bibliotheek was het toch donker genoeg … tijd om mijn flesje en zakdoek nog eens boven te halen. Na de voorshow merkte niemand dat er vijf mensen minder waren. Schuldig voelde ik me niet. Die verdoving werkt maar een paar minuten, dus ze kunnen gewoon aansluiten bij de volgende groep. En ik had toch weer wat wachttijd uitgespaard.

Als je een attractie opnieuw doet, evenaar je spijtig genoeg nooit meer echt volledig de eerste keer. Maar het bleef voor mij een behoorlijk intense ervaring, met een val die je heel erg voelt! In tegenstelling tot het avontuur in de bibliotheek is deze bewering helemaal waar ;-)

Ik had trouwens alweer een nieuw misdadig plan bedacht. Aan het motorgebrul en het enorme aantal kinderwagens bij de ingang te oordelen was de stuntshow nog volop bezig … terwijl RNRC hardnekkig op vijf minuten bleef steken. Ik had niet met mijn zus afgesproken dat ik deze nog snel even zou meepikken, maar welke crimineel trekt zich daar nu iets van aan? Afspraken zijn er om genegeerd te worden. Ik had zelfs besloten om een ERT’tje te houden maar dat is er helaas niet meer van gekomen omdat de show juist gedaan was toen ik buitenkwam. Mijn vijfde rit RNRC was dus helaas de laatste. Toch een mooi aantal, zou ik zeggen :) Ook hier probeerde ik de bloemzakhouding en gingen mijn voeten regelmatig eens van de grond … hebben jullie dat ook als je volledig ontspannen zit?

Intussen was het al een paar uur mooi weer. Ik zei nog tegen mijn zus dat we de Studio’s eindelijk bij zonlicht konden zien … nu kon ik die ene buitenachtbaan toch nog doen! Ik was een beetje verbaasd toen ik RC Racer voor het eerst met eigen ogen zag, ik had me dat ding altijd een stuk hoger voorgesteld. Maar hij viel zeker niet tegen hoor. Misschien een rare vergelijking, maar het leek wel een kruising tussen Pulsar en een schommelschip. Ik hoopte dat ik niet ziek zou worden zoals op schommelboten weleens gebeurt, maar daar was gelukkig geen sprake van! RC Racer krijgt trouwens de prijs van meest comfortabele schouderbeugels in het hele resort. Ze zaten prima :) En het was wel grappig dat mijn zitje op één of andere manier ging meetrillen toen we vertrokken.

Helaas werd het nu tijd om de Studio’s definitief te verlaten en naar het hoofdpark te gaan voor enkele re-rides. It’s a Small World moest er opnieuw aan geloven, net als Peter Pan. Die film ken ik eigenlijk niet zo heel goed, maar gelukkig weet ik min of meer waarover het gaat en kon ik dus zien dat ze heel wat dingen uit het verhaal verwerkt hebben in deze attractie. Ik heb mijn zus toen nog maar eens uitgelachen omdat ze niet snapte dat we boven Londen vlogen … ze herkende zelfs de wereldberoemde Big Ben niet, terwijl onze boot er speciaal in een boogje omheen werd geleid zodat alle passagiers die toren zouden kunnen zien!

Het einde van ons verblijf in het resort begon stilaan in zicht te komen … zat die afscheidsrit Hyperspace Mountain er nog in? Gelukkig wel! Mijn zus heb ik niet proberen te overtuigen. Als BTM een randgeval was, dan zou dit erover zijn. Voordeel was wel dat ik me wederom geen zorgen hoefde te maken over mijn rugzak. Voor de derde keer ging ik het gebouw binnen en wachtte ik tot het mijn beurt was. Eerst dacht ik dat de grouper me rij nummer acht toewees. Maar blijkbaar was er een misverstand of hadden ze zelf het aantal mensen verkeerd geteld, want ze riepen mij terug. Nog geen halve minuut later werd ik naar een andere plaats gestuurd en zo belandde ik … helemaal backseat zonder daar zelf iets voor te moeten doen of vragen! God bestaat! En ook de muziek werkte naar behoren, dus ik was zeker tevreden over mijn laatste rit in deze achtbaan.

Mijn zus wou heel graag Pinokkio nog eens doen, maar dat was ons helaas niet meer gegeven. Enkele mensen van de security leidden iedereen vriendelijk maar beslist naar het voorste gedeelte van het park. Al snel ontdekten we waarom: blijkbaar verzamelde iedereen zich daar om naar de afsluitende show ‘Disney Illuminations’ te kijken. Die wilden we eigenlijk ook wel zien. Gelukkig regende het niet meer, maar nu de zon onder was begonnen we het toch wel koud te krijgen. Toen we hoorden dat er iets omgeroepen zou worden, waren we dan ook opgelucht … Helaas: we kregen te horen dat de show pas over 15 minuten zou beginnen. Een kwartier hebben we daar rechtopstaand gewacht in de kou, als ware het een straf voor alle misdaden die we tijdens ons bezoek gepleegd hadden. Maar uiteindelijk was de show het wachten meer dan waard! Grappig hoe het publiek altijd begon te juichen zodra er vuurwerk kwam, en de warmte van het echte vuur dat gebruikt werd was meer dan welkom. Mijn zus en ik waren allebei blij dat we het geduld hadden getoond om te wachten, want we zouden wel degelijk iets gemist hebben als we eerder waren vertrokken.

Mooie liedjes duren helaas niet lang … in ons geval niet langer dan twee dagen. Na de lichtshow sloten de parken hun deuren en was onze vakantie onherroepelijk ten einde. We aten nog snel iets in de vlakbij gelegen McDonalds en stapten in de trein - opnieuw als zwartrijders uiteraard. Eerst naar Brussel-Zuid en vervolgens naar Leuven. Twee dagen lang hebben mijn zus en ik de grenzen van de wet overschreden (grapje) maar we hebben nergens spijt van (waarheid). Gelukkig is de Franse politie nog steeds niet op de hoogte over onze daden omdat ze te druk op zoek zijn naar terroristen, zoals Michielsken al voorspelde. Maar mochten ze ons toch op het spoor komen, dan weet ik zeker dat ik als pretparkfan het beruchte Artikel 71 kan inroepen om een volledige vrijspraak te krijgen ;)


Nawoord

Tot zover onze avonturen in Disneyland. Ik geef toe dat ik mijn fantasie nogal gebruikt heb in dit TR, want in het echte leven zou ik niet eens overwegen om dingen te stelen of mensen aan te vallen. Maar zoals eerder gezegd, die grap van Michielsken was te goed verzonnen om er niet op voort te borduren … dus ik hoop dat jullie er toch om konden lachen. De attracties die ik gedaan heb en de manier waarop ik ze beleefde, dat is wel allemaal correct beschreven. En in tegenstelling tot bovenstaand verhaal is alles wat hieronder nog volgt, helemaal waar :)

Dit was mijn eerste bezoek ooit aan Disney (en hetzelfde geldt voor mijn zus). Spijt heb ik zeker niet, want ik heb me echt wel geamuseerd ondanks het weer dat niet altijd meewerkte. Beide parken - en dan vooral het hoofdpark - lijken me ook heel geschikt om met jonge kinderen te bezoeken, want die op hun eigen tekenfilms gebaseerde darkrides vond ik echt wel mooi gemaakt! De eerste paar jaren kom ik hier zelf waarschijnlijk niet snel terug omdat Disney best duur is vergeleken met andere parken en je sowieso twee dagen nodig hebt om alles te zien. Maar ik heb in mijn vriendenkring een aantal koppels die net aan kinderen begonnen zijn (het oudste kind uit de groep is nu een kleuter) dus misschien kan ik met deze mensen ooit eens terugkeren. Al zou ik dan wel wachten totdat de kinderen oud genoeg zijn om er echt bewuste herinneringen aan over te houden.

Eigenlijk heb ik maar twee echte punten van kritiek op DLRP:

1) In de Studio’s was het geen probleem, maar in het hoofdpark kon ik als nieuwe bezoeker niet altijd even vlot de weg vinden. Het systeem van Walibi Belgium - overal wegwijzers naar de belangrijkste attracties - kunnen ze hier niet toepassen omdat het aantal attracties daarvoor te groot is. Maar hier en daar een groot bord met een plattegrond en zo’n U-Bent-Hier-Markering zou het toch gemakkelijker gemaakt hebben. In de achterste helft van het park zijn we volgens mij nergens zo’n bord tegengekomen (tenzij ik ferm scheel gekeken heb, dat kan natuurlijk ook).

2) Iedereen gaat mij nu ongetwijfeld keihard uitlachen, maar het moet me toch even van het hart … wat een irritante toiletten! In beide parken bleken het overal van die ondingen te zijn die plotseling vanzelf doorspoelen. Als kind had ik daar zelfs schrik van en durfde ik er bijna niet op. Maar ook als volwassene vind ik het een vervelend systeem. Gelukkig had onze hotelkamer een normale WC.

En dan zijn we nu toch aan het einde van dit superlange TR gekomen. Voor mij was dit een nieuw park, en ik weet vrijwel zeker dat er in de toekomst nog meer nieuwe parken zullen volgen. Het is zelfs zeer waarschijnlijk dat Phantasialand de volgende wordt, want ik heb besloten om dat park een eerlijke kans te geven en er zijn al mensen die me willen helpen met het vervoer :D Hopelijk schrikt mijn verleden met PHL niemand af om mij mee te nemen … mocht ik achteraf toch nog niet helemaal tevreden zijn, dan zal ik dat echt niet uitwerken op een groep vriendelijke mensen die me geholpen hebben om ter plekke te geraken. Trouwens, sinds de meeting in Leuven eind 2017 weet ik dat jullie aangenaam gezelschap zijn … hopelijk tot snel!

Mooi TR :-) Qua opmerkingen, de app van disneyland op je smartphone helpt al heel wat om je weg te vinden, maar ik hou er nog altijd meer van om gewoon rond te slenteren en zien waar ik uitkom (zelfs al ken ik de beide parken als mn broekzak). En die toiletten... tjah :p akkoord! xD

Geweldig grappig TR en zo herkenbaar als regelmatige DRLP bezoeker :D Doe zo verder zou ik zeggen.

Enne, voor de toiletten heb ik een verklaring. Die gaan automatisch omdat sommige Europeanen (hint: Olé !) het niet nodig vonden om door te spoelen en dus het "gevoeg" bleef liggen voor de persoon die erna kwam.

Ik vind het altijd superinteressant om first timers te horen over DLP! Wij zijn in 2009 voor het eerst gegaan en hebben sinds 2012 jaarpassen, wij gaan om de 2 a 3 maand, soms vaker. Wat mij wel schokt: De parade niet gekeken!? Zelfs als je geen showliefhebber bent is dat mijn inziens toch echt wel een must, samen met Illuminations!
Verder fijn om te lezen dat het resort toch grotendeels kunnen bekoren heeft. Zonde van het weer, ze zijn daar op veel voorzien maar ik ben van mening dat geen enkel park op kan tegen de hele dag door regen, helaas ook DLP niet... Anderzijds zal dat er waarschijnlijk wel toe bijgedragen hebben dat de wachtrijen zo kort waren wat dan weer een enorme plus is.

Heb je geen last gehad van gladde paden in het hoofdpark? De laatste keer dat ik het park bezocht - bijna zes jaar geleden :o - een paar keer goed uitgegleden daar.

Heel leuk TR dat erg vlot leest! Zelfs zonder foto's was het niet moeilijk om door de tekst te gaan. Ik ben stiekem ook niet zo'n superfan van de nieuwe generatie Vekoma-treinen, al zou ik ze nog wel beter noemen dan de oudere :p.

Het eerste Disney-Paris-TR zonder het woord 'storing' moet dus nog altijd geschreven worden. Al beschikken ze er wel over een heel leger technici om de veelvuldige euvels doorgaans snel te verhelpen.

Van mijnentwege geen WC-klachten over DLRP. Liever een automatische spoeling dan hurkend à la française. Dat heb ik in de pretparkwereld enkel meegemaakt in het Italiaanse Movieland/Caneva, dus ook blootvoets in het waterpark-deel.

Shooters waarbij je extra hoge punten krijgt bij meermaals treffen van hetzelfde target ... ze mogen de bedenker ervan voor mijn part meermaals treffen! Ten eerste lijkt me hetzelfde doel bij herhaling op dezelfde plek raken in een real combat (ik ben volbloed pacifist, ook achter de PC) weinig eh ... doeltreffend. Ten tweede vergt dit - in darkride-modus - weinig technische vaardigheden van de schutter, ook al bewegen de targets. En ten derde gaat zodoende een groot deel van het overige decor aan je verloren. Ja, ik heb het ook over COT in Wal.

Heb je geen gebruik gemaakt van de gratis fastpassen? Nu ja, ik lees dat het er toen vaak weinig aanschuiven was. Bovendien blij te lezen dat een single-rij bij de waterschildpad soelaas bracht. En criminelen tonen doorgaans weinig interesse voor wat gratis wordt aangeboden, niet?

DLRP is met kop, schouders, knie en teen het meest weerbestendige (dubbel)park in Europa (Plopsa Hasselt wil je echt niet meemaken op een druilerige vakantiedag). Quasi al het aanschuiven gebeurt overdekt en BTM is de enige echte topper die grotendeels in openlucht opereert.

Mooi TR dat vlot leest. Ergens wel teleurgesteld dat mijn masterplan niet helemaal tot uitvoer is gebracht, maar uitstel is geen afstel, toch?

Over de parken zelf, gelukkig dat er inderdaad veel binnen is en dat de meeste wachtrijen zich indoor/overdekt bevinden. Spijtig van Phantom Manor, maar dat is een reden om terug te keren.

Wat me wel opvalt na dit TR van een Disneyleek, ik heb niet de behoefte om terug te gaan, er is echt niets nieuws gezet. Eigenlijk echt erg voor het drukst bezochte resort van Europa...

@Iedereen: Bedankt voor de reacties, want dit TR heeft toch enkele uren werk gekost om uit te typen.

Grappig dat mijn korte opmerking over de toiletten nog het meeste reactie lijkt te veroorzaken :p Normaal gezien ben ik niet zo kieskeurig wat WC's betreft. Zelfs hurken à la Française is geen enkel probleem, dat werkt exact hetzelfde als in de bosjes. De enige twee dingen die ik haat zijn hele vuile toiletten - nog steeds trauma's aan het Griekse eiland Nisyros - of automatisch doorspoelende toiletten. Maak dan toch gewoon een soort circuit dat onderbroken wordt als de deur opengaat i.p.v. een sensor achter je rug die bij de minste beweging al een signaal geeft terwijl je nog op de WC zit ...

@Xarbero: Zo'n app is inderdaad een goede service, maar ik heb helaas geen smartphone ...

@Crazy2girlken: We hebben wel een deel van de parade gezien omdat we deze tijdens onze tocht door het park toevallig kruisten. Maar we zijn er inderdaad niet speciaal voor gaan wachten. Met slechts twee dagen had ik andere prioriteiten. Wel herinner ik me een paradewagen met twee mensen die op een soort reuzenschommel zaten, dat vond ik mooi gedaan!

@Ignace: Gelukkig geen slippartijen. Het slechte weer was inderdaad een beetje een domper, maar dat kunnen we DLRP natuurlijk niet verwijten. Integendeel, ik vond het inderdaad een zeer weersbestendig park!

@Earlyspencer: mij hoor je niet klagen over storingen. Beide parken samen tellen heel wat attracties en dan vind ik twee technische mankementen op twee dagen tijd eigenlijk best weinig ... zeker omdat beide relatief snel opgelost werden.
Ik heb inderdaad geen enkele keer een fastpass gebruikt, hoewel ik wist hoe dit systeem werkte. Dankzij de korte wachttijden was het simpelweg niet nodig! Een voordeel van in februari doordeweeks te gaan, vermoed ik.

@Michielsken: Allez, ik heb nog zo mijn best gedaan :( Herinnerde jij je eigenlijk nog wel dat je ooit dit masterplan op het forum had gezet? Het heeft trouwens wel degelijk een invloed gehad op mijn bezoek. Stiekem wegsluipen voor een bisnummer zonder dat mijn zus het merkte was iets dat ik normaal gezien niet zo snel zou bedenken, maar wat ik speciaal gedaan heb omdat ik wist dat ik het in mijn TR kon gebruiken. En nee, ik heb er geen spijt van :D Hetzelfde geld voor mijn rit backseat in RNRC. Normaal gezien durf ik operatoren niet zo snel lastig te vallen met zulke vragen (ik weet het, ze bijten niet, maar toch). De kans om het in het TR te verwerken was het duwtje in de rug dat ik nodig had om het ook echt te vragen! Dus ik heb die rit backseat volledig aan jou te danken, merci daarvoor!

Phantom Manor is inderdaad een reden om terug te keren, al moet TOT dan ook open zijn! Best wel ironisch, want in het dagelijks leven hou ik niet zo van liften (mijn moeder is er bang voor waardoor ik als kind ook die associatie heb gelegd). Zelfs nu nog heb ik in openbare gebouwen altijd de neiging om naar een trap te zoeken :p

Misschien probeer ik mijn vrienden te overtuigen zodra hun kinderen in de lagere school zitten, want voor kinderen van die leeftijd lijkt vooral het hoofdpark me echt wel de lange reis waard!