Tot hier toe was de trip door Scandinavië een feest van herkenning geweest, maar dit eindigde bij de laatste twee pretparkdagen. Het was tijd om eindelijk voor het eerst de Deense hoofdstad te bezoeken en de twee historische pretparken die schitterden in hun afwezigheid op mijn cv te bezoeken. Het zijn twee parken die vaak gemengde reacties losmaken bij fans, dus de nieuwsgierigheid was groot. We beginnen bij een avondje in het minder geliefde park van het duo - Bakken.



De rit van Liseberg naar dit park was heel erg lang, dus kwamen we pas laat op de middag aan in het compacte park. Ik had altijd het idee dat Bakken een stadspark was als Wiener Prater of Grona Lund, en hoewel het park ook zo aanvoelt, is er van de 'stad' niet veel te merken en ligt het park eigenlijk in... een park. Het oudste pretpark ter wereld wist desondanks meteen enkele gevoelige snaren te raken: de nostalgische kassa, de drukke opbouw van de gebouwen en de attracties ertussen, de vele cafétjes en restaurants geven het terrein een zeker ambiance dat ik zeker kan waarderen. We starten onze pretparknamiddag met een traktatie bij de enige achtbaan die eigendom is van de Deense staat...



Het is natuurlijk het interieur van het park zijn houten achtbaan waar we mogen genieten van een biertje of een niet-alcoholisch drankje. We krijgen een rondleiding en mogen naar hartenlust vragen stellen. Zoals de meeste fans wel weten, heeft deze baan een tijd terug afscheid genomen van zijn brakeman-treinen en nieuwe treinen van Kumbak aangekocht. Om te compenseren voor een brakeman, zijn er overal in het parcours remmen op de baan gezet. Dit deed ons toch ernstig zorgen maken over de ritervaring, maar toch kregen we in de backstage van de achtbaan veel zin in een ritje terwijl de treintjes voorbij zoefden. Nadat ons drankje leeg was - en ik dankbaar gebruik kon maken van het nogal exclusieve Rutschebanen-toilet - ging heel de groep de baan dan ook eens uittesten.





Wat we vrezen werd jammer genoeg bevestigd. De baan is nog steeds het middelpunt, de kern van het park, maar qua rit hoef je geen fijne ervaring te verwachten. De beugels stompen in je maag en alle snelheid word uit de trein gehaald met remmen die op drops lijken geplaatst te zijn. Het gevolg is een saaie achtbaan die enkel een beetje spannend is omdat je nooit weet hoeveel pijn je in het volgende element gaat ervaren. En dan te bedenken dat er in Finland een identieke baan staat die zéér hoog in mijn favorietenlijstje gerangschikt staat: eeuwige zonde! Het is jammer om van zo'n historische baan te zeggen, maar Rutschebanen kan wel eens de slechtste houten achtbaan zijn die ik al gedaan heb.





Van een project waar Kumbak bij betrokken was hadden we waarschijnlijk niet meer moeten verwachten. De volgende achtbaan word dan ook een moderne Intamin-achtbaan die bovendien uniek is in de wereld. De kans dat Tornado een slechtere ervaring ging bieden dan Rutschebanen, leek ons miniem. Helaas pindakaas. Om één of andere vragen heb ik hier twee ritjes op gemaakt en mijn nek heeft het mij niet vergeven. Voor degenen die de baan niet kennen: de lifthill is snel genoeg om je te verrassen- maar halverwege de liftheuvel gaat die nog eens dubbel zo hard, waardoor je vervolgens zonder dat je voorbereid bent een bocht in gesmeten word. Mijn nek knalde hier telkens tegen de oncomfortabele schouderbeugels aan. De baan is qua ontwerp best knap en compact, maar genieten van deze achtbaan zat er bij mij écht niet in. Dit zou ook wel eens de slechtste stalen achtbaan kunnen zijn die ik ooit deed...







We beginnen te vermoeden dat Bakken niet de ideale plek is om achtbaanplezier op te zoeken, dus duiken we een Sketchy shooter-darkride binnen die niet geweldig is maar tenminste geen pijn doet. Erg memorabel was deze niet, maar het is ook nogal laat van me om dit TR te schrijven.







Bakken werkt zoals veel Scandinavische parken met een polsbandje waarmee je attracties kan doen, maar het systeem hier is nogal apart. Aan de ingang van elke attractie moet je het polsbandje scannen, en elke attractie mag je maximum tien keer doen. Op dit punt hadden we nog geen attractie gevonden die we meer dan twee keer wilden doen, maar Kænguru was de eerste kanshebber. Dit is de meer intense variant van een kikkermolen en bleek simpelweg pure fun te zijn.



Nabijgelegen was de eerste achtbaan in het park die ons niet naar de EHBO wilde sturen. Mine Train Ulven is een verrassend lange en soepele mijntrein van Intamin die niet zo intens is, maar wel erg leuk. Toch zeker tegenover de andere achtbanen die we al getrotsteerd hadden vandaag. Een baantje dat prima in Plopsaland zou passen!





Het is al 's avonds, het begint af te koelen en niemand heeft echt zin om nat te worden. Dat is wanneer log flumes eigenlijk het leukst zijn, dus gaan we voor een ritje op Vandrutschebanen, een vreemde maar leuke log flume van Reverchon. Op zijn hoogste punt volgt de boot een soort draaischijf omdat de bocht te krap is voor de boot om zelfstandig door te geraken, best een vreemd zicht.





naast compacte houten achtbanen, kleine horecapuntjes en opzichtige betaalspelletjes zijn funhouses één van de onmisbare kenmerken van de Scandinavische stadsparken. Bakken heeft met Hurlumhej een prachtig exemplaar dat zich zeker kan meten met de beste exemplaren. Ik wist niet eens dat je dit soort attractie hier kon vinden, dus dat was een zeer leuke verrassing.





De recentste achtbaan in het park is De Vilde Mus, een standaardbaan van Mack. Ik begrijp niet goed wie er nu nog zo'n baan in zijn park wil, maar kijk: hij staat er en het is een credit. Sommige wilde muizen zijn erg tof, maar dit exemplaar sloeg echt tegen: rammelen heel de rit lang. Bizar hoe ze dit voor elkaar kregen...





Na al die slechte achtbanen is het een verademing om een octopus tegen te komen. En gelukkig stelde Polyppen absoluut niet teleur. Een leuke octopus die meer dan goed draaide, zo moet het!



En gelukkig voor ons moest e beste achtbaan van de dag nog komen. Het park heeft een prachtige Zierer Flitzer staan, een achtbaantype dat toch een beetje mijn hart heeft gestolen in Plohn vorig jaar. Het is zonde dat de baantjes aan een rap tempo verdwijnen, want ik vind het een toffe layout die iets wegheeft van een tamme Schwarzkopf. Echt spannend word de achtbaan nergens, maar dat bederft de pret niet. Leuk bij dit exemplaar is dat het hoogste punt (achter de wand) gebouwd is boven een afgrond, dus als je door de sporen naar beneden kijkt, zie je de grond veel verder onder jou dan de achtbaan hoog is. Toch goed voor enkele ritjes!





Het park heeft ook een nostalgisch spookhuis, maar ook hier zijn de herinneringen ietwat vaag. Ik denk dat ik het leuk vond.





De laatste achtbaan van het park dat we nog moesten doen is onverwachts ook op de Flitzer na de beste van de hoop. Mariehønen is een Tivoli Small maar de baan stopt elke rit één keer op de lifthill, zodat de kinderen in de trein de kans hebben naar hun ouders te wuiven. Vervolgens word de lifthill met gierende banden terug opgestart en sputtert de trein terug naar boven. Als je er met enkele volwassenen ingaat, voel je dat de trein dit manoeuvre nauwelijks aankan. Een memorabele rit op een standaardcoastertje.





Terwijl de rest buffet ging eten, besloten ik en Yelle het goedkoop te doen en ons terug te trekken op het terras van een fish & chips-tent met het meest incapabele personeel aller tijden. Hierna hebben we nog wat tijd voor we herenigd worden met de groep. Uiteindelijk hebben we veel attracties gedaan waar we anders nog niet dood in terug gevonden willen worden die dag: behalve de reeds beschreven rides ook een rondritje, theekopmolen, 4D-cinema en een Jetski-molen. Er is iets aan het bandjessysteem dat me de neiging geeft meer waar uit mijn geld te krijgen.



De avond viel in en quasi heel de groep trok zich terug in een café waar alles dezelfde prijs had. Niet voor de drank, maar voor een vaderlandslievend moment: België-Brazilië was de match van de avond en hoe dat afliep weet iedereen wel. België hakte de Brazilianen in de pan en ten minste één café in Denemarken is een paar keer ontploft. Denemarken zelf lag op dit punt al uit het WK, dus het is extra vriendelijk van de uitbaters dat ze toch het WK voor ons wilden opzetten.

Toen de match voorbij was genoten we nog van een last-minute ritje op Mine Train Ulven en probeerden we te genieten van een donker ritje op Rutschebanen, wat allesbehalve een succes was. Ik kocht me nog wat churros in de euforische bui dat zelfs niet-voetbalfans overvalt wanneer je kleine landje een voetbalgrootmacht als Brazilië in de pan hakt. Ondanks dat een heleboel attracties in Bakken gewoonweg slecht zijn, heeft het park een zeer positieve indruk op me nagelaten. De sfeer is helemaal wat ik zoek in een park en Bakken blinkt daarin uit. De schrik was dan ook groot toen enkele weken geleden een brand uitbrak, maar gelukkig is ook dat relatief goed afgelopen. Bedankt voor het lezen!