Waar Ignace niet veel praat op dit forum: Walibi Belgium, Europa-park, waarom de Efteling het nu weer fout heeft en waarom Katun de beste achtbaan van de wereld is.
Waar Ignace niet veel over praat op dit forum: zijn privé-leven, waaronder zijn familie.

Dit TR is meer een kort verhaaltje dan een samenvatting van welke attracties er gedaan heb, want dat zijn er; spoiler; niet zo veel. Wees echter gerust dat ik ook in augustus op creditjacht geweest ben en dat dit zijn vruchten heeft afgeworpen, dus als je enkel maar leest voor de achtbanen zul je ook op je wenken bedient worden.

-------

De eerste trip die vast stond voor 2018 was voor mij niet RF's Scandi of Japan (die tweede volgde een week op die eerste om eerlijk te zijn), maar Hongarije. Waarom Hongarije? Niet voor hun indrukwekkende kustlijn (die hebben ze niet), prachtig berglandschap (dat hebben ze niet), soeveriniteit over vijf miljoen Hongaren in Transylvania (dat hebben ze niet), hun inteligente politieke leider (die hebben ze niet) of de indrukwekkende collectie coasters die ze er hebben want, je raad het al, die hebben ze niet.
Al bij al was Hongarije geen keuze van mezelf, hoewel ik open sta voor nieuwe ervaringen en toch zeker alle landen van de EU wil bezocht hebben. Het was mijn oudste zus die de keuze onbewust maakte, toen ze een tiental jaar geleden een jongen van Hongaarse afkomst aan de haak sloeg. Van het één kwam het ander en fast forward: een huwelijkscerenomie werd gepland op de wand van een oude vulkaan aan het Balatonmeer, tussen de wijnvelden en met een fenomenaal uitzicht.

Nu, ik heb met drie zussen best een groot gezin, maar sinds de eerste van de drie het huis uit ging, gebeurde het door onze drukke agenda's bijna nooit dat we alle vier ergens tegelijk waren. Het is zelfs eens jaren niet voorgevallen. Dat we allemaal tesamen op vakantie zouden gaan in Hongarije was ook een utopie, maar wat we ervan gemaakt hebben kwam in de buurt: we gingen alle vier apart (al dan niet met gezelschap) heen: twee per vliegtuig, één met de auto en één met de trein. Mijn beperkt verlof en nog beperktere rijkunsten maakte dat ik één van de vliegers was, en wel de meest nipte van allemaal: ik kwam pas de dag voor het huwelijk 's avonds laat aan in Budapest, waar ik met wat moeite uiteindelijk mijn hostel voor één nacht vond. De overige twee nachten zou ik - unicum in deze tijden! - doorbrengen bij de familie op een camping aan het Balatonmeer. Deze bekende gezichten allemaal tesamen zien op een locatie die zo absurd is, is een gevoel dat ik moeilijk kan beschrijven.

Met deze achtergrond ga ik graag verder naar het échte TR: ofterwel een overzichtje van misschien wel de twee langste dagen van mijn leven. Hop.

-------------------



Het hostel in Budapest lag een kilometer van Budapest-Deli, één van de grootste treinstations van de stad. Ik moest de trein van zeven uur hebben, dus de wekker ging om zes uur - wat mij evenveel uurtjes slaap gaf - en ik was op weg. De treinrit naar - hou je vast - Badacsonytomaj - zou drie uur duren. Ik geraakte vanaf Budapest zonder overstappen in dit piepkleine stationnetje aan het Balatonmeer, en alles ging goed totdat mijn moeder belt en zegt dat ik nu moet uitstappen omdat ze een trein zag aankomen. Bleek het een andere trein te zijn en daar stond ik dan, één halte vroeger dan waar ik moest zijn. Gelukkig liggen de stations hier heel dicht op elkaar en was de wandeling naar de camping ook vanaf hier kort.





Het Balatonmeer is het grootste meer van Midden-Europa (het klinkt als een hedendaags achtbaanrecord), en omdat Hongarije geen kustlijn heeft, is het ook de facto badplaats voor de Hongaren en wat verdwaalde Duitse toeristen. De campings hier hebben dankzij het meer geen nood aan een zwembad. Een van de eerste dingen die ik deed toen ik eindelijk herenigd was met mijn familie - waarvan de meeste hier al enkele dagen waren - was in het water springen. Iedereen weet nog hoe warm afgelopen zomer was, en in Hongarije was dit niet anders.

tegen de late namiddag werden we opgehaald door een minibusje voor het huwelijk, en op het huwelijk volgde het feest. Het was geweldig. Iedereen raakte een beetje dronken, vrolijk dronken, en op een bepaald moment waren we even in paniek omdat we onze 73 jaar oude (en héél dronken) papa kwijt waren. Toen we hem tien minuten later van de trap zagen strompelen, verklaarde hij dat hij even een wandelingetje was gaan doen. Toen het al pikkedonker was keken we uit naar de sterren en de maan en bedachten we hoe zot het eigenlijk was dat er mensen op de maan geland waren (ik herhaal: we waren allemaal een beetje dronken).
en op het feest volgde de terugrit, en dan was het eindelijk tijd om te gaan slapen. Om een uur of vijf. Ik had daags nadien iets leuks gepland - met een trein die drie uur nadat ik mijn bed indook al vertrok.

De Balaton-blitz



Ignace zou Ignace niet zijn als hij zo'n kans zou laten liggen. Een achtbaanloze vakantie zat er voor mij niet in, dus had ik voor vertrek mijn huiswerk gedaan om van de volledige vrije dag het beste te maken. Om half acht sloop ik de bungalow uit en pakte ik de trein naar Balatonfured, mijn eerste bestemming voor vandaag. Dit dorpje ligt aan het uiterste noorden van het meer en heeft twee alpine coasters. Vanaf het station was het nog zo'n vijf kilometer wandelen, gelukkig was ik zo goed uitgerust en was het niet te warm!



Uiteindelijk arriveerde ik bij de Balatonibob. Dit is vooral een avonturenpark met twee rodelbanen en nog wat randactiviteiten. Ik was aan de vroege kant, maar er was al iets van een gezellige drukte. Het viel me direct op hoe proper en modern het complex was, daar kunnen vele Duitse café's-met-rodelbanen nog iets van leren.





RCDB heeft nog geen foto's van de rodelbanen die ik vandaag deed - exclusief voor de lezers van dit TR !



De twee rodelbanen heten Panorama track en Tunnel Track. De Panorama is de oudste van de twee en heeft een mooi panorama over het Balatonmeer als je dat nog niet kon raden. Ironisch genoeg heeft de Tunnel Track dat ook. De Tunnel Track beschikt ook over een... tunnel van enkele meters lang. Echt creatief zijn ze hier niet .





De rodelbanen waren leuk genoeg, maar als je niet toevallig in de buurt bent zeker niet de moeite om af te reizen naar Balatonfured mocht je dat van plan zijn. Ikzelf vond de Panorama-track iets leuker dan de Tunneltrack, maar wie hier gaat dat betwisten?



Alle rodelbaankarretjes die ik in Hongarije gezien heb hadden (andere) nummerplaten. Zou dit hier verplicht zijn?



Naast de rodelbanen en wat doe-attracties stond die vreemde ding ook in het park. Ik heb me er maar niet aan gewaagd.



Na een uurtje tijd had ik het wel gezien en wandelde ik terug naar het station. Water had ik wel bij, maar ik begon een hongertje te krijgen - ontbijten doe ik bijna nooit. Het plan was om heel het meer rond te gaan met de trein en onderweg de rodelbanen af te vinken, zoals je kan zien op bovenstaande plannetje. Om aan de andere kant te geraken moest ik echter de gigantische omweg langs székesfehérvàr maken, wat de nodige tijd in beslag nam. Daar kon ik terwijl ik wachtte op de overstap de nodige koffiekoeken kopen. De treinrit die volgde was als een koortsdroom: ik was continu misselijk, het leek wel veertig graden in de wagon, en ik kon mijn ogen niet openhouden. De treinrit van székesfehérvàr tot Balatonboglar duurde op papier iets meer dan een uur, maar elke treinrit van deze dag had vertraging en dit was de langste. Na bijna twee uur op de trein kwam ik uiteindelijk aan in Balatonboglar.



Balatonboglar is geen klein dorpje: het is potverdekke het Blankenberge van Hongarije. Ik was verbaasd hoe druk het er was, en hoeveel al die mensen op elkaar leken: bloot bovenlijf (ook in de supermarkt), strandspullen bij, vrolijk op stap. Ik kocht me wat water en wandelde naar mijn eerste bestemming hier.



En dat was weer een rodelbaan. Opnieuw een propere locatie, opnieuw een goedkoop ritje, maar deze rodelbaan was wel érg kort. Dit werd echter deels gecompenseerd door de unieke start: je gaat een lifthill van enkele meters op, en vervolgens een even diep dropje. Dit brengt je al goed op snelheid. Het resultaat is dat de baan, ondanks zijn zeer korte rit, toch best intens is. Leuke rodelbaan al bij al.





Dat elke trein tot nu toe vertraging had, was zeer slecht nieuws voor mij. Na de rodelbaan wilde ik namelijk nog een échte credit gaan scoren in de buurt, maar als ik dat wilde doen moest ik de laatste trein van de dag nemen. Als deze meer dan vijf minuten vertraging had, zou ik mijn laatste overstap naar de camping in badacsonytomaj missen en om middernacht twaalf kilometer van mijn slaapplek stranden. Niet zo'n aanlokkelijk vooruitzicht. En toen zag ik aan het hek rond de rodelbaan dit hangen:



Ferry's over het meer! En ja, ik heb dit op voorhand opgezocht, maar info hierover was praktisch onvindbaar voor mijn google-kunsten. Ik nam een foto van het bord en trok me terug in een mcdonalds terwijl ik probeerde uit te dokteren of de laatste overzet van het nabijgelegen Fonyod naar Badacsony (de gemeente naast Badacsonytomaj) haalbaar was. Uiteindelijk besloot ik het erop te wagen.



Dit werd dan de aangepaste versie van het plan: een overzetboot en geen volledige treinrit rond het Balatonmeer, wat me uren zou besparen. Nu moet ik het nog even hebben over de reden dat ik vasthing aan dat ellendig laat vertrek.



Deze banner is die reden. Even terugdraaien naar toen ik mijn trip plande. Ik gebruik google earth voor elke reis die ik maak, omdat het me heel veel helpt om locaties visueel voor te stellen. Toen ik de camping zocht en een blik aan de andere kant van het meer wierp, zag ik daar een héél leuke en bekende vorm: een achtbaan! Met streetview werd ik niet veel wijzer over dit park, maar uiteindelijk vond ik wel deze banner die een naam en openingsuren gaf. Blijkbaar is Vidampark - Hongaars voor amusementspark - een soort Summer Funfair die elke jaar in Balatonlelle neerstrijkt. Balatonlelle ligt naast Balatonboglar, dus het was doenbaar qua wandelafstand. Echter, het park opende volgens de banner pas om zes uur en als ik de overzetboot in Fonyod wilde halen, moest ik de trein in Balatonlelle rond half zeven hebben. Heel veel theorie maar het komt hierop neer: het park moest op tijd openen want ik had er maar een minuut of tien.



Uiteraard was ik ruim te vroeg in de ijdele hoop dat het park vroeger openging. Voor dit soort momenten heb ik altijd een kruiswoordraadsel bij. Ik moet het de Hongaren nageven: het park opende stipt om zes uur zijn deuren voor een kleine opkomst. Ik had geen idee hoe ik moest uitleggen dat ik enkel de twee achtbanen wilde doen (Hongaren kunnen evenveel Engels als ik Hongaars kan), dus kocht ik gewoon een all-in bandje voor een euro of zeven.







Charmante plek zoals je kan zien. Jammer genoeg was de kleinere achtbaan, een soort ovalen draakje zoals je wel vaker in Oost-Europa ziet, gesloten. Bon, de baan was zelfs niet opgebouwd en stond precies klaar om te verhuizen.





De grotere Speedy was wel open en daar ging ik dan ook meteen heen. Met een verrassend gevulde trein mocht ik meteen mee voor een rit die eigenlijk niet tegensloeg. Dit is echt geen schaamtelijk kinderbaantje, eerder een familiecoaster van klein formaat. Er zat zelfs nog best wat kracht in één dropje als ik het me goed herinner. En bovenal is het een baantje dat me een mooi aantal zeldzaamheidspunten oplevert op Coaster-count!





Na mijn rit haastte ik me naar het station van Balatonlelle, waar ik geconfronteerd werd met mijn grootste nachtmerrie: een enorme file badgasten die hun ticket terug naar de grote steden wilden kopen. Ik sloot aan en werd net op tijd geholpen. Mijn trein arriveerde zonder problemen in Fonyod waar ik snel de overzetboot naar Badacscony vond. In mijn bootje zat een stel Hollanders, maar een hele dag alleen zijn werkt een beetje verslavend en ik hield mijn mond.



In Badacsony aangekomen jogde ik naar Badacsonytomaj, drie kilometer verder. Uiteindelijk vond ik mijn zussen terug in een kleine Pizzeria waar ik nog voor het bestellen kon aanschuiven. De dag eindigde met een geweldig gezellige avond met de mensen waarvan ik eigenlijk stiekem spijt had dat ik ze achter gelaten had die ochtend. Het was enorm toeval dat ik maar liefst een uur of vier vroeger terug was dan gepland dankzij de overzetboot, maar het was het soort toeval waarvoor ik héél dankbaar ben.

---------



De dag erop zat uitslapen er weer niet in. Ik was erop gebrand nog één keer het Balatonmeer in te duiken voor ik terug naar Budapest vertrok, dus zo geschiedde het. Ik had slechts enkele uurtjes om de stad te ontdekken, maar heb er het meeste van proberen maken.



Dit tripje was érg kort, maar heeft toch een enorme impact gehad op mij, meer dan Japan zelfs. Waarschijnlijk omdat ik voor het eerst in een situatie zat dat ik moest kiezen tussen het gezelschap van mensen die ik graag heb en achtbanen jagen. Ik zat voordat ik naar Hongarije vertrok al met een raar gevoel en daarna wist ik het even heel zeker: ik ben achtbanen en pretparken eigenlijk moe. Pas op, ik vind rondreizen, met de trein rijden en wandelen op plekken die ik niet ken geweldig, maar of de rodelbanen de bestemming waren die het dat waard maken? Ik ben er nog steeds niet uit. Ik zit ook nog dagelijks op dit forum dus echt stoppen zal er niet meteen inzitten, maar ik heb na Hongarije wel heel hard aan de achtbaanrem getrokken.

Een laatste alinea van deze hele, hele lange tekst wil ik wijden aan de man die me het vroegst heeft gesteund in de vroege jaren van mijn pretparkhobby: mijn vader die me graag meenam naar Europa-park en Heide-park om me een plezier te doen. In Hongarije was de paniek groot toen we hem even kwijt waren. Het was voor het eerst in lang dat we samen met hem op reis waren. Het was ook de laatste keer ooit. Door een hersenbloeding eind oktober heeft hij ons verlaten. Daarom zeg ik ook graag op dit forum, dat heel veel voor me betekend, vaarwel aan mijn lieve vader.