1. 8 & 9 juni 2018: Six Flags New England
  2. 9 juni 2018: Lake Compounce
  3. 10 juni 2018: Six Flags Great Adventure
  4. 11 juni 2018: Hershey Park
  5. 12 juni 2018: Kings Dominion
  6. 13 juni 2018: Busch Gardens Williamsburg
  7. 14 juni 2018: Carowinds
  8. 15 juni 2018: Six Flags over Georgia
  9. 16 juni 2018: Dollywood
  10. 17 juni 2018: Kentucky Kingdom & Six Flags St Louis
  11. 18 juni 2018: Silver Dollar City
  12. 19 juni 2018: The Blue Flash
  13. 19 juni 2018: Holiday World
  14. 20 juni 2018: Kings Island
  15. 21 & 22 juni 2018: Cedar Point
  16. 23 juni 2018: Coney Island New York




Jupilerland, Stella Artois Park of Duvellandia… Een bierbrouwer die zijn eigen pretpark begint klinkt nogal surrealistisch maar dat is exact wat Anheuser-Busch deed in 1975 toen het de deuren opende van Busch Gardens Williamsburg (oorspronkelijk noemde het park nog Busch Gardens Europe). Het was het begin van een hele pretparkgroep voor de Amerikaanse bierbrouwer, al heeft AB na de verkoop van zichzelf aan het Belgische Inbev de pretparkgroep volledig verkocht. Bier of niet, veel van ons keken uit naar dit park!


In vergelijking met vorige dagen beloofde het deze keer wat rustiger te zijn qua achtbanen. In aantal dan toch, Busch Gardens Williamsburg (dat we voor het gemak zullen afkorten naar BGW voor de rest van dit artikel) heeft ‘maar’ acht achtbanen. Een welgekomen verademing maar toch stonden we veel vroeger dan voorbij dagen bij de parkingang, nog ruim voor parkopening. De parkingang die volgens het park zelf een Engels thema heeft maar moest men je vertellen dat het Duits is zou je het evenzeer voor waarheid kunnen aannemen.





We werden getrakteerd op de Ultimate Rollercoaster Insider Tour, een rondgang langs de achtbanen van het park die ons op enkele unieke plaatsen zou brengen. Onze gids van de dag was Taran, zonder toverketel weliswaar. Onze eerste bestemming van de tour werd Loch Ness Monster, de iconische Arrow coaster met interlocking loopings. De ingang liepen we voorbij want hier werden we naar de backstage geloodst. Taran vertelde met veel passie allerlei weetjes en details over de baan en de werking ervan. Backstage ruimtes bezichtigen blijft altijd boeiend, hoeveel je er ook gezien hebt. Geen enkele is dezelfde.


Nessie had nog even tijd nodig om te ontwaken dus gaan we via een backstage pad verder naar onze volgende stop. En die ligt wel 62,5 meter hoger! Griffon was bij opening de hoogste dive coaster ter wereld, dat record is ondertussen al overgenomen voor dat ene recordpark in Sandusky, maar dat maakt het niet minder indrukwekkend. Vooral niet omdat we bovenaan de lift eens een kijkje mochten gaan nemen. Gelukkig moeten we geen trappen naar boven doen maar heeft B&M een ruime lift voorzien. Eenmaal boven blijkt dat 62,5 meter hoog een pak hoger lijkt als je boven staat dan op de vaste grond beneden…





Het was een fantastische ervaring die een geweldig zicht bood over het hele park en zijn omgeving. Van die hoogte leek Loch Ness maar een kiddie coaster te zijn. Na deze beklimming mochten we ook hier even in de backstage ruimte duiken en ook hier wist Taran ons te interesseren met interessante weetjes. Wist je bijvoorbeeld dat de splash die Griffon heeft ook bedoeld is als remsectie? Zonder dat zou hij niet volledig afgeremd kunnen worden door zijn huidige eindremmen. Daarom moet het water altijd op een bepaald niveau blijven. Het park ging bijna opengaan en wij werden als gelukkigen gekozen om de eerste rit op Griffon te maken.


Dit was ongetwijfeld dé baan van het park waar ik het meeste naar uitkeek. Het is de eerste keer dat ik een Amerikaanse dive coaster zou doen en die zijn van een iets groter formaat dan onze Europese die ik gewoon ben. Tot nu toe was de Italiaanse Oblivion uit Gardaland de hoogste op mijn lijstje met zo’n 42 meter hoogte. Nu komt daar gewoon 20 meter bij. Voor sommigen zijn dive coasters een one trick pony, een leuke drop maar meer ook niet. Ik hou zelf wel van dit type coaster, weinig andere banen zijn gewoon zo plezant om te doen. En natuurlijk is zo’n drop gewoonweg zalig, de opbouw ernaar toe en het gevoel van eindeloos vallen levert een enorm pak plezier op. Griffon stelde niet teleur. De drop was erg goed en door zijn extra hoogte is hij ook een stuk langer dan zijn Europese broertjes. Zo bevatte hij nog een tweede 90° drop. Het splash element is helaas geen meerwaarde voor de berijders zelf, esthetisch gezien is het natuurlijk wel een mooi stuk om te hebben als pretpark. Griffon is zeker een topper in zijn categorie. Of je voor zo’n coaster speciaal de Atlantische oceaan moet overvliegen? Dat ook weer niet.





We kregen nog een tweede ritje op Griffon, wat we natuurlijk niet weigerden, en gingen dan op weg naar de volgende achtbaan. Het park was ondertussen geopend dus glipten we bij InvadR langs de uitgang naar binnen. InvadR is de nieuwste achtbaan van het park, hij ging vorig jaar open. GCI levert normaal altijd pareltjes af maar InvadR stelde mij teleur. Moeilijk te zeggen waarom precies, maar in tegenstelling tot andere GCI-banen vond ik deze baan heel wat punch missen. Waarschijnlijk is dit de perfecte opvulling voor het park om families aan te spreken maar op dat vlak vind ik Heidi in Plopsaland een pak beter en pittiger. InvadR is de eerste baan van GCI die me weet teleur te stellen en niet te overtuigen. Jammer.


Gelukkig staat er voor BGW-normen niet al te ver een grote B&M om de teleurstelling weg te werken. Alpengeist is ’s werelds hoogste B&M inverted coaster. Ik zeg specifiek B&M inverted omdat Cedar Point met Wicked Twister de hoogste coaster heeft waar je onder de track hangt heeft. Ook hier glippen we eventjes de backstage ruimte in. Na een korte uitleg over onder andere de beveiligingssystemen van de beugel begeven we ons naar de uitgang om een ritje op dit monster te gaan maken. Alpengeist is heerlijk ingewerkt in zijn omgeving, goed gebruik makende van de heuvels en de rivier die ertussen stroomt. Qua B&M inverteds verkies ik eerder de ‘kleinere’ versies zoals Nemesis en Oz’iris maar waar de Katuns en Monsters van deze wereld mij niet echt omverblazen weet Alpengeist dit wel te doen!





De first drop is werkelijk subliem, de beste op een inverted coaster in mijn ogen. De daaropvolgende immelman en looping volgen elkaar vlotjes op. De cobra roll is dan nog het zwakste stuk van de rit, daarna volgt de midcourse remsectie. Het stuk daarna met ondermeer een zero-g-roll en corkscrew weten dan ook heel goed te overtuigen. Alpengeist is echt een topper, waar ik bij banen als Monster en Katun flow en finesse mis heeft Alpengeist dit wel te bieden. Moeilijk te zeggen waar ik hem zou plaatsen in mijn ‘inverted top 10’, sowieso bij de bovenste 3. Ook praatjes die je vaak hoort over deze baan dat hij ruw zou zijn vond ik overdreven. Je voelt natuurlijk wel zijn jaren en het is niet zo botersoepel als de nieuwste B&M, maar Alpengeist is allesbehalve een rammelbak. Het is een sensatie.


Vanuit de Alpen ben je zo in Duitsland, vroeger het land van de Grote Boze Wolf, nu is wolf weg en Verboten. Met een extra ‘L’ erbij. De iconische Arrow suspended coaster moest helaas plaats maken en het park ging in zee met Zierer om een vervanger te creëren. Zierer kwam met Verbolten, een gelanceerde family coaster met een groot indoor stuk. Om Big Bad Wolf te eren heeft Verbolten op dezelfde plek boven het water de iconische drop van zijn voorganger nagedaan. Ik kan helaas niet zeggen over Verbolten een passende opvolger van Big Bad Wolf is, want die heb ik nooit kunnen doen, maar Verbolten is wel een prima familie achtbaan. Goede keuze van het park zeg ik dan en Verbolten is de beste Zierer die ik heb gedaan.





Na ons ritje Verbolten neemt Taran ons mee op een wandeling rondom Verbolten, wat enkele mooie en unieke fotolocaties oplevert. Ook gaan we het gebouw van Verbolten binnen en zien we het indoor gedeelte eens van een andere kant. Cool! Hierna volgt even een kleine stop bij het Festhaus want het is weer warm en dus kunnen we een verfrissing wel goed gebruiken.


De tour duurt vrij lang, Taran zorgt dan ook voor een uitgebreide uitleg en gaat geen vraag uit de weg. We zijn halfweg in onze coaster bingo. We gaan naar het Italiaanse gebied van het park, op de kaart lijkt dat niet zo ver maar het was toch een ferme wandeling. Busch Gardens is groot en wandel je niet zomaar even af. Dat ik vrij veel last had met mijn voet hielp ook niet, op dat vlak had ik een echte kutdag.





In dat Italiaanse gebied staan twee achtbanen. We beginnen met Tempesto waar we via de uitgang snel een ritje op maken. Tempesto opende in 2015 en is één van de vele Sky Rocket klonen, daar valt dus weinig uitleg over te geven. De andere achtbaan in het gebied is veel iconischer. Apollo’s Chariot was de allereerste hyper coaster van B&M. Hij opende in maart 1999, een goede maand voordat Six Flags Great America Raging Bull opende. In tegenstelling tot zijn broertje in Illinois heeft Apollo’s Chariot een echte out & back lay-out. Nu kan ik B&M hypers wel smaken maar Apollo’s Chariot stelde me vrij teleur. Ik zou hem vergelijken met Silver Star, erg tam en zelfs amper floating airtime te merken. Ik zat nochtans back… Nu is de rit wel genietbaar maar een topper is het allesbehalve. Ook niet in zijn genre.


Nu keerden we weer helemaal terug naar waar we beginnen: Loch Ness Monster. Taran zorgde ervoor dat we Nessie via de uitgang mochten berijden. Hashtag no homo. De oude Arrow bleek leuker te zijn dan gedacht, de helices bleken intenser te zijn dan gedacht. Ja, de beste Arrow op mijn lijstje. Tot nu toe want naar het schijnt staat er in het park van Dolly Parton ook een erg goede Arrow… Na Nessie namen we afscheid van Taran, een fooi moest hij niet. Hij wou liever dat je even opmerkte dat hij het goed had gedaan als je de foto’s van de trip ging afhalen. Natuurlijk verdient hij een compliment want Taran heeft het fantastisch gedaan als gids. Enorm was dus onze verbazing toen hij zei dat het nog maar zijn derde keer is dat hij die tour gidste…





Er ontbrak één coaster op de tour en dat is omdat het een kleine kiddie coaster is. De coasterhoer in ons kon dit niet laten liggen en dus gingen we onze bingo vieren op Grover’s Alpine Express. Hierna gingen we terug richting Italië waar de rest van de groep de water ride Escape from Pompeii deed. Ik niet want ik had echt geen zin in nat rond te lopen ondanks de warmte. Tja al heel de trip paste ik voor de water rides terwijl ik die normaal toch graag doe. Beetje raar en jammer, maar naarmate ik ouder word begin ik deze meer en meer over te slaan merk ik.


Ook speelde mijn voet mij echt parten deze dag, in Kings Dominion had ik op dat vlak een goede dag. Nu was het misschien wel de ergste dag… Gelukkig voor mij en mijn voet bleven we niet tot sluiting in het park. Deze avond stond er een Denny’s op ons menu en wat wil het toeval?! Echt vlak naast die Denny’s ligt een schoenenwinkel. En mijn geluk kon niet op, de andere auto die normaal altijd veel vroeger dan ons toekwam… was nu later dan ons. Terwijl de rest Denny’s al binnen ging twijfelde ik niet om die schoenenwinkel binnen te stappen en iets aan mijn voetprobleem te doen. Een erg vriendelijke verkoopster snapte mijn probleem en bezorgde me een paar nieuwe schoenen. Dankzij haar ga ik het in de overige verslagen niet meer over een pijnlijke voet hebben, de nieuwe schoenen deden wat ze moesten doen. Mijn ‘oude’ schoenen vlogen die avond meteen in de vuilbak.





Busch Gardens Williamsburg was plezant, toch heeft het mij niet volledig weten te overtuigen. Het park is zeer zeker mooi & gezellig, en het is geen typische betonvlakte zoals de meeste andere parken in de buurt. Echter ontbreekt het park een echte wereldtopper die je naar het park wilt doen gaan. Alpengeist komt daarbij het dichtstbij in de buurt maar is dat dan ook weer niet. Als ik nog eens in de buurt ben en ik heb maar één dag zou ik die doorbrengen in Kings Dominion. Maar dat is dan weer mijn mening, ééntje die afwijkt van de meeste meningen. Maar als iedereen dezelfde mening zou hebben zou het ook maar een saaie wereld zijn toch?!



  • Origineel artikel vind je hier terug
  • Gallerij van het park met nog meer foto's vind je hier terug