Een gelijkaardig topic als vorig jaar, waar we uitgebreid terugblikken op het afgelopen jaar. Hoe verliep jullie pretparkjaar?

Ik start:


09/02/2018: Efteling



Zoals vaak begon het jaar in het beste pretpark dat ik met het ov redelijkerwijs in één dagje kan bezoeken én in de winter open is: de Efteling. Het is al bijna een jaar geleden, dus ik ga niet doen alsof ik hier nog iets van weet.


11/02/2018: MEGA Speelstad & de Kaasboerin

Maar dit weet ik nog wel! Op een vrij dagje gaan credithunten op achtbanen die al eeuwen of al op mijn teller staan, of helemaal geen achtbaan zijn. Bleek het toch een heel grappig uitje te zijn.


Heel vaak in April: Walibi Belgium



Voor het eerst nam ik een abonnement op het grootste pretpark in ons landje. Niet alleen omdat het park vaak bezoeken praktischer is dan Plopsaland en leuker is dan Bobbejaanland, maar vooral omdat ze een trouwe fanbase verdiend hebben na wat ze de laatste jaren allemaal hebben uitgespookt in Wavre. Ik ben enthousiast over heel de Exotic Zone, behalve dan misschien Tiki-Waka zelf, die ik net iets te tam vind binnen zijn soort. Desalniettemin heb ik afgelopen jaar uitgebreid kennis gemaakt met de nieuwste coaster van ons land.


13/05/2018: Walibi Holland



Het bezoekje naar dat andere Walibi-park in mei had, naast een fijne dag hebben, een dubbele reden: kennis maken met Lost Gravity, maar vooral afscheid nemen van Robin Hood. Ik heb de houten achtbaan jammer genoeg pas dit bezoek leren appreciëren. Lost Gravity beviel me gelukkig ook, Alsof Gerstlauer eindelijk de perfecte eurofighter heeft gebouwd, behalve dan dat Gerstlauer Lost Gravity niet heeft gebouwd . Voorts was ik onder de indruk van Xpress: Platform 13! (nee ik kom hier niet vaak!)

18-21 mei: Rodeltrip met RF!



Pretparken en Duitsland zijn een gouden mix waar ik ook dit jaar (zei het te weinig) gebruik van heb kunnen maken. Met een bus RF'ers trok ik naar het verre Beieren waar ik wederom genoot van Bayern Park, dat flink gegroeid is sinds 2013. Ook bezochten we Ski- Und Rodelarena Wasserkuppe, een pretpark vol maffe Wiegand-toestanden, een grote Alpine Coaster aan de Alpsee die met een rotvaart de berg af dondert tijdens de regen en het koddige Conny-Land, Zwitserland's grootste pretpark. De beruchte Cobra was voor mij stiekem de grootste reden om deze trip mee te doen en geen andere, en de baan stelde in al zijn gestoordheid niet teleur!



31/05/2018-17/06/2018: Japan!

Na RF trakteert in 2017 gingen die radartjes in mijn hoofd aan het werk: wat ga ik meedoen, hoeveel geld gaat het kosten, waar is er nog tijd voor, wat krijg ik op mezelf geregeld? Japan leek me iets te ambitieus als soloreis en aan de dure kant, maar nog geen week later waren die vliegtuigtickets toch geboekt. Oeps. Uiteindelijk is bijna alles op de reis meegevallen: van de prijs tot de parken, tot de ongelofelijke toevalligheid dat de soloreis dankzij een ietwat late Sammy voor het grootste deel een duotripje werd. Een snel overzicht:



De eerste dag kwam ik 's avonds aan in centrum Tokyo, waar ik meteen voor mijn eerste coaster op Japanse bodem ging. Het was meteen één van het land zijn grootste en bekendste coasters, Thunder Dolphin in Tokyo Dome City. Wat deze coaster zo goed maakt is niet zijn airtime of intensiteit (beiden eerder aan de afwezige kant), maar zijn fantastische setting in het midden van de grootste stad ter wereld.



De volgende dag was een drukke, met drie parken op de planning. Allemaal kleinere parken niet al te ver van Tokyo. Sea Paradise had een geweldige coaster van Togo, die heel wat meer airtime bleek te hebben dan de meeste hypercoasters. Daarna ging ik naar Yokohoma Cosmoworld en zijn beroemde Vanish: Dive Coaster, welke echte een verschrikkelijk rotding bleek te zijn. De dag sloot ik af in Joyland waar ik Gerstlauer's Time-Traveller-avant-la-lettre aan mijn palmares kon toevoegen. Een productief dagje!







Dag drie was gereserveerd voor een nogal mistroostige zoo met twee grotere achtbanen. Tobu Zoo heeft enkel Kawasemi in huis om coasterfans te lokken, want van de woodie blijf je beter ver weg!



De laatste dag die ik grotendeels alleen doorbracht voor het gezelschap arriveerde spendeerde ik in Yumioriland, een typisch Japans pretpark dat me verbaasde in zijn originaliteit. De bejaarde hyper-terrein-coaster is een reden om te komen, de gekke meer familievriendelijke attracties zijn dan weer de reden dat ik het park zo leuk vond.



Het eerste park buiten de directe omgeving van Tokyo zou één van de parken worden naar waar ik het allermeest uitkeek. Nagashima Spa Land word wel eens het Cedar Point van het oosten genoemd en het achtbaanaanbod maakt duidelijk waarom. Ondanks de korte openingsuren van het park, was ik zeker niet teleurgesteld - een geweldig coasterpark met als pareltje (nu toch nog) de langste coaster ter wereld, Steel Dragon 2000. Ook het vermelden waard is de zalige Looping Star die extreem snel leek te gaan in vergelijking met zijn soortgenoten.



Eén van de duurste dagjes van de trip was ons uitje naar Parque Espana, waarvoor we ruim twee uur moesten reizen vanaf ons hotel. De genialiteit van het park en vooral zijn coasters waren het gelukkig meer dan waard. Uitgestorven parken waar we vriendelijk werden ontvangen werden een norm op deze dagen van de trip! En met dit park kon ik één van de meer obscure locaties op mijn bucketlist wegstrepen.



De eerste regenachtige dag van de trip brachten we grotendeel door in Lagunasia, waar we onze mooiste vis mochten tekenen voor de geniaalste interactieve attractie op deze aardbol. Helaas leerden we in park twee van de dag - een zoo met enkele achtbaantjes - dat de regen in het land van de rijzende zon meestal betekend dat de rollercoasters gesloten bleven, wat ons nog zuur zou opbreken.



Van dit alles hadden we echter niet meteen last, want de volgende twee dagen hadden we een ticketje voor Universal Studios Japan. Het park heeft dan misschien maar een stuk of tien attracties: een betere selectie hadden ze niet kunnen maken. Van verbluffende darkrides als Spiderman en Harry Potter tot twee van 's werelds beste B&M's: er was bijna niets in dit park dat me niet kon overtuigen. Zeker en vast een park dat me een Universal-fan heeft gemaakt, al zijn hun attracties beter dan hun beleid.





Credithunters be like... Laten we enkele uurtjes in dit geniale Universal-park inruilen voor een mistroostige zoo met drie kleine achtbaantjes. De achtbanen in Misaki Park open krijgen vereiste heel wat van Sammy's beste wilskracht, maar uiteindelijk lukte het. Memorabel dagje dat ons toch maar een ritje op de op één na oudste coaster van Japan (een verassend leuk ding) opbracht!



Vanwege de regenfobie besloten we twee middelgrote parken op één dag te combineren. Het eerste was Himeji Central, een park dat je je het best kan voorstellen als 'wat als Bobbejaanland in Japan lag', maar dan met iets betere achtbanen. Himeji Central zal me altijd bijblijven als het park waar je één rondje op de Big Apple krijgt, en twee rondjes op de B&M.



het andere park van die dag was het veel charmantere Hirakata Park. Elf leerde ons dat niet alle woodies in Japan brak zijn, Hirakata Park leerde ons dat je geen talloze topattracties nodig hebt om toch een leuk park te vormen. En de spinning wilde muis leerde ons vooral dat de rit op zo'n ding nog saaier is als het spinnen is uitgeschakeld.



de dag van de lange treinrit van Osaka naar Tokyo begonnen we op een quest naar een kleine achtbaan ergens op een heuvel (het park bleek niet voor niets Ikoma Skyland te noemen). Deze detour duurde belachelijk lang maar bracht ons toch maar weer een extra credit op. En nog meer ervaring met de vaagheid van Japan.



De trip kende een absoluut dieptepunt waar een hoogtepunt had moeten zitten: we bezochten één van de meest legendarische parken ter wereld en troffen nagenoeg elke attractie waar we zo naar uitkeken gesloten aan. We probeerden er het beste van te maken, maar geef toe: kijken naar Do-Dodonpa zonder dat het ding iets doet stelt niet veel voor.



Gelukkig moesten de twee beste parken van Japan nog komen. Tokyo Disneyland heeft mij het licht doen zien: Disney is awesome! Het park heeft een indrukwekkende collectie darkrides die me bijna stuk voor stuk overtuigden, maar blinkt in nog veel meer uit.



Toch is het niet Tokyo Disneyland waar ik het meest naar uitkeek of hetgeen me uit mijn sokken blies. Tokyo Disneysea had die eer. Het park was alles wat ik gehoopt had, met als absolute topper Indiana Jones. Dit park is er zo één waar de verwachtingen standaard hoog voor liggen, maar toch altijd ingevuld zullen worden. Wauw!



Na drie dagen Disney was het tijd om afscheid te nemen van Sammy en bezocht ik het mistroostige park Toshimaen. Vooral memorabel is die ene rit die ik heb kunnen meepikken op Cyclone, een verassend fijne Japanse coaster welke mijn 700ste achtbaan werd.



De laatste volledige dag van de trip keerde ik terug naar Fuji-Q voor een nieuwe poging. Dit keer liep alles gesmeerd! Op een recordtempo probeerde ik alle toppers van het park op mijn cv te zetten, en ik dank de goden dat het dit keer wél gelukt is! (Do-)Dodonpa doen was iets waar ik al zo lang naar uitkeek dat ik al verwacht had dat het er nooit van zou komen, en het had er ook zo uitgezien. Kun je je het gevoel voorstellen toen ik eindelijk uit die tunnel geblazen werd. Vreemd genoeg bleek het echter de twijfelachtige constructie die Fujiyama is die in dit park met mijn hart ging lopen.



24/06/2018: verschillende Duitse Parkjes




Een week of wat na Japan had ik een gelukkig weerzien met Sammy en trokken we met vier man richting Duitsland voor een dagje ongegeneerd credithunten. Vier parkjes en acht credits: geen slechte score!


30/06/2018-08/07/2018: RF in Scandinavië!



gezien de TR's nog zo recent zijn, ga ik hier snel even over. Scandinavië was voor mij meer een vakantie dan een reis, dankzij het puike werk van de staff van RF die de trip tot in de puntjes organiseert. Ik had de meeste parken al eens gedaan dus kon op mijn gemak genieten van enkele van Europa's fijnste plekken. Ook leerde ik enkele nieuwe parken kennen: het schattige Park Somerrodelbahn, het knusse Bakken en het grandiose Tivoli Gardens.


17/07/2018: Toverland



Voor een hele reeks topparken te bezoeken hoef je tegenwoordig niet eens meer ver. Toverland was het volgende puntje op de kaart, een bezoekje dat ze echt wel verdient hadden na hun investeringen van afgelopen jaar. Het eindresultaat is twee van de meest indrukwekkende gebieden in de lage landen, en één van de allerbeste coasters. Ik heb allesbehalve een zwak voor Wingriders, ik vind het veruit het minste type van B&M, maar Fenix doet mijn hart sneller slaan zoals enkel de allerbeste B&M's dat doen. Wat een baan!


18/08/2018 - 21/08/2018: Hongarije



Voor het huwelijk van mijn zus ging ik voor het eerst naar Hongarije. Een eerder emotioneel reisje waar ik voor het eerst in jaren voor een spiegel naar mijn geest kwam te staan; nogal dramatisch uitgedrukt, maar kom. Het fijne erover beschreef ik al uitvoerig in het bijhorende TR.

25/08/2018: Walygator Parc



Enkele dagen later bestond mijn vrije dag voor de helft uit reizen naar een park dat niet eens echt de moeite is. Onnozel? Ja. Onvergetelijk? Zeker en vast!

07/09/2018-10/09/2018: Polen

De laatste RF-trip van het jaar voor mij. Polen is een land waar we veel van horen de laatste jaren, en het lijkt erop dat dat niet snel zal veranderen.



Energylandia is een vreemde ervaring. Het park heeft veel te bieden, vooral in achtbanen, maar ik bleef toch op mijn honger zitten. Het gemiddelde niveau van de coaster ligt op dezelfde hoogte als in Bobbejaanland, terwijl de thematisatie niet zou misstaan in wijlen Dadipark. Toch kan ik het park alleen meer bewonderen om hun investeringsdrang en heb ik me er heel goed geamuseerd, samen met een stuk of twintigduizend Polen.



legendia is een stuk coherenter en meer Spekkie voor mijn Bekkie. Een aangenaam park met een duidelijke richting: vooruit! Geheel tegen elke verwachting in vonden we hier de beste achtbaan van Polen, Lech Coaster. Dat het park daarbij de beste flatride van heel Oost-Europa in huis heeft met een HUSS Rainbow is een grote plus.


04/11/2018: Plopsaland de Panne

Tegen het einde van het jaar begon ik als het ware mijn oude thuisparkje te missen, dus moest er koste wat het kost een dagje Plopsaland de Panne op de planning komen, na meer dan een jaar afwezigheid. Uiteindelijk werd dit het eerste park dat ik bezocht na het overlijden van mijn vader en een mooie dag met mijn beste vrienden, net wat ik nodig had.

23/11/2018-26/11/2018: Griekeland

Ergens in oktober kreeg ik te horen dat ik nog een vakantiedag extra kreeg omdat ik in november vijf jaar in dienst zou zijn, dus ging ik de opties af voor een goedkoop, kort tripje in de buurt. Griekenland kwam als winnaar uit de bus. Dat ik alleen zou gaan was geen issue. Ik heb me elke dag uitstekend weten te vermaken, op de laatste na want dat was gewoon naar het vliegveld gaan en naar huis gaan .



Allou Fun Park bleek een mooi parkje, maar de attracties waren allesbehalve indrukwekkend. Desalniettemin leuk om nog een nieuwe plek te ontdekken zo laat op het seizoen!


23/12/2018: Efteling

En net als in een loop begon het waar het eindigde. Zonde dat ik dit jaar geen Bob of Pirana heb kunnen doen, maar Efteling en vooral zijn Satésaus blijven puur genieten.

Dat was lang genoeg zonder elke dag in Scandinavië afzonderlijk te bespreken denk ik . Nog enkele cijfertjes:

-35 nieuwe parken bezocht (volgens mij een nieuw persoonlijk record, maar wat weet ik ervan)
-115 nieuwe achtbanen bereden (Minder dan vorig jaar, maar het op één na meeste in één jaar)
-62 parkbezoeken (met hier en daar wel toestanden als vier parken op één dag)

Besluit: ik ben heel blij met 2018 wat pretparken betreft. De pretparkfreak in mij is voor het moment genoeg gesust en 2019 zal zeker en vast minder indrukwekkend zijn wat nieuwe achtbanen en parken betreft, maar dat zit me niet dwars. Gelukkig nieuwjaar iedereen!

---

Zo, benieuwd naar jullie jaaroverzicht!