[TR] Villages Nature 12/02/2019

[Pretparkfreak7]

Ofschoon ik geboren ben in het jaar dat er nabij Parijs een plaats de deuren opende waar dromen uitkwamen, ben ik steeds een koele minnaar geweest van Europa’s eerste Disneyresort. Het attractieaanbod leek los van zijn decors vrij middelmatig, de mix van Amerikaanse zelfverheerlijkingscultuur en een alles bedekkende zeemzoete vernislaag scheen afstotelijk en als kers op de taart deed de prijszetting me terugdeinzen met de grandeur van Sneeuwwitjes bosvlucht. Dat er sinds opening bizar weinig wijzigde in het attractieaanbod, maakte een bezoek ook allesbehalve een dringende zaak.

Dat Disney de laatste jaren oorspronkelijke ontwerpen ook begon in te ruilen voor recentere en ingekochte IP voerde de druk voor een bezoek op. Toen wie ik zelfs geen make-up-winkelbezoek kan ontzeggen een bezoekje voorstelde ging ik dan ook overstag. Onze dubbele Disney-ontmaagding werd in de tweede week van februari ingepland en ik sloeg op slinkse wijze twee vliegen in één klap door het relatief nieuwe ‘Villages Nature’ voor te stellen als verblijfplaats.


12/02/2019 – Village Nature
13/02/2019 – Walt Disney Studios land
14/02/2019 – Disneyland
15/02/2019 – Village Nature Paris

Bijsluiter: in dit deel is enkel de eerste foto van mij, al de rest komt van promomateriaal van het park zelf.



Villages Nature is een vakantieoord op een half uurtje van Disney dat je zou kunnen omschrijven als een Center Parcs-afdeling met pretentie. Het park wordt ook effectief uitgebaat door Center Parcs, maar als mijn geheugen mij niet in de steek laat, had Disney een vinger of een hele arm in de pap bij het ontwerp en zijn er minstens wat financiële kruimels voor de Amerikaanse muis.
Het design met een sterke focus op natuur en een voile van eco-toerisme had reeds bij de bouw van het complex mijn aandacht getrokken. Het leek mij echter beter om het de eerste jaren wat op zijn plooi te laten vallen zodat de groeipijntjes en kinderziektes er grotendeels uit zouden zijn.
In een bui van buitensporige decadentie gingen we all-out met een luxeflat met zicht op het meer, een open haard én een jacuzzi. Eveneens een spa-behandeling met massage en gezichtsverzorging bijboeken leek ons een tikkeltje overdreven maar werd desalniettemin toch besteld.


Wie ook wil lezen welke avonturen ik beleefde in telefoonland kan dit openklikken... Wie dat niet wilt scrolt verder.

Dit gedeelte bevat spoilers. Klik op onderstaande knop om het gedeelte open te klappen.

Open spoilers

************ Spoilergedeelte ************

Dat laatste zinnetje vereiste dat je vooraf een afspraak maakte met de Spa van het resort. Een futiele formaliteit die ik zelfs in volle examenperiode zou kunnen doen om mijn werkende metgezel wat te ontzien.
Dat bleek een grove onderschatting van het telefonisch doolhof dat Center Parcs voor mij in petto had. In eerste instantie probeerde ik het tien keer op het nummer van Villages Nature dat op de site vermeld stond. Halverwege ontdekte ik dat het nummer in de mail verschilde van dat op de site en probeerde ik dat ook een tiental keren.

Het geloof in de bereikbaarheid van de receptie verdampte in recordtijd en ik schakelde met gepaste tegenzin over op het algemene betaalnummer. De eerste dame die ik daar aan de lijn kreeg zei me simpelweg dat wat ik wilde doen niet mogelijk was.

Het tweede rondje betaallijn eindigde bij een dame die zo traag van begrip leek, dat ik het nodig achtte om elk woord van mijn vraag van een uitleggende bijzin te verschaffen, gevolgd door de vraag of ze me begreep. Ze verbond me uiteindelijk door met het resort bij parijs én er nam iemand af met een schrijnend contextloze, doch enthousiaste ‘Bonjour’. In ietwat brak Frans vertelde ik het waarom en hoe van mijn telefoontje en informeerde eveneens naar waar ik juist terechtgekomen was, gezien ze me dat zelf niet verteld had. ‘Mais içi vous êtes a la boulangerie!’ babbelde de bakkersvrouw ietwat ontzet.

Het geloof in de capaciteiten van de betaallijn smolt na deze ontdekking eveneens als sneeuw voor de zon, maar ik vatte toch een derde poging aan. De opluchting was groot toen de dame van dienst kordaat mijn reserveringsnummer vroeg en in een mum van tijd een nieuw telefoonnummer opgaf dat verschilde van dat op de site én in de bevestigingsmail. Toen ik dat nummer belde kwam ik eindelijk in een keuzemenu terecht voor villages nature zelf.
De eerste vier keer nam er helaas niemand op, maar de vijfde keer kreeg ik na mijn keuze voor een gesprek in het Engels toch weer een enthousiaste ‘bonjour’ te pakken die de hoop op een Engelse conversatie prompt deed verwateren. Nadat die persoon nog een collega had opgetrommeld kwam ik dan eindelijk bij de receptie van de spa zelf terecht. Het voelde aan als een overwinning.
Dat ik vervolgens zowel de naam als het mailadres van mijn metgezel ‘en français’ moest spellen hoewel die logischerwijze ook beschikbaar zou moeten zijn bij het reserveringsnummer nam ik er dan ook zonder gemor bij. Meteen na dit telefoontje kregen we een bevestigingsmail met alles wat er telefonisch was afgesproken. Ironisch genoeg ook met vermelding van het specifieke telefoonnummer van de spa zelf, waar ik inmiddels al een queeste van ruim een halve week voor had ondernomen om het te bemachtigen. Mocht er toevallig ooit een hoge pief van Center Parcs dit trieste relaas lezen; maak werk van bereikbaarheid per mail en bespaar je klanten dit telefonisch wespennest.

Villages Nature bleek rond openingstijd gehuld in elegante ochtendnevel en we bemachtigden relatief vlot een polsbandje voor het park en een plaatsje in het bagagedepot. De elegante gevel van het waterparadijs kwam vrij snel ten tonele, omlijst door een sfeervolle stoomwolk van het voorliggende buitenbad.

Vreemd genoeg wordt je nog voor het betreden van de kleedkamerzone al verzocht je voeten te ontbloten, waardoor iedereen hippiegewijs blootsvoets binnenwandelt met een paar schoenen losjes in de hand bengelend.
De lockers werken met de armbandjes van het park, wat je gepruts met kleingeld of kaartjes bespaart. Na het betere prop- en puzzelwerk bleken de klein uitgevallen kluisjes toch in staat om zowel schoenen, jas, rugzak als kledij te verzwelgen en konden we koers zetten naar de eerste en hoogste glijbaan van het park gelegen in de prachtig vormgegeven centrale glijbaantoren.
Een stuk doorschijnende buis blijkt verrassend effectvol in de nok van het dak. Verder trekt deze bandenglijbaan de kaart van de degelijke middenklasse: niet slecht, niet geniaal.



Door uit te glijden aan de start van de race-glijbaan ontstaat een natuurlijke opvolger. Het race-element zorgt evenwel voor een trage doorstroom doordat badgasten zelf knoppen moeten bedienen om de glijbanen te synchroniseren. Wel een fijn baantje op voorwaarde dat je jezelf niet half knock-out slaagt door iets te ver door te slingeren wanneer je jezelf middels het bovenliggende starthandvat in de buis katapulteert. Ik werd voor deze daad alleszins niet met winst beloond.

De tour des tobogan zet je vervolgens af bij de tweede glijbaantoren waar je kan kiezen uit vier glijbanen, waarvan twee met banden. Dankzij een slim en visueel aantrekkelijk concept met twee door elkaar draaiende wenteltrappen worden de bezoekersstromen voor de eerste etage met bandenglijbanen gescheiden van deze voor de tweede etage zonder bandenglijbanen.
Op de trap zelfs splitst het hogerop ook op in links voor de ene en rechts voor de andere glijbaan. Die laatste opdeling zou wel gebaat zijn bij een foto of verdere omschrijving, want enkel op basis van de naam hebben de meeste badbezoekers geen flauw benul van waar welke rij voor staat.

Villages nature verdient ook designpunten met de positie van de glijbaan met valluik: doordat deze centraal door de trappenhal loopt worden wachtende badgasten continu geëntertaind. Vooral op de bovenste verdieping krijg je uitgebreid de tijd om de gezichten van mensen die zich aan het avontuur wagen te bekijken. Ook hier wordt de truc met de doorschijnende buis uit de kast gehaald, maar door de snelheid waarmee je erdoor raast is het anders dan bij de eerste buis vooral een meerwaarde voor de omstaanders.



Persoonlijk vond ik hier de bandenglijbaan met als finale een enorme kegel het indrukwekkendst, meteen gevolgd door de valluik-glijbaan. Heren die hun benen niet kruisten in die laatste vonden het gevaarte evenwel niet voor herhaling vatbaar wegens geklutste familiejuwelen in de uitglijstrook. Bandenglijbaan twee was jammer genoeg een ode aan de middelmatigheid. De Body slide die op hetzelfde niveau als het valluikgevaarte vertrok was wél plezierig afwisselend.

Je kan alle glijbanen in principe in één grote tour des tobogans afwerken en komt dan uit in de lazy river van het buitengedeelte. Die is relatief sober in zijn uitvoering, maar van een aanvaardbare lengte met voldoende splitsingen om het plezant te houden. Het is echter vooral de haast naadloze aansluiting op centrale meer van het park dat het buitengedeelte zijn bestaansrecht geeft.
Bij februari-temperaturen geeft de stoom ook extra cachet en blijken fonteintjes de ideale plaats om nietsvermoedende metgezellen te trakteren op een ijskoude douche. Het warme zwembadwater koelt immers snel af wanneer het in vernevelde vorm door het winterse luchtruim suist.



Vanuit het buitenzwembad kan je ook het indoor golfbad bereiken. Het waterparadijs biedt verder nog drie ruime, iets te koude jacuzzi’s een peuter- en kleuterspeelplaats, een ‘belevingsbad’ en een route voor invaliden.
Vooral die laatste twee zijn het bespreken waard. Het belevingsbad betreft een zwembad met een smalle rotsrichel waar je je met behulp van klimmuurhandgrepen langs dient voort te bewegen om tot slot naar een touw te springen en van daaruit ook naar de twee volgende touwen dient te slingeren. Leuk om te kijken, leuk om te doen, kwetsuren waarschijnlijk.
De route voor invaliden is een omweg die zo fijn en mooi afgewerkt is dat je hem ook voor je plezier zou doen. We waren ook enthousiast over de kleedkamers.

Samengevat vond ik de Aqualagon een meer dan degelijk zwembad met een bovengemiddeld mooi afwerkingsniveau, de glijbanencollectie is origineel en degelijk en het buitenbad is zeker een troef. Gezien we pas om 15u in ons appartementje konden moesten we een kleine 5 uur overbruggen, wat geen enorme opgave was. Erg veel langer hadden we ons in het zwembad wellicht niet kunnen bezighouden zonder een zweem van verveling. Als het park ook nog een wildwaterbaan had gehad schurkte het wat mij betreft tegen de perfectie aan. Een uitbreiding van die orde lijkt me echter weinig waarschijnlijk.

De mini-apartementjes van onze keuze bleken knus gestapeld op de winkels en restaurants die de weg van de receptie naar het zwembad afzoomden aan de oevers van het meer. Om vlot je weg te vinden werden ze opgedeeld in vier ‘eilanden’ vernoemd naar de vier elementen. Desalniettemin zouden we meermaals op het verkeerde eiland verzeilen alvorens op te merken dat ‘de trap naast de bowling’ op zich wel een redelijk robuust herkenningspunt was.



Onze uitvalbasis voor de komende drie nachten opende zijn deuren om drie uur. Het was de gespiegelde versie van het appartementje in bovenstaand filmpje, maar dan een eiland of twee dichter naar het zwembad. Doordat ze aan de receptie onze Disney-tickets kwijt waren, konden we echter niet al te lang in onze nieuwe woonst talmen vooraleer onze date met de Spa van start ging.

Hoewel de spa zelf redelijk klein uitviel hadden we er Champagne en een gezellige tijd. We besloten de dag met een supermarktbezoek zodat we konden koken, om dadelijk na kassapassage toch voor een restaurant te kiezen. Met een vertrek per trein voor zes uur des ochtends was het immers al een lange dag geweest en de wekker zou al rinkelen om zeven. Wat diezelfde avond nog werd aangepast naar kwart na zeven. Wanneer we ‘s anderdaags Disney zouden bezoeken moesten we immers goed uitgeslapen zijn en was elke minuut van tel!