X

Privacy Statement (GDPR)


Beste bezoeker,

In het kader van GDPR hebben wij een privacy statement gelanceerd waarin wij uitleggen hoe wij omgaan met jouw persoonlijke data. Je kan het privacy statement hier terugvinden.

Uw Pretparken.be-team


Nog geen lid? Maak hier je gratis account aan!

Resultaten 1 tot 3 van de 3
  1. #1

    [TR] Alton Towers 9 en 10 april 2019

    Ook semi-gevorderden kunnen beginnersfouten maken: door onnodig eerst in te checken in het Splash Landings Hotel, moesten we in het parking-station een vijftal Monorail-treinen voorbij laten.



    We arriveerden daarom pas rond 10:15 aan de parkpoort, met boven ons een aardig artefact made in the Netherlands.



    Eenmaal binnen werden we prima verwelkomd door dit koppel acteurs:



    … en door dit ronduit machtige uitzicht:



    Tijd voor de grootste beginnersfout: straight ahead towards de belangrijkste toevoeging sinds ons vorig bezoek in 2014: Wickerman. De aangegeven wachttijd van 60 minuten schrikte geen van ons vieren af. Tijd zat dus voor wat kiekjes, gefaciliteerd door de vaak zeer korte afstand tussen de coaster en de wachtrij.



    Ik dacht dat onderstaande waarschuwing kort voor het station een grap was, maar later kwamen we dezelfde boodschap – althans de bovenste helft – ook bij een andere coaster tegen.



    Gauw mijn old fashioned apple a day naar binnen werken.

    Extra punt voor de rugzak-voor-armbandje-service. De voorshow draagt ook mijn waardering. Op en achter een doek wordt het overduidelijk verhaal geprojecteerd.



    Enig minpuntje: wie als eerste deze ruimte betreedt en zich niet wil laten voorbijdringen, staat onder het doek en mist dus de visuele griezel-pret. Wie opent hier eens een topic over do’s and dont’s qua voorsorteren? In Symbolica werd pas na een jaar de wantoestand ‘de laatsten zullen de eersten zijn’ weggewerkt. Bij MPG’s Star Trek worden de gegroepeerden in de rechterkamer nog steeds gedupeerd door gelijktijdig de linkerkamer – gevuld met later toegetreden wachtenden - achterwaarts open te stellen. Sorry voor deze uitwijding, bij onze eerste beurt bij de mensetende woodie kwamen we als laatste de voorsorteerkamer in en verlieten deze ook keurig als laatste.



    In het station mochten we een poortje uitkiezen, of zo leek het toch. We kozen voor twee gescheiden ritten, met telkens twee gezinsleden op de backseat



    De baan mist om mij volledig te pleasen een steile afdaling en ultravette kamelenbulten. Maar daarmee is meteen ook al het negatieve gezegd. Soepelheid: check. Razende vaart: check. Fraai bochtenwerk: check. Tunnels met visuele effecten: check. En om helemaal positief af te sluiten: naar mijn mening is dit thematisch de beste woodie van Europa. Qua totale rit-sensatie kan ik makkelijk twee andere woodies met dezelfde beginletter aanhalen die beter scoren.

    Wat was nu die beginnersfout? Wel, bij het verlaten van de woodie was de digitale wachttijd gehalveerd. Toch moest Wickerman een klein etmaal wachten voor we onszelf nog eens opofferden. Boosdoeners van de relatief lange wachttijd in vergelijking met andere attracties: 1. de nieuwigheid 2. de nabijheid t.o.v. de park-ingang en 3. de toegelaten lengte vanaf 1m20, of beter gezegd: de strengere toelating vanaf 1m40 op bijna alle andere top-coasters.



    Er heerste dus enigszins een permanente drukte bij Wickerman, maar daar was niks van te merken langsheen het griezelpad Haunted Hollow. Ik vraag me af wat ik het meeste mis in een ander phantastisch park: een vette woodie of een enorme groene oase. Ik denk dat laatste, ondanks de hier keurig opgesomde probeersels: http://pretparken.be/NL/article/1997...Phantasialand?





    Ons gezin werd door de strenge lengte-normen uiteen gereten. Florian en ik moesten ruim 20 minuten geduld uitoefenen voor een ritje middenin op Nemesis. Deze reed maar met één trein, of correcter: met een halve. De laatste twee rijen waren voor fast-passers en de trein vertrok meermaals met meerdere lege duo-zitten.





    De roestkleuren zijn hier deliberatlely aangebracht en het centrale monstergedrocht verkeert uitwendig in staat van ontbinding. Maar hiermee is opnieuw al het negatieve gezegd. Nemesis – misschien ook uit te spreken als near misses – benut het natuurlijk reliëf optimaal. Al gaat wel wat van die sensatie verloren als je niet vooraan hangt.





    Het wekt mijn verbazing dat op gebied van geïnverteerd hangen de afgelopen 25 jaar geen verbeteringen werden neergepoot op Europees grondgebied (en daarbuiten?). Katun, Stunt Fall en de naamgenoot in zusterpark Thorpe, zullen moeten vrede nemen met deze eervolle vermelding.

    In afwachting van het project F.L.Y. moet je het als vliegeraar in Europa met Galactica a.k.a. Air stellen. Deze stond rond het middaguur instap-klaar met drie treinen verdeeld over twee stations. Eigenlijk berijd je de coaster niet eens in vliegpositie maar doggy style. Bij een niet frontje staar je dus naar de kont van je voor-zitter. Het wordt nog gênanter als je denkt aan het zicht van je achter-zitter.



    BTW: lockers huren is hier niet (meer) verplicht.

    Wat liggend coasteren wel leuker maakt dan zittend, hangend of staand, is dat je soms het desoriënterend gevoel hebt achteruit te gaan, zoals in onderstaand trackgedeelte.



    Natuurlijk bisten we deze unieke B&M terstond, front en vanuit het parallelle station. De kale bunker meteen na de start is wel een werkpuntje, nu dit niet meer verdoezeld kan worden middels een VR-bril.

    Geen betere plaats voor een gezinshereniging dan de Skyride van ‘Forbidden Valley’ naar ‘Dark Forest’.



    Onride krijg je nog wat vertellement met een hoog Vlaanderen-vakantieland-gehalte. Maar laat vooral onderstaand beeld voor zich spreken.



    Het lichtgevend lentezonnetje kan ik Alton Towers moeilijk verwijten, maar het eerste wat je ziet in deze zelfverklaarde duistere bossen zijn … aaibare pluchen hondjes, te winnen mits het dokken van harde valuta en een massa mazzel of behendigheid. Een zoveelste valstrik van Merlin de geldwolf.



    Deze zone telt maar twee attracties. Gezamenlijk bereden we Th13teen, ondanks het griezelthema eigenlijk een familiecoaster met een gelijkaardig val-effect als Polar X-plorer in Lego Billund.



    De coaster laat zich in de wachtrij haast niet zien en dus ook niet fotograferen. U moet het dus doen met bovenstaand stukje wachtrij … en onderstaand bewijs van een niet gekozen maar wel gesmaakte frontrit. Het station wordt trouwens op het einde van de rit ingereden middels een makke launch.



    Zowel vanuit de Skyride, vanuit de wachtrij van Th13teen als vanuit de eigen wachtrij, laat de exhibitionistische launch-coaster Rita bijna al haar wulpse curves visueel waarnemen. Misschien daarom niet toegelaten onder 1m40?



    Tot voor dit her-bezoek plaatste deze reliëfarme Intamin even laag als soortgelijken in Liseberg en Heide Park, maar … Rita heeft een leuker parcours met o.a. twee parallelle bochten aan de bosrand.



    Opnieuw geen ‘huis ondersteboven’ voor Leon, dus betraden we getweeën het authentieke kasteel voor Hex.



    Jammer dat je de enorme kapel-in-restauratie moet doorlopen om dan te lang naar mijn zin samengehokt te worden voor de eerste voorshow.



    Maar qua storytelling is Hex misschien wel het meest geslaagde madhouse dat ik al bezocht. Wie achtergrond-info behoeft: https://en.wikipedia.org/wiki/Chained_Oak

    Bij het verlaten weken we even af van het geijkte pad naar de uitgang. Zo viel ons oog op onderstaande pracht:



    Toch verdomd jammer dat dit park geen indoor valtoren heeft zoals in PHL of nog beter, een halfopen exemplaar zoals bij Disney Studios. Het zou de parknaam nog meer eer aandoen.



    Nog steeds in gehalveerde gezinsformatie begaven we ons naar de ‘X-Sector’. Enterprise lag er gedemonteerd bij, maar wij kwamen natuurlijk voor twee andere attractietjes.



    De display bij Smiler gaf een beetje onderschat 10 minuten aan. Een klein kwartiertje gekooid wachten voor 14 inversies - 1 minuut per inversie - is best te doen.



    Hier bemerkte ik dat de rugzak-voor-bandje-dienst was verdwenen … net zoals de interesse van een massa parkbezoekers, blijkbaar.



    “That’s one small step for men” naar one trick pony Oblivion (°1998). Na Skyline biedt de 180°-bocht voor de duik het beste panoramisch zicht op het park en de omgeving.



    Er werd met 4 treinen gereden, maar reken ruim 6 minuten tussen het einde van de rit en het uiteindelijk uitstappen in het station. Volgens rcdb heeft deze B&M 7 treinen. Ik weet niet wat zo’n trein kost, maar drie stuks kunnen toch niet goedkoper zijn dan wat extra stationsruimte voor een apart in- en uitstap-platform. Dat zou de capaciteit volgens mij gerust kunnen verdubbelen.

    In de wachtrij van Oblivion kan je Smiler in z’n totaliteit aanschouwen. De spaghettiknoop van Gröna Lund in één coaster, zou je na een overdosis Prozac kunnen stellen.



    Het is natuurlijk niet allemaal even hoogstaand. Halverwege doet de Smiler een Typhoneke. Gelijkaardig knip- en plakwerk bereden we ook al op Novgorod, Hansa Park. Schaamteloos op z’n Gerstlauweren rusten, noem ik dat. Omwille van de korte wachttijd gunden we Smiler een tweede kans.



    Nog meer Bobbejaanland-gevoel ondervonden we – opnieuw met Leon – bij Spinball Whizzer a.k.a. Sonic Spinball. Al is deze spinner natuurlijk veel pittiger dan Dizz/Nougabollen Bay. Was de licentie met Sega verlopen? En kost een licentie voor deze magistrale song te veel? https://www.youtube.com/watch?v=4AKbUm8GrbM



    Het park kondigde aan ridicuul vroeg te sluiten om 17:00, ook al is het dan in de Lage Landen al 18:00. No time to waste, via opnieuw het spookbos-pad en na 20 minuten wachten, namen we plaats op de Runaway Mine Train. Deze old school powered leek me langer dan de meeste andere gelijkaardige gevallen die we al hadden bereden. En ook hier krijg je twee ritjes.



    Wel meer bezoekers stelden een eventueel nat pak uit tot het einde van hun park-dag. Bijgevolg moesten we voor Congo River Rapids een klein half uur geduld uitoefenen.



    Op deze niet zo aangeklede rapid – negeer mijn opinie, ik vind zelfs het geval in Salou te kaal – werden niet gegroepeerd. Een kwade geest fluistert me in dat ze dit doen om meer foto’s te kunnen verkopen. En dat mag natuurlijk van mij, op voorwaarde dat ze er dan de kale tunnel mee decoreren. De mijntrein raast daar in tegengestelde richting doorheen, maar net door de traagheid van een rapid – wie heeft die naam bedacht? – mag daar liefst wel wat meer te bewonderen zijn.



    Kletsnat werden we in onze regenbroek niet. Op de weg naar de uitgang pikten we nog de best wel lange binnen-schieter Duel mee. Leon was zo ontevreden over het griezelgehalte, dat hij achteraf niet mee op de foto wou.



    Flo en ik vonden het even fantastisch als 5 jaar tevoren: minder infantiel dan Scooby Doo in Madrid en interactiever dan Geisterschloss in Europa Park. Maar negeer ons oordeel (bis).

    Omdat Leon en ik nog geen tijd hadden om de regenbroek uit te doen en omdat het onze laatste attractie zou worden, begaven we ons mogelijk al iets voorbij 17:00 in de Battle Galleons.





    De Monorail bracht ons naar het hotel, waar we in afwachting van het avondeten gratis mochten minigolfen. Halverwege, dus na 9 holes verlieten we Extraordinary Golf. Voor de overige 9 was het immers bijbetalen, we zaten onze voor-gangers op de hielen en werden gelijktijdig opgejaagd door onze na-gangners. Maar wel fun: elke hole is naar een (oude) attractie gethemed.





    Voer voor het raad-je-plaatje topic.

    Doorgaans geef ik geen volledige chronologie van alle bereden attracties op de tweede park-dag. Zo’n bis-dag bestaat immers grotendeels uit re-rides van dag één. Maar het hieronder volledig overzicht van dag twee kan - in alle onbescheidenheid – opgevat worden als een zeer geslaagd aanvalsplan.

    Als verblijfgast viel ons op dag twee ‘Early Ride Time’ te beurt. We moesten dus om 09:30 in het park zijn, maar dat was buiten de storing van de Monorail gerekend. Die anderhalve extra wandelkilometer kon zeker geen kwaad, nadat de meerderheid van ons gezin het concept ‘all you can eat’ de avond voordien iets te letterlijk had opgevat.



    Eigenlijk was het tactisch verschil met dag één in het park minimaal, ondanks – of dankzij – de toen gemaakte beginnersfout. We begonnen dus met de nog niet operatieve Wickerman. Na 10 minuten werden ons in het station deze keer wel plaatsen toegewezen: front en rang 2!.



    Bij het verlaten gaf het bord '0' aan, al hadden we meteen in de smiezen dat dit een onderschatting was van zo’n 20 minuten. Dit weerhield ons niet om nog eens Wickerman te trotseren, nu gezeten ergens tussen halverwege en achterin de trein. Bij het verlaten – iets over 10:00 – stond het bord al op ’50’. Dat noem ik nu eens een gouden pretpark-halfuur!

    Parallel met het spookpad namen we nu een kronkelweg doorheen de Gardens. Het leverde deze plaatjes op:





    Duel lieten we om kindvriendelijke redenen links liggen. Mama kon met de kleine wat Japanse digitale monstertjes vangen. Flo en ik genoten 100% van Nemesis of beter gezegd: 250%. De B&M reed nu immers met twee treinen, er was bitter weinig volk en er werd niet onnodig plaats gereserveerd voor fast-passers. Deze coaster MOET je eigenlijk eens front doen, wij deden ‘m twee keer front. Tussen beide beurten in zag ik iets ongewoons: Nemesis vertrok beurtelings leeg en bevolkt uit het station. Ik veronderstel dat ze de drukte tijdelijk overschat hadden, maar dat het uit dienst halen van één trein te omslachtig / tijdrovend werd geacht. Geen bezwaar onzentwege, voor onze derde rit die dag namen we vrede met een plaatst middenin. Voorspelbaar werd hierna Galactica twee maal bevlogen, al was nu maar één station geopend. Terug herenigd gingen we schipschommelen op Blade, best een klein geval voor zo’n groot park.



    Geheel copy-paste van de dag ervoor waren we van plan om gezamenlijk hetzelfde traject op de Skyride af te leggen. Maar nu waren we al aan het vertrekstation om iets voor 12:00, onwetend dat de hoogteritten pas om 12:00 aanvangen.

    Flo en ik gaven Rita opnieuw een beurt, na ruim 20 minuten wachten. De aparte trap naar het frontpoortje was verrassend dunbevolkt, ik denk dat we hooguit één of twee treinen extra moesten wachten voor de pole position.



    Met weinig eerbied kan ik onszelf die dag vergelijken met frontsoldaten. Want bij Th13teen werden ons na 20 minuten opnieuw de eerste twee stoelrijen aangeboden!

    We hadden nog een dik uur voor onze online betaalde afspraak in de lokale kerker. Dat was voldoende voor een ritje Smiler en Oblivion. Enter The Dungeon, dus.



    Het begon hier met een obligate poseer-foto voor een (automatische) fotograaf. Bij het verlaten zag ik geen verkooppunt en net toen ik het briefje met het fotonummer wou weggooien, las ik dat je de foto gratis kan downloaden.



    Gratis & Merlin, daar laat ik geen gras over groeien!

    Wat zich binnen wel en niet afspeelt, plaats ik als ervaringsdeskundige (2 x London, 1 x Berlijn en 1 x Hamburg) tussen vierkante spoiler-haakjes.
    Dit gedeelte bevat spoilers. Klik op onderstaande knop om het gedeelte open te klappen.

    Open spoilers

    ************ Spoilergedeelte ************

    Qua acteerwerk wederom prima!. Zelf werd ik voor de rechter gesleept, en kon bij de vraag over mijn herkomst niet nalaten om na ‘Belgium’ ook ‘European Union’ toe te voegen. Florian werd meermaals slachtoffer, vermoedelijk omdat ons gering gezelschap zich meer bedeesd opstelde. Qua rides was dit met vlag en wimpel de flauwste: er was enkel een stukje donkervaart, begrijpelijk als je weet welke attractie hier voorheen stond.




    In het nabijgelegen ‘Cloud Cuckoo Land’ – ‘Ku Klux Land’, anyone? – was voor de kindertjes minder te beleven dan 5 jaar geleden. Nabij de operatieve Cuckoo Cars Driving School waren de 4-D-cinema en de binnenspeeltuin gesloten. Omdat het parkplan deze niet (meer) vermeldt, vermoed ik een definitieve sluiting.



    Het is dan ook extra jammer dat de donkervaart Charlie & the Chocolate Factory plaats heeft moeten ruimen voor volwassen betaal-griezel. Want in het segment van overdekte attracties heeft Alton Towers bitter weinig te bieden, dat lijkt me eigenlijk een Engelse ziekte.

    We maakten een klein ommetje in een ander deel van The Gardens. Ja, om plaatjes te schieten, maar evenzeer om te genieten van de groene rust, die je volgens mij in geen enkel ander Europees pretpark kan treffen. Fårup, Efteling, Tripsdrill, Tivoli Gardens, … het zal wel.







    Om de coasterbingo te halen, moesten we naar ‘CBeebies Land’, een themagebied dat nog in aanbouw was tijdens ons bezoek in 2014.



    We waren getuige van een verschrikkelijk trage dispatching - ondanks 5 operatrices – bij Octonauts Rollercoaster adventure. Maar de werkende dames waren uiterst vriendelijk en spraken iedereen aan met ‘Darling’. Een beetje zoals ‘Schat’ bij Robbe De Hert.





    Instap-klaar ondanks een aangegeven ‘20’, was de duo-rail Get Set Go Tree Top Adventure, inderdaad geen kindvriendelijk-simpele attractienaam.



    Vanuit de hoogte werden we al geteased voor ons laatste target in deze zone: Postman Pat Parcel Post.



    Dit moet zowaar onze eerste inter-actieve oldtimer-attractie gewest zijn. Er wordt onride af en toe een levering omschreven, en het chauffeur-kind moet dan op het juiste knopje drukken. Benieuwd wat Efteling gaat doen met hun ‘Nieuwe Tuffers’.



    @ al wie van plan is Alton Towers te bezoeken met jonge kinderen: kort na openingstijd is deze kinderzone nabij de park-ingang veel drukker.

    We hadden nog één must voor 17:00: Sharkbait Reef. Het betreft een mini-Sea Life zoals ook in zusterpark Lego Billund. De avond voorheen was de toegang al voor 17:00 gesloten, nu stapten we oneerbiedig snel langsheen de aquaria, in de hoop daarna nog een buitenattractie te kunnen doen. In tegenstelling tot anno 2014 waren hier nu geen betaal-fotografen.



    ‘Katanga Kanyon’ is blijkbaar via nog een derde – en kortste – weg te bereiken vanaf de parkingang. Het moet al rond 17:00 geweest zijn, toen we Runaway Mine Train bereden. Een enthousiaste speaker kondigde drie ritten aan i.p.v. de gebruikelijke twee, en deelde bij stilstand mee dat opnieuw kon worden aangeschoven in de wachtrij. Dat deden wij half, ’t is te zeggen we schoven aan in een andere wachtrij: die van Congo River Rapids. Om 17:30 was Wickerman nog bezig z’n laatste customers af te werken. De monorail deed het gelukkig wel deze keer. Dat noem ik nu eens een parkdag-einde!



    Hoe noem je zo’n mislukte duw-tegen-de-Toren-van-Pisa-foto?

    De kans is groot dat Flo en ik ons pretpark-hoogtepunt van 2019 al beleefd hebben. Alton Towers loste z’n verwachtingen ruimschoots in voor ons. Dat was ook te danken aan het droge weer, de beperkte drukte en de afwezigheid van storingen (behalve die ene ’s ochtends en buiten het park). Maar Leon kende wel wat dode momenten. Het beperkte aanbod voor in betweens, zeg maar het Chessington-publiek, lijkt me toch de achillespees van Merlin in Engeland. Tel er nog het winstbejag van de fast-passen bij, en Alton Towers haalt misschien net niet m’n Europese top 5. Voor de duidelijkheid: dat is geenszins te wijten aan de botanische rust, de historische authenticiteit en het up-to-date coaster-aanbod.

    Thanks for reading.
    Laatst gewijzigd door Earlyspencer; 14-04-19 om 04:19.

  2. #2

    Re: [TR] Alton Towers 9 en 10 april 2019

    dank je wel voor je uitgebreide TR, je hebt er een goed tempo op aangehouden in het park .

  3. #3

    Re: [TR] Alton Towers 9 en 10 april 2019

    Dank u wel voor dit verslag.

    Bij mijn weten is dit de eerste keer dat hier een tr-verslag is van Alton Towers? Of ben ik mis?

    ik heb er in ieder geval van genoten .

    Mooie fotos ook

Forum Rechten

  • Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
  • Je mag geen reacties plaatsen
  • Je mag geen bijlagen toevoegen
  • Je mag jouw berichten niet wijzigen
  •