X

Privacy Statement (GDPR)


Beste bezoeker,

In het kader van GDPR hebben wij een privacy statement gelanceerd waarin wij uitleggen hoe wij omgaan met jouw persoonlijke data. Je kan het privacy statement hier terugvinden.

Uw Pretparken.be-team


Nog geen lid? Maak hier je gratis account aan!

Resultaten 1 tot 4 van de 4
  1. #1

    [TR] Mijn huis in de bergen van Tennessee - Dollywood - 16 juni 2018





    Het leven is vredevol als de zucht van een baby in mijn huis in de bergen van Tennessee? Toch volgens Dolly Parton, born and raised in Tennessee. De rondborstige zangeres is wereldwijd bekend dankzij hits als Jolene of eerder gequoteerd My Tennessee Mountain Home. Wij pretparkfanaten kennen Dolly echter ook van de pretparkwereld. In haar eigen Tennessee heeft ze haar eigen pretpark: Dollywood! Een park dat op ?lke tripganger zijn bucket list stond.


    Dollywood afschilderen als een park bezit en gemaakt door Dolly Parton gaat wel ietsje te ver. Het is zeker waar dat ze haar gezicht en naam aan het park verbonden heeft, maar de geschiedenis van het park gaat helemaal terug tot 1961 toen het park voor het eerst geopend werd door de Robbins broers onder de naam ?Rebel Railroad?. Het park was gethematiseerd naar de burgeroorlog en er was onder andere een smid, stoomtrein en een saloon. In 1976 werd het park opgekocht door de Herschend familie.


    Doet die naam een belletje rinkelen?! De Herschends waren de oprichters en eigenaars van Silver Dollar City en doopten het park om tot Silver Dollar City Tennessee. Tot op de dag van vandaag is het park in bezit van de Herschend familie, Dolly Parton kwam er in 1986 bij. Ze kocht een aandeel in het park en bij die deal werd afgesproken dat het park Dollywood ging noemen. Dollywood is dus eigenlijk gewoon een tweede Silver Dollar City. Een park dat ikzelf heb al mogen ervaren en alleen maar lovend over kan zijn. Dat geeft wel verwachtingen voor Dollywood, zeker ook omdat de meeste Amerikanen het park in Tennessee boven dat van Missouri plaatsen.





    De gelijkenissen zullen dus nooit ver weg zijn in dit verslag, het begint al bij de parking. Ook Dollywood heeft een gigantische parking. Het leek erg druk te worden en we stonden dan ook niet dicht bij de ingang. De ingang van het park was van onze parkeerplaats niet eens te zien dus besloten we op z?n Amerikaans maar het busje naar de ingang te pakken. Bert voelde zich helaas niet erg goed, dat in combinatie met onze verwachting dat het wel eens erg druk kon worden besloten we een fastpass te kopen. Op zo?n trip wil je natuurlijk niets missen, het is niet dat je er zo maar even terug keert op ??n ? twee ? drie.


    Bij het binnenkomen van Dollywood vallen de ogen meteen open. De thematisatie is duidelijk van dezelfde Silver Dollar City stijl ?n niveau. Het komt allemaal erg Amerikaans en authentiek over. Hadden we maar zo?n park in Europa?


    Ons aanvalsplan was eigenlijk heel simpel: allereerst naar Lightning Rod. Het is een baan die op vele bucket lists staat, zo ook op die van ons, maar echter een lastige om te kunnen doen. Sinds de opening wordt de baan getergd door technische problemen en we willen niet het risico nemen om inde namiddag voor een eventueel gesloten baan te staan. We gaan dus meteen naar het gebied dat een sausje van de jaren ?50 over zich heeft gekregen. Dat is vlakbij de ingang, gelukkig maar want Dollywood heeft de lay-out van een lus. Zonder binnenwegen.





    Lightning Rod oogt machtig. Het stationsgebouw is niet klein, de ?lifthill? waarop je gelanceerd wordt steekt boven alles uit. En eenmaal je er echt voor staat merk je pas echt op hoe hoog je nog gaat in de laatste bocht voor de remmen. Genieten en watertanden nog voor de rit begonnen is! Fastpassen bovenhalen leveren ons meteen een zitje in de backseat op.


    De zogenaamde lancering op de lifthill bleek krachtiger te zijn dan ik verwacht had. Ik verwachtte niks meer dan een veredelde lifthill zoals bij Maverick (Cedar Point). De allereerste lancering op een woodie had toch wat meer punch, een lancering vergelijkbaar met die op de gemiddelde Mack launch coaster. Die lancering op Lightning Rod is natuurlijk niets meer dan een gimmick, de sterkste punten van de baan volgen na de lancering. Zoals de first drop die je al meteen uit je beugel probeert te smijten.





    Lightning Rod maakt uitstekend gebruik van het terrein en bevat heel wat airtime. Zoals ook de zijdelingse airtime op de Wave Turn, een element dat de geschiftheid en genialiteit van ontwerper Alan Schilke uitermate bewijst. De quadriple airtime hill is ongelooflijk en levert een fantastische ervaring airtime op. Lightning Rod is het bewijs dat RMC het ook perfect kan doen zonder inversies. Het is zonder twijfel een fantastische baan? maar toch zou ik het niet als de beste RMC bestempelen, ik ben zelfs vrij onzeker waar ik deze baan in mijn persoonlijke ranking zou plaatsen.


    Ondanks dat Lightning Rod meer dan een kilometer lang is, voelt het toch ietsje te kort aan. Het voelt aan alsof er iets mist. Geen inversie, maar iets anders, er mist toch een je-ne-sais-pas-qoui? Een gevoel dat moeilijk uit te leggen is, maar versta me niet verkeerd. Fredd Grubb en zijnen hebben weer wereldwerk gepresteerd met Lightning Rod. Als je de technische problemen die de baant kent toch even negeert.





    Zoals ik al zei heeft Dollywood een lus lay-out. Geen zin om te gaan rushen, we besluiten het pad gewoon op ons gemak te volgen en te zien wat we tegenkomen. En laat het volgende wat we tegenkomen nu net geen rapid zijn zeker?! Ik weet niet wat het is maar mijn zin om waterattracties te doen staat al de hele trip op een enorm laag pitje. Ik weet hoe soaked de Amerikaanse waterattracties kunnen zijn? Maar vandaag liet ik me toch niet afschrikken en besluit ik om de Smoky Mountain River Rampage toch mee te doen. Achteraf heb ik me dat niet beklaagd, best leuk en zo heel nat kwam ik er niet uit.


    Ook in een park als Dollywood blijven we natuurlijk coasterhoeren, we gaan dus op jacht naar de achtbanen. Die liggen grotendeels achteraan het park, dat bezorgt ons een mooie wandeling door de zone die het park zelf ?Crafstman?s Valley? noemt. We stoppen weliswaar nog eens in een klein zijgebiedje waar de rest van de groep de Mountain Slidewinder deden. Mijn zin in waterattracties was volledig in de rapid river gekropen dus ik bedankte, iets waar ik nu met lede ogen op terugkijken? De rest van de groep was er lovend over, maar niemand van ons had toen kunnen bedenken dat hij een paar maanden later ging afgebroken worden.





    Craftsman?s Valley is zonder twijfel het mooiste gebied van het hele park. Een heuvelachtig padje omringd door veel groen en prachtige, authentieke huisjes. Veel attracties staan er niet ? al rekent het park de kapel die ze daar hebben staan wel als attractie mee, de zone heeft vooral kleine winkeltjes en eetgelegenheden aan te bieden. En je kan er de Amerikaanse zeearend spotten! De nationale vogel van het land van de vrijheid heeft een onderkomen gekregen in Dollywood.


    Het is op het einde van Craftsman?s Valley dat we onze tweede coaster van de dag gaan doen. Alhoewel? coaster?! Blazing Fury is meer als darkride dan als achtbaan neergezet, maar het voldoet aan de vereisten om te mogen meegeteld worden, dus ja? Sowieso een best leuk ding om even mee te pikken want een echte volwaardige darkride heeft het park helaas niet. Ook op het einde van deze prachtige zone ligt Tennessee Tornado. Een Arrow looping coaster? de alarmbellen gaan af. Een Arrow kan nogal eens pijnlijk uit de hoek komen.


    Maar niks van dat bij de versie in Dollywood. Als je hem geblinddoekt zou berijden, niet wetende op welke achtbaan je zat, zou je kunnen denken dat je op een gemiddelde B&M achtbaan zit. Dat de baan de derde laatste baan is die Arrow gebouwd heeft is zal wel meespelen. Na een leuke pre-drop sleurt de first drop je mee in een wel raar gebankte looping, de eerste van drie. Tennessee Tornado levert een leuke en krachtige rit af die helaas te kort duurt naar mijn mening. Hij had gerust nog iets langer mogen zijn. De fantastische rit en de inplanting in zijn landschap maken het voor mij de beste Arrow coaster die ik ooit gedaan heb.





    Slechts een paar stappen en we zijn uit Craftsman?s Valley om Wilderness Pass in te stappen. Ironisch gezien voel je je hier niet echt in een wilderness en is deze zone in mijn ogen de minste zone van het park. De paden zijn iets breder en er is veel minder groen aanwezig. Daardoor mis ik toch die immersie die Craftsman?s Valley wel had. Soit, klein klaagpuntje. Firechaser Express lonkt, de wachtrij kunnen we gelukkig overslaan dankzij onze fastpass. Firechaser Express is best een aparte achtbaan en dat zie je al meteen in het station. Het station is niet doorlopend, de trein die toekomt na zijn rit gedaan te hebben komt uit dezelfde richting het station binnen als de trein die uit het station vertrekt om aan zijn rit te beginnen. Dat heeft allemaal te maken met de rit opzet van de baan.


    Je wordt zacht uit het station gelanceerd en na een paar bochten ga je de lifthill op. Je doet een normaal stuk track zoals bij eender welke achtbaan. Eenmaal in de midbrakes ga je echter niet verder voorwaarts, de track achter de trein voert een wissel door en na een kleine show wordt je achteruit gelanceerd. Zo leg je het stuk track tot aan het station achterwaarts af. Vlak voor het station zit ook een wissel en zo rij je achterwaarts het station weer binnen. Het valt het best te vergelijken met Pegase Express in Parc Asterix. Een knap staaltje techniek van Gerstlauer en het leverde een leuke familie coaster op.





    Recht tegenover Firechaser Express staat een blauw stuk B&M staal op ons te wachten. Net als de blauwe B&M in Toverland gaat het ook hier over een wing coaster. Wild Eagle is gebouwd op de centrale heuvel. Hier is niet echt zo goed gebruik gemaakt van het landschap, de baan steekt er gewoon boven uit. Voordeel is dan weer wel dat Wild Eagle een normale first drop naar beneden heeft en niet zo?n typische dive drop die B&M op quasi al hun wing coasters zet. Dat geeft Wild Eagle direct al een streepje voor bij mij. Ondanks dat deed de baan mij vrij weinig, net als bijna al zijn andere collega wing coasters voelt de baan gewoon veel te tam aan. Plus de baan ligt in een vrij kale omgeving en er zijn gewoonweg g??n near misses. Voor de beste wing coaster ben je nog altijd in het Nederlandse Sevenum het best af.


    Met al vijf van de acht achtbanen gedaan lonkt onze bingo. De volgende achtbaan die we tegenkwamen was Mystery Mine, een Gerstlauer Eurofighter. Een type waar niet al teveel fans fan van zijn maar ik kan ze best pruimen. De versie in Dollywood in ongetwijfeld de best gethematiseerde in zijn soort. Het is best een leuke baan, het gedeelte na de eerste drop is een beetje lomp met bochtjes die eerder in een wilde muis thuishoren (doet denken aan een bepaalde Eurofighter dicht bij huis?) maar het tweede gedeelte van de rit maakt veel goed. De opwaartse zero-g-rolls in de dive loop zijn echt wel kicken en levert een fantastische finale af.





    Het moeten niet altijd achtbanen zijn, en zelfs zo dicht bij onze bingo besloten we eens een ander type attractie te doen. Onder die we mezelf niet gerekend, want die volgende attractie is de vrije valtoren van Dollywood: Drop Line. In achtbanen kan ik me makkelijk over mijn hoogtevrees zetten maar om ??n of andere reden lukt dat niet bij vrije valtorens. Het traag naar boven gaan zal daar wel een grote rol in spelen denk ik. Bij een Mystery Castle in Phantasialand of Tower of Terror in Disneyland kun je dat niet echt want het is indoor, en die doe ik dan weer wel graag eens mee.


    De volgende horde op onze achtbaanjacht is een kiddie coaster van Zamperla. Whistle Punk Chaser was een jaar eerder geopend op de plaats waar voorheen een andere kiddie coaster van een andere fabrikant stond. Geen idee of ik die vorige zou kunnen doen hebben maar voor de Zamperla moet ik de walk of shame doen. Zelfs met de hulp van Bert die maar al te graag hielp die beugel dicht proberen te stampen ? alles voor de credit ? lukte het niet. Gelukkig is het maar bij zo?n type achtbaan maar het blijft zonde. Ook ik ben best wel een coasterhoer?





    Niet te lang getreurd want vlak naast deze kiddie coaster staat Thunderhead, een GCI woodie. En GCI?s stellen eigenlijk nooit teleur, al bleek eerder op deze trip InvadR van Busch Gardens Williamsburg de uitzondering op die regel te zijn. Thunderhead stelt helemaal niet teleur en is een erg leuke baan. En vanop de baan hadden we ook goed zicht op het nieuwe gebied dat Dollywood aan het bouwen is. Niet dat er effectief iets te zien was, enkel dat het gebied vrij groot zal worden.


    We volgen gewoon de weg verder die ons langs een verlaten stukje bebost park naar de ingang brengt. Nu was het echt wel tijd om eventjes te eten, dat deden we in The Front Porch Cafe. Naar eigen zeggen bieden ze enkele van Dolly?s favoriete gerechten aan en na ons bezoekje kan ik dat best begrijpen. Het vleesbrood waar ik voor ging was erg lekker. Ook leuk dat je hier op restaurant ? ook in eettenten buiten Dollywood ? gewoon een vleesbroodje kunt bestellen. Dat mis ik hier wel in Belgi?, het moet toch niet altijd een stuk steak zijn?!





    Nu zijn we heel het park rond geweest. De dag maken we vol met re-rides op onder meer Lightning Rod, Thunderhead en ander leuks. Ook gezellig rondwandelen in Dollywood is al een leuke bezigheid op zich, in elk hoekje valt er wel iets interessants te zien. Het is ongetwijfeld ??n van de mooiste parken in Amerika en daarbuiten. Persoonlijk verkies ik toch net iets liever het zusterpark Silver Dollar City omdat daar echt heel het park compleet immersief aanvoelt. Vanwege de prachtige aankleding moet elke thema park liefhebber het park ooit eens aandoen en niet enkel naar de grote Disney- of Universal parken kijken in Amerika. Vergeet Florida, ga naar het (zuidelijk) midden van de Verenigde Staten en doe Dollywood. Dezelfde tip geldt ook voor de achtbaanjager, want buiten fantastische thematisatie heeft het park een mooie catalogus achtbanen staan. We hadden een fantastische dag in Dollywood, ik hoop er ooit terug te keren. Ik heb nu al de ?Tennessee Homesick Blues? zoals Dolly Parton het zelf zong?



    Meer foto?s van Dollywood vind je terug in deze foto galerij!
    Laatst gewijzigd door Phadd-F; 26-05-19 om 16:12.

  2. #2

    Re: [TR] Mijn huis in de bergen van Tennessee - Dollywood - 16 juni 2019

    Als ik 1 Amerikaans park zou mogen doen, meteen, was het Dollywood. Het park staat hoger op mijn verlanglijst dan Liseberg, Alton Towers, Cedar Point, ...

    De warme sfeer waar ik aan denk telkens ik aan Dollywood denk zie je ook meteen hier. Het park biedt enorm veel groen, gezellige thema’s, naar verluid enkele heerlijke resto’s en een pakketje toprides in ??n, net de combinatie waar ik volledig voor val.

    Was Bobbejaanland maar zo uitgedraaid ...
    Ich bin Roland Mack. Seit über 30 Jahren mache ich Achterbahnen, als ob sie für mich wären, sehr solide und zu einem sehr wettbewerbsfähigen Preis. Mack Rides, Wir machen deine Achterbahn.

  3. #3

    Re: [TR] Mijn huis in de bergen van Tennessee - Dollywood - 16 juni 2019

    Leuk TR, onze mening lijkt me quasi identiek! Enkel zal Novgorod voor mij toch de mooiste eurofighter blijven .

  4. #4

    Re: [TR] Mijn huis in de bergen van Tennessee - Dollywood - 16 juni 2019

    Fijn TR.

    Zelf verkies ik ook SDC boven Dollywood. Al begrijp ik wel waarom voor velen Dollywood hoger staat: De attracties zijn er een stuk beter. Maar persoonlijk vond ik de sfeer en totaalplaatje in SDC toch een stuk overtuigender. Zoals je al noemt: Veel immersiever. Ik zou me bij SDC zelfs gaan afvragen of een deel van het personeel ?cht in het park woont..

    Dollywood heeft veel enorm grote en relatief brede straten. Dat heeft SDC (bijna) niet en dat maakt het meteen een stuk knusser/gezellig. Maar ook zo'n gedrocht als die B&M Wingcoaster die overal boven het park uit steekt, zul je in SDC nooit zien. Je zit wel sommige banen staan, maar nooit zo prominent en horizonvervuilend als "Wilde Egel".

    Verder herken je inderdaad wel veel dingen terug waarin beide parken overeenkomen. Zoals bijvoorbeeld de vele handwerkers (die bij SDC ook weer wat prominenter naar voren komen) waar je handgemaakte glasartikelen etc. kunt kopen.

    Desalniettemin behoort Dollywood zeker tot de mooiste parken van Noord Amerika, waar ik zeker nog eens terug zou gaan, mocht ik de kans krijgen.

Forum Rechten

  • Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
  • Je mag geen reacties plaatsen
  • Je mag geen bijlagen toevoegen
  • Je mag jouw berichten niet wijzigen
  •