Ik zou graag alle pretparken van de wereld bezocht hebben. Echt realistisch is het niet. Hoogstwaarschijnlijk bezoek ik nog geen kwart van alle plekken met een achtbaan op deze aardbol (zo'n dikke 2600 volgens rcdb - en dat zijn ze nog niet eens allemaal), maar een mens kan dromen.
Met een bezoek aan Helsinki kan ik alvast één 'prestatie' van het to do-lijstje schrappen: alle pretparken in Europa met 8 of meer achtbanen bezoeken. Maandag vier juli is de datum, en het is een hele speciale: voor de eerste keer zet ik voet aan grond in Finland, ik vertrek weer op trip met de Rollercoasterfriends en bezoek voor het eerst het charmante stadspark Linnanmäki. Zelfs de Bangles zouden op dit punt toegeven dat het niet another manic monday is.



Alhoewel, ik word toch altijd een beetje manisch als ik voor de eerste keer een pretpark bezoek. Als een uitgedroogde spons ben ik voor de toegangspoorten al helemaal klaar om ondergedompeld te worden in de sfeer en de eerste indruk. Linnanmäki scoort meteen: een schattige entree, mede omdat er geen toegangsprijs is en dus ook geen kaartjescontrole. Mooi onderhouden geveltjes en fonteintjes sieren deze ingang met een vrolijk eenvoud dat je kan verwachten van een Scandinavisch stadspark. Niet ver van de ingang kom je de eerste betaalspelletjes tegen, een must in deze streek van Europa, maar waar we nu oog voor hebben zijn de rails die heel het park omringen. Het park is maar liefst 8.5 coasters rijk, en de middag nog jong: nadat we ons armbandje hebben weten aan te trekken (zonder al ons armhaar te verliezen op een uiterst pijnlijk manier), storten we ons op het attractiebuffet. Linnanmäki, entertain ons!







Ik zal het ineens eruit gooien: net als wel meer parken met zoveel coasters, zit er ook in Helsinki behoorlijk wat rommel tussen. Over de grote lijnen mag ik over Linnanmäki niet klagen: geen enkele achtbaan deed écht pijn of viel echt tegen, maar in het geval van de eerste achtbaan is dat eerder omdat ik ook erg lage verwachtingen had. Ukko is een Maurer uit dezelfde familie als één van mijn minst favoriete banen. Ik zal je een hint geven: het is oranje, staat in Spanje en ramt elke meter drie keer een beugel tussen je ribben. Ukko is de recentste achtbaan van het park, en ook meteen de minste. Toch vond ik de rit heel goed meevallen. De beugel kreeg de kans niet om te gaan knellen en het was tenminste erg snel voorbij. Ik zou hem uit mezelf geen tweede keer doen en op mijn kop omhoog getakeld worden vind ik maar niks, maar als ik schreef dat ik het verschrikkelijk vond, zou ik liegen. Het beste nieuws is dat er 7 leukere achtbanen in het park staan. Jeej!





En zo gaan we in twee fotootjes en enkele stappen in het echte leven naar het tegenovergestelde: een achtbaan waar ik wél wat van verwachte en ook erg van kon genieten. Mijn brakemanwoodie-lijstje is aardig aan het groeien, al zou Vuoristorata slechts mijn derde exemplaar worden na Wenen en Yarmouth. Tot mijn aangename verrassing is het ook de beste tot nu. Heerlijk hoe die lifthill zo snel gaat, en de treinen lijken te schuiven over boter in plaats van te rijden op wielen. De double dips waren wilder dan ze ogen, maar het is vooral de voorlaatste heuvel die menig bezoekers doet gillen: hier word je, als je vooraan in de trein zit, echt uitgeslingerd. Normaalgezien is dit enkel goed merkbaar op de eerste drie rijen, maar toen de Brakeman tijdens de ERT het wat rustiger aan deed - wat remmen op het parcours betreft welbegrepen - werd ik ook in de tweede helft van de trein zowaar de lucht in gekatapulteerd. Airtime is zoals wijn: hoe ouder hij wordt, hoe beter je hem kan appreciëren. Of zoiets. Ik ben een achtbaanfan, geen wijnkenner.
Kortom: Vuoristorata - de naam rolt echt over mijn toetsenbord - is een achtbaan naar mijn hart en verdient een dikke 10/10.





Onder druk van de freefallfans zetten we onze credithunt even stop voor een ritje op de plaatselijke freefall, en niet zomaar eentje: Kingi is een Moser, niet echt het meest voorkomende merk freefalls. Eerste indruk? Fraai gebouwtje rond de toren in de stijl van het sprookjesbos van EP, maar de plaatsen zijn ontworpen voor mensen zonder armen. Je krijgt je armen amper tussen de beugel en de randen van de stoelen geperst. We laten het de pret niet drukken, want al waar het om draait is de drop en die is wél heel goed. Hoera voor Moser! Geef hun een boek over de menselijke anatomie cadeau en ze zouden waarachtig een perfecte freefall kunnen bouwen.





Nadat de freefallfans hun goesting hebben gekregen, is het weer aan de creditfans: we zouden maar één kans hebben en die kregen we. Zoals wel vaker gebeurt met de groep, veroorzaakten we de allicht langste wachtrij van het hele park die dag aan Pilotti. Wat is Pillotti? Achtbaan, of gewoon een veredelde kabelbaan? Ik waag me hier niet aan: maak het zelf maar uit. Spannend was het alvast wel.





Finland staat niet bekend om zijn hete zomers en BBQ-avonden in blote bovenlijven, maar dat weerhield de drie grote parken er gelukkig niet van hun aanbod te vervolledigen met waterattracties. Linnanmäki deed het ook ineens goed met een rapid river van Intamin, toch een redelijk uniek schouwspel voor een stadspark: Liseberg deed het ook, maar Liseberg is een geval apart met zijn unieke opbouw. Zoals je kan verwachten van een klein park dat propvol staat met attracties, moet ook Hurjakuru zijn kleine oppervlakte delen met een achtbaan die gemoedelijk boven de vaargoot van de rapid slingert. Afbreuk aan de rit doet het gelukkig niet: Hurjakuru is pure fun zonder overdreven nat te zijn. Het begin met een tunnel en een voor de norm van dit soort parken aangename sfeerschepping, en onderweg kom je zeker de nodige leuke effectjes tegen in de vorm van golven, fonteinen en een gigantische waterval. Een Rapid River in zo'n klein park weten te plaatsen is één ding. Dat die effectief nog erg leuk is mag bijna een wonder heten. Puik werk van Intamin en Linnanmäki!





De achtbaanrails bovenop die onstuimige waterloop mag er trouwens ook wel zijn. Weer een Maurer, maar ditmaal van het geliefde soort: kleine, ronddraaiende bakjes op een parcours met knotsgekke elementen. Salama - niet het broodbeleg, maar het Finse woord voor bliksem - is zo'n baantje dat het beste uit Maurer weet te halen. Toch vond ik de Winja's, Tarantula, Sonic en Spinning Racer ietsje beter. Dat doet nauwelijks afbreuk aan de zeer fijne rit die Salama weggeeft, en die is nog steeds mijlen beter dan wat je van Dizz krijgt.





Als ik elke achtbaan in het TR zou rangschikken onder zijn soortgenoten, zou ik er nu wel erg makkelijk uitkomen. Mack bouwde in een vaag moment van de achtbaangeschiedenis twee E-Motioncoasters en zijn om een minstens even vage reden van het concept afgestapt. Toegeven, “Reaper, Drop Ride to Doom!” was een weinig geniale spanningsopbouw naar een onbestaande climax waarbij je het speciale element van de wagentjes niet eens doorhad. Tulireki is een ander verhaal. Blijkbaar is het thema rond de baan - voornamelijk dennenappels - gebaseerd op de Finse folklore. Ik weet niet hoe het verhaal gaat, maar vermoedelijk hadden ze vroeger in Finland ergens een slede met springveren eronder die iedereen de slappe lach liet krijgen elke keer dat die een berg afgleed. Kortom: Tuleriki was een grappig ding waar we met veel plezier enkele keren in blijven zitten zijn met een slappe lach. Prachtig coastermomentje op een rariteit met charmes.





Tulireki is trouwens niet de enige unieke achtbaan van Finland's grootste pretpark: ook zijn naaste buur Vonkapotous mag een onderscheiding voor 'vreemd, vreemd ding' mee naar huis nemen. Het is een watercoaster van Premier Rides en daarmee is zowat alles gezegd. Het achtbaanstukje is heel kort en de drop zéér nat. Voor dit park een prima baan, maar niets waar je speciaal voor naar Finland moet reizen. Er zijn zeker en vast 'normalere', maar wel interessantere waterachtbanen te vinden in Europa.







Iets minder uniek is de Mack powered coaster van het park. Alhoewel ik nog niet heb meegemaakt dat zo'n coaster drie rondjes maakt. Deze aangedreven achtbaan is nog een tikkeltje makker (zie je wat ik daar deed?) dan zijn soortgenoten, maar de ligging - op de rand van een behoorlijk steile afgrond - maakt toch het een en het ander goed. Op zo'n banen maak je met de groep toch al snel een beetje sfeer, wat alles veel fijner maakt.





Het spookhuis van het park - iets met heksen - was blijkbaar érg goed. Ik heb het gedaan, maar moet eerlijk toegeven dat ik bijna meteen alles ben vergeten.





Dat de grootte er niet toe doet is bij achtbanen even juist als bij... euh, andere dingen. Zo kan ook een coaster die er onschuldig en klein uitziet, verrassend uit de hoek komen en zelfs beter zijn dan grotere soortgenoten. Kirnu: deze Intamin Ballcoaster was de eerste ooit, en ik vind hem aangenamer dan het grotere model in Zweden. Doordat de baan veel korter is, kan je nog van de extreme intensiteit genieten voordat het teveel word. Kirnu is dus onvoorspelbaar, geniaal en wild: maar de baan kent ook zijn grenzen en stopt voordat die enorme druk op je lichaam teveel van het goede word. Hoewel ik zowel Insane als Kirnu kan appreciëren, is de tweede veel aangenamer.





'Klein maar fijn' is zowat de samenvatting van de gemiddelde achtbaan in Linnanmäki, en ook de laatste die nog ontbrak in het TR is geen uitzondering daarop. Het Finse park sprong mee op de VR-trein en gaf hun bescheiden indoorcoaster Linnunrata brilletjes. Ik weet niet hoe het komt, maar het lijkt dat alle parken met VR-coasters plots niet meer weten hoe ze hun wachtrijen moeten indelen. Het Finse park loste het creatief op door de zeer mooie indoorrij niet te gebruiken en de mensen buiten te laten wachten, al dan niet in de regen. Zonder reden, want je wordt er Eurosatgewijs in groepjes doorgelaten om uiteindelijk in het station de laatste paar rondjes te wachten. Daar heb je de keuze om al dan niet de bril op te zetten. Mét bril is het een vage achtbaan met koeien in de ruimte, zonder bril is het een vage achtbaan die ontworpen is om ergens in te passen in plaats van om spannend te zijn. Dat deze voormalige watertoren nooit bedoeld is om een achtbaan in te huisvesten, is erg duidelijk, maar dat maakt de rit wel lekker fout. Ook de charmante poging tot thema die je ziet als je de bril in het station laat mag er wel zijn.





Het allervaagste wat je in dit stadsparkje kan doen, is echter geen achtbaan in een watertoren of een achtbaankar op springveren, maar de rondrit Kot-Kot. Het allerbeste nieuws: het kost je zelfs geen geld! Aangezien je gratis het park kan binnengaan en je hiervoor geen polsbandje nodig hebt, is het zelfs erg waarschijnlijk dat kinderen opgegroeid in Helsinki elk weekend in Kot-Kot zitten. En wat benijd ik hen. Geen autootje, boerderijdier of tractor: nee, in Kot-Kot rijd je rond in een hardgekookt ei tussen de kippen en de kuikentjes. Snappen we het? Nee. Vinden we het geweldig? Ja!





Verweven met deze foute instant-klassieker ligt ook meteen de beste attractie van het park. Geen megacoaster, Valhalla of Pirates-darkride: enkel Vekkula, een klassiek funhouse zoals je wel vaker in Noord-Europa tegenkomt. En een prachtig exemplaar. Aangezien ik de legendarische variant in Gröna Lund ook kon herontdekken diezelfde week, kan ik een prima oordeel vellen en Vekkula wint die wedstrijd meteen. Heerlijk nostalgische attractie die op een manier nog misselijkmakender is dan een coaster kan zijn.







Soms nog leuker dan die bekende namen waar je al jaren naar uitkijkt, zijn de dingen waarvan je het bestaan niet eens vermoedt en toevallig tegenkomt. Zo passeerden we op onze initiële credithunt al deze vrolijke gevel, maar lieten we hem links liggen voor interessantere doelen. Toen de bingo ruim op tijd afgerond werd en we het park nogmaals rondgingen (wat écht weinig inspanning vergt in dit kleine parkje), besloten we toch maar eens gaan kijken wat er in dat Taikasirkus te beleven viel. Blijkt het een redelijk grote darkride te zijn: niets wereldschokkends, maar wel een mooi ding vergelijkbaar met Carnaval Festival (maar dan zonder de onprofessionele kneuterigheid dat met de attractie in Kaatsheuvel gepaard gaat).







Ik ben als pretparkfan een beetje uit de periode gegroeid dat ik elke attractie van elk park geprobeerd wil hebben, maar op zeldzame doch koesterbare momenten bevind ik me plots in zo'n vlaag die me dwingt zoveel mogelijke attracties op de tijd die nog rest uit te testen. En zo bevond ik me 's avonds plots in Kieputin, een topspin die ik anders zonder schroom links zou hebben laten liggen. Of de naam van deze thrill iets te maken heeft met de supreme leader van het grootste buurland laat ik even in het midden, maar Kieputin is wel een verdomd goede topspin.





De allerbeste thrill van heel Finland is echter Kieppi. Kieppi is een Huss booster en dat alleen al maakt hem geniaal. Schande dat er hier zo weinig van gemaakt zijn, want deze boosters zijn niet alleen comfortabeler maar ook intenser dan de klassieke rollover-attracties waar de bakjes al eens afvliegen. Eerder dit jaar deed ik nog zijn broertje op de Duitse kermissen en ik kan zeggen dat de pretparkversie niet moet onderdoen voor de kermismolen. Dat het allebei toppers zijn, is onbetwistbaar.



En dat was het wat Linnanmäki betreft. Het park is een vrolijke bende van zaken die niet per se uitblinken op Europese schaal, maar het is wel een heleboel fun. Zelfs als het park érg rustig is op een druilerige dag zoals bij ons bezoek, is het er erg sfeervol. Leuke attracties van zowat elk denkbare categorie maken het echt wel af. Wat mij betreft is Linnanmäki zelfs het beste pretpark van Finland en ik kom hier met veel plezier nog eens terug.

Bonus voor iedereen die het TR heeft uitgelezen: Backstage bij Vuoristorata! Rollercoasterfriends regelt meestal wel enkele leuke extra's die de trips altijd dat beetje specialer maken, en ook in het hoge noorden is dat niet anders, integendeel. We kregen een backstage tour bij/in/op/onder Vuoristorata en met plezier neem ik jullie mee in de -normaal gezien- verborgen ruimtes van de achtbaan.


De motor van de ketting! Alhoewel het hier eerder een kabel is dan een ketting. Klemmen onderaan de trein nemen de kabel vast, en zo word de trein naar boven getrokken. Echt een indrukwekkend apparaat.



Hier chillen de brakemans als ze niet moeten braken, maar moeten breaken. Woordgrapjes.





Extra vijzen en bouten genoeg in voorraad in de onderhoudsruimte van de achtbaan.



De onderkant van de trein is een complex, doch ingenieus bouwsel vol met eenvoudige maar doeltreffende techniek. De brakeman legt ons vlotjes de remsystemen uit.



In de tunnel aan het einde van de baan. Wist je dat Vuoristorata vier treinen heeft, maar dat ze slechts enkele, speciale dagen per jaar allemaal tegelijk gebruikt worden? Meestal is er steeds eentje in onderhoud. De blauwe trein op de foto heeft er net één gehad en staat klaar om op de baan gezet te worden mocht dat nodig zijn. Alle vier de treinen hebben trouwens een andere kleur en thema.



Neerkijkend op de laatste heuvel. We sloten de geweldige rondleiding af met een bijzonder fijne ERT die bleef duren tot het park open was. Nogmaals bedankt aan het park en RF !