Met meer dan vijftienduizendachthonderdvijftig uren was het de allerlangste wachttijd ooit. Het laatste deel ervan moest ik bovendien doorbrengen in een grote zigzagrij onder de brandende zon, waarbij dat mormel me tijdens het aanschuiven ook nog eens op een storing trakteerde … maar uiteindelijk is het dan toch gelukt. Wat ik ervan vond? Dat weet ik eigenlijk niet goed.

De eerste rit viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Ik vond Taron een goede achtbaan, maar geen topper. Gelukkig wist ik meteen hoe dat kwam. Voor mij is het lange tijd iets heel negatiefs geweest - op verschillende manieren zelfs - dus het is eigenlijk geen wonder dat ik na die eerste rit niet volledig tevreden ben uitgestapt. Misschien herkennen Simon en Belgiumcoasterfreak zich in deze situatie, want zij hebben iets vergelijkbaars meegemaakt (Simon met Taron en Belgiumcoasterfreak met Krakatau in Vulcano Bay).

Er was maar één oplossing: later op de dag nog eens teruggaan voor een tweede rit. Niet zo evident, want het was gisteren heel druk in Phantasialand en voor Taron hadden we al ongeveer twee uur in de rij gestaan. Toch heb ik het aan de anderen gevraagd, waarbij ik aangaf dat ik er geen probleem van zou maken als het antwoord ‘nee’ zou zijn. Omdat we allemaal een telefoon hadden, mocht ik alleen gaan terwijl de rest van de groep intussen iets anders zou doen.

Ik heb dus enkele attracties gemist, maar Taron een tweede kans geven bleek inderdaad de juiste beslissing te zijn! Omdat ik de credit al had, was mijn grootste frustratie weg … en daardoor vond ik de tweede rit ook een stuk leuker. Nu kan ik eerlijk zeggen dat Taron één van de betere achtbanen is die ik gedaan heb en ik zou hem zeker ergens in mijn persoonlijke top vijf zetten. Maar of hij echt mijn favoriet is, daar twijfel ik aan … stiekem vind ik al die extreem enthousiaste reacties toch wat overdreven. Misschien zijn er voor mij gewoon nog een paar extra ritten Taron nodig om alle voorafgaande miserie te vergeten. Ik heb een gratis terugkomticket, maar moet wel nog iemand vinden die mee wil. Op eigen houtje geraak ik niet in PHL.

Ik wil de rest van de groep heel erg bedanken omdat ze mij ondanks de drukte een tweede rit Taron gegund hebben, want anders zou ik toch met een onvoldaan gevoel naar Leuven teruggekeerd zijn. Nu kan ik zeggen dat ik min of meer tevreden ben

Eigenlijk is het jammer: hoe meer ik erover denk, des te meer krijg ik de indruk dat Taron misschien mijn favoriete achtbaan had kunnen worden … als er niet zo’n enorme hoeveelheid frustraties aan vooraf was gegaan Er leek nergens een echt rustpunt in de rit te zitten wat ik stiekem wel leuk vond. In banen zonder schouderbeugel probeer ik meestal of ik met gestrekte armen kan zitten, al hou ik dat nooit de volledige rit vol. Maar in Taron lukte het gewoon helemaal niet. Na de tweede lancering was er zelfs een punt waar het leek alsof je uit je zitje gegooid zou worden, hadden jullie dat ook?

Momenteel hou ik er dus enigszins gemengde gevoelens aan over. Misschien wordt hij ooit nog mijn favoriete achtbaan, na een derde, vierde, vijfde rit? Ik geef hem zeker nog een kans, want ik weet dat het probleem voor een belangrijk deel bij mij ligt. Hopelijk geven jullie mij dan ook de kans om nog eens naar Phantasialand te gaan?