Ik heb mijn eerste 'serieuze' achtbaan gedefinieerd als de eerste achtbaan waarin ik over kop ging. Daarvoor was de enige echt grote achtbaan waar ik al was ingestapt de Weerwolf, en die vond ik fantastisch. Daar heb ik eigenlijk vreemd genoeg ook nooit schrik voor gehad.

Voor achtbanen die over kop gingen had ik veel meer schrik. Toch heb ik op 18 juni 2011 zelf de stap gezet om dat toch te doen. Ik herinner me alsof het gisteren was... De uitverkoren achtbaan was Typhoon in Bobbejaanland. Ik was 11 jaar en beginnend pretparkfan. Ik herinner me dat ik toen (in 2010) al een hele tijd niet meer in Bobbejaanland geweest was en wilde er graag nog eens heen. In 2011 was het dan zover en ging ik in het begin van het seizoen richting het park. Echter bleven er maar kansen komen om nog eens te gaan en ik geloof dat ik dat jaar toch wel 5x geweest was, wat in die tijd veel was

Tijdens het eerste bezoek had ik mijn angst voor Sledgehammer al overwonnen en na lang twijfelen wilde ik ook wel Typhoon proberen. Het was eigenlijk een beetje een combinatie van reden 2 en 4, maar ik heb toch reden 4 aangeduid. Mijn ouders en een goede vriend (waarmee ik die dag in het park was) probeerde me al langer te overtuigen, maar ik heb die dag wel zelf de beslissing genomen de achtbaan te doen. Met het gedacht 'als iedereen dit leuk vindt, zal ik het ook wel leuk vinden' had ik geen ongelijk. Na één ritje volgde er snel nog enkele, tot de achtbaan gesloten was.

Ik zie het een beetje als het begin van mijn pretparkverslaving. Het was ook het laatste waar ik schrik voor had, want in hetzelfde jaar probeerde ik onder andere Vampire en Anubis, zonder dat ik daar eigenlijk bang voor was. Hoe langer hoe meer achtbanen kwamen op de verlanglijst en... het is nooit opgehouden