Ik ben blij met Untamed. Het totaalplaatje klopt: de wachtrij met random stukken Robin, loungemuziek en wild groeiende planten is fijn. De hipstercaf?sfeer van het station is dat ook. Het roestbruin staat elegant en is een aangename afwisseling met de felle trackkleuren die meestal worden gebruikt op zo'n coastertype. Bovendien gaat het ook goed samen met die treinen, waar ik ook wel fan ben van de gebruikte vormgeving.

Mijn verwachtingen waren niet erg hoog: Robin was een matige coaster, het leek me weinig waarschijnlijk dat een paar extra hoogtemeters het geval met overtuiging konden reanimeren. Ik was dan ook blij verrast toen het ding mij met een ongekende souplesse het tegendeel bewees. De inversies beschikten bijna allemaal over een gewichtloos momentje, dat ik bij andere loopingcoasters nooit zo consequent herhaald heb ervaren en het is een wonder hoeveel plezier ze in dat baanverloop hebben weten te knutselen.

De enige smet op het blazoen zijn de relatief trage dispatches, waardoor de tweede trein telkens uitgebreid mag schilderen in de eindrem. beenbeugels waren nooit mijn ding: ik vind het onaangenaam wanneer er iets relatief scherp op je scheenbeen drukt en je dat gevoel niet kan vermijden. Vekoma bewees met Raik, dat ze onaangenaam zijn. Untamed deed niets om de haat te neutraliseren. De enige goede plaats voor een beenbeugel is een schroothoop.