Toen we dankzij TPF leerden dat België er dit jaar een achtbaan had bijgekregen, moesten we daar natuurlijk zo snel mogelijk heen om onze Belgische coasterbingo veilig te stellen.



Ik wist écht niet wat te verwachten van dit kleine Waalse parkje dat dit jaar enkele Chinese attracties bouwde. Het was eigenlijk ietsje groter dan ik verwacht had, en Mont Mosan voelde ook ietsje meer aan als een pretpark dan ik had verwacht: een eigen mascotte, een ingang die niet zou misstaan in een Duits parkje en toch wel enkele attracties.



Het viel ons meteen op dat het park zijn best doet alle mogelijke info in twee talen aan te bieden. Over de kwaliteit van de vertalingen ga ik niet klagen natuurlijk.



Blijkbaar kent het park een drang voor constante innovatie, want ze bouwden aan nog maar een nieuwigheid: een soort wandeling tussen dino's.



Het is eigenlijk jammer dat we het weer niet mee hadden, want het bijna verlaten parkje kreeg zo wel iets troosteloos. Er zijn redelijk wat dieren in het park trouwens, wat de gesplitste inkom- en attractieprijs kan verklaren. Wij kozen ervoor om slechts ticketjes te kopen voor één attractie. Drie keer raden welke dat dat was.


Niet deze.


Dat is hem ook niet.


Nope.


Oh hell no!


Bingo!

De achtbaan waarvoor we hierheen kwamen zag er eerst verdacht rustig uit, maar een operator die schijnbaar zijn shift draait wanneer zijn lagere school-klas gedaan is, laat ons uiteindelijk op de bedenkelijke constructie. Het is mijn eerste Chinese coaster en dat is toch een momentje voor in mijn persoonlijke geschiedenisboeken. Nooit gedacht dat ik een Chinese baan in België zou doen! Het engste deel van Chenille is het instappen: het station wiegelt een beetje heen en weer en de bakjes buigen een beetje mee als je instapt. Mijn gordel werkte niet, maar de operator duwt deze zo hard in elkaar dat deze toch op een geforceerde manier dichtgemaakt is. Als de trein eenmaal vertrekt, zien we vonken van de wieltjes vliegen en voelen we dat deze baan gloednieuw was in 1678 of daaromtrent. Naast de coaster ligt één wagentje van de trein op zijn zij, alsof deze het al opgegeven heeft waar de andere bakjes het moedig volhouden. Dit is geen achtbaan, het is een rijdend drama. Ik vond het geweldig!











Hier en daar is er thematisatie in het park, zoals voor deze matjesglijbaan. Er stond niemand bij en we wilden er net ingaan, toen er plots nog een lagere school-operator kwam aanhollen om ons duidelijk te maken dat je hier ook ticketjes voor moet hebben.



Dit zag er ook leuk uit. Negen D, eat that Pandadroom!

Mont Mosan was verassend schattig. Ik geef de coaster nog één jaar voor hij uit ellende in elkaar zakt, als TUV niet vroeger langskomt tenminste. Toch hoop ik op het beste voor het parkje en hopelijk zetten ze hun lijn van investeringen verder. Geweldig toch om zo'n park in ons landje te hebben!

--- En om af te sluiten ---

In Hoei vind je niet alleen Mont Mosan, maar in het najaar ook een 1-eurokermis waar alles heel erg goedkoop is. Dit is ook totnutoe de enige kermis waar je de Mini Racer nog tegenkomt, één van de specialere kermisachtbanen van België. Voor de rest is het ook gewoon een hele leuke kermis, vooral omdat de drempel om ergens in te gaan zo laag is met deze prijzen. Ik vind het wel een kosmische toevalligheid dat de twee waarschijnlijk meest obscure achtbanen van België op slechts enkele kilometers van elkaar te vinden zijn. Het is wel een mooie combinatie zo!

Bedankt voor het lezen!