31/05/2018: Tokyo Dome City
01/06/2018: Sea Paradise
01/06/2018: Yokohama Cosmoworld
01/06/2018: Tokyo Joypolis
02/06/2018: Tobu Zoo Park
02/06/2018: Hanayashiki
03/06/2018: Yomiuriland
04/06/2018: Nagashima Spa Land
05/06/2018: Parque Espana
05/06/2018: Sea Train Land
06/06/2018: Lagunasia
06/06/2018: Higashiyama Zoo
07/06/2018: Universal Studios Japan
08/06/2018: Misaki Park
08/06/2018: Universal Studios Japan
09/06/2018: Himeji Central Park
09/06/2018: Hirakata Park
10/06/2018: Ikoma Skyland
11/06/2018: Fuji-Q Highland
12/06/2018: Tokyo Disneyland
13/06/2018: Tokyo DisneySea
14/06/2018: Tokyo Disneyland
14/06/2018: Tokyo DisneySea
15/06/2018: Toshimaen
16/06/2018: Fuji-Q Highland

Big in Japan

Eenmaal ingecheckt in het eerste hotel stroomt de adrenaline door men lijf: ik ben eindelijk in Tokyo! Ondanks de weinige slaap die ik op de vlucht had gekregen, besluit ik om nog een kort stapje in de wereld te zitten voor ik mijn capsule in duik. En wat voor betere manier is er om je pretparkreis te starten dan op een achtbaan?

In het verplaatsen neem ik per ongeluk een foute trein, die me weliswaar voorbij de halte brengt waar ik over wilde stappen, maar er niet stopt. Niets aan de hand: een tiental minuutjes later dan voorzien sta ik in Suidobashi, geen cent armer maar wel wat ervaring rijker. Nu die coastercount gaan opkrikken!



Ondanks dat het nog geen acht uur is, is het al donker in Tokyo. Gelukkig houd de pret hier niet op als het donker is: Tokyo Dome city en zijn stadspretpark LaQua zijn tot negen uur geopend. Terwijl ik door het eerste deel van het park loop merk ik op dat er heel wat meer attracties zijn dan ik aanvankelijk dacht. Als coasterfan is er natuurlijk maar één attractie waar mijn hart op dat moment naar verlangde, dus ik liet al de rest even links liggen.





Daar was die dan: Een tachtig meter hoge berg van grijs staal in het centrum van Tokyo. De baan domineert zijn directe omgeving met zijn lift, maar het is vooral de rest van de track die zich schaamteloos over daken en doorheen een gebouw en een reuzenrad werkt welke me benieuwd maakt. Ik was nog net op tijd, want binnen twintig minuten zou Thunder Dolphin sluiten voor de dag. Ik koop snel een ticketje via één van de automaten en spring ergens vanachter in het treintje. Ready, set, go!



Thunder Dolphin wist me tegelijk mijn hart te winnen en me te teleurstellen. Teleurstellen omdat de baan niet heel krachtig is en vooral: veel te snel voorbij, maar toch vond ik het een fantastische coaster. Er zit hier en daar wat airtime in, maar wat echt telt is de ongelofelijke setting, zeker in het donker. Tussen de wolkenkrabbers op een hypercoaster zitten is uniek en een onverwachtse drop nemen waarin het lijk dat je op de straat gaat donderen is een bizarre ervaring. Tegen het einde van de baan zit er een stuk waarop de track rustig heen en weer slingert over een dak, maar zelfs dit redelijk saaie stuk word spectaculair gemaakt door de afgrond naast de trein. Het is een achtbaan die nergens anders zou werken en het helemaal moet hebben van zijn omgeving, maar man, met deze omgeving erbij is de coaster echt fantastisch.



Tokyo Dome City is een enorm verwarrend pretpark: vergelijk het met het CentrO in Duitsland, als dat enkele stukjes pretpark verspreid zou hebben liggen. Er zijn enorm veel shops en restaurants te vinden rond de attracties, wat het toch erg gezellig maakt. Iets minder leuk is dat het in dit park extreem moeilijk is om je te navigeren. Om bij een attractie te geraken moet je soms heel wat trappen op of af, en dan moet je er nog rekening mee houden dat het een trap is die effectief bedoelt is om op of af te gaan: er zijn soms trappen voor één specifieke richting. Op drukke dagen ongetwijfeld handig, op deze kalme avond had ik iets van ‘fuck the system’.





Ik wist dat er ergens in het park nog een best grootse darkride moest zijn waar ik al lovende woorden van had gehoord. Ver zoek ik niet: al snel vind ik The Dive, een interactieve stand-updarkride waar je in een onderzeeër die ronddraait watermonsters moet afknallen. De afwerking van deze ride situeert zich ergens halverwege Atlantis Adventure en Ocean of Darkness. Pas als ik op het parkplan kijk merk ik dat er een andere darkride in het park is waarvan de naam wel een belletje doet rinkelen: ik had net vijfhonderd Yen betaald voor de kindershooter. Achja, weer een ervaring rijker.





Naar die andere darkride was het eventjes zoeken. Uiteindelijk vond ik hem in een kelder. Sommige delen van het park zijn verbonden zoals verschillende metrolijnen, echt bizar. Tokyo Panic Cruise is een 4-D darkride met van die meebewegende wagentjes. Je rijd eigenlijk van scherm tot scherm, maar onderweg is er ook wel redelijk geslaagde thematisatie met hier en daar een effectje. Op zich was het volgens mij geen slechte attractie, maar omdat ik de taal niet kende was ik ook niet mee met de figuren en het verhaal. Ergens had ik liever gehad dat dit een interactieve darkride was geweest: geweld is de taal van de wereld!





Er stonden nog heel wat attracties: een parachutetoren (waar zie je dat nog), een log flume die er best leuk uitzag en natuurlijk het iconische reuzenrad. Omdat ik geen dagpass had gekocht en alles per attractie betaalde liet ik het echter hierbij voor mijn eerste avond in Japan. Het mocht er wat drukker zijn, maar volgens mij is Tokyo Dome City echt een heel gezellige plek op warme zomeravonden zoals deze. Een zeer leuke start van de trip, maar ondertussen was het al half tien en moest ik toch echt wat slaap gaan inhalen – Stay tuned voor de rest van die avonturen!