31/05/2018: Tokyo Dome City
01/06/2018: Sea Paradise
01/06/2018: Yokohama Cosmoworld
01/06/2018: Tokyo Joypolis
02/06/2018: Tobu Zoo Park
02/06/2018: Hanayashiki
03/06/2018: Yomiuriland
04/06/2018: Nagashima Spa Land
05/06/2018: Parque Espana
05/06/2018: Sea Train Land
06/06/2018: Lagunasia
06/06/2018: Higashiyama Zoo
07/06/2018: Universal Studios Japan
08/06/2018: Misaki Park
08/06/2018: Universal Studios Japan
09/06/2018: Himeji Central Park
09/06/2018: Hirakata Park
10/06/2018: Ikoma Skyland
11/06/2018: Fuji-Q Highland
12/06/2018: Tokyo Disneyland
13/06/2018: Tokyo DisneySea
14/06/2018: Tokyo Disneyland
14/06/2018: Tokyo DisneySea
15/06/2018: Toshimaen
16/06/2018: Fuji-Q Highland

Voor de eerste en enige keer op deze trip nemen we de Shinkansen voor een daguitstap. Eenmaal in Himeji beloofd het druk te worden. De stad is gevuld, maar anders dan alle andere steden in Japan zijn het hier vooral toeristen wat de klok slaagt. Ze stromen met hopen richting het kasteel van Himeji, wat ook wij kunnen bewonderen. Vanuit de bus. Wij rijden lekker door naar het pretpark dat handig gebruik maakt van zijn locatie niet ver van een toeristische hotspot.


Geloof het of niet, we vonden effectief onze bus aan de hand van dit schema!



Himeji mag dan wel toeristisch zijn, het kasteel was misschien veelvuldig bezocht, maar het pretpark met dezelfde naam was quasi verlaten. De zon straalt, een coastertrein zoeft over de parking heen met slechts een handjevol passagiers en er is geen regen voorspeld. Het enige wat de dag compleet zou maken is een goedkoop inkomsticket waar we met ons paspoort korting op krijgen. Helaas: je betaald hier drieduizend Yen voor inkom inclusief safaribus (waar we geen interesse in hadden en ook links lieten liggen), en in het park betaalden we nog eens drieduizend Yen voor een polsbandje om de attracties te doen. Dat is in het totaal bijna vijftig euro voor een Japans B-park! Best absurd als je bedenkt dat het park hiermee duurder was dan Disney (per dag) en na Universal het duurste park van de trip. Zou het zijn geld wel waard zijn?



Eerste indruk (na de aanslag op mijn bankrekening) zijn positief: een verzorgd, zij het ietwat kaal park zonder wachttijden. We sluiten meteen aan bij de eerste coaster die we tegenkwamen: een Typisch Japanse Jetcoaster die de entree van het park domineert. De hele baan is vooral goed in één ding en dat is een hele lange tijd recht vooruit gaan. We doopten Camelback Jetcoaster dan ook 'Rechtdoor: the Ride', maar eigenlijk konden we zeker wel genieten van dit trillend, onsoepel gevaarte. Er zit geen kwaad in een knik die je minutenlang op voorhand ziet liggen aan de horizon.







We wilden ons geluk nog wel beproeven met al die verassend goede Japanse coasters die we tot dan toe al gedaan hadden, dus kropen we meteen na Camelback Jetcoaster op Hurricane, een multilooper van Togo. Klinkt eng, maar ik vond hem reuze meevallen. De baan kent zeker brute stukken, maar als je je maar een beetje schrap zet is het goed te doen en valt er zelfs nog wel sterke airtime te bespeuren op de heuvels. De rest is een beetje ondergaan en er stiekem van genieten terwijl Sammy met zijn langere lichaamsbouw het zit uit te schreeuwen.







Big Apples zijn altijd een godsgeschenk voor een coasterhunter, maar in Himeji lieten ze echt dromen uitkomen. Aanschouw Imorinth, waarschijnlijk de enige Big Apple ter wereld waar je maar één rondje per keer moet uitstaan. Ons jolijt was groot dat we al na één tourtje mochten uitstappen op een baan met zulke gewaagde kleurenkeuzes. Ook opvallend was dat het rooster waarop de supports steunen zelf op supports stond, waardoor de baan dus eigenlijk een stuk hoger was dan anders zonder dat de layout afwijkt. Apart.



Een deel van het attractiepark ligt op een heuvel en voor de meest luie bezoekers (wij dus) had het park een rolband voorzien die je aan een tergend trage snelheid naar boven brengt. Daar aangekomen kunnen we instappen in Labyrinth, een wild mouse-achtige coaster die ons wel kon bekoren. Verassend leuke baan.





De achtbaan die het park nog ietwat bekendheid geeft ligt het verst van de ingang en deden we dus ook als laatste. Tussen de rest van het aanbod is een B&M inverted wel het laatste wat je hier verwacht aan te treffen, maar ja, het staat er. Bizar. Achter de baan duikt de heuvel terug naar beneden en dat maakt dat de coaster in een fantastisch mooie omgeving staat. Tijd om daarvan te genieten in de wachtrij is er echter klaarblijkelijk nooit:





De baan is een standaard Batmanmodel, maar daar houd ik wel van (als ze niet vijf keer op één trip voorkomen). Ook in het bloedhete Himeji is het een intens beestje en voor Sammy een waar kotsmachien. Hilariteit alom dus wanneer we hier wél een tweede rondje cadeau krijgen van de operator.







Er stonden nog een paar klassiekers, al dan niet van Europese makelij: de Schwarzkopf Enterprise en de Intamin first generation freefall pikten we maar al te graag mee.



Om omstandigheden die u in een volgend TR duidelijk zullen worden, wilden we zo snel mogelijk vertrekken en kozen we het doorloopspookhuis als laatste attractie ten nadele van een extra ritje op de camelback. Best een legendarische keuze: je kreeg een zaklamp moest elke scene zelf op gang zetten met hulp van een grote drukknop die ook de deur naar de volgende scene opende, maar de enige keer dat we verschoten was wanneer de operatrice aan de uitgang haar arm uitstak om de zaklampen terug te nemen.

Nog geen twee uur nadat we er aankwamen, waren we het park al weer uit. Een érg dure daguitstap op deze manier, maar gelukkig was de treinrit naar Himeji nog gratis. En eerlijk gezegd: het was het waard. In welk ander park op de wereld krijg je maar één ritje op een Big Apple en meerdere rondjes op een B&M? Juist, nergens. Ondanks dat het park eigenlijk niet veel voorstelt hebben we ons prima geamuseerd. Bedankt voor het lezen!