noot: dit TR is geschreven in december en niet geupdate: ik vond het pas vandaag terug onder een laagje stof!
Ik ben een enthousiaste, onverzadigbare pretparkfan; ik maak geen bucket lists, omdat ik simpelweg alles erop zou zetten; ik wil alles gezien hebben, en ik wil ook alles nog eens herbezoeken. Mijn twee grootste drijfveren zijn nostalgie – terugkeren naar alles wat ik ooit als fijn heb ervaren – en het ontdekken van nieuwe dingen. Net als iedereen op het forum, is 2020 één grote krater waar een berg had moeten staan. In 2019 was er nog geen vuiltje aan de lucht. Dus hoewel het al even geleden is, wil ik jullie toch graag meenemen naar Juli vorig jaar. Hoewel mijn grote reis in 2019 naar China ging, en ik in het najaar voor het eerst een selectie van de internationaal geprezen pretparken in Florida heb kunnen ontdekken, zie ik dit tripje naar Italië als het meest ontspannende en meest pretparkgerichte uitje dat ik ondertussen in jaren tijd heb gehad.
Bari
Waarom Bari? Simpel: ik wilde hier al jaren eens heen. Natuurlijk heb ik net vermeld dat ik overal graag eens heen wil gaan, maar ik ben een praktisch man en als ik kijk naar wat ik nog moet ontdekken in Europa en hoeveel middelgrote parken er nog waren in Italië die ik nog moest bezoeken, leek deze Italiaanse badplaats me een prima uitvalbasis. Tenslotte verbind Ryanair Charleroi en Bari rechtstreeks vanuit het immer charmante Charleroi airport en liggen er twee mooie pretparkbestemmingen niet ver van Bari.
Dat is niet gelogen; je kan op een uurtje treinen namelijk zowel Italië's grootste Safari-pretparkcombinatie ontdekken, en je kan ook naar het nabijer gelegen Miragica gaan. Dat dit laatste park gesloten is, is een belangrijke kanttekening en eerlijk gezegd iets waar we helemaal geen rekening mee hadden gehouden toen we deze reis boekten. Het was net Miragica dat me had overhaald Bari aan te doen; het kleinschalige parkje, dat nog steeds dicht is, heeft namelijk een Intamin Accelerator coaster én een Zamperla Spinning raft, beiden alom geprezen attractietypes (als 'alom' in het tweede geval 'door mij alvast' betekend tenminste).
We moesten en zouden twee parken aangedaan hebben in de buurt van Bari, en dat is uiteindelijk ook gelukt – daar kom ik zoeven nog op terug. Maar eerst moet er mij van het hart wat er gebeurd is toen we de dag voor onze vakantie echt begon naar het Ibis budget hotel naast Charleroi Airport is gebeurd. Toen we 's avonds naar het hotel wandelden, lag daar namelijk een dood konijntje langs de kant van de weg. Op zich al tragisch, maar het plot werd nog dikker toen er naast dit ogenschijnlijk verse lijkje een babykonijntje zat. Toen we het paar naderden, vluchte het nog levende konijntje snel weg, en onze harten braken.
De dag erop wandelen we naar de luchthaven en wat had je gedacht; we passeren het overleden konijntje, en daar zit het kleine exemplaar weer! Zelden dat een vakantie met zo'n trieste noot moet beginnen.
Laten we overgaan naar het echte TR nu iedereen in de stemming is.
Gomma Park
Graag had ik blijven beweren dat we enkel naar dit parkje zijn geweest omdat het als vervanging diende voor Miragica; maar ik ben een fiere credithunter en mijn vage hint drie alineas hierboven is feitelijk niet meer dan laster en keterij. Ik ging hoe dan ook naar Gomma Park. Mijn vriend is moeilijk te overtuigen, vooral als er een wandeling van enkele kilometers betrokken word aan het schema. Maar hij is gelukkig net zo goed een credithunter van zodra hij in de buurt van de grote appel komt. We vinden Gomma Park terug in de achterbuurt van een arm stadje, en het park in deze setting is net zo fantastische als je zou verwachten: een mooie big apple, botsauto's, een paar dreigend ogende loslopende honden en al het overige budget is naar springkastelen gegaan om de soft guest cap te verhogen.
Normaal zou ik op dit punt in het TR een kanttekening maken over hoe deze Big Apple verschilt van alle anderen die ik al deed, of een anekdote boven halen over hoeveel moeite het koste hier te geraken, of op zijn minst vertellen hoe de ticketverkoper ons aan het uitlachen was vanuit zijn glazen doos. Maar ik moet toegeven dat mijn geheugen me in de steek laat in dit geval; ik weet alleen nog dat we beiden gelukzalig en met een stomme grijns op de achtbaan zaten. Dat is geen specifieke herinerring, gewoon een beredeneerde gok.
Zoosafari Fasanolandia
Ondanks mijn huidige ratio van twee TR's per jaar, heb ik het gevoel dat ik in herhaling blijf vallen. Soms heb ik een gevoel gewoon zo intens graag dat ik het gewoon niet kan laten het te delen, dus hier gaan we dan: het is fantas-tisch om een nieuw pretpark voor het eerst te bezoeken met de trein! Nog beter is als dit bezoek;
1) inhoud dat je het pretpark vanuit de trein al kunt zien liggen
2) inhoud dat je een best onredelijke afstand te voet moet afleggen om van het station in het park te geraken
Zoosafari Fasanolandia tikt meteen beide doosjes aan. Het pretparkgedeelte van de Safari ligt op een berghelling (zoals deze er zijn in heel Italië) en de knalgele topcoaster is tegen de groene achtergrond letterlijk van kilometers zichtbaar. Het park scoort hoog op 'mooi van ver'. Over ver gesproken, we moesten na de trein te verlaten in het station van Fasano er dus ook nog zien te geraken. Je moet weten dat het station van Fasano niet in het centrum van de stad ligt, maar er enkele kilometers vandaan; je moet ook weten dat het pretpark knal aan de andere kant van de stad ligt. In het totaal een afstand van bijna vijf kilometer. In de lockdown hebben ik en mijn lief de creatieve hobby 'wandelen' opgepakt, maar dit was in de vervolgen tijden waarover ik hier schrijf een verre, verre toekomst. Gelukkig kunnen we de helft van de afstand overbruggen met een bus die van het station naar het centrum van Fasano rijd. En ondanks dat ik toen net enkele maanden uit China terug was, was dit zeker een busrit die ik memorabel kan noemen. Deze bus was letterlijk een blik op wielen, dat veel te snel over de stoffige wegen rijd en bij gebrek aan airco alle ramen had openstaan. Het is wat ik verwacht in een achterbuurt van Caïro en niet in de EU, maar wat was het prachtig!
Het laatste stuk moesten we wandelen. Het goede nieuws is dat deze globetrotters ook iets van Fasano te zien krijgen. Het slechte nieuws is dat we het laatste stuk wandelen recht omhoog liep om halverwege de eerder vermelde helling te geraken. Het warmste punt van de dag was nog niet daar, en ondanks de koddige verschijning van de occasionele hagedis, hebben we onze slappe, zwettende lijven hier wel even vervloekt.
Mijn trouwe lezers weten welk TR-cliché nu volgt. Het moment waarop we allemaal hadden gewacht. Hetgeen zelfs Stevie Wonder had zien aankomen. We waren... 'TE VROEG, HET PARK IS HELEMAAL NOG NIET OPEN!!!!' om meneer de Boer zaliger te citeren. Als ik me niet vergis, was de Safari echter al wel open en was er dus al wel personeel aan de koddige entree. We waren echter niet met de auto en konden dus niet van de Safari genieten. Je zou kunnen zeggen dat dat een flaw is in het businessmodel van het park, want zover ik weet was er voor ons totaal geen mogelijkheid om van de grootste attractie van het park te kunnen genieten. Op zich geen drama, want we waren dit hoe dan ook niet van plan geweest.
Voor degene die nog niet mee zijn, wil ik graag de naam van dit park uitlichten; het is een leuke naam. Er zijn twee delen, die beiden naar delen van het park verwijzen. Je hebt Zoosafari, wat (houd je vast) verwijst naar de Safari door de Zoo. En dan heb je Fasanolandia, wat verwijst naar het attractiegedeelte. Fasanolandia is een samentrekking van Fasano – dat dorpje met de Caïrobus – en 'Landia'. Tot zover het gedeelte dat geschreven is voor een bende kleuters en door iemand die een onweerstaanbare etmyologische drang had.
Fasanolandia hanteert een uniek, doch best vreemd ticketsysteem. Als ik het me nog goed herinner, zijn er geen polsbandjes beschikbaar zoals in de meeste parken. In plaats daarvan betaal je een bescheiden bedrag aan entree; slechts €15. Inbegrepen zijn kijken naar enkele apen en miniaturen, en zes ride tickets. Voor de financiël bewuste credithunter; dit is dus maar €3 per credit. Op zich geen gek idee dit: de bomma betaald mee aan entree, maar kan haar ride tickets wel doorgeven aan de kids.
Het moet wel gezegd worden dat er hier en daar belevingen zijn in het park die niet betaald kunnen worden met een ride ticket, maar we willen natuurlijk niet vooruitlopen op de zaken.
We lopen eerst wat rond, maar zien bijna nergens operators en belanden per ongeluk in een tent met reptielen waarvoor je apart moet betalen, maar uiteindelijk vinden we een attractie die bediend is door personeel en bovendien onze interesse wekt: een spookkasteel! Een mooie start van de dag want al zijn ze nog zo kitsch, ik ben altijd wel warm te maken voor goedkoop griezelplezier in een karretje.
We klimmen hoger in het park naar de letterlijke en figuurlijke topattractie. Deze ligt het hoogst op de heuvelflank en de laatste meters zou je kunnen overbruggen met een convienently placed roltrap; zei het niet dat deze al tijden niet meer werkt. Lukt het je alsnog om tot de achtbaan te geraken, word je geconfronteerd met een fout gespelde achtbaannaam en een operator die ietwat verward is door het zien van bezoekers zo vroeg op de dag. Is Eurofigther (for real) de tragedie van het babykonijntje, de vlucht, de trein, de bus en de klim waard? Dat mag je van mij zelf uitmaken. Wij waren alvast tevreden dat we de loodrechte lifthill opgestuurd worden met ons tweetjes, ietwat verbaasd dat het karretje mag vertrekken met slechts wij erin. De baan is vergelijkbaar met Falcon en Rage en is dus een kleine Eurofigther, met net iets anders bochtenwerk op het einde. De twee andere banen deed ik ook al, maar het is al een hele poos geleden. Ik vermoed toch dat ik van Eurofighter het meest genoten heb. Het is een mooi topbaantje voor een middelgroot park en het mag gerust herhaald worden: de setting die de coaster heeft behoord tot de Europese top.
De volgende attractie die we graag wouden doen was een kleine ronde-bootjes-glijbaan zoals je die soms op de kermis tegenkomt. Daar is dat niets spectaculair, maar in het warme zuid-italië is het een Fasanolandiaans equivalent van Expedition GeForce; we moesten dit gedaan hebben! Eerst lijkt ons ritje hierop weinig waarschijnlijk gezien de baan er droog bijligt, maar er is een operator in het station en de pompen worden op overhandiging van ons ride ticket aangezet. Wat volgt is een rit waarvan ik nog goed weet dat we het episch vonden, maar het precieze waarom is mij niet meer bekend.
De oudste achtbaan van het park is Montagne Russe. Met 34 dienstjaren beslist niet meer de jongste, maar ik ben grote fan van Zyklons en dit is dan nog de zeldzamere variant met een lifthill die dwars door de layout loopt in plaats van parallel aan het station. Zoals meestal bij dit type baan was de rit soepeler en leuker dan dat die op het eerste zicht beloofd. Ik heb enkel mijn twijfels bij de eindremmen. In Zaragoza ben ik al een gelijkaardige achtbaan tegengekomen en ik heb toen ook mijn twijfels geuit. Dit model heeft namelijk manuele remmen, die aan het uiteinde van het station staan. Er is echter maar 1 operator die ook de treintjes doorstuurt, vooraan in het station. Deze stuurt dus telkens een kar of twee door om vervolgens naar de rem te wandelen. Het gevolg is, tenzij ik me hier vergis, dus een gegarandeerde crash als de operator een hartstilstand krijgt of gewoon nog maar valt voordat hij de rem kan gebruiken? Ik denk dat kleinere parkjes er goed aan zouden doen het remsysteem te moderniseren.
Ons volgende ride ticket ging naar een big apple. Ik verwachte hier in plaats van een appel een tent-huis-constructie voor Mickey Mouse (zie rcdb-foto's) waar ik al heel de trip érg naar uitkeek, jammer genoeg was deze weggehaald! Niets te zien onderweg dus, maar gelukkig bleek de rit heel spannend.
Met nog twee ride tickets en nog twee achtbaan te gaan waren we positief gestemd dat de dag vlekkenloos zou verlopen. Bleken die laatste twee achtbanen natuurlijk hard to get te spelen!
Om te beginnen was er de Spinning Madness (zie foto hierboven). Deze was ogenschijnlijk dicht, en de ingang van de wachtrij was ook handig 'verstopt' achter twee zitbankjes. Op zich had dit geen verasssing mogen zijn; of net wel; let me explain. Aan de kassa vertelde de vriendelijke dame ons namelijk al dat de 'muis' niet open was, maar ze erbij dat we dat vast niet erg zouden vinden; het was namelijk voor kinderen. Ik dacht toen dat ze de Big apple bedoelde. En dat is niet zo'n gekke redenering als je zou denken: tenslotte was er vroeger de mickey mouse thematisering bij de achtbaan, terwijl de spinning wilde muis 'Spinning Madness' heet: er is geen reden voor een nie-pretparkfan om deze achtbaan uberhaupt een 'muis' te noemen. Uiteindelijk bleek dit toch exact te zijn wat ze bedoelde en zouden we de credit niet halen. Jammer, maar we zouden de exact zhetelfde model later deze reis terug tegenkomen (spoiler alert, we gingen niet alleen naar Bari).
De andere achtbaan die we nog moesten doen had ik minder graag opgegeven. Mirage Rosso is namelijk een extreem zeldzame Fabbri Astral, en alles aan deze achtbaan straalt vaagheid uit: het feit dat het enige andere werkende model in een pretpark in Kazachstan staat, het continu wisselen van tracktype, de opstelling van treinen (drie rijen van drie passagiers). De layout hoort ook bij het vaagste van het vaagste: het is een korte baan, maar dat weerhield de ontwerper er niet van er toch twee MCBR's in te steken. Het meeste opvallende vind ik nog dat de baan duidelijk voorzien is voor op kermissen – gelet op zijn bijna perfecte rechthoekige vorm – en ook compact gemaakt is, met uitzondering van de laatste trage bocht die flink uit de 'rechthoek' steekt. Het is écht gewoon een vaag ding en ik snakte ernaar om Mirage Rosso op de teller te zetten. Jammer genoeg vertrekt een treintje pas met minstens 3 personen en waren we maar met twee in een zo goed als uitgestorven pretpark.
De operator legde dit vriendelijk aan ons uit in zijn beste Engels en ons beste Italiaans, en we bleven wat aan de achtbaan rondhangen in de hoop dat er iemand zou komen. Toen dit uitbleef, kreeg het personeel van Fasanolandia medelijden met ons en deden ze iets waarvoor het park hoge punten scoorden bij mij – de operator van de nabijgelegen botsauto's wenkte ons voor een gratis ritje, zodat we iets te doen hadden tijdens het wachten. Een simpele daad van klantvriendelijkheid, maar voor een bezoeker is dit toch echt iets wat bijblijft. Als we uit de botsauto's komen, gaan we weer voor de achtbaan wachten en worden we al snel vergezeld door twee jonge vrouwen, die ietwat beteuterd zijn als ze zien dat we frontseat plaatsnemen. In de spirit van paying it forward geef ik mijn kans op een frontseat ritje op een Fabbri Astral op en neem ik plaats op de tweede rij, zodat mijn lief en de twee meisjes vooraan kunnen zitten. Achteraf vond ik de baan naast niet erg spannend, en ook niet al te pijnlijk.
Onze ride tickets waren hiermee op, maar we wilden graag nog één attractie doen die pas op de middag zou openen. We aten wat pasta (when in Rome/Bari/Fasano) en ontdekten wat er nog te ontdekken viel in de hoekjes van het park. Uiteindelijk struikelen we over één van de meest hilarisch ogende en genoemde attracties aller tijden: de Metrozoo! Deze bizarre monorail-op-achtbaantrackconstructie was mij volledig onbekend en ik moest hem gewoon gedaan hebben. We kochten hier een apart ticketje voor (ride tickets waren hier niet geldig: ik geloof dat we drie euro hebben betaald voor de Metrozoo) en sloten aan in de rij om in een claustrofobisch bakje over apenkooien te denderen.
Uiteindelijk bleek Metrozoo een nog onontdekt deel van het park te omcirkelen, waar je enkel kan komen als je de attractie doet als ik me niet vergis: halverwege de track is er namelijk nog een station. Hier vind je nog wat activiteiten zoals een bootritje, en enkele dieren zoals ijsberen (best een gek zicht in deze hitte). Om terug naar de rest van Fasanolandia te geraken moet je niet opnieuw een ticketje kopen.
Uiteindelijk breekt het middaguur aan en opent ook de laatste attractie die we graag wilden doen, de wilde muis even niet meegerekend. Het is een mooie Flume met twee drops en het is eigenlijk de enige attractie van het park die echt speelt met het terrein, wat altijd een plus is. En natuurlijk is het ook een waterattractie en zoals eerder vermeld is dat in deze streken altijd welkom. Om deze nog te doen moesten we uiteindelijk nog 1 ride ticket per persoon bijbetalen. Dat koste ons €3. Nu pas besef ik dat de inkomprijs met zijn zes ride tickets eigenlijk echt een koopje is.
En dat was het! We wandelden terug de heuvel af (bergafwaarts was dit al minder een probleem), vonden de busstop in het centrum van Bari, wachten daar wat een eeuwigheid leek tesamen met een verwarde vrouw die niet van Bari was en in de war was omdat wij dat ook niet waren. Daar stonden we dan, alledrie ons waarschijnlijk afvragen of it wasn't telling there where three persons in this city still expecting a bus and none of them actually living there. Uiteindelijk kwam de bus (ik ben niet meer heel zeker of de vrouw mee met ons opstapte; of dat ze het al had opgegeven en vertrokken was) en konden we nog Monopoli aandoen op dezelfde dag (het stadje, niet het bordspel). Over het cultureel verantwoorde deel van de reis zal ik niet uitwijken.
Zoosafari Fasanolandia is op papier een ongethematiseerd B-park met voornamelijk kermisattracties in een arm deel van Europa. Onze ervaring was echter één van een lokaal park met rides die leuk genoeg waren, personeel dat ons als koningen behandelde en bovendien een prijs waarmee je op een kermis niet half zoveel attracties gedaan krijgt als wij gedaan hadden in Fasanolandia. Het was in geen enkel opzicht een teleurstellende dag en ik heb warme herinneringen aan dit parkje!
We zouden de dag erop een vijf uur lange treinrit naar rimini nemen, om daar nog een kleine week te blijven in een hotel waar we elke dag op het dakterras konden aanschuiven aan ons uitgebreid ontbijtbuffet. Een schril contrast met het hotel in Bari, dat net uit een horrorfilm leek te komen. Als ik vijftig abbonnees haal tegen het einde van het jaar, breid ik misschien nog een vervolg aan de saga.
Fijne lockdown nog!