[TR] Carowinds - RFSC 2017

[Ignace]

Na jaren dromen, maanden wachten en uren zweven... tijd om RF's Southern Comfort te beleven! Een drieweekse pretpark-roadtrip door de states georganiseerd door de Rollercoaster Friends. Drie weken fun, friends en coasters - Nu ook in TR-formaat!

Programma:
03/06/2017: Six Flags over Georgia
04/06/2017: Alabama Splash Adventure
06/06/2017: Blue Bayou & Dixie Landin'
06/06/2017: Kemah Boardwalk
07/06/2017: Seaworld San Antonio
08/06/2017: Six Flags Fiesta Texas
09/06/2017: ZDT'S Amusement Park
09/06/2017: Six Flags over Texas
10/06/2017: Six Flags over Texas
10/06/2017: Sandy Lake Amusement Park
11/06/2017: Frontier City
11/06/2017: Tulsa's Incredible Pizza Company
12/06/2017: Silver Dollar City
13/06/2017: Silver Dollar City
14/06/2017: Six Flags St. Louis
14/06/2017: St. Louis Incredible Pizza Company
15/06/2017: Holiday World
16/06/2017: Kentucky Kingdom
16/06/2017: Beech Bend
17/06/2017: Dollywood
18/06/2017: Dollywood
19/06/2017: Carowinds
20/06/2017: Carowinds
21/06/2017: Six Flags over Georgia

A trip down Disappointment Alley

De trip nadert het einde. De parken waar we het allermeest van verwachten zijn met Dollywood allemaal al verleden tijd en we beginnen op onze terugweg naar Atlanta, waar we de rest van Six Flags over Georgia kunnen ontdekken. Er zit nog slechts één nieuw park in de planning: Carowinds, met dertien achtbanen niet meteen de minste bestemming van de reis. Samen met Six Flags over Texas is het zelfs het park met de meeste coasters van de trip, en laat SFoT net één van de beste parken zijn die ik in Amerika al mocht ontdekken. Reken daarbij het feit dat ze in Carolina vier keer zoveel B&M's hebben waarvan de hoogste ter wereld, en de verwachtingen worden nog een beetje de lucht ingejaagd.

Blijkbaar was Carowinds het enige park van de trip dat de organisatoren van RF had gewaarschuwd dat het wel eens druk kon worden op ons geplande bezoekje. Ondertussen waren we wachten al niet meer echt gewoon, maar uiteindelijk bleek er van drukte geen sprake te zijn en konden we de credits allemaal die eerste halve dag scoren. Een waarschuwing: ik deed zo goed als enkel achtbanen in het park, voornamelijk omdat Carowinds voor de rest niet veel te bieden heeft. Je zou dit TR dus ook gewoon 'een bloemlezing over de achtbanen van Carowinds' kunnen noemen. Hoeveel van de coasters in Carowinds vond ik top, en hoeveel zijn er flop? Als ik een achtbaan top vond, krijgt die baan van mij één puntje op een eindtotaal van dertien. Vanaf hier ga ik ze allemaal af in de volgorde dat ik ze bereden heb. Start!

1. Fury 325

Voor één keer houden we het toetje niet voor het laatst en zetten we er meteen onze tanden in. Niemand gaat ontkennen dat Fury 325 King of the castle is in Carowinds. De baan domineert de entree en daarmee heel het park, want zo extreem groot is Carowinds niet in vergelijking met andere Amerikaanse parken. Het is als één van de twee B&M Gigacoasters de grootste baan die ooit op wijze van spreken uit de Zwitserse fabriek is gerold. Ik deed vorig jaar nummer twee, Leviathan in zusterpark Canada's Wonderland, en kan dus prima vergelijken.



Leviathan vond ik eigenlijk niet de topper waarop ik had gehoopt: na een paar ritjes kon ik hem wel waarderen, maar de rit bleef te kort naar mijn smaak en de elementen niet specialer dan op een kleinere B&M van hetzelfde type. Ik had op anders gehoopt, maar Fury 325 gaf me bijna net dezelfde indruk. De baan is een heel stuk langer en zeker niet te kort, maar het ontbreken van airtimeheuvels in het grootste deel van de baan ervaar ik als een zeer groot gemis. Een bochtje blijft een bochtje, of je dat nu tegen 150 of 120 km/u doet, en Fury wist me tussen de first drop en de laatste paar airtimeheuvels nergens écht te overtuigen. Jammer om te zeggen dat je zo'n coaster niet meteen een wereldtopper vind, maar toch was het voor mij zo. Misschien verwacht ik nog steeds de foute dingen, misschien heb ik gewoon niet de feeling voor dit type baan, misschien zit ik er gewoon te slecht gezind in omdat het de enige coaster is in het park waar ik moet betalen voor een locker: wie zal het zeggen.



Maar neem dit relaas ook met een korreltje zout: een ritje op Leviathan en Fury 325 - de eerste misschien net iets meer dan de tweede - vind ik steeds heerlijk. Ik blijf coasterfan en ga nooit zeggen dat het slechte banen zijn. Het zijn simpelweg niet twee van mijn absolute favorieten. Dus Carowinds krijgt voor Fury 325 krijgt een puntje op 13, maar nog geen plaats in mijn hart.

1/13






2. Ricochet

De standaard Mack muis - wat valt er nog over te vertellen? Wel, daar heeft Carowinds iets voor bedacht. Zet gewoon aan elke attractie een overdaad aan operators die demonstratief niets aan het doen zijn en het gespreksonderwerp komt vanzelf. Een studente speelt de hele tijd me een boek kaarten en neemt nergens de tijd om naar de gasten te kijken. Terwijl we uitstappen, vraagt een tripgenoot waarom zij met de boek kaarten speelt. Het onverwachte antwoord: 'I'm bored. Onze tegenvraag: en wat met de veiligheid van de gasten dan? Het meisje haalt haar schouders op. Dit was verre van een uitzondering in het personeelsbestand van Carowinds, eerder de regel: bij elke ride stond er wel iemand met een boek kaarten, een gsm of een fidget spinner. Na talloze parken met personeel waar niets over te klagen viel, is het grootste park van noord én zuid-Carolina nogal een bitter nagerechtje.
Ohja, de achtbaan: sommige wilde muizen van Mack hebben heel zachte remmen waardoor ze echt over de grote drops vliegen met zalige airtime als gevolg. Deze had dat niet. Geen puntje.
1/13



3. Vortex

B&M nummer twee - en ditmaal een 'first time' voor mij. Ik had al eerder een Stand-up coaster gedaan vorig jaar in La Ronde, maar dat was een Intamin. Vortex is een B&M en is van ongeveer hetzelfde formaat: ik verwachte me aan een fijne coaster die dankzij het rechtstaan een heel unieke rit weggeeft. Ik kreeg een onsoepele hellerit waar ik nog geen tien minuten ERT op zou willen hebben. Dat ik de eerste rit in de lucht hing omdat mijn stoeltje zich veel te hoog had vastgezet hielp natuurlijk niet, dus probeerde ik het op dag twee nog eens - een B&M verdiend toch steeds een tweede kans. Maar helaas, ook met beide voeten op de grond was deze achtbaan voor mij niet te genieten. Geen puntje.

1/13






4. Carolina Goldrusher

Hier kan je niet veel fout mee doen - Arrow mijntreinen vind ik altijd wel redelijk leuk. Op een traag tempo door de bosjes rijden, foute knikken, een ellenlange rit waar elke vorm van spanning ontbreekt en een knullerig maar schattig mijntreinthema. Allemaal dingen die ontbreken in Carolina Goldrusher dus. De baan bestaat uit een reeks zigzagbochten om tot de lift te geraken, enkele lange rechte stukken waar zelfs een cavia van in slaap zou vallen (die zijn van alles bang) en hier en daar een helix die niets toevoegt. Thematisatie verwacht ik niet in dit park, maar een mijntrein open en bloot tussen de grote coasters plaatsen haalt toch wel érg veel spanning weg. Ben ik een beetje te hard voor Carowinds of hebben ze écht van zoveel verschillende types banen het minste exemplaar in huis? We zullen het nooit weten. Geen puntje.

1/13




5. Hurler

De enige grote woodie van Carowinds - en niet meteen de uniekste. Enkele dagen geleden deden we de zo goed als identieke 'Thunder Run' in Kentucky Kingdom en dat was een leuke baan, maar niet meteen een dé verassing van de trip. Ik heb geen idee waar ze met deze Hurler de mist in gingen, maar zelfs de stempel 'een leuke baan' verdient deze coaster wat mij betreft niet. De trein gaat al aan de bodem van de first drop weer zo traag dat het een mirakel is elke keer dat de eindremmen gehaald worden. Zelden zag ik een woodie zo over zijn heuvels kruipen. Tijd dat RMC hier eens korte metten mee maakt, zelfs al blijft Carowinds dan achter zonder grote woodie. Net als bij alle andere attracties stond hier geen rij, maar alsnog was een tweede ritje echt de moeite niet waard. Geen puntje erbij voor deze baan.

1/13



6. Nighthawk

Een flying coaster - Jeej! Van Vekoma - Euh, misschien jeej? Weer een first time voor mij en ik was er helemaal klaar voor. Dat dacht ik toch, want eenmaal in het station na een wachttijd van nul minuten bleek ik helemaal niets van het type te weten. Ik wist wel hoe de treintjes werkten, maar toch vond ik het een bizar zicht om de stoeltjes naar beneden te zien klappen en erin zitten was nog veel vreemder. Ik weet nog dat er in de rij voor me een meisje zat met lang haar en ik bang was dat het ergens in ging vast zitten, maar dat gebeurde niet. Wat voor rit moet je verwachten van een Vekoma Flying? Speciale elementen die heel vreemd aanvoelen, gespekt met klassiekers die eveneens heel vreemd aanvoelen. Een awesome vlieg-gevoel en een unieke rit dus; kruid het af met een gebrek aan souplesse en je hebt wel een idee. Nog iets waar ik veel last van had tijdens de intense rit was mijn nek: mijn hoofd op de juiste plek houden was zeer moeilijk in veel elementen en ik heb mijn nek erg hard moeten forceren in een poging hem niet te breken. Ben ik de enige die hier last van had of is dit echt de bedoeling? Jammer, want ik voelde onder de pijn dat er heel veel potentieel in de rit zit. Gelukkig lees ik vaak dat Nighthawk de minste van de drie Vekoma flyings is en ook wat Phantasialand betreft laat ik me vooralsnog niet ontmoedigen. Maar Nighthawk krijgt van mij geen puntje.

1/13










7. Afterburn

Na die onaangename ontmoeting met het Amerikaanse naamgenoot van 's werelds saaiste achtbaan staat mijn achtbaanteller op 599. Echt heel belangrijk vind ik het niet om steeds een speciale coaster op een mijlpaal te zetten - ik zou er in de verste verte geen credit voor laten vallen - maar als de gelegenheid er is, is dat mooi meegenomen. We waren nog maar halfweg het coasteraanbod van Carowinds dus er was nog keuze in overvloed. Mijn slachtoffer was Afterburn, een old school B&M inverted met een omgeving die meer lijkt op een gemeentepark dan één van Amerika's grootste pretparken. Eerlijk is eerlijk: niemand geeft om de omgeving als je een goede coaster hebt, en dat is Afterburn zonder meer. Een ritje was meteen liefde op het eerste gezicht. Alle kwaliteiten van een goede B&M inverted zijn hier vertegenwoordigd, los van het feit dat het na vijf Batman's op een rij ook eens leuk was een andere layout van het type te doen. De elementen zijn in Afterburn op hun best: Heerlijke looping, immelman en Zero-G. Als hoogtepunt die mega-intense Batwing. En dan nog een finale die er beslist mag er zijn: een atypische maar zeer fijne airtimeheuvel en dan één van de meest onverwachte corkscrews aller tijden. Ik wist dat het element er zat, en schrok me toch een hoedje. Met een benentintelend bochtje sta je alweer in de eindremmen - een coastercredit én een crush rijker. Oh Afterburn <3.
Als ik kon, kreeg Afterburn wel honderd punten, maar dat zijn niet de regels van dit spelletje.
2/13


Het grote mysterie van de trip: waarom had deze baan zoveel operators nodig?









8. Flying ACE Aerial Chase

Nog meer hangend achtbaanplezier, dit keer in kinderformaat. Alhoewel, plezier... Ik kende het type al van Canada's Wonderland maar de bijhorende pijn ontbrak daar toch. Ik vroeg me al eerder af waarvoor die schouderbeugels op zo'n kleine coaster goed waren, maar nu weet ik het: zodat je ook op een kiddiecoaster van die gepatenteerde Vekoma kopstoten kunt genieten. Dit was geen hangende Rollerskater, het is een SLC op Happy Meal-formaat. Als ik kon trok ik voor dit onding een punt af.

2/13



9. Lucy's Crabbie Cabby
Zucht... Coasterfans en hun credits. Deze moesten we gedaan hebben, dus toen de operatrice ons duidelijk maakte dat volwassenen zonder begeleiding er niet in mochten, probeerden we het aan de infobalie. Als ze daar hadden gezegd dat het park volwassenen niet toeliet, hadden we misschien ons verlies geslikt en verder gegaan met ons leven. Wat we echter te horen kregen was de leugen dat het niet veilig voor volwassenen was om zonder kinderen een ritje te maken. Huh? Ja, dat is volgens bepaalde medewerkers van het park dé reden om volwassenen niet zonder kinderen in de achtbaan te laten: het is onveilig. Kinderen alleen? Niets aan de hand. Kinderen met een ouder? Geen probleem hoor! Een perfect gezonde twintigjarige met ambities richting met meer ervaring op achtbanen dan de rest van de bezoekers in het park? HO MAAR! Uiteindelijk weten de dappersten onder de groep de manager van de manager te pakken te krijgen, die na een goed gesprek zwicht voor onze eisen en ons begeleid naar de achtbaan voor een ritje. Uit het hele park druppelt zowat tegelijk heel RF tegelijk aan de coaster: een mooi groepsmomentje credithoeren volgt. Ondanks dat het eigenlijk één van de minst tegenvallende coasters van het park was, krijgt deze Crabbie Cabby geen puntje. Schuif de schuld maar op de bedenkelijke 'veiligheidsregels' van het park.

2/13





10. Woodstock Express

Na Hurler de tweede woodie van het park, en ondanks dat het een heel klein baantje is, ook de beste houten achtbaan in het park. De layout is wederom niet uniek en kende ik al van Canada's Wonderland, maar is zeker voor kinderen goed genoeg met enkele verassende dropjes en airtimemomentjes. Toch is het schrijnend dat deze coaster nummer de top vijf van het park makkelijk haalt met een nauwelijks bestaande herhalingswaarde . Daarom wederom geen puntje.

2/13



11. Intimidator

De laatste B&M van het park en wederom een hypercoaster. Het is zo'n baan met van die funky semi-wingridertreintjes als Shambhala en Behemoth en eigenlijk verwachte ik ondertussen niet zo heel veel van de baan. B&M megacoasters vind ik eigenlijk altijd wel tof, de ene al wat meer dan de andere en soms zit er een exemplaar tussen dat ik meteen ergens in mijn top tien probeer te plaatsen. Intimidator past daar ondertussen niet meer bij, maar ik vond het wel een meesterlijke coaster: zelden vond ik een B&M zo geslaagd over de gehele lijn, en dat zegt al wel veel want ik ben best fan van de Zwitsers. De airtime op deze coasters bleef maar komen en smaakte heerlijk. Net als bij de meeste soortgenoten is de baan vooral backseat echt top, maar ook elders in de trein is een ritje geen straf. Het is als een knuppel in het hoenderhok gooien, maar ik zeg het toch: ik vond Intimidator beter dan Fury 325 of Leviathan. Een puntje voor Carowinds!











3/13

12. Flying Cobra's
Het klinkt als een scene uit cultklassieker Snakes on a Plane, maar helaas, het is een Vekoma Boomerang. Best een proper ding, niet te onsoepel en bovendien gelegen in de enige ietwat gezellige zone van het park. Maar een park als Carowinds krijgt echt geen puntje voor de honderduizendste standaard Vekoma Boomerang, zelfs al heeft de baan de nieuwe Vekoma-treintjes. Jammer maar helaas.

3/13





Carolina Cyclone
Deze achtbaan - een jaartje ouder dan Python, maar zo goed als dezelfde coaster - was ons hele bezoek gesloten vanwege een olielek en kan ik dus bijgevolg niet beoordelen. Op basis van gelijkaardige coasters kan ik enkel vermoeden dat Carowinds hier niet meteen een punt voor zou scoren, maar vooralsnog moet ik mijn puntentelling aanpassen in het voordeel van Carowinds:

3/12





En daar eindigen we op - Een kwart van de achtbanen in Carowinds wist me min of meer te overtuigen. Drie exemplaren - daarmee scoort het park minder dan Walibi Belgium, Phantasialand of Djurs Sommerland, parken die een heel pak minder achtbanen hebben. En eerlijk, het is niet dat achtbanen het enige zijn dat me interesseren dat het probleem is: het probleem is dat Carowinds voor de rest weinig te bieden heeft. Over het waterpark kan ik niet oordelen, maar ik reken dit niet onder attractie-aanbod. Carowinds heeft enkele thrillrides, een rapid, een gekopierde shooter-darkride en nog wat standaardrommel. Wat er écht mist is echter sfeer. Geen enkel parkdeel is echt mooi of overtuigd om te blijven plakken nadat je de credits hebt. Er is geen eyecatcher zoals de Wonder Mountain in het zusterpark Canada's Wonderland, het enige andere park van de Cedar Fair-group dat ik al bezocht en wat ik ook vele malen aangenamer vond dan Carowinds. Het enige unieke dat het park echt heeft is de gimmick dat het op de grens tussen twee staten is gebouwd, maar hoeveel merk je daarvan in het park? Behalve een bord dat je in bepaalde parkdelen geen alcohol mag nemen, niets. had er twee themagebieden van gemaakt en ik was misschien fan. Maar thema kennen ze niet in Carowinds en ook met sfeer hebben ze niet heel veel op, want wat is sfeer als je enkele slechte coasters naast elkaar kunt zetten?




Het contrast met Six Flags over Texas is groot. Waarom ineens vergelijken met dat park? Omdat beide parken eigenlijk heel wat gemeen hebben: evenveel achtbanen en een behoorlijk belangrijke status binnen de groepen die hun beheren. In Texas heb je bijna uitsluitend toppers en subtoppers, massa's sfeer en het gevoel dat je welkom bent: In Carowinds ontbreekt dit allemaal. Het park voelde aan als de pretparkversie van een American Hot dog welke enkel een zwanworst tussen een droge sandwich bleek te zijn. Durf ik Carowinds het meest teleurstellende park van heel de trip te noemen? Het park heeft de ietwat onfortuinlijke positie dat we het net na Dollywood én als laatste nieuwe pretpark van de trip bezochten - maar ja, natuurlijk durf ik dat. Ik ben Ignace en ik zeg wat ik wil.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende, want ik neem jullie nog één keer mee naar Six Flags over Georgia om de rest van de credits te halen en nog van Amerika te genieten. See you Soon!

[Phadd-F]

Ik dacht eerst dat je elke coaster apart gewoon een score op 13 gaf, wat het heel hard liet overkomen... Ok, dat dus niet maar nog steeds een hard verdict. Van het park ken ik niet veel maar van een CF park verwacht je toch wel een bepaalde sfeer in het park. Carowinds dan het zwarte eendje?! Ondanks dat de meeste achtbanen je niet konden aanspreken kijk ik er stiekem toch echt wel naar uit.

[Ignace]

Ik dacht eerst dat je elke coaster apart gewoon een score op 13 gaf, wat het heel hard liet overkomen... Ok, dat dus niet maar nog steeds een hard verdict. Van het park ken ik niet veel maar van een CF park verwacht je toch wel een bepaalde sfeer in het park. Carowinds dan het zwarte eendje?! Ondanks dat de meeste achtbanen je niet konden aanspreken kijk ik er stiekem toch echt wel naar uit.

Haha, dan komt het TR inderdaad wel hard over . Ik heb de tekst in het begin lichtjes aangepast, hopelijk is het nu wel duidelijk.

Of Carowinds het zwarte eendje van de groep is kan ik niet zeggen, met nog maar twee parken van de groep op mijn teller. Het valt me wel op dat Amerikaanse coasterfans zich steeds meer en meer kritisch uitlaten over de groep (behalve Cedar Point), maar ik kan dat dus bevestigen noch ontkennen.

[joachim1107]

Bedankt voor het TR. Niet je favoriete park van de trip duidelijk. Nogmaals duidelijk dat het aantal achtbanen niets zegt over hoe goed een park is.

[coasterfrenzy]

Ik dacht eerst dat je elke coaster apart gewoon een score op 13 gaf, wat het heel hard liet overkomen... Ok, dat dus niet maar nog steeds een hard verdict. Van het park ken ik niet veel maar van een CF park verwacht je toch wel een bepaalde sfeer in het park. Carowinds dan het zwarte eendje?! Ondanks dat de meeste achtbanen je niet konden aanspreken kijk ik er stiekem toch echt wel naar uit.

Het park probeert wel de Cedar Fair sfeer te benaderen en komt daar een aardig eind in, maar blijft wat mij betreft qua sfeer toch wel onder de rest die ik al deed. Geheel sfeerloos vond ik het zeker niet, maar ook geen topper.

Ik lees hier over een standaard shooter, maar ik denk dat iemand het hele idee van de attractie gemist heeft. Je speelt namelijk in twee teams tegen elkaar. Plats Vs. Zombies.. Ik weet niet meer welk team ik was, maar het spel was hilarisch gedaan. Echte interactiviteit is er helaas niet tussen de twee teams, maar het is leuk om elkaar wat te jennen met wie de beste score haalt

Intimidator deed vrij letterlijk het omgekeerde dan wat zijn naam doet vermoeden (anders dan zijn broertje bij King's overigens, die me vrij letterlijk deed intimideren). Voor mij blijft het één van de saaiste B&M's ooit. 2e kans backseat gegeven, maar ook daar amper airtime. Je voelt je op de drops wat lichter omdat de trein nu eenmaal wat harder valt dan wat je zelf doet, maar airtime kan ik dit met de beste wil van de wereld niet noemen. B&M Fans hebben dit inmiddels de term "Floating Airtime" gegeven (waarbij ze normale airtime dan opeens "Ejector airtime" zijn gaan noemen), maar voor mij blijft dit vooral "Rejected airtime".

Fury vond ik daarentegen de beste B&M hypercoaster die ze ooit gezet hebben. Als je denkt dat een bocht ook maar een bocht is vraag ik me af wat je van Taron vind. Maar met dezelfde logica is een inversie ook maar een inversie en een achtbaan ook maar een achtbaan en blijft natuurlijk niets van creativiteit over.
Nee. Fury blijft enorm goed zijn snelheid houden en je voelt het grootste deel van de rit je wangen klapperen. De baan trekt inderdaad geen hoge G-Krachten in de bochten, dus - zoals altijd met dit type - kan dat beter, maar afgezien van het laatste slingertje van SiSta ken ik geen enkele B&M die dit beter doet. De interactie met de paden waar je over en onder gaat is leuk gedaan en de baan sluit af met - De wonderen zijn de wereld nog niet uit - daadwerkelijke ejector airtime. Nooit eerder vertoond, maar B&M kan het dus wel. Gek genoeg voelt het nog steeds volstrekt anders aan dan wat we gewend zijn van RMC of Intamin, maar desalniettemin hebben we echte airtime kunnen waarnemen. Front Seat zelfs 3x (even vaak als El Toro). Het kan dus tóch.

En omdat we geld voor een kluisje van een uur betaald hebben, bleven we de baan doen totdat het uur om was. Dit meerdere keren tijdens ons bezoek

De B&M Inverted vond ik ook fantastisch en is zeker weer B&M op zijn best. Een must-do.

De Vekoma Boomerang vond ik eigenlijk ook heel tof en hebben we meermaals gedaan. Het ding liep buitengewoon soepel en had wat leuke theming.

De Flying Dutchman was inderdaad de minste van de drie. Pijnlijk ervaarde ik hem zeker niet, ik blijf deze modellen - qua vlieggevoel - beter en minder geforceerd voelen dan de gemiddelde B&M flyer, maar deze voelde toch geforceerder aan dan de andere versies die ik deed (ondanks dat de layout vrijwel hetzelfde is). Ook miste ik de helix op het einde. Helaas zit je ook hier met je hoofd lager dan de rest van je lichaam, waardoor het gedeelte tussen eindrem en lifthill heel oncomfortabel is. Blij dat ze daar inmiddels iets op gevonden hebben.

De swinging junior vekoma was inderdaad met afstand de slechtste die ik ooit deed. Gezien de bakjes een beetje kunnen slingeren vraag ik me echt af hoe je het voor elkaar krijgt om deze baan zo pijnlijk te krijgen. Zet er in hemelsnaam weer de originele treinen op en geef die het onderhoud dat ze nodig hebben.

De stand-up vond ik overigens vrij aangenaam. Sterker nog: Wat mij betreft een van de beste stand-ups die ik deed (de beste blijft toch Riddlers Revenge). Hij was niet overdreven soepel, maar nog steeds minder pijnlijk dan elke andere stand up die ik al deed, met uizondering die van SFMM en SFOG.

En tot slotte: Eervolle vermelding voor de kiddie-credit die we eigenlijk niet mochten doen. Met een trein vol volwassenen (we moesten met 2 naast elkaar) scheurt dat karretje harder over de laatste hobbeltjes dan hij volgens mij hoort te doen, waarbij deze trein al bijna dichter bij airtime in de buurt kwam dan Intimidator. Een hilarisch ritje dat ik zeker nog eens zou hebben gedaan, mocht het zijn toegestaan. Maar ach: Nog een aantal ritjes op Fury was zeer zeker ook geen straf


Maar zoals wel andere cedar fair parken, is ook dit vooral een park om je credits op te pompen. Helaas mist bij dit park wel de goede sfeer en de typische opvullers die Cedar Fair normaal wel heeft.


Disclaimer over airtime:
- Toen ik begon met deze hobby werd Airtime gedefiniëerd als 0G of minder (Wikipedia definiëert het nog steeds zo). Dit betekent echter dat er een gat ontstaat tussen 1 en 0G in. Gezien je daar lichter aan voelt, kun je het al snel als airtime ervaren, ook als dat niet zo is. Natuurlijk heeft ook niemand een deugdelijke G-Meter bij zich, dus het is moeilijk te meten/in te schatten (vooral als je in de buurt van die 0G zit). In de talrijke discussies of een baan al dan geen Airtime bezit is ooit iemand op het idee gekomen om non-airtime dan maar "floating airtime" te gaan noemen om zo zijn gelijk te halen. Een term die inmiddels redelijk geaccepteerd is. Wie hier van kan genieten: Natuurlijk, iedereen geniet immers van andere dingen, dus dat kan, niets op tegen. Maar ik weiger nog steeds dit als échte airtime te accepteren