[TR] Walt Disney Studios Land 13/02/2019

[Pretparkfreak7]

Ofschoon ik geboren ben in het jaar dat er nabij Parijs een plaats de deuren opende waar dromen uitkwamen, ben ik steeds een koele minnaar geweest van Europa’s eerste Disneyresort. Het attractieaanbod leek los van zijn decors vrij middelmatig, de mix van Amerikaanse zelfverheerlijkingscultuur en een alles bedekkende zeemzoete vernislaag scheen afstotelijk en als kers op de taart deed de prijszetting me terugdeinzen met de grandeur van Sneeuwwitjes bosvlucht.

Dat er sinds opening bizar weinig wijzigde in het attractieaanbod, maakte een bezoek ook allesbehalve een dringende zaak.
Dat Disney de laatste jaren oorspronkelijke ontwerpen ook begon in te ruilen voor recentere en ingekochte IP voerde de druk voor een bezoek op. Toen wie ik zelfs geen make-up-winkelbezoek kan ontzeggen een bezoekje voorstelde ging ik dan ook overstag. Onze dubbele Disney-ontmaagding werd in de tweede week van februari ingepland en ik sloeg op slinkse wijze twee vliegen in één klap door het relatief nieuwe ‘Villages Nature’ voor te stellen als verblijfplaats.

12/02/2019 – Village Nature
13/02/2019 – Walt Disney Studios land
14/02/2019 – Disneyland
15/02/2019 – Village Nature Paris

De avond voor de eerste ‘grote dag’ werd l’heure de reveille al aangepast van zeven naar kwart over. De daaropvolgende ochtend werd echter ook dat uur naar het land van de sprookjes verwezen om uiteindelijk tot een ferm uitgezakte kwart voor acht te komen en de geplande bus van Village Nature naar de Disneyparken te verspelen. Dat gaf ons een vals gevoel van tijdoverschot, waardoor we ook de daaropvolgende bus bijna misliepen. Het was uiteindelijk half tien eer we de poorten van de Studios doorhuppelden, waarbij ik ontdekte dat we in ook Villages Nature recht hadden op magical hours en mijn metgezel bevestigde dat hij dat al wist.

We werden voor deze onzorgvuldigheid beloond met een wachttijd van 65 minuten voor Crush's Coaster die weinig kans maakte om in de loop van de dag op te klaren. Het station van deze Disney-traantjes uitlokkende capaciteitsnachtmerrie bleek goed geolied, maar je kunt natuurlijk niet goed roeien met de riemen als ze er gewoonweg niet zijn.
De eerste helft van het ritje was veelbelovend met adembenemende decors. Met zo’n verrukkelijke opmaat is de onttovering in het tweede deel helaas ook des te groter. Hoewel het in die kale hal fijn coasteren was, zijn die geprojecteerde waterstromen het schaamlapje dat nauwelijks kan verhullen dat ze het echt vertikt hebben om er deftig te investeren in decors. Crush zouden we zeker met een dergelijke wachttijd niet bissen.
Als Phantasialand met amper 2 miljoen jaarlijkse bezoekers al beseft dat ze twee spinning coasters moeten zetten als ze er überhaupt één willen. Waarom schiet uitgerekend Disney dan vijf jaar later wél deze kemel?



Aansluitend dwaalden we eerst naar de Toy-story themazone, waar we 35,30 en 25 minuten te veel vonden voor wat het was, waarna we onze eerste fast pass ooit afhaalden voor tower of terror. Dat ons genoeg tijd gaf om ondertussen twee attracties met een wachttijd van +- 40 minuten te doen. Rock’n rollercoaster afvinken net voor ons fast pass tijdslot leek ons het meest praktisch en omdat we Ratatouille wouden combineren met onze reservatie bij Chez Rémy viel ook deze attractie af. Een half uur schuiven voor tapijt of een rappe rups die zo traag bolde dat het bijna crimineel was, leek ons onbetamelijk en zodoende waren we veroordeeld tot RC Racer. We keerden op onze stappen terug, het wachttijdenbord gaf er inmiddels 45 minuten aan en we vervloekten onszelf dat we toch niet eerder hadden aangeschoven.

Omdat we een heel groot deel van de wachtrij konden doorwandelen dachten we bijna dat de wachttijd verkeerd werd aangegeven, maar blijkbaar paste drie kwartier wachtrij al in het ‘bescheiden’ veehok vlak achter het station. Een denkbeeldig doembeeld van een volledig gevulde wachtrij verzachtte ons eigen wachtleed, maar kon niet voorkomen dat we dat leed een te hoge prijs vonden voor de ervaring. RC Racer is best fijn en hoort makkelijk bij de top 3 van coasters in het park, maar boven de twintig minuten wachten is dat korte plezier niet waard. Er blijkt ook een ingenieus instapsysteem voor gehandicapten dat de capaciteit uiteraard niet ten goede komt.

Rock 'n' Roller Coaster avec Aerosmith was zoals gepland de volgende attractie op onze ronde. Ik had de naakte broer uit Nederland al achter de kiezen en hoewel ik naakt in de regel wel plezierig vind, was ik toch pakken meer gecharmeerd van de aangeklede Fransman.
De overenthousiaste kleurrijke lichtshow gecombineerd met wat stoere muziek tilt de achtbaan prompt vijftien niveaus hoger. Mijn vrees is dat er met de transformatie naar Iron Men een groot aandeel van die geniale chaos getemd gaat worden. Het voordeel is dat de mistroostige buitenwachtrij en vlak uitvallende voorgevel misschien wat interessanter wordt. Bij de helft van het gezelschap werd de baan tot favoriet van het park genomineerd en ook bij de andere helft hoorde de attractie tot de top 3.

Toen we bij Tower of terror arriveerden bleek die in storing dus ging onze eerste fast-pass experience ook gelijk aan diggelen. Qua planning werd het nu ook wat vervelender omdat we vanaf 14u vastzaten bij Rémy. We opteerden dan toch voor Ratatouille: L’Aventure Totalement Toquée de Rémy , waar de wachtrij door een gelukkig toeval net zijn redelijk constante 55 minuten voor 35 minuten had ingeruild. De attractie ligt aan de rand van een pleintje dat bizar gezellig aandoet in verhouding tot de rest van het park, zelfs ondanks een buitenwachtrij die - hoewel mooi vormgegeven - onmiskenbaar een zigzag veehok was.
De korte binnenwachtrij waar je een tiental minuutjes in vertoeft was daarentegen uiterst sfeervol. Je passeert er langs de daken van Parijs tijdens een zomernacht. De openstaande raampjes zijn daarbij een subtiel maar mooi detail. Een groot reclamebord van Gusteau gaat met de meeste aandacht lopen, waarbij de chef zelf af en tot leven komt om één van zijn restaurantsterren terug tot leven te meppen met een pan. Hilarisch! Het instappen zelf gebeurt met een efficiëntie en snelheid waar mijn hart sneller van gaat slaan. Dat het er ook nog eens elegant uitziet krijg je er dan nog gratis bij.
Qua rit zelf vond ik de spanningsboog een pak beter dan Symbolica. Het verhaal is dan ook minder vrijblijvend dan het Eftelingse ‘we dwalen wat door het kasteel’. De gigantische voorraadkamerscène is ronduit indrukwekkend. Maar ook Ratatouille slaagt er wat mij betreft niet in om mij van mijn aversie van brilletjes en schermen te genezen.
Nieuwe details ontdekken in fysieke decors geeft mij nog altijd meer vreugde dan nieuwe details ontdekken in films en een grijpende boze kok is gewoon minder eng als hij nooit buiten het scherm komt. Uitstappen met zicht op het restaurant is fijn, het omgekeerde lijkt me minder waarschijnlijk.

Inmiddels bleek The Twilight Zone Tower of Terror terug open en toonde het fast-pass systeem zich van haar lelijkste kant: meerdere groepen fast-passers dienden zich nu immers tegelijkertijd aan, waardoor de stand by wachttijd in een mum van tijd over de 60 minuten schoot en je zelfs met fast pass al 25 minuten moest wachten.
Ik had torenhoge verwachtingen bij deze attractie en die werden deels overtroffen. De sfeeropbouw is perfect met eerst een verloederde tuin vervolgens een grootse inkomhal en pas daarna het verhaal in de ‘bibliotheek’. Waarom Cast members je daar op je hart drukken om op het tapijt te blijven is mij geheel onduidelijk, maar het draagt bij tot de sfeer. In de druipende leidingen bij de wachtruimte voor de lift ontdekte mijn mededisneymaagd een ‘mooi’ detail: om de zoveel tijd lijkt het alsof er elders een toilet wordt doorgetrokken.

De attractie is ook heerlijk slim ontworpen met het oog op capaciteit. Doordat de liftdeur enkel opent voor de middelste rijen, kán je niet anders dan op een ordelijke manier rij per rij de lift te betreden. Enkel het vrije val-effect zelf scoorde wat onder de verwachtingen. Op één of andere manier had ik dat krachtiger verwacht. Hoewel mijn medelifter niet zo tuk was op valtorens bleek deze versie te genieten doordat je niet kon zien hoe diep je valt. Tower of Terror slaagt er dus zelfs in valtorenangsthazen te bekoren!

Als bij wonder hadden we nog een klein half uurtje over voor ons restaurantbezoek, waardoor we andermaal naar Toy Story Playland holden. De aandachtige lezer beseft daarbij hoe walgelijk inefficiënt we het park doorkruisten. Onderweg overwogen we nog even de eerder vergruisde Slinky Dog-attractie, maar tegen dat we het ding weer met eigen ogen konden aanschouwen besloot zelfs mijn Toy Story- én honden-verzotte metgezel dat deze hond echt te tam was om onze tijd aan te verspillen.

In plaats daarvan beleefden we de op één na beste single rider ervaring van ons verblijf bij Toy Soldiers Parachute Drop. We konden meteen instappen en het was bijna even plezant als een vrije-val-torentje van zierer. Vanuit deze attractie heb je een mooi overzicht op het gebied en hoewel ik vooraf Toy Story playland als het disney-equivalent van een low budget zamperla-molen-zone beschouwde, moet ik toegeven dat het er in het echt nog verrassend leuk uitziet. Anderzijds blijft het wel een bende capaciteitsmormels bij elkaar.



Nietsvermoedend starten we Chez Rémy tien minuten voor afspraakuur aan wat een wachttijd zou blijken die vervaarlijk dicht tegen die van Crush aanschuurde. Hoewel we gereserveerd hadden voor veertien uur met een waarschuwing dat onze tafel slechts tot een kwartier na deze tijd zou behouden blijven zaten we om half drie nog steeds onverrichter zake in het overbevolkte wachtkamertje.
Ondertussen sjeesde de ene na de andere vier-, vijf-, zes- en tienpersoonsreservatie ons voorbij.

Ik ben er heilig van overtuigd: er rust een vloek op die tweepersoonstafels. Toen we ten langen leste eindelijk naar een tafel werden doorverwezen waren we ongeveer vijftig minuten verder.



Het restaurant is met zijn stoelen van uitvergrote muselets en reusachtige kerstverlichting enorm schattig vormgegeven en eens binnen was de bediening bijzonder vriendelijk en attent, afgezien van één serveerster die wat last had van wat vermoedelijk een resting bitch face was.

Eten bij een rat is een prijzige aangelegenheid en er is keuze uit twee menu’s die je elk kan uitbreiden met een dessert voor respectievelijk acht en dertien euro extra naargelang je voor de ‘goedkope’ of de premium variant kiest. We namen eendenlever en seizoenssoep als voorgerecht, vervolgden met Ossenhaas en ravioli beiden vergezeld van een ratatouille om als finale beiden voor tarte tatin met ijs te kiezen. Het eten was lekker, maar niet zo uitzonderlijk lekker dat het zijn prijs rechtvaardigde. Uiteraard was de setting ook een redenen waarom we bij Rémy gingen tafelen. Maar voor een redelijke prijs-kwaliteit verhouding zou het duurste menu toch ruim twintig euro per persoon moeten zakken en dat bedrag hoest je niet alleen op voor de locatie.



Aansluitend deden we een bisrondje op Ratatouille middels de single rider lijn. Deze keer verliep dat zowaar nog beter dan de vorige keer gezien we meteen konden instappen én in dezelfde muis terechtkwamen waar een gezin van vier zich herschikte naar een 3-1 formatie zodat we gewoonweg naast elkaar konden zitten.

We besloten nog met en kleine fotoshoot bij de Monsters & Co-hoek om de fans onder ons te zien stralen van enthousiasme. Daarna hielden we de studios voor bekeken om ze later in te ruilen voor het hoofdpark. Tijdens de uittocht kon ik het niet nalaten mij af te vragen welk booswicht bedacht dat bezoekers bij wijze van eerste kennismaking met het park best door een gigantische donkere loods zouden moeten geperst worden en of die deugniet daarvoor voldoende zou branden in de hel.

Disneyland heeft veel van wat het studios park niet heeft en dat verschil wordt al duidelijk nog voor je het park zelf binnenkomt. Het geheel van trappen, waterpartijen en bloemperken voegt alleen maar toe aan de luisterrijke grandeur die de parkingang met hotel sowieso al uitstraalt en die de studios zelfs mét al dit moois nooit zouden uitstralen. Die aanblik lokt een enthousiasme uit waarbij je zo snel mogelijk door de ingang wil huppelen voor een dag vol zorgeloos, pastelroze plezier. De realiteit van het moment wil echter dat we die eerste ontmoeting pas na vieren in de namiddag hebben en het park bijgevolg al over drie uur de poorten sluit. Meer dan enkele attracties en wat sfeer opsnuiven zal er vandaag niet inzitten.

Ook na de toegangspoort blijft het niveau hoog met een indrukwekkende uitgevoerde inkomstlaan die uitkomt op het beproefde verdeelplein met het kasteel van la belle au bois dormant als icoon van het park. Het pleit voor het kunnen van het ontwerpteam om zo’n gigantisch gebouw er toch zo frêle, elegant en bijna breekbaar te laten uitzien.
Nadat het tafereel met zijwaarts invallend avondlicht op de digitale gevoelige plaat werd vastgelegd lonkte de adventure-poort het meest. Helaas werd ons de pas afgesneden omdat er nu al een zone werd afgebakend die invaliden vermoedelijk aan een vrij zicht moest helpen op de avondshow. Met een licht beteuterde snoet moesten we dus op zoek naar een omweg in plaats van kordaat de vijf meter te overbruggen die ons met het witte koord werd ontzegd.



Na een korte blik op de wachttijden zetten we onze zinnen op Indiana Jones et le temple du péril die afklokte op een schamele 15 minuten. Ik ben snel gecharmeerd van jungle en tempelthema’s en ook Disney levert hier een geslaagde variant op. Als bonuspuntje beschikt de tempel ook over één van de minst in your-face-veehok-wachtrijen.
De treintjes zijn met hun plompe verroeste uiterlijk perfect wat ze moeten zijn, maar mijn god: die attractie zou duizend keer aangenamer zijn zonder schouderbeugels. An zich zou ik dit concept in verschillende parken zelfs een topper durven noemen, maar voor Disney vind ik de lay-out nog te veel een ruwe diamant terwijl ik er een geslepen verwacht. De achtbaan heeft op een bepaalde manier een te hoog kermisgehalte dat in mijn hoofd clasht met Disney. Ik was overigens aangenaam verrast dat de befaamde looping pas zo laat in de layout verscheen.



Aansluitend wou ik Mad Hatter’s Tea Cups afvinken omdat de theekopmolen amper vijf minuten aangaf. Daarvoor passeerden we de hangbrug van waaruit het zonsondergangssilhouette van le temple du péril een verrassend avontuurlijk jungle-esque aanblik bood. De brug gaf uit op een trap die uitgaf op een grottenstelsel dat aangenaam veel dwaalmogelijkheid verschafte op paadjes met een breedte die je in Europa’s drukbezochtste park niet zou verwachten. Toen we uiteindelijk bij Fantasyland aankwamen bleken ook daar net de befaamde witte koorden te worden gespannen die ons eerder al bijna tot disneytraantjes hadden gedreven. Fantasyland sloot klaarblijkelijk een uur vroeger.



Vlak ernaast bevond zich een darkride die met zoveel roem overladen werd dat ik me alvast sceptisch opstelde. Pirates of the Caribbean zou zich moeten bewijzen én flink ook!
In de wachtrij maakte de attractie geen al te beste beurt. De rij stond net drie bochten voorbij de indoorwachtrij en schoof voor geen meter. Ondanks een bemoedigende sticker met de liefdesverklaring van Jezus, dropen met de regelmaat van de klok groepjes wachtenden af wanneer ze ontdekten dat er achter de hoek nóg een stuk wachtrij verscholen ging. En er bleken pijnlijk veel van dergelijke hoeken.
Zelf had ik mijn verwachtingen al stevig bijgesteld toen ik besefte dat de gewiekst boven ooghoogte geplaatste doorkijk binnenin betekende dat hoe ver de wachtrij ook zou wegkronkelen achter de eerste hoek, hij sowieso ook zou moeten terugkronkelen. Desalniettemin was de rij een kwelling en slaakten de zielen die de rij trotseerden een kreet van ontzetting toen ook de monsterlijke rij voor het station zelf ten tonele verscheen. “This is crazy” Loste iemand, “This is Disney”, corrigeerde ik droog.



Na een wachttijd die zelfs die van de gewraakte Crush coaster overtrof, kon Pirates beginnen met het één en ander goed te maken. De weerstand werd al wat minder toen we de eerste scène binnenvoeren en zodra we bij de lift kwamen was ik eigenlijk al verkocht.
Een lift is in de meeste attracties een saai deel voor de pret gaat beginnen of een saai deel als de pret al gepasseerd is. Bij Pirates was het een indrukwekkende sfeerzetting én sfeeromslag voor wat nog zou komen!

Dobberende kattenkratten zijn een hele mooie sfeermaker en ook het gevecht is indrukwekkend. De luchtigere zatte brandscène geeft een mooie afwisseling en maakt de sfeeromslag naar de grimmigere grotten na de afdaling des te effectiever.
Of een op een schatberg gezeten lallende Jack Sparrow echt de finale is waar we op zaten te wachten laat ik in het midden, maar ik heb me tijdens de rit wel kostelijk geamuseerd.

Toen we in een volledig leeg station terug toekwamen geloofde ik een seconde dat er een apart uitstapstation voorzien was maar besefte al snel dat de wachtrij gewoon effectief leeg moest zijn. Het duurde even eer ik dat wou geloven, gezien wel zelf een dik uur hadden gewacht, leek het enigszins bizar dat de rest van de wachtrij er wel op minder dan tien minuten kon worden doorgejaagd.

Terug in onze tweepersoonswoonst vertikten we het andermaal om te koken en sloegen het avondmaal zelfs gewoon integraal over. We leerden wel hoe we een houtvuur moesten aansteken (en hoe we dat vooral niet moesten aansteken), maakten eveneens uitgebreid gebruik van onze jacuzzi en sloegen er een fles exclusieve plopsa-champagne in achterover die sinds begin 2017 in mijn persoonlijke archieven rondslingerde. Hoewel we vernomen hadden dat we met onze villages nature-bandjes al om 8u30 binnen mochten wijzigden we het wekkeruur niet.

[Ignace]

Crush is zo'n rare attractie voor Disney. Een kermisachtbaan met weinig capaciteit en inderdaad: niet zo extreem goed afgewerkt. Ik zou het geen gekke keuze vinden als de achtbaan word afgevoerd in één van de volgende ombouwen in het resort.

RC Racer is best fijn en hoort makkelijk bij de top 3 van coasters in het park

dit is de grootste oneer die een attractie ooit is aangedaan, de sloop van Los Piratas is er niets bij .

onze ervaring op een avond na de studio's in het hoofdpark komt inderdaad sterk overeen, het verbaasd me wel dat er zo'n monsterwachtrij was voor Pirates. Buiten dat ik hier bij mijn weten nooit meer dan een paar boten voor heb moeten wachten, ben ik verrast dat er effectief zo'n rij kan ontstaan met zijn capaciteit. Leuk dat je de TR's zo snel achter elkaar post trouwens, moet ik niet te lang in spanning afwachten !

[Rein]

... wat vermoedelijk een resting bitch face was.

LMAO. Ik kom amper bij...

[Azmidiske]

dit is de grootste oneer die een attractie ooit is aangedaan, de sloop van Los Piratas is er niets bij

Ha, deze mening deel ik volkomen! Voor mij was RC Racer de op één na grootste positieve verrassing van mijn bezoek. Vanaf de grond ziet hij er vrij simpel uit, maar dat ding bleek het perfecte schommelschip te zijn: ik had wel de airtime maar werd niet ziek. (De grootste verrassing was echter Tower of Terror, een attractie waar ik op voorhand weinig over wist en me bijgevolg omver heeft geblazen )

Mooi verhaaltje over de wachtrij van Pirates. Maar de meest sadistisch ontworpen wachtrij uit de pretparkgeschiedenis is en blijft die van Taron. Mensen vlak bij het station laten komen en dan een veehok van een vol uur aanschuiven insturen ... hoe durven ze.

Je hebt dus geleerd hoe je een houtvuur vooral niet moet aansteken? Nu word ik nieuwsgierig

[jarno97]

Amai, wat een wachtrij voor Pirates. Ik heb het daar zelf in zomerdrukte zelfs nog nooit langer dan pakweg 20 minuten geweten.

[Pretparkfreak7]

dit is de grootste oneer die een attractie ooit is aangedaan, de sloop van Los Piratas is er niets bij .

Voor mij was RC Racer de op één na grootste positieve verrassing van mijn bezoek.

Er speelden twee dingen mee. Enerzijds vond ik de half pipe van het Finse Särkänniemi een enorm plezierig ding en vertrok ik met die ervaring in het achterhoofd. De Disney versie heeft echter - en gelukkig voor de capaciteit- geen draaiende karretjes, dus hoewel ik dat had kunnen incalculeren, deed ik dat niet en vond ik de ervaring daarom minder. Anderzijds kon je bij de Finse coaster bijna altijd meteen instappen, terwijl ik hier liefst drie kwartier heb moeten wachten. Toen ik de eerste keer in Phantasialand 50 minuten moest wachten voor Winja's vond ik dat ook het sop de kool niet waard.

Wellicht groeit de appreciatie als ik de coaster ooit zonder dergelijke wachttijd doe.

het verbaasd me wel dat er zo'n monsterwachtrij was voor Pirates. Buiten dat ik hier bij mijn weten nooit meer dan een paar boten voor heb moeten wachten, ben ik verrast dat er effectief zo'n rij kan ontstaan met zijn capaciteit.

Amai, wat een wachtrij voor Pirates. Ik heb het daar zelf in zomerdrukte zelfs nog nooit langer dan pakweg 20 minuten geweten.

Ik geloof ook dat het een abnormale situatie was: de volgende dag deden we een niet een wachtrij die niet bijzonder veel korter was aan een kwart van de eerste tijd. Ik vermoed dat er een tijd aan halve capaciteit of zelfs niet werd gedraaid terwijl we in de rij stonden.

Je hebt dus geleerd hoe je een houtvuur vooral niet moet aansteken? Nu word ik nieuwsgierig

Als je vanuit de keukenlogica het aansteken van een houtvuur vergelijkt met het koken van een pot water of het bakken van een stuk vlees, dan is je warmtebron daar onderaan en leg je aanmaakblokjes ook tegen de onderzijde van je houtblokken.
Dat zorgt er echter voor dat de boel gaat smeulen en je vuur geen zuurstof krijgt, zodat na een poosje je aanmaakblokjes onverrichter zake uitdoven en je houtblokken enkel zwartgeblakerd zijn, zonder dat ze effectief branden.

Die keukenlogica werkt dus niet voor het aansteken van een open haard, gelukkig zat er bij onze houtblokken ook een suggestie om het vuur aan de praat te krijgen, waarbij de aanmaakblokjes bovenop de houtblokken waren geplaatst. Dat werkte uiteindelijk wel.

[Michielsken]

Als je vanuit de keukenlogica het aansteken van een houtvuur vergelijkt met het koken van een pot water of het bakken van een stuk vlees, dan is je warmtebron daar onderaan en leg je aanmaakblokjes ook tegen de onderzijde van je houtblokken.
Dat zorgt er echter voor dat de boel gaat smeulen en je vuur geen zuurstof krijgt, zodat na een poosje je aanmaakblokjes onverrichter zake uitdoven en je houtblokken enkel zwartgeblakerd zijn, zonder dat ze effectief branden.

Die keukenlogica werkt dus niet voor het aansteken van een open haard, gelukkig zat er bij onze houtblokken ook een suggestie om het vuur aan de praat te krijgen, waarbij de aanmaakblokjes bovenop de houtblokken waren geplaatst. Dat werkte uiteindelijk wel.

Je bouwt toch gewoon een soort tipi met klein hout rond je aanmaakblokje, zodat er genoeg lucht aan kan? Want om je aanmaakblokjes bovenop te leggen en toch nog vuur moet je al veel geluk hebben, eigenlijk steek je dan gewoon de lucht in brand (niets dus).
Nuja, goed voor jullie dat het gelukt is, wel spijtig voor de natuur en het milieu in een ecologische park (zoals ze zelf omschrijven)

[Crazy2girlken]

Je bouwt toch gewoon een soort tipi met klein hout rond je aanmaakblokje, zodat er genoeg lucht aan kan? Want om je aanmaakblokjes bovenop te leggen en toch nog vuur moet je al veel geluk hebben, eigenlijk steek je dan gewoon de lucht in brand (niets dus).
Nuja, goed voor jullie dat het gelukt is, wel spijtig voor de natuur en het milieu in een ecologische park (zoals ze zelf omschrijven)

Dat ecologische park laat net als zijn consoorten geen gewoon brandhout toe, maar enkel van die samengeprestte haardblokken die je daar aan extraordinaire prijzen in de supermarkt kan kopen. Bijgevolg kan je dus niet bepaald een tipi bouwen.
Wij kopen altijd van die blokken in action of AH, die hebben ook zo van die frullen máár met papieren verpakking rond, zodus, gewoon papiertje aansteken en hoppa uw open haard is vertrokken.