Ik was dus gisteren in Bobbejaanland, waar het tegen alle verwachtingen in enorm rustig was. Vrij vroeg in de ochtend stond ik al aan Dreamcatcher om de nieuwe VR-ervaring uit te proberen, met de schrik dat het er later de dag enorm druk zou zijn.

De eerste indruk die ik (reeds eerder) over de achtbaan had, is dat hij er enorm goed uitziet. De herthematisering is zeker geslaagd. Daar stopt tot mijn grote spijt echter het positieve deel. Bovenaan de trap van de Dreamcatcher staat nu een grouper, die je aan de poortjes zet en een soort van rare montuur geeft waar de VR-bril op past. Hier heeft men geleerd van hun fouten bij Mount Mara, want ze passen een stuk beter. Men laat je instappen en controleert de beugels. Daarnaast moet ook de VR-bril (die naast je aan het bakje bevestigd hangt) op de montuur gezet worden, wat moeilijker is dan het lijkt, dus de operators moeten iedereen helpen. De capaciteit van de achtbaan is werkelijk een ramp. Wij stonden beneden aan de trap en hebben een kwartier gewacht. Later op de dag was de wachtrij (naar schatting) minstens een uur - terwijl alle andere wachtrijen in het park praktisch leeg waren.

De rit zelf maakt echter niet veel goed. Het leuke is dat de VR interactief is. Je kan door rond te kijken op een soort boze geesten richten en ze verjagen. Dat maakt de lifthill toch een beetje boeiend. Zodra je los gaat, is het echter een regelrechte ramp. De baan lijkt heel snel te gaan en veel kans om rond te kijken heb je niet. Je vliegt continu vlak langs rotsen het beeld lijkt gewoon veel te snel te gaan. Daarnaast zie je het verloop van de baan ook niet aankomen, wat hem ongelofelijk RUW maakt! Daarnaast doet die zware VR-bril door het gerammel ook pijn aan je neus. Heel onze groep kwam met hoofdpijn uit de baan en was het over één ding eens: nooit meer die baan met VR.