PDA

Bekijk Volledige Versie : [TR] Legendia RF's Polonaise



Pretparkfreak7
12-10-18, 01:06
Toen rollercoaster friends een reisje naar Polen plande en daarbij het befaamde energylandia aandeed met zowaar een nieuwe gigacoaster, besloot ik er weinig aanstoot aan te nemen dat ik er een ander pools parkje zou moeten bijnemen. We bezochten het oudste Poolse pretpark dat ik ken de dag na de overgroeide pretparkpeuter van vier jaar oud.

Het Silezisch attractiepark - in het Pools nog beter bekkend als Śląskie Wesołe Miasteczko – opende haar deuren al in 1959. Dat wil zeggen dat het park volgend jaar haar 60e verjaardag viert en zich dus schroomloos tussen oude rotten als Efteling, Bellewaerde en Bobbejaanland mag wagen. In 2016 veranderde het park van eigenaar en eveneens van mentaliteit: er werd een grootschalige rebranding uitgerold die de uitstraling van het park moest opkrikken tot een niveau dat de leeftijd waardig was. Een jaar later werd met ‘Legendia’ een nieuwe naam uit de hoed getoverd waardoor ook internationaal over het park gepraat kon worden. En er zou gepraat worden: op drie jaar tijd opende het park een nette log flume, een dijk van een achtbaan en een top notch darkride. Voor wie het nog niet begrepen heeft: Legendia is de shit!

https://i.imgur.com/qyG5qj2.jpg

De rebranding voorziet het park van een logo in paars en geel: een combinatie die mij eerder al in Nederland wist te verleiden.
Eens achter de toegangspoorten worden we getrakteerd op een korte main street die uitmond aan de oevers van het centraal meer. Aan de overzijde lonkt het jongste achtbaanstaal verleidelijk met een weerspiegeling in het glinsterende water.
Het contrast met de eerste zichtlijn waarop dat andere Poolse park ons vergastte is groot. Dat was voor wie er niet mee bekend is een kaarsrechte asfaltweg geflankeerd door een big apple aan de linkerzijde en een rollerskater aan de rechterzijde.
Om de concurrentie helemaal naar de vergetelheid te sturen lanceerde Legendia vervolgens https://www.youtube.com/watch?v=Xrmo7jclt80]haar ( onder begeleiding van een zevental enthousiast dansende en immer glimlachende cheerleader-types.
Mijn enige bedenking bij al dat moois - ‘moeten die kinderen niet op school zitten’ - werd door mijn metgezellen van tafel geveegd met een ‘het is zondag’ die zeer op zijn plaats was. Wij zijn klaar om Legendia te ontdekken.

https://i.imgur.com/QqvR4QF.jpg


We kiezen er in eerste instantie voor om de hoofdvogel niet als eerste af te schieten, maar de voorkeur te geven aan een exemplaar met iets meer cult-status. Tornado is een looping-coaster van het Franse Soquet met als hoofdelement twee opeenvolgende verticale loopings die aan elkaar gesmolten zijn met een verbindende ondersteuning. Om het feest helemaal compleet te maken is in het laatste bakje de voorste van de twee rijen omgekeerd waardoor je er makkelijk kan wiezen.
De coaster heeft een woelige geschiedenis die start in het Engelse Lightwater Valley in 1988. Zij verkochten in 1994 de coaster terug aan de fabrikant, die het op zijn beurt doorverkocht waarna de achtbaan heropende met de naam ‘Iron Wolf’ die het volgende seizoen al werd ingeruild voor ‘Gladiators’. Na twee jaar (1998) wijzigde de naam naar ‘Twin Loopers’, dit keer omdat het park van eigenaar was veranderd en de vorige eigenaar het copyright bezat. In 2003 kreeg de baan gedurende twee jaar het voorvoegsel JCB ten gevolge van een sponsordeal. Het is 2007 wanneer de baan uiteindelijk in Polen terecht komt. Ergens zou er ook een sponsordeal geweest zijn met ‘Tic-Tac’ gedurende dewelke de baan ‘Tic Tac Tornado’ werd gedoopt.
Helaas blijken we in trio met te weinig te zijn om de Tornado beweging toe te laten. We waren toch met een man te weinig om te wiezen, maar ook het dichtstbijzijnde molentje heeft meer volk nodig. We wijzigen de plannen en kiezen alsnog voor de hoofdvogel: ‘Lech Coaster’. Daar moet toch nog geïnteresseerd volk rondlopen?

https://i.imgur.com/LxlfitG.jpg

De hele zone rond deze verse Vekoma is zo indrukwekkend dat mijn fototoestel er zijn autofocus van kwijtspeelde. Ik geef toe dat het inderdaad moeilijk beslissen is waar eerst te kijken.
We komen uit op het poortje dat een groot stuk van de wachtrij afsnijdt, nadat we dat stuk helemaal hebben doorgelopen en kunnen nog net enkele Polen beletten hetzelfde drieste lot te ondergaan. Lech coaster is een beest. De baan wisselt lange periodes van positieve verticale g-krachten af met momentjes van airtime die net op tijd komen om terug wat bloed hoofdwaarts te sturen en je zo te behoeden voor een totale black-out. Sterretjes van het zwarte soort zagen we meermaals gedurende de rit.
De treinen bollen met een soepele ratel door het parcours zoals we gewend zijn van de nieuwste generatie vekoma’s. Het compacte kluwen aan coastertrack zorgt ook voor voldoende interessante richtingwissels. Neem daarbij een omgeving waar amper iets op aan te merken valt en de balans is snel gemaakt. Wij willen zo snel mogelijk terug vertrekken!
Dat kan dankzij het beperkte aantal bezoekers dat zich zo vroeg op de dag al achteraan in het park bevind al meteen. Voor onze derde ronde kiezen we opnieuw de wachtrij. Daarna moeten we de meest verkaterde ziel van het gezelschap wat maagrust geven.

https://i.imgur.com/jQpIY6F.jpg

De volgende attractie op ons pad - een gigantische kotsmobiel met de ronkende naam ‘Dragon Wrestling Tournament’ - blijkt ook weer meer dan drie en uiteraard meer dan twee zieltjes nodig te hebben om van start te kunnen gaan. Niet veel later vinden we echter onze heil bij een waterpomp in de gedaante van een swing-ride met een bakje dat kleiner is dan een theekop uit een gemiddelde theekopmolen. We hopen dat ze daar onmogelijk meer dan twee man voor nodig konden hebben en dat blijkt ook het geval. Niet veel later hebben we het gammele ding achter de kiezen en ook de volgende attractie blijkt duovriendelijk.
Legendia huisvest één van de steeds zeldzamer wordende Rainbow-exemplaren van Duitse fabrikant Huss.
Ter coherentie van de zone (eat that Energylandia!) heeft deze versie een make-over gekregen met houtkleuren en viking-achtige motieven.
Mijn mederegenboogjager had er gelukkig al één achter de kiezen, waardoor we samen in een zitje terecht kwamen. Dat blijkt geen overbodige luxe: want een rainbow doet eigenlijk op grote schaal wat een kermismodel lambada met je uithaalt: je van links naar rechts en van boven naar onder smijten. Het belangrijkste verschil is dat de beugels bij een rainbow veel vrijblijvender zijn. Daardoor krijg je massa’s bewegingsvrijheid, waarvan je eens de regenboog op kruissnelheid door de lucht klieft niet helemaal zeker bent dat je die ook effectief wilde.
Desalniettemin een zeer fijn attractietype, waarbij het echt jammer is dat er niet meer van zulke dingen in de buurt zijn.

https://i.imgur.com/OBVikUS.jpg


Tijd voor de tweede achtbaan van de dag! Dreamcatcher! Neen: niet het doorgeroeste en bebrilde geval uit lichtaart, wel een schattige Poolse variant op dromen vangen. Dream Hunter Society is een klassieke kermisbaan en geen wereldschokkende. Het ding evenaart soortgenoten die ik voorheen in Bydgoszc, Parijs en Lier ontmoette, maar ook niet meer dan dat. Het thematische sausje is beperkt, maar wel mooi uitgevoerd.

https://i.imgur.com/rQz1gRn.jpg

We vervolgen onze Lake tour en komen aan bij een attractie die voor de eerste keer de leeftijd van het park verraad. Hier staat al sinds het openingsjaar een vliegtuigmolen die we ook in Blackpool terugvinden. Eveneens ondergebracht in het droomthema van de vorige attractie werd deze oude rot in het attractieaanbod ‘Dreamflight Airlines’ gedoopt.
Persoonlijk vind ik dergelijke molens https://static.collishop.be/wcsstore/ColruytB2CCAS/JPG/JPG/646x1000/std.lang.all/39/72/asset-1000143972.jpg]puur ( [url) genieten. De opbouw is zo geleidelijke dat je je telkens blijft verbazen over het feit dat de maximumsnelheid nog niet is bereikt. Dat leidt tot een ritje dat niet enkel lang is, maar er door zijn voortdurende variatie ook in slaagt om het boeiend te houden gedurende de volledige rit.
Het pleintje er rond is ook zeer mooi en verzorgd betegeld: iets wat je eigenlijk alleen vanuit de attractie kan zien. Ook mooi dat hetzelfde kleurenpallet wordt gebruikt als bij de achtbaan achter de hoek.

https://i.imgur.com/0q9vU5W.jpg


Van de oudste naar de nieuwste attractie moeten we maar een boogscheut wandelen. Onderweg passeren we het plaatselijke reuzenrad dat we met een wachttijd van veertig (!) minuten uitstellen tot later.
De nieuwigheid van het seizoen is een darkride met een Basilisk die je de hele attractie lang niet tegenkomt als thema. Omdat Polen van een overdaad aan medeklinkers houden heet de attractie dan ook ‘Bazyliszek’. Er hangen ook wapens in de wachtrij, maar onderweg kom je vooral een bende opdringerige pompons met een gezichtje tegen. Ondanks dat we er niet veel van begrijpen zijn we wel enthousiast. Bazyliszek is mooi afgewerkt en kan mij qua totaalconcept eigenlijk meer overtuigen dan Symbolica, hoewel er duidelijk met minder grote budgetten is gewerkt. Er is een opbouw er verschijnen monsters, er worden wat personages versteend je strijdt met een groot beest en vervolgens wordt je als een winnaar onthaald in het dorp. Simpel en efficiënt.

https://i.imgur.com/Z4U5hLO.jpg

Gezien het middaguur dichterbij kwam en ons katerslachtoffer nacho’s wenste, stelden we een actieplan op om hem die deugd te kunnen gunnen. Dat bestond aanvankelijk uit de parkplattegrond openvouwen en de nachogelegenheid opzoeken. De parkplattegrond moest ons het antwoord echter schuldig blijven. We zagen wel dat de informatiestand slechts een boogscheut van ons verwijderd was. Één en één is twee, dus legden wij onze vraag voor bij het onthaal van het park.
De plaatselijke infomeid trok grote ogen en tikte vervolgens haar mannelijke collega op de schouder. Het infoduo kwam Pools brabbelende zichtbaar tot inzichten, waarna de infokerel met het engelstalig antwoord over de brug kwam.
“We weten niet of we nacho’s hebben. Maar bij de Diamond Burger hebben ze wel hamburgers met Nacho’s op.“. De Diamond burger was aan de andere kant van het park en onderweg konden we nog twee coaster afvinken. Het actieplan kon uitgevoerd worden.
De andere kermiscoaster van het park leek netjes aangekleed en de wachtrij goed te doen. Leek.
Blijkbaar sloot de deftige overdekte wachtrij aan op een muurtje dat aan de coasterzijde op naakte metalen frames steunde. Nog erger was dat de helft van de wachtrij achter dat frontje verstopt stond. Tel daarbij het feit dat er maar één wagentje voor vier, maar in de praktijk meestal twee personen in het circuit mocht en de extra wachtrijblues kreeg al snel proporties als die bij het ontdekken van een vol wachtrijveehok bij Taron.
Drie zaken temperden het wachtleed een beetje: de verbaasde blik van nieuwe parkbezoekers die de wachtrij ook ontdekten, de niet misse looks van de operator van dienst en de eindeloze zoektocht van de functie van de tuinstoel in het midden van de eerste bocht van de baan.

Aansluitend konden we Tornado dit keer wel afvinken. We kozen voor het speciale bakje achteraan, maar daar mocht je blijkbaar maar met twee in. Gezien er al een poolse deerne aan het wachten was, kon er maar één iemand mee op de achteruitrit en sneller dan mij lief was deelden mijn metgezellen mij die eer toe.
Wegens de bedenkelijke schouderbeugel én het feit dat ik niet wist in welke richting ik knikken in de baan zou moeten opvangen zat ik zo verkrampt in de trein, dat de Poolse naast mij zowaar compassie kreeg met de schijnbaar overduidelijke geval van ‘angsthaas wordt door zijn vrienden meegesleurd in extreme coaster’ wat ik achteraf nog probeerde recht te zetten met ‘I like the new one more’.
Al bij al viel het knikken beter mee dan verwacht, maar niemand wou een bisnummer om de voorwaartse dan wel achterwaartse ervaring eveneens uit te testen.

https://i.imgur.com/rsiu0Tr.jpg

Na onze nacho’s kregen we het onzalige idee om ons meteen aan een rondje ‘Dragon Riders’ te wagen.
Dat zijn cilindervormig gondels voor vier personen die er per twee en over elkaar plaatsnemen. De gondels zijn als waren het wielen op een molen zijn bevestigd. Het concept is simpel: de molen begint te draaien en de gondels draaien daarbij wasmachinegewijs om hun eigen as.
Wij namen kruislinks over elkaar plaats en spraken af naar buiten te mikken bij eventuele oprispingen. De wijste onder ons paste buiten de attractie op de rugzakken. We wisten het al voor we instapten, maar ook tijdens de rit werd het bevestigd: dit was heavy shit.
De molen had een stevig tempo, waardoor je naar de buitenkant van je bakje schoof. Helaas verhinderde een tussenschot dat mijn hoofd en schouders volgde, waardoor mijn bovenlijf pijnlijk kromtrok als ik er me niet uit alle macht tegen verzette. Boven en onder wisselden elkaar bovendien op een duizelingwekkend snel tempo af terwijl we beiden met verve ons inversierecord per minuut aan dingelen sloegen.
Het duurde schijnbaar eeuwen eer het ding eindelijk terug begon te vertragen. We haalden iets te voorbarig opgelucht adem toen de molen tot stilstand kwam en trokken wit weg toen hij traag begon te bollen in de andere richting. Jawel dames en heren: dragon riders ging ook achteruit! Er moet daarbij zelfs een boosterknop ingedrukt geweest zijn: want de koprollen volgden elkaar nóg sneller op dan voordien.
Toen ons drakentochtje eindelijk ten einde liep voelden we ons duizend jaar ouder en hadden we even nood aan een bank. De nacho’s sputterden een beetje, maar bleven netjes binnen. Een ritje op de eerder genoemde kotsmobiel ‘Dragon Wrestling Tournament’ bleef ons bespaard toen bleek dat er druk gevezen en gesleuteld werd aan de molen.

https://i.imgur.com/BKc2Mgd.png

Na een herbezoek aan Lech coaster ontdekten we meer details in de iets langere wachtrij. Zo blijkt het thema het verhaal van een man die zijn vrouw verlaat om in een boom te klimmen en er met een adelaar weg te vliegen. Of dat is toch wat ik heb geleerd uit de video die afspeelde.
Er stond ook een fors uitgevallen spuitbeton-boom in de wachtrij, wat nog altijd sympathieker oogt dan een spuitbeton-boom in het midden van je inkomstplein. Ook schattig is dat je tijdens het wachten schakelaars kan bedienen voor het licht van die wachtrij zelf of voor delen van het station.
We wiegden achteraf onze maag wat rust toe in een molen die er veelbelovend uit zag, maar uiteindelijk allesbehalve spannend bleek. Daarna kozen we achtereenvolgens voor horizontaal op het grasveld, een biertje en een bisnummertje op de darkride.

https://i.imgur.com/Umand9T.jpg

De laatste vergissing van de dag was wederom een thrillride. Gondels voor meer dan tien personen aan lange armen zijn doorgaans een garantie op onaangename ondersteboven hangtime. Bij deze versie konden de zitjes vrij roteren om die hangtime te voorkomen. Dacht ik.
‘Circus Hoppala’ verraste op twee manieren. Eerst door zijn indrukwekkende laadsysteem. Vervolgens door het besef dat de ‘vrij roterende zitjes’ op willekeurige momenten konden worden vastgezet, waardoor je je ondersteboven hangtime niet meer alleen bovenaan kon oplopen, maar even goed onderaan of ergens halverwege of eigenlijk eender waar.
Het was telkens een verlossing wanneer je zitje terug losklikte en naar zijn normale positie schommelde. Ik voelde gedurende de rit, de druk op mijn hoofd toenemen en verwenste alles en iedereen telkens de attractie nog een ronde maakte of weer eens te lang ondersteboven vastgeklikt bleef. Om het ‘circus’ helemaal compleet te maken was er tussen de zitjes onderling zo weinig afstand dat je met elkaars voeten kon botsen.
Toen de arm afremde en iedereen beneden op tien seconden hangtime trakteerde waarna de gondels terug naar normale positie schoten hoopten velen dat het marteltuig eindelijk met ons klaar was. Maar helaas, de echte finale volgde pas 3 volledige toeren na dat triest dieptepunt. Helemaal bovenaan vergastte Circus Hoppala ons op zo’n onmenselijk lange hangtime dat het bij wet verboden zou moeten worden. Nooit meer, zelfs niet als het lief wordt gevraagd.

https://i.imgur.com/t6n3lcC.jpg

We bekwamen van het circus-drama in het reuzenrad en vooral de wachtrij ervoor: die klokte namelijk –nog steeds- af op een klein half uur, maar dat bleken we over te hebben voor deze in de bloemen gezette variant. We kregen een mooi uitzicht over het park dat er met uitzondering van een aantal verloederde restjes uit het verleden verrassend fris voor de dag komt.
Hoewel de bakjes konden draaien bleef die functie in ons bezoek onderbenut: onze katerkoter was nog niet voldoende hersteld om veel draaibewegingen aan te kunnen.

https://i.imgur.com/Vxg6OLT.jpg

Voor de boomstambaan hadden we –hoewel mooi uitgewerkt- géén tachtig minuten over. Waar die baan dergelijke lage capaciteit vandaan haalt is me onduidelijk, maar Energylandia toonde eerder al dat het triest gesteld kan zijn met de capaciteit van Poolse log flumes. Afsluiten doen we evenals bij Energylandia met rerides op de topcoaster van het park.

https://i.imgur.com/PeHhoJt.jpg

https://i.imgur.com/RAqazvY.jpg

Legendia komt over als een park met een duidelijke visie. Wat oudere kermiswaardige attracties leven er samen met hedendaagse topattracties als Lech Coaster en Bazyliszek. Hoewel er volgend jaar een 60-jarig jubileum wordt gevierd, voelt het park eigenlijk piepjong aan. De grote rebranding die door de nieuwe eigenaar werd ingezet zit daar vermoedelijk voor iets tussen.
Buiten Lech-coaster spelen de andere achtbanen van het park wel duidelijk mee in een lagere categorie. Als het park doorgroeit zoals het nu doet, zullen die op termijn te ver van het merk ‘Legendia’ en zijn bijhorende kwaliteit af staan en vervangen moeten worden. Het is een groot voordeel dat het park zijn infrastructuur op orde heeft en zijn nieuwe attracties met zin voor zichtlijnen bouwt.
Waterattracties vormen voorlopig het opmerkelijkste gat in het attractieaanbod. Voor 2020 staat echter al een – als we het nu al afgezette bouwterrein als referentie mogen nemen – gigantische waterattractie gepland die daar wel eens snel komaf mee zou kunnen maken. Als die investering even spot-on is als de vorige drie, gaat Legendia een gouden tijd tegemoet.
Mij zien ze daar alleszins terug als die waterattractie zijn deuren opent.

Earlyspencer
12-10-18, 21:52
Bij veel volk en (te) lang wachten, had je een fastpass kunnen kopen: € 7,5 voor de toppers 1-malig en amper € 10 voor de toppers zonder limiet. De marteltuigen ervoer ik met dezelfde pijn als hierboven beschreven.

Ignace
12-10-18, 21:53
Weeral een mooi TR waarin ik me goed kan vinden. Lech Coaster is voor mij dé Poolse topcoaster, en Legendia het park waarvoor je de reis maakt.

Wel was ik ietsje enthousiaster over de Tornado (die op de tweede rij soepel reed en leuke loopings had) en de Dream Hunters Society (waarin ik tot drie maal uit mijn stoeltje vloog). Veel van de thrillrides heb ik links laten liggen omdat ik kotsmisselijk ben geworden door dat mislukte schommelemmertje. Enkel tweemaal de Rainbow kon er daarna nog bij :p.

Pretparkfreak7
13-10-18, 00:39
Bij veel volk en (te) lang wachten, had je een fastpass kunnen kopen: € 7,5 voor de toppers 1-malig en amper € 10 voor de toppers zonder limiet.

Ik gruwel van fastpassen:
-Je betaalt meer
-Je irriteert mensen die dat niet doen
-Je leert het park in kwestie dat lange wachtrijen extra geld in het laatje brengen.

De enige moment dat ik er wel toe verleid kan worden is wanneer alle wachttijden zo ver boven het uur uitkomen dat ik parktoppers dreig te missen en het niet waarschijnlijk is dat ik het park nog snel zou terugzien.