X

Privacy Statement (GDPR)


Beste bezoeker,

In het kader van GDPR hebben wij een privacy statement gelanceerd waarin wij uitleggen hoe wij omgaan met jouw persoonlijke data. Je kan het privacy statement hier terugvinden.

Uw Pretparken.be-team


Nog geen lid? Maak hier je gratis account aan!

  • PortAventura Park 15-18/04/2017

    Al sinds mijn kleuterjaren waren de pretparkuitstapjes voor mij het mooiste deel van het jaar. Sinds iets meer dan tien jaar houd ik me er obsessief mee bezig, en sinds zes jaar mag ik mezelf een echte credithunter noemen. In al die tijd ben ik een groot deel van Europa afgereisd om op een achtbaan te gaan zitten: van de woestijnen in Madrid tot in de middle of nowhere in Finland, van een chipsfabriek in Ierland tot een stadspark in Wenen. Op mijn eentje naar Canada gaan en daar mijn eerste Amerikaanse parken scoren? Check! Meer dan honderd pretparken in zestien verschillende parken gedaan en over elk pretpark wel eens een tripverslag geschreven... En dan is er dat ene Europese toppark waar zelfs al een heleboel niet-pretparkfans al geweest zijn, maar ik nog niet. Het excuus? Niet de bereikbaarheid, geld of goesting, maar misschien wel een te drukke planning. Afgelopen weekend kon ik die achterstand eindelijk inhalen met mijn eerste bezoekje aan PortAventura Park!



    Wat is het heerlijk simpel om een TR te maken van een park met een quasi-perfecte themazoneverdeling. PortAventura onderscheid zich van zowat elk ander park door zijn enigszins aparte ingang: na de hoofdingang - die we niet gebruikt hebben dankzij onze overnachting in het PortAventura hotel aan de ingang - volgt een klein maar gezellig pleintje. Een kort steegje verder en ja staat pal voor één van de mooiste vergezichten die je ooit in een pretpark zult krijgen. Niet alleen de zorgvuldig gethematiseerde zone Mediterrània lonkt, maar ook een attractieskyline bestaande uit een koppeltje B&M's en een freefall die tot de een van de hoogste van Europa hoort. De 'mainstreet' zet zich voor in een bocht langs een meer, met aan de ene kant de rotsen van de Rapid River en aan de andere kant het Middellandse zeedorpje. 's Morgens en 's avonds is dit stuk van het park een bottleneck van jewelste, maar tussen die tijd is het er heerlijk genieten op één van de talloze terrasjes. Oja: er scheurt ook een blauwe track tussen het geheel door. Tijd voor adrenaline.



    Over de esthetische afbreuk die een wingcoaster doet aan een themagebied als Mediterrània kan je lang discussiëren. Ik heb alvast het voordeel dat ik het park nooit gezien heb zonder deze coaster erin. En wat is een attractiepark trouwens zonder attracties? Een achtbaan zo dicht als enige attractie bij de ingang plaatsen heeft wel voorspelbare gevolgen: een wachtrij 's morgens en een wachtrij 's avonds, en eigenlijk wil je daartussen ook niet wachten voor Furius Baco. Gelukkig krijgen we van de club een fastpass en kunnen we de rij - die er op zich niet slecht uitziet - skippen tot in het ruime maar mooie station. Baco moet zowat de eerste wingcoaster zijn die ik heb gezien waar ze de trein aan slechts één kant opvullen in plaats van een dubbel station te bouwen.



    Eenmaal vastgeketend aan het stoeltje weet mijn lief me te vertellen dat ik er zenuwachtig uitzie. En het was waar: ik had veel minder coasterangst in Red Force dan dat ik had in Furius Baco. Sinds een rampzalig ritje op Anaconda jaren terug, ben ik altijd op mijn hoede voor banen met een slechte reputatie - en Furius Baco is de parel op de kroon van slechte reputatie. Hoeveel keer dat ik niet gehoord heb dat de launch werkelijk fenomenabel is, maar de rest van de rit zo pijnlijk dat je je in een lawine waant? Wel, ik kan alle verhalen bevestigen. De lancering die op deze coaster zit is straffe koek. Ondanks dat Red Force toch een veel hogere topsnelheid haalt, vind ik de lancering van zijn lage blauwe broertje op zijn minst evenwaardig. En ja, dan mocht het stoppen. Ik had bewust op een buitenste zitje plaatsgenomen (tweede rij) om mijn lief wat leed te besparen, maar holy shit, dit had ik nooit verwacht. Meteen van de launch af en Furius Baco weet een unieke, gepatenteerde dubbele achterwaartse kopstoot uit te delen. Wanneer ik eenmaal doorheb dat 'je hoofd tegen de stoel gedrukt houden' NIET de manier is om deze baan te overleven, probeer ik mijn hoofd naar voren te houden - enkel om beloond te worden door enkele meppen rond mijn oren. Ergens in al het geweld weet ik uit te schreeuwen dat het een 'ongelofelijke kutbaan!' is. die ene inversie in het parcours verwelkomde ik verheugd: niet omdat de In-line twist erg goed is, integendeel, maar omdat ik wist dat de remmen dan niet meer ver waren. Eenmaal uit de coaster merk ik dat er in de fotoshop ook wijn verkocht worden: je kan drinken, drinken om te vergeten. Ik raad het niet af. Dat drinken dan toch.



    Wingriders... B&M krijgt ze al niet perfect soepel, Intamin maakt er nachtmerries op wielen van. Het viel wel op hoe sommige leden van het gezelschap Furius Baco wél een leuke baan vonden. Een nieuwe kans ga ik hem niet geven, maar volgens mij was deze baan veel beter geweest aan ofwel een veel lagere snelheid (waarom ook 135 per uur als je lancering het hoogste punt is), of een nieuw treintje dat geen wingrider is. Of maak een powered coaster met dezelfde lay-out (minus de inversie): gegarandeerd meer fun dan dit onding.



    Mediterrania: tien op tien voor sfeer en gezelligheid, een grote onvoldoende voor die ene attractie (transportattracties even niet in beschouwing genomen). Gelukkig loopt dit TR niet chronologisch en was Furius Baco niet de eerste attractie die we deden. Op naar het volgende themadeel!



    Na de kromme mainstreet volgt de grote cirkel van portAventura. het hoofdpad leid door alle themadelen, die onderling doorgaans met slechts één pad verbonden zijn. PortAventura is een gigantisch park, en dat je steeds heel de cirkel moet afwandelen om van punt A naar punt B te geraken maakt het er niet makkelijker op. Bovendien zijn de twee transportattracties niet voorzien van extreem veel stops (de boottocht slechts twee, die niet eens ver van elkaar liggen), en maken deze een cirkel die kleiner is dan het wandelpad zelf - iets wat ik niet erg logisch vind. Het voordeel van deze opstelling: extreem grote themagebieden die vlot in elkaar overlopen. Far West is het eerste gebied als je na Mediterràna linksaf gaat, en het is een bijna belachelijk groot westerngebied. De afwerking is prima en zeer sfeervol, dus klagen doen we niet.



    Een park in Zuid-Europa heeft waterattracties net zo hard nodig, als een pretpark in de lage landen indoorattracties nodig heeft. En met waterattracties bedoel ik ook natte attracties, geen droge boottochtjes zoals in Gardaland. In het niet bepaald beschutte wilde Westen - logisch dat dit themagebied zo'n hitte kent - vinden we er twee terug. Grand Canyon Rapids is een geweldige rapid river die het niet moet hebben van zijn lengte, maar wel van zijn thematisatie, snelheid, golven en het felle ronddraaien van het bootje. Ondanks dat je niet vaak dingen hoort van deze attractie, vind ik het toch wel één van de betere rapids in Europa. Ook Silver River Flume, een enigszins kale maar sfeervolle Log Flume, is zeker geslaagd in zijn opzet. Opvallend genoeg vonden we dit de natste attractie van het park, ondanks dat het niets meer is dan een klassieke boomstammenbaan.







    Aan de andere kant van het westerngebied vinden we nog meer grote rides, waarvan Volpaiute de kleurrijkste is. Een flipper die op een slaapverwekkend tempo ronddraait. Jammer dat het park hier niet de topper van heeft gemaakt die het wel zou moeten zijn!


    Maar we laten ons er niet van weerhouden om plezier te maken!



    Laten we het nog even hebben over die themagebieden van PortAventura. Dat ze gigantisch groot zijn - Plopsa zou van de Far West zeker zeven themagebieden hebben gemaakt - melde ik al, maar hoe geslaagd zijn ze eigenlijk? Ik moet toegeven: zo geslaagd als je in een pretpark maar kan tegenkomen. Je wordt volledig ondergedompeld in de juiste sfeer, en toch vinden ze plaats voor attracties die in het geheel passen zonder dat deze 'vermomd' zijn zoals in bijvoorbeeld Disneyland. De mix attracties/thema is perfect, wat eigenlijk heel weinig parken voor elkaar krijgen. Er zijn nauwelijks lelijke hoekjes en het park is groot genoeg om alles geleidelijk in elkaar over te laten lopen. Busch en Universal hebben het park tot één van de mooiste schouwspellen onder de Europese parken gemaakt.



    Over harmonie gesproken: Een Westerngebied en een woodie zijn een mooie combi, maar een westerngebied en drie woodie's zijn nog net ietsje beter. De kleinste is Tomahwak, een CCI-baantje dat met GCI-treintjes rijd. Geen slechte coaster voor zo klein te zijn, zeker een heel stuk leuker dan de Pegasus was. De laatste drop van Tomahawk is best nog groot, wat me enigszins verbaasde. Leuk baantje!





    Furius Baco is niet de enige achtbaan in het park met een slechte reputatie. Ergens in de jaren negentig opende PortAventura een duelerende woodie, en op een bepaald punt besloot men er treinen van Kumbak op te zetten. Olie op het vuur gooien noemen ze dat. Toch vond ik Stampida zeer goed meevallen. Rammelen doet hij wel, maar pijnlijk? Neuh. De lay-out is prettig gestoord zoals een woodie hoort te zijn. Met name de eerste helft is niet zuinig op de airtime (die eerste drop en heuvel, en double dips <3), en de andere helft blijft interessant door het continu snel over de track razen en duelerend effect. Move over Joris en de Draak!







    Mediterrània en Far West zijn twee fantastische gebieden. Begrijp me niet verkeerd, maar de fenomenaalste sfeerschepping die het park te bieden heeft vinden we naar mijn mening in twee andere gebieden. De eerste daarvan is México. Weeral een groot gebied, maar nu zonder geveltjes om de zone af te schermen van de rest van het park. Dit Latijns-Amerikaanse parkdeel doet het met meer groen en hier en daar een tempel. Tussen de ruines en al die mooie planten? Mooi aangelegde waterpartijen en felgekleurde attracties. Hoe vaker ik door deze zone van het park liep, hoe dieper ik onder de indruk geraakte. Dat de naar verluid beste attractie uit de zone (Templo del Fuego) helaas tijdens ons hele bezoek gesloten was, temperde de pret een klein beetje.







    Het letterlijke hoogtepunt van de Mexicaanse zone is Hurakan Condor, één van de hoogste freefalls van Europa en ook meteen één van de allermooiste. Het scheefstaande stukje tempel bovenaan de toren - ogenschijnlijk het afgescheurde dak van de tempel die onderaan rond de voet van de freefall staat - geeft de attractie een heel ander uitzicht dat ik niet bepaald vind storen in het parkbeeld. Waar een gewone freefall waarschijnlijk niet moeder's mooiste was geweest in een park vol esthetische mirakels, kan ik me onmogelijk storen aan het uiterlijk van deze Condor. Tenminste, totdat ik eenmaal in de attractie plaatsneem. Waar je langs de buitenkant een fraaie tempel als station van de freefall kunt zien, blijkt datzelfde gebouw binnenin afgewerkt te zijn met legernetten à la Indiana River. Het park scoort zelfs extra knulligheidspunten door hier enkele maskers aan te hangen. Maargoed, het grootste deel van de toren is natuurlijk gewoon in openlucht en het uitzicht op het park stelt allesbehalve teleur. Ik werd in een bakje zonder tilteffect of staanplaats ingedeeld en kan daar eerlijk gezegd niet rouwig om zijn. De val die volgt was niet zozeer onderscheidend tegenover andere freefalls, al leek hij wel - vanzelfsprekend - iets langer te duren.







    En nu moet het toch even van mijn hart. De operations in dit park zijn gewoon niet oké. De wachtrij voor Hurakan Condor nam zo'n 40 minuten in beslag, terwijl nog niet de helft van de voorziene rij gevuld was. Of dit de normale gang van zaken is weet ik niet, maar op het wachttijdenbord stond dat de attractie slechts 20 minuutjes zigzaggen was, dus ik gok dat ze op deze dag gewoon niet zo hard werkten als anders. Echt veel volk stond er niet eens in de lijn. Als ik een even lange rij voor Dalton zie staan (evenveel bakjes als de orkaancondor), zou dat naar mijn gevoel slechts een kwartier in beslag nemen in Walibi. De reden? Het opvullen verloopt traag en het dispatchen verloopt traag. Er wordt de keuze gemaakt om de bakjes niet per se tegelijk te laten vertrekken, wat net goed lijkt voor de capaciteit, maar desondanks staan we een tijdje stil onder aan de toren alvorens naar boven gehesen te worden. En dat ogenschijnlijk zonder reden. Het is ook zowat de enige topper van het park zonder Fastpass-rij, dus daar lag het ook niet aan.





    Mexico heeft ook een achtbaan en het is beslist geen kleintje. De ingang ligt ietwat ongelukkig gesitueerd net buiten de eigenlijke themazone, maar dat stoort niet omdat het thema van Diablo weliswaar nog steeds Mexicaans is, maar niet zozeer meer opgebouwd rond de oude Mexicaanse culturen in de jungle. Diablo is een mijntrein, meer bepaald van Arrow, en laat dat nu net iets zijn wat ik al jarenlang eens wil uitproberen. Mijn ervaring met Arrow leert me tot nu dat het teloor gegane Amerikaanse bedrijf betere achtbanen bouwt dan wat iedereen ervan beweert. Tot mijn genoegen kan ik hetzelfde zeggen over Diablo. Het is een lekker lange coaster met een heviger eerste stuk en een prachtig finale. Het stuk tussen lifthill twee en drie is daarentegen extreem zielig, wat het net weer leuk maakt. De talloze keren dat de coaster kruist met de Silver River Flume geeft het duo een extra portie dynamiek. Enige nadeel van de coaster is dat er op een mijntrein van deze grootte de hele tijd een wachtrij staat van veertig minuten, terwijl er maar met twee treintjes gedraaid word. Tja...











    Huracan Condor mag dan misschien wel de hoogste attractie in het park zijn, Mediterrània heeft de snelste achtbaan en Far West biedt drie achtbanen en twee topklasse waterrides aan. Maar het themagebied met de meest tot de verbeelding sprekende attracties van het park is China. Het is ook meteen het enige grote themagebied in het park waar ik het thema minder indrukwekkend vind dan de attracties. Pas op, de attracties zijn steeds toppers - Baco even buiten beschouwing gelaten - en China is geen lelijk themadeel, maar ik vond het de mystiek en de charme missen die de andere gebieden wel hebben. Op zich is 'Chinese gebouwtjes ontwerpen' toch wel érg makkelijk, gezien de aparte bouwstijl die het verre Oosten kent. Of het nu het stationsgebouw van een B&M of een kiosk is, zet er een Chinees dakje op en klaar is kees.





    B&M's: net wat dit TR nodig had! Het oudste en kleinste van de twee beestjes moet het doen met een hoogte van 'slechts' een kleine 50 meter, een voor B&M nog steeds uniek aantal van 8 inversies en een ligging op het hoogste punt van het park wat van de baan een wereldberoemde (onder pretparkfans toch) eyecatcher maakt. Jarenlang is Dragon Khan de koning van het park geweest, het paradepaardje dat ook pretparkfans 22 jaar geleden naar Salou moest lokken. En of de baan zelfs nu nog weet te overtuigen! Helemaal soepel loopt zelfs een B&M op leeftijd niet meer, maar buiten één enorme oorvijg die de trein me uitdeelde in de Zero-G is de baan extreem genietbaar. Op die ene inversie na worden ze allemaal aan een heerlijk tempo genomen en kan je fijn genieten van de intensiteit en kracht waar B&M voor staat. Toch vond ik de achtbaan weinig herhalingswaarde hebben op korte termijn. Ik deed graag elke dag een ritje, maar meer dan één keer per dag vond ik nooit nodig: daarvoor is de baan net iets te ruig geworden. Als ik merk dat Dragon Khan samen met de kinderbaantjes de minst lange rij had van alle coasters, kan ik alleen concluderen dat de rest van de bezoekers het hierin met me eens is.









    Jaren zijn voorbijgevlogen sinds de jaren negentig en coasters werden gebouwd. Tien lange jaren was de hoogste achtbaan van Europa het Mercedes-monster in Europa-Park, maar in 2012 werd het record eindelijk weggesnoept door de Spanjaarden. En op wat voor manier. Met Shambhala kwamen ze niet meteen origineel uit de hoek op vlak van attractietype, maar wat is het verschil groot tussen de twee Europese B&M Hypers. Eerst en vooral is Shambhala veel mooier. Het Himalaya-thema, inclusief de Tibetaanse huisjes en tempels, vind ik al veel plezieriger voor het oog dan de strakke afwerking in China. Ook de heuvelachtige omgeving speelt in op het thema: tussen het station en de wachtrij ligt een kleine afgrond. Ik heb geen idee of dit bewust is gedaan of slechts een gril van de natuur is, maar ik vind het wel bij de sfeer passen. Het park weet de grote gebouwen waarin het station en de rij liggen ook netjes te thematiseren: ze zijn op zich belachelijk groot, maar storen helemaal niet in de kalme sub-themazone.





    Een ritje op een nieuwe B&M blijft iets speciaals, waarvoor je vol ongeduld in je stoeltje kruipt. Zelfs al heb je er net pas een nieuwe op de teller toegevoegd, dat er nog eentje meteen op volgt maakt het enkel nog beter. Zeker als het één van de meest geprezen banen van de Zwitserse coasterhelden betreft. Na één ritje in de voorste helft van de trein luidt het verdict: wauw, wat een goede baan.



    Dat kan een stuk beter. Ik neem nogmaals plaats - ditmaal ergens vanachteren in de trein - en pas hier besef ik wat Shambhala voor topbaan is. De first drop is op zich niet meteen onderscheidend van de andere B&M Hypercoasters die ik al deed, maar de grote airtimeheuvels zijn heerlijk qua airtime. Net de perfecte hoogte om er overheen gesleurd te worden aan een leuk tempo, net zoals Goliath in La Ronde. Wat Shambhala echter nog meer heeft te bieden is het unieke turnaround-element, wat niet meteen heel intens is maar wel een ongeëvenaard zweefgvoel geeft wat ik nog niet op een andere megacoaster heb meegemaakt. Meteen daarop volgt een extreem laag airtimeheuveltje à la Leviathan: die dingen zouden bij wet verplicht moeten worden in elk pretpark. Shambhala is lang, kent variatie en heeft geen zwakke stukken. Bovendien is het qua soepelheid ook na vijf jaar nog de B&M onder de B&M's. Beter dan Katun, tot nu toe mijn all-time-favorite van de Zwitsers? Misschien net niet. Maar een welverdiende tweede plaats? Dat op zijn minst!











    De recentste toevoeging in het themadeel, en ook in het park, is een Splashbattle van Mack Rides. Een beetje een vreemde eend in de bijt, want het is de enige attractie die niet vlak aan de 'grote cirkel' van de padenstructuur van het park ligt. Ik hoop dat ze er voor blijven kiezen om nieuwe attracties buiten de huidige parkgrenzen te bouwen, enkel al om de harmonie te bewaren in de huidige zones, maar als enige attractie in de buurt (de B&M track even negerend) ligt Angkor er ietwat eenzaam bij. Ook qua thema is het een geval apart: eerder Indisch dan Chinees, maar ook makkelijk de mooiste attractie van de zone. De rit zelf is een extreem lange splashbattle die vechten met andere bootjesn mooi afwisselend met doelen raken en effectjes. Er is veel te zien, maar je wordt ook goed nat. Een leuke attractie en in mijn ogen exact waar het park meer van nodig heeft: opvullertjes.









    Het recentste themagebied is jammer genoeg het minste van het park. Ondanks dat er nergens zoveel attracties per vierkante meter te vinden zijn in PortAventura, doet het schreeuwerige Sésamoaventure meer pijn aan de ogen dan dat ik me er amuseer. Het contrast tussen de andere themagebieden en deze verzameling kinderattracties is eigenlijk ook mijn enige grote punt van kritiek: mocht dit kindergebied in een minder perfect park liggen, zou ik het ongetwijfeld fantastisch vinden. In PortAventura krijgt het nipt een 'voldoende'.







    Wel heel mooi is de enige achtbaan van het gebied. Tami Tami is een kleine rollerskater, maar zeker wel een hele fijne. De baan is op Shambhala na de soepelste van het park en de omgeving is met grote zorg aangelegd. Zo lopen de wachtrij en een groot deel van de track boven een waterpartij en is ook hier de groendienst hevig actief geweest om van Tami Tami een sfeervol plaatje te maken. Een uitzonderlijk fijn kinderbaantje!









    Aan alle mooie liedjes komt een einde: nog maar één themazone om te bespreken, maar niet getreurd: het is een meesterwerk. Als ik dit TR in chronologische volgorde had gemaakt, was ik na Mediterrània meteen doorgelopen naar Polynesia, maar ik wilde het beste voor het laatste houden. Alhoewel, het beste... Polynesia kent qua aanbod geen echte topper en de schoonheid van het gebied wordt in mijn ogen geëvenaard door Mexico. Polynesia is echter wel het gebied waar ik voor het eerst, slechts enkele minuten na de eerste voetstappen in het park, mijn hart verloor aan PortAventura. Weinig parken slagen erin me te doen verbluffen zonder achtbaanstaal of mooie thematisering, maar Polynesia slaagt erin dankzij de adembenemend mooie jungle waar het gebied voor een groot deel uit bestaat. De eigenlijke aankleding is eerder simpel te noemen - hutjes met een strooien dakje en kleurrijke totems - maar de vibe die hier hangt is uniek.





    Niet dat er geen attracties zijn natuurlijk! Polynesia en vulkanen zijn een voor de hand liggende combinatie, en zo dacht ook het park er klaarblijkelijk over. Bovendien kan je in een park in het Spaans klimaat niet genoeg waterattracties hebben. Tutuki Splash bedient elke waterrat op zijn wenken dankzij de twee drops die deze spillwater maakt. Vooral de tweede, grote drop is heel fijn, het foute knikje hierin zorgde voor onverwachte kriebels. De aankleding vond ik ook best mooi, totdat ik eenmaal in de boot zat. De vulkaan waar je door en overheen gaat voelt enorm fake aan (waar is het vuur?), heeft zijn beste tijd gehad en hangt vol met kauwgom. Net als Fuga de Atlantide in Gardaland is het op de boten na ook een enorm statische attractie, terwijl je er makkelijk meer van kunt maken. Vuur uit de vulkaan en enkele watervallen kosten misschien geld, maar het zou van deze matige opvuller een topper binnen het parkaanbod kunnen maken.







    Rondwandelend in het themagebied bereik je vroeg of laat het 'grote plein' van polynesia, waar alles in harmonie is met die heerlijk tropische sfeer... Behalve een felgroen, schreeuwend bord boven één van de Polynesische huisjes. Met het weinig belovende opschrift 'Dino Escape 3D' verwacht ik me hier in het eerste geval aan één of andere 3D-film die ik zelfs in het minst dagvullende park ooit zou skippen. Uiteindelijk begrijp ik dat het om een ombouw van een ooit legendarische simulator gaat en geven we deze tweede 'main ride' van Polynesia toch een kans.





    De geafficheerde rij was twintig minuten, maar in werkelijkheid was het een meervoud daarvan. Ergens in de helft wordt de rij onderbroken en moet je verplicht op de foto met een onzichtbare dino. Hierna wordt het pas echt dieptriest: je betreedt de gethematiseerde indoorrij waar je ooit nog stond te wachten voor Sea Odyssey. Al het thema is er nog, maar er zijn enkele plastieken dino's bij geplaatst en op het duikbootje - de blikvanger in dit deel van de rij - liggen enkele eieren. Storytelling alom. De hele attractie heeft een sfeer van vergane glorie. De simulator is qua rit wel goed en ook de dinofilm was niet eens heel slecht, maar het is iets té duidelijk dat deze attractie als een andere ride bedoeld was. Qua verhaallijn loopt het vanaf het begin volledig fout. Waarom je wachtrij vullen met valse dino's? Waarom je spannende film starten met een intro en eindigen met een aftiteling? Nergens word je op overtuigende wijze in het verhaal getrokken. Erg jammer dit...



    De olifant in de kamer
    Laten we hem er eens uit jagen. De hamvraag, de slotconclusie. Is PortAventura mijn favoriete park geworden? Met andere woorden, is PortAventura nu mijn favoriet in de plek van Europa-Park?
    Nee. Ik hoef hier niet eens excuses aan te bieden. PortAventura is makkelijker een perfecter park wat betreft aankleding en themazone's: niet erg moeilijk als je bedenkt welke geniën er achter het park zitten en weet dat het grootste deel in één keer is gebouwd. En ja, Shambhala is de baan die Silver Star ook had moeten zijn - daar stoppen de pluspunten voor PortAventura dan ook. Er zijn te weinig opvullers in het park, en je springt bijna nooit 'zomaar even een attractie in'. Echte darkrides zijn er ook niet te vinden. Nochtans kan het park capaciteitsmonsters gebruiken, want tja: de operations zijn bij sommige rides voldoende, maar bij meer attracties gewoonweg slecht. Klantvriendelijkheid komt in EP op de eerste plaats en dat merk je. In PortAventura draait het om winst en dat merk je ook. Fastpas-praktijken zijn behoorlijk schandalig te noemen, dus ondanks een duurder inkomticket voor het Spaanse park ga je toch nog niet optimaal kunnen genieten van je dag zonder die meerkost.

    Europa-Park erbij betrekken is misschien een beetje flauw, maar feit is dat het Duitse park in mijn achting stijgt, niet alleen als ik het park bezoek, maar ook elke keer als ik een ander 'groot' park bezoek. In Rust voel ik me te gast, in Salou voel ik me de klant. En dat is het verschil.

    Maar toch...
    is PortAventura een heerlijk park. En meteen één van de beste parken van Europa. Als je het park niet zozeer beschouwt als attractiepark maar eerder als vakantiepark, wat het ook is, vallen de lange rijen en grote wandelafstanden veel beter te slikken: het park is nooit bedoeld geweest om op één dag te bezoeken. Dat praat wantoestanden als op halve capaciteit draaien bij lange rijen niet goed, maar het nuanceert de zaken toch een beetje.

    Operationele zaken terzijde: PortAventura is een volbloeds toppark dat alle eer verdient dat ze krijgen. Ervan genoten heb ik zeker en vast, en ga ik zeker en vast op een dag opnieuw doen - bedankt voor het lezen en tot ziens!
    This article was originally published in forum thread: [TR] PortAventura Park 15-18/04/2017 started by Ignace View original post