[Foto-arm TR] Siam Park, 11 april 2025

Veel te lang heb ik Stevie Wonder geassocieerd met melige oorwurmen. Boosdoeners waren o.a. z’n nogal laattijdige verjaardagwensen aan een doodgeschoten dominee en – in navolging van z’n concullega Lionel Richie – een telefonische liefdesverklaring. Nee, de jaren ’80 waren heus niet altijd prachtig. Pas in het daaropvolgende decennium en met een basgitaar in m’n pollen daagde het me dat enkele van de funkiest songs ever composed uit de creatieve koker kwamen van hetzelfde Motown-genie. Voor wie zich afvraagt wat dit nostalgisch gemijmer met het befaamde waterpark in Tenerife van doen heeft: lange tijd associeerde ik dit eiland met hersenarme vakanties waarbij de voornaamste lichaamsbeweging bestaat uit een ochtendlijk sprintje naar een ligstoel aan de rand van het hotelzwembad. Aan onze eigen kust viel mijn blik al eens ongewild op zo’n Tenerife-veteraan wiens uitgezakt en afgeleefd lichaam werd geaccentueerd door een vormloos Ten-Bel zomerhoedje. Tenerife huisvest inderdaad een overdosis betonnen all-in gedrochten voor lui die vakantie gelijkstellen aan niks doen. Maar verstand komt met de jaren en ondertussen besef ik dat het grootste der Canarische eilanden Spanjes hoogste punt en naar verluidt ’s werelds beste waterpark te bieden heeft. Drie superlatieven in één zin, dat wou ik wel eens aan het ondertussen zelf verouderde en verzwaarde lijf ondervinden. Een zesdaagse op deze geologische en toeristische hotspot en aansluitend een vierdaagse in Madrid kleurden onze Paasvakantie anno 2025 geel en rood. Vamos!

https://i.imgur.com/bdWJ6fK.jpeg

Hierboven ziet u verscholen achter een bus de personeelstoegang die ik foutief als algemene toegang inschatte. Ik had de huurwagen immers niet betalend geparkeerd op de bezoekersparking van Siam Park (SP) maar gratis bij het aangrenzende shoppingcenter Siam Mall. Hierdoor was het wel wat zoeken naar de nochtans imposante toegangspoort. Hieronder ziet u die poort na sluitingstijd van het park.

https://i.imgur.com/tFYOFfz.jpeg

Ook indrukwekkend was de massa voornamelijk Britten die hier al zo vroeg aan het aanschuiven was. Onze bezoekdag was de enige met voorspeld droog weer in ruim anderhalve week. De vleesgeworden drukte ontnam de laatste twijfel om Leon en mezelf al dan niet te trakteren op een voordringpass. Die transactie kon evenwel niet aan de ticketautomaten gesloten worden zonder ticket-aankoop. En wij beschikten al over online gekochte tickets op datum.

Bij de obligate tassencontrole zwolg ik een blikje Mahou 0,0 naar binnen. Onze metalen drinkflessen werden getolereerd en een zakje nootjes, worstjes en rijstwafels werden niet gedetecteerd onder de valse bodem van een rugzak. De ticketcontroleur deed ons spontaan een duurzaam polsbandje om. Dat was nodig om op een andere vooraf bepaalde datum de grootste zoo van Tenerife te betreden met onze zogenaamde twin-tickets. Fastpassen konden we ook hier niet kopen, dat deden we bij de allerbelangrijkste service van het park: een lockerstation. Daar zijn er meerdere van, verspreid over SP en die leken me die dag allemaal operatief. Ik koos voor een nogal linksaf gelegen lockerlocatie op advies van de ongekroonde – ’onttroonde’ klinkt wat stoeferig in mijn geval – koning van de tripreports op deze webstek. Die had SP enkele weken eerder bezocht bij beduidend minder drukte. Bij de Coco-lockers waren we gelukkig één van de eersten.

https://i.imgur.com/4bsy4ad.jpeg

Bovenop twee fastpassen à € 28 p.p. – een polsband met eenmalig versnelde toegang op de meeste slides – huurde ik één grote locker à € 10. De sleutel die ik kreeg, paste evenwel enkel op een klein kluisje, dus maakte de nalatige verkoopster kennis met mijn ongenoegen. Dezelfde t(r)ipgever had me aangeraden om al enigszins in badkledij aan te komen. Onder onze shorts droegen we een zwembroek en op de parking hadden we onze stapschoenen al omgewisseld voor badschoenen. Hierdoor moesten we nabij het lockerstation niet op zoek gaan naar een omkleedcabine. Nog voor de officiële openingstijd stonden Leon en ik vol ornaat paraat bij de dichtstbijzijnde attractie. Helaas kregen we na enkele kostbare minuten te horen dat de nieuwste slide van het park niet (meteen) zou openen. Caramba!

https://i.imgur.com/QillJd7.jpeg

SP deelt gratis papieren plattegronden uit en dat moet anno 2025 toegejuicht worden. Bij gebrek aan broekzak hadden we tijdens het zoeken naar glijplezier geen plannetje op zak, dus gingen we maar aanschuiven bij de eerstvolgende glijbaan die we zouden tegenkomen. Da’s sneller geschreven dan gedaan want in SP liggen de meeste attracties niet in elkaars gezichtsveld, gesteld dat glijbanen iets kunnen wat de componist van ’Higher Ground’, ’Superstition’, ’I wish’ en ’Master Blaster’ niet kan. Omgeven door botanische weelde was het voor ons vaak een beetje zoeken naar de slides, ondanks de veelvuldige bewegwijzering. Da’s zeker de charme van SP maar in drukke omstandigheden ervoer ik dat soms als een ongemakje.

https://i.imgur.com/USOV6pp.jpeg

The Giant werd dus eerder toevallig onze allereerste slide. We verspilden er nog geen fastpass-credit aan. Online info gaf me eerder te kennen dat de luchtband die je onderaan moet gaan halen, een gewicht aankan van 110 kg voor een solo-rit en 180 kg voor duo’s. Schromelijk moet ik toegeven dat ik zowel solo als in combo met Leon mogelijk aan geen van beide criteria zou voldoen. Een single band leek me de grootste slaagkans te bieden, redeneerde ik. Gelukkig kwam er nergens een weegschaal aan te pas. The Gigant is eigenlijk een dueling, of toepasselijker: een Siamese tweeling. Mooi want dat verhoogt de capaciteit, de herhalingswaarde en de tewerkstelling. In SP kijken ze immers Efteling-gewijs niet op een operator meer of minder. Ik verkoos initieel het linkse vertrek-gat, Leon het rechtse. In de namiddag bisten we deze slide. Als fastpassers hadden we exclusieve doch gedwongen toegang tot de rechter slide. Fijn voor mij, iets minder voor Leon en veel minder voor het ordinaire aanschuifvolk. Voor hen werd de capaciteit door ons exclusieve voorrecht gehalveerd. Bij m’n bisbeurt informeerde de operator naar m’n gewicht. Ik loog er maar 10% over. “Met alle Siamezen,” moet die opmerkzaam gedacht hebben. Hij wees me een vrije duo-band aan voor een solo-rit. Kent u deze nog? “Efficiënt en discreet wordt de waarheid compleet, want al is het mysterie nog zo groot, deze operator legt de waarheid bloot.” Beide buizen gaan over in een open centrifuge-kuip. Het mooiste speelt zich evenwel offslide af: ergens in de beplante heuvel ziet u half-verscholen de reus van het vertrekstation.

https://i.imgur.com/K1MEmhV.jpeg

Een uitgekiend aanvalsplan hadden we dus niet maar we wilden wel zo gauw als mogelijk de naburige Tower of Power (ToP) beglijden. Die steile bodyslide zit immers niet in het fastpassen-aanbod en tijdens het afremmen ga je in een horizontale buis door een aquarium met mariene fauna. Een zwembril is op ToP niet toegelaten tenzij je die even als halsband draagt. Ik had de mijne preventief thuis gelaten. Van de viskes zag ik onride helemaal nada. Ter info: badschoenen zijn op de glijbanen wel toegelaten maar flip-flops soms niet. We interpreteerden op de trappentoren van ToP enkele Britten foutief als ongeoorloofde voordringers. De sukkelaars hadden hun schoeisel bovenaan moeten afgeven en die gingen ze na het glijden ophalen. Dat leek me zelfs bij matige ochtenddrukte geen handige bezigheid. Nog ter info: heel de dag hebben we geen last gehad van ongeoorloofde voordringers :) En nu ik in infomodus verkeer: op mogelijk alle slides mag je met een waterdicht verpakte telefoon om je nek, al twijfel ik een beetje of dat ook bij ToP het geval is. Leon en ik waren als phone-lozen in de wachtrijen meestal in de minderheid. Dit verklaart de foto-schaarste in dit TR.

https://i.imgur.com/y1s2T1p.jpeg

Voor Jungle Snakes gelden dezelfde lichamelijke restricties als voor The Giant en ook hier moet je een enkele of dubbele band van beneden meezeulen. Bovenaan vertrekken vier gelijkaardige slides, genoemd naar diverse slangensoorten. In de ochtend waren er maar drie operatief, in de namiddag alle vier. Met een speurende blik en enige assertiviteit kan men hier middels een strategische rij-wissel sneller aan de beurt komen. In de namiddag deden we hier nog twee ritten zonder en één rit met fastpass. Met fastpass kregen we enkel toegang tot de meest rechtse slide. Die hadden we al eerder gedaan waardoor we geen volwaardige vier op een rij scoorden. Maar hulde aan de capaciteit en het legertje behulpzame operatoren.

Tussen de banden-opslagplaats beneden en het station van de slangenslides hogerop leidt een zijweg naar twee raft-slides die er absoluut toe doen. De linker wachtrij is voor Vulcano en de mensenrij leek hier achteraan iets langer te zijn dan in de rechter wachtrij. Maar dat was optisch bedrog want de instapinstapplaats voor de rechter slide The Dragon lag een stukje verder weg. Vulcano vond ik de minst gedecoreerde van de twee. Je sjeest onderweg wel door een gigantische overdekte centrifuge met lichteffecten. Op the Dragon sjeest men voorbij het monsterlijk ornament dat op bovenstaande foto rechts van ToP te zien is. Voor Dragon moet het viertal passagiers voorafgaandelijk gemeenschappelijke worden gewogen, voor Vulcano gebeurt dat niet. Op beide slides verplicht met vier impliceert dat je als duo kans maakt om versneld een beurt te krijgen om een ander duo aan te vullen. Trio’s moeten daardoor vaak langer aan de kant blijven. Uit medeleven boden Leon en ik bij een bisbeurt in de namiddag aan om ons op te splitsen en elk een trio te vervolledigen. Een operator vond dat zo tof dat hij m’n fastpass voor die rit niet afvinkte. Mede hierdoor en omdat de fastpass voor elk van beide slides geldt, heb ik de vulkaan twee keer en de draak drie keer bedwongen. Leon moest het in totaliteit met één rit minder stellen.

Rond het middaguur gebruikten we voor het eerst onze fastpass. Dat was op Naga Racer, een zesvoudige matjesglijbaan. Toen ik in de gevorderde namiddag nog eens solo ging op Volcano, biste Leon via de reguliere wachtrij de matjes-slide. Over dit bocht- en thema-arme ding ben ik minder enthousiast dan over de capaciteit.

https://i.imgur.com/EeGz66K.jpeg

Na sluitingstijd is Mai Thai River geen gele rivier meer met honderden en honderden bevolkte banden. Deze lange en luie rivier is absoluut wel een moetje maar dan hoofdzakelijk omwille van iets waar ze in Thailand naar het schijnt erg goed in zijn: een happy end! De bijna alom afwezige stroming zette me geregeld aan tot enige fysieke arbeid. Opeens zag ik dobberaars uit een linker zijarm in ’onze’ hoofdstroom terechtkomen. Iets verderop moesten we bij een operator die gesticulerend in het water stond de keuze maken tussen links en rechts. Zonder voorkennis namen we op goed geluk de opstoppende linker vaargeul. Na wat fileleed werden we door een andere operator één voor één achterwaarts op een transportband gezet. We werden door een andere operator veilig in een hoger gelegen maar geheel stromingloze geul geleid. Dit zette mensen met nog minder geduld dan mezelf ertoe aan om hun band zwemmend of wandelend vooruit te duwen. Bij ons bisnummer kort voor sluitingstijd deed ik dat ook.

Iets verderop is het immers opnieuw aanschuiven en wachten op een ’go’ van de plaatselijke operator. De finale vormt qua kinetica een welgekomen stijlbreuk met het Echternachtig slakkengangetje tot dan toe: een band-brede, stenige en bochtig terrein-slide. In het Deense Fårup hebben ze er eentje met keuze-splitsingen, hier volgt elke glijder één voor één hetzelfde parcours dat eindigt met een trage doorgang door een brede kijk-tunnel van een aquarium dat mij hetzelfde leek als bij ToP. Het levert leverde me nu wel een Sealife-momentje op. Bij de passage van de verkeersregelende operator namen we nu de rechterstrook. We dreven hierdoor zonder verder oponthoud naar het uitstappunt. Mai Thai River zit niet in het fastpass-aanbod maar ook bij het bissen kort voor sluitingstijd beschikten we meteen over een band en kregen we instant toegang tot de rivier.

https://i.imgur.com/ljBisg7.jpeg

Op weg naar onze locker annex bevoorradingskast pikten we nog één slide mee. Geloof best geen andere online recensies dan de mijne over SP. Wie in navolging van de attractiebeschrijving op officiële website beweert dat het op Mekong Rapid en Patong Rapid niet lang aanschuiven is, liegt of heeft het park off season op een grijze weekdag bezocht. Ja, het duo-aanbod verhoogt de capaciteit en er moeten exact vier personen in een komvormige raft. Maar voor beide rafts en telkens met fastpass moesten we twee keer ca veertig minuten aanschuiven. Hint voor wie bij dergelijke drukte geen voordringpass heeft: neem de meest linkse wachtrij. Op de Mekong-versie kwam men aanzienlijk sneller aan de beurt. Wij deden die dan ook als eerste rapid.

https://i.imgur.com/M4En58K.jpeg

We namen uit de locker een snack mee op onze vermoedelijk even lange aanschuifbeurt voor Saifa. Aan die groen-witte attractie van nog geen twee jaar oud hadden we ’s ochtends tien kostbare minuten verloren. Ik voelde me nu dommer dan iemand die bij geringere ochtenddrukte z’n voordring-kruit al aan het verschieten is. Indien alle ons resterende slides met fastpass minstens een half uur in beslag namen, zouden we mogelijk niet alle slides op ons polsbandje kunnen afvinken tegen de sluitingstijd van 17:00. Ik bemerkte twee jeugdige Vlamingen met fastpass die tot de gewone wachtrij van Saifa toetraden. Ik raadde hen om de net geschetste reden aan om bij ons in de voordring-rij te komen staan. Ze gaven er dankbaar gevolg aan en de fijne babbel versnelde mentaal het onbeschutte aanschuiven. Saifa is een Siamese dueling waar je met minstens twee personen in een boven klaarstaande trio-band moet zitten. De fastpass biedt je eenmalig versnelde – nou ja – toegang tot de één van beide. De spiegelbeeldversie van deze multilauncher hebben we dus niet uitgeprobeerd.

We hadden wat moeite om de toegang tot Singha te vinden. Daartoe moesten we wat verderop eerst een wandelbrug over. Leuk maar verwarrend voor ongeduldige beginnelingen. We kozen voor de fastpass-rij en na nog geen tien minuten was het al onze beurt. Iemand die in de gewone wachtrij stond, deed dat naar eigen zeggen al tachtig minuten. Singha is dan ook geen dueling maar bevat net als Saifa meerdere lanceringen. Na de zeer geslaagde rit besloten we nog eens te gaan. De fastpass biedt immers één bonus-attractie en Singha kreeg van ons die eer.

https://i.imgur.com/0beQzUI.jpeg

In de buurt en ook nog niet begleden, was Kinnaree. Bijna een halve eeuw na m’n geboorte ben ik de rectale fase nog niet volledig ontgroeid, dus herdoopte ik deze tot de meer wetenschappelijke naam voor spetterpoep. Het is opnieuw geen dueling maar het wachten met en zonder fastpass was vrij kort. Dus bisten we instant deze slide waar vier personen kruiselings plaatsnemen op een band en onderweg in een bladvormige halfpipe glijden. Het deed ons denken aan slides in Bellewaerde Aquapark en Aqualibi.

https://i.imgur.com/HYupGVm.jpeg

Ook leuk door de viervoudige snelle pret na Saifa: het doemscenario van te weinig tijd was voorlopig niet meer aan de orde. Ons optimisme daalde een beetje toen we hierna de Patong Rapid deden. Die is overigens van recentere makelij dan de Mekong Rapid, wat mogelijk de extra wachttijd verklaart. Hierna volgden The Giant, drie Snake-ritjes, een Vulcano en een Dragon. SP heeft ook enkele baden maar in dat van Coco Beach waanden we ons compleet miscast. Het water is hier maar kniehoog, dus wel ideaal voor de klein mannen.

Ik denk dat Leon en ik daarna zonder psychologische of financiële bemiddelaar kort uit elkaar gingen voor de matjesglijbaan en de vulkaan. Aansluitend deden we gezamenlijk de luie rivier, waar we één van de laatste dobberaars waren die nog werden toegelaten tot de extra zijarm. Want de sluitingstijd was ondertussen genaderd. Na 17:00 was het grotere waterbekken van Siam Beach nog toegankelijk maar er werd helaas niet meer kunstmatig ‘gegolfd’. Met de phone in de aanslag richting uitgang maakten we wat foto’s. We kuierden ook even door de Floating Market al was dit me allemaal wat te commercieel. Nabij de parkuitgang hielden we nog even halt bij het Sea Lion Island.

https://i.imgur.com/Q3nvB8U.jpeg

En dan nu het antwoord op de vraag der vragen: Is SP voor mij het beste waterpark ter wereld? Ik heb natuurlijk niet alle waterparken bezocht en die onmogelijke ambitie koester ik ook niet. Ik wil eerst vergelijken met buiten-waterparken die ik eerder had bezocht zoals Bø Sommarland, Splesj en de natte annexen van Hellendoorn, Warner Madrid, Movieland-Park, Energylandia, Fårup, Djurs en meerdere Cedar-parken in Noord-Amerika. Het aanbod van SP lijkt me in de meeste gevallen ruimer maar daarom nog niet meer gevarieerd. In SP noteerde ik nul kleppekes-banen en even weinig loopings. Ook een volwaardige wildwaterbaan hebben ze niet. Met het aanwezige reliëf lijkt dit me toch een simpele binnentikker voor het park. De kinderdingetjes niet meegerekend is ToP hier trouwens de enige bodyslide.

Waar SP zich in positieve zin het meest mee onderscheidt van andere waterparken in openlucht, is de sterke, consistente en overvloedige theming. Daar reken ik dus ook de botanische weelde bij die hier natuurlijk makkelijker kan gedijen dan in grijzere klimaatgebieden. Wat misschien al een beetje uit enkele foto’s hierboven kan worden opgemaakt: nergens zie je een kale pijler die een trap of slide ondersteunt. Ook knap van SP is dat wachtrijen ordelijk afgebakend zijn per slide. In b.v. Tikibad wordt een trapentoren zonder duidelijke afbakening gedeeld voor meerdere slides, waardoor je daar soms onnodig lang staat aan te schuiven voor de minder populaire slide. Bij deze gedachtesprong naar binnenbaden wijzigt m’n overtuiging niet: zelfs de best gethemede in dit segment – Rulantica en Tropical Island – kunnen qua sfeerscheppende decoratie niet tippen aan SP. Wie minder tuk is op natte glijpartijen maar gewoon als compagnon mee een waterpark wil bezoeken, vindt misschien meer z’n gading in het ruimere aanbod aan randanimatie van Tropical Islands.

Andere pluspunten voor SP zijn het dagvullend karakter en het meertalig, behulpzaam, efficiënt en veelvuldig ingezet personeel. Maar had ik mijn beste waterpark-dag ooit hier in SP? Nee begot, dat was in Aqualand Moravia. Bij dit bezoek aan SP speelt het feit mee dat ik me gedwongen voelde tot de aankoop van fastpassen. Dat leverde een mooi gevulde dag op zonder overdreven veel reslides. Noteer dat we er van bij parkopening spreekwoordelijk zijn ingevlogen, geen tijd aan catering hebben besteed en niet volwaardig zijn gaan baden. Ook de kinderslides lieten we ongemoeid. Er overviel me in SP een gevoel dat ik eerder al in Thorpe en PortAventura had: in volle seizoensdrukte wil ik niet eens gratis dit park bezoeken.

Over geld gesproken: onze twintickets waren € 74 p.p. en verschaffen ook toegang tot Loro Parque aan de noordkust en dichter bij onze verblijfplaats. Daar kwamen we op een kletsnatte zaterdagochtend toe. Gelukkig heeft die dierentuin wel één en ander binnendeurs te bieden, zoals een ijshal en meerdere aquaria. In twee hallen sta je op een platte lopende band zoals in de terminal van een luchthaven (of de parking van Europa-Park) maar dan één die een halve cirkel beschrijft.

https://i.imgur.com/Ep01Fyr.jpeg

Ook overdekt zijn de meerdere beestenshows waar ik principieel bezwaar tegen aanteken … maar lekker hypocriet heb ik er toch twee bijgewoond. Eén met zeehonden – of zeeleeuwen, ik ken dat verschil niet – en één met dolfijnen. Die met de honden / leeuwen was best leuk door de woordenloze humor van twee entert(r)ainers.

https://i.imgur.com/ChLNG9q.jpeg

Er heerst mogelijk nog meer plantenweelde dan in SP en bij zonniger weer komt dat wellicht veel beter tot uiting. Er is een avonturen-brug om dichter bij de vogels te komen. Dit parcours werd meermaals kort gesloten om door een medewerker gedroogd en dus meer begaanbaar te maken: très chique.

https://i.imgur.com/GgfCBjH.jpeg

https://i.imgur.com/LIs5qdc.jpeg

Behalve meerdere grote doorloop-volières zijn er ontelbaar veel kleiner gekooide vogels te zien (ocharme) en te horen (leuke sfeer). Loro Parque omschrijft zichzelf als één van de beste dierentuinen van Europa. Om tot de beste dierentuinen te behoren, mankeren er naar mijn gulzige smaak wel heel veel traditionele beesten zoals giraffen, olifanten, beren, allerlei reptielen e.a. Het architecturaal niveau van Loro Parque leunt eerder aan bij Planckendael dan bij Pairi Daiza. En een mobiele belevenis-observatie zoals een ronvaart, een safaririt of en kabelbaan ontbreekt hier ook. Dus best niet te hoog van de toren blazen, waarde Tenerifeños.

https://i.imgur.com/j0k7y1Q.jpeg

Omdat dit een pretparken-website is: Loro Parque heeft ook een achtbaan. Orca Tren is een Zierer en volgens Leon korter en lager dan de soortgenoot in Boudewijn Seapark. Een rit kost € 1 wat ik prima vind. Inclusieve ritten zouden bij grotere drukte dan op onze bezoekdag voor veel te lange wachtrijen kunnen zorgen. Leon en ik hielden bij een droog moment als enige gegadigden elk een Euro klaar. Maar de operator was volgens iemand van een naburig eetkraam naar de wc. Toen de schijter van dienst ten tonele verscheen, viel er opnieuw regen uit de lucht. Hierdoor kon onze beoogde privérit niet doorgaan. Dan maar overdekt picknicken. Toen de baan alsnog open ging en er meer gegadigden opdaagden, had ik er totaal geen zin meer in. Leon ging wel voor de coaster-credit, ik geniet evenveel van het opzettelijk niet behalen van een flauwe credit op een uitzonderlijke locatie … en natuurlijk nog meer van het rapporteren hierover op een forum dat gretig wordt gelezen door kredietjagers. Ik onthield me dus niet uit krenterigheid van deze achtbaanrit, hoewel … voor wat ik recent op de beurs verloor door die oranje fooraap zou ik ruim 24 dagen zonder enige onderbreking betalend kunnen meerijden op Orca à één rit per vijf minuten. Ja, da’s veel geld!

https://i.imgur.com/mfETXB7.jpeg

Wat het hoogste punt van Spanje betreft: onze tickets à € 44 p.p. voor een kabelbaan-tripje naar en terug van de top van de vulkaan Teide werden enkele dagen na de beoogde bezoekdag keurig terugbetaald. Op die zonnige zondag was het gebied verboden verklaard door het smelten van sneeuw die de nacht voordien uitzonderlijk was gevallen. Om me voor meer desilusies te behoeden, bel ik voor de volgende vakantie even naar een willekeurige camping in Bredene … to say I love you.