[Mini-TR] Kesselse feesten - 20 mei 2018

We kennen allemaal het concept 'credits najagen'. Zelf doe ik dit al van voordat ik pretparkfan werd. Ik hoor jullie al vragen, hoe kan dat nu? Heel eenvoudig. Ik werk als postbode in het kantoor dat alle brieven en pakjes van Leuven (stad plus deelgemeenten), Bierbeek en Oud-Heverlee rondbrengt. Maar ik heb geen eigen, vaste ronde. Ik kom dus bijna overal. En het is mijn vurige wens om in ALLE straten van ons kantoor minstens één keer de post uitgedeeld te hebben. Dat zijn héél veel straten. Daarom ligt er bij ons thuis een landkaart waarop ik aanduid waar ik al geweest ben en waar nog niet. Ooit zal die kaart helemaal vol zijn ... Sinds ik lid ben van dit forum, noem ik elke straat in gedachten een Credit. En ja, ik doe soms overdreven veel moeite om toch maar een nieuwe credit te kunnen scoren. Zelfs als het een slechte zandweg is of ik extra ver moet fietsen. Dus mag ik mezelf een credithoer noemen? Absoluut :o

Echter, credithoeren in een pretpark was me tot voor kort onbekend. Ik voelde te veel schaamte om als volwassene zonder kind in een echte kiddiecoaster te stappen en aan mijn familie moet ik zoiets ook niet vragen. Daarom heb ik Cocinelle in Walibi Belgium nooit durven doen. Maar toen kreeg ik het aanbod om samen met enkele andere pretparkfans de Dinoride op de pinksterkermis van Kessel-Lo te scoren. Dit is op fietsafstand van mijn huis in Heverlee en ik vind het altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Zo'n kans laat je natuurlijk niet liggen.

Dus fietste ik na het avondeten richting park Heuvelhof in Kessel-Lo. Na mijn fiets geparkeerd te hebben - en de kat te aaien die tussen de struiken lag te slapen - wandelde ik naar het kermisterrein. Voor een deelgemeente vond ik het eigenlijk lang geen slechte kermis, al blijf ik het jammer vinden dat de kermissen in het Leuvense zo weinig ambitieus zijn (één van de redenen waarom ik tijdens de eerste twaalf jaar van mijn leven nooit een echt grote attractie heb kunnen doen).We hadden afgesproken bij de achtbaan zelf, en na even rondkijken vond ik die ook. Natuurlijk wist ik op voorhand dat het een echte kiddie zou zijn. Maar hoe dichterbij ik kwam, hoe meer de moed me in de schoenen zonk ... het besef drong tot me door dat deze DinoRide minstens twee wereldrecords op zijn naam had staan. Het record van de Kleinste Achtbaan en het record van de Meest Beschamende Achtbaan Voor Volwassenen. Ik was er altijd van overtuigd geweest dat het nooit fluttiger kon worden dan de anonieme kiddie die ik halfweg jaren '90 op de septemberfoor van Leuven heb bereden. Wat een enorme vergissing :p Maar toen ik de rest van onze groep tegen het lijf liep, was er geen weg meer terug!

Met zijn vijven gingen we richting kassa. Wat zou zo'n operator eigenlijk denken als hij een groep volwassenen ziet aankomen? Vroeg hij zich stiekem af of we helemaal stapelgek waren geworden? Zou hij begrepen hebben dat wij gewoon een groep vrienden waren die eens de onnozele wou uithangen omdat we dat leuk vinden? Of dacht die man gewoon Geld is geld? Hoe dan ook, we mochten zonder problemen instappen. Nu ja, zonder problemen ... mijn beugel klemde nogal waardoor ik de nodige moeite had om hem dicht te krijgen. Maar uiteindelijk lukte het toch. Al deed ik in stilte een schietgebedje dat het ding straks zonder al te veel gedoe weer open zou gaan. Als de brandweer een vrouw van 30 jaar uit deze DinoRide moet komen bevrijden, sta ik helemaal voor schut. Maar dat zijn zorgen voor na de rit!

Gelukkig kregen we meerdere rondjes, want het parcours bestaat uit niet meer dan enkele heuveltjes. Airtime valt er helaas nergens te bespeuren :( Of zijn wij gewoon te groot en te zwaar? Best mogelijk, want de ribbel die ik de hele tijd in mijn achterwerk voel duwen, maakt duidelijk dat ik als volwassene met gemak twee kinderzitjes opvul. De groene grasvelden van park Heuvenhof razen voorbij aan een ongelooflijke snelheid (grapje) en ik hou angstvallig de omgeving in de gaten. Hoe moet ik me hieruit kletsen als er toevallig vrienden of collega's vanop het werk passeren? Het concept 'credithoeren' kennen ze niet en snappen ze vast ook niet. In dat geval zou ik gewoon gezegd hebben dat wij een groep vrienden waren die elkaar hadden uitgedaagd met de vraag "Durven we het aan om onszelf hopeloos belachelijk te maken". En dat zou niet eens zo ver naast de waarheid zijn.

Misschien verbaast het jullie, maar er bestaan shuttlecoasters met een volledig aaneengesloten parcours. Want jawel, DinoRide rijdt ook achteruit. Eveneens opvallend is het touw waarmee de dinosaurus (ons treintje dus) als het ware aan de leiband gehouden wordt door een ander beest dat in het midden van de constructie zit. Een nadere inspectie leert dat het touw waarschijnlijk meer is dan enkel een versiering. Dit is ongetwijfeld een aangedreven achtbaan en dat touw lijkt verdacht veel op een kabel voor energievoorziening. Wat betreft "techniek wegwerken als thematisatie" moet ik DinoRide dus extra pluspunten geven :D

Na enkele rondjes achterwaarts zat ons ritje er hoe dan ook op. Tot mijn vreugde opende de beugel als vanzelf, en mijn vierentwintigste credit was een feit! Maar niemand van ons had zin om direct al naar huis te gaan. We hebben die avond geen andere attracties gedaan, maar wandelden rustig wat rond over de kermis om bij te praten. Zo hoorde ik nog een schitterend verhaal. Blijkbaar heeft iemand als volwassene ooit Chenille van Mons Mosan geprobeerd en kreeg hij een karretje met kapotte gordel toegewezen. De riem was gewoon strak over het zitje heen gespannen. Dus kreeg hij de instructie om bovenop de gordel plaats te nemen, die echter niet helemaal doorboog ... resultaat was dat de arme man meer bovenop dan in het karretje zat en zich tijdens de rit dus stevig moest vasthouden! Hahahaha! Kan iemand van jullie dit verhaal ontkennen, of beter nog, bevestigen? Ik vind het namelijk te mooi om niet waar te zijn...

Enige tijd later besloten we om toch maar huiswaarts te keren. Ik liep even mee met de anderen tot waar zij hun auto geparkeerd hadden en ging dan terug naar mijn fiets. Mijn plannen om thuis een deftige avondmaaltijd te eten, vielen helaas in het water. Mijn ouders hadden alles al naar binnen gewerkt :( Maar ik ben blij dat ik Nathan nog eens terugzag en meteen ook enkele nieuwe mensen kon ontmoeten. En last but not least: ik ben alweer een credit rijker. Geef toe, met een zeer bescheiden lijstje als het mijne - ik zit nog niet eens aan dertig achtbanen - mag dat ook wel!

Voila, daarmee zijn we aan het eind van dit TR gekomen. We hebben welgeteld één attractie gedaan, een heel gênante dan nog ... Maar je ziet, je kan altijd en overal een goed tripreport schrijven als je er wat moeite voor doet. Tot de volgende!