[TR] Steinwasen park

Langgerekte inleiding
Toen de dieren nog konden spreken en de wereld minder zorgen had vatte ik het plan op een illustere J. F. Kennedy-suite af te huren ter gelegenheid het soort verjaardag dat zo’n uitspattingen verantwoordt. Gezien er wellicht talloze hotelkamers aan die vermoorde president gewijd zijn lijkt verduidelijking op zijn plaats. Het betreft in dit verhaal de bovenste etage van de vuurtoren die deel uitmaakt van Hotel Bell Rock.
Europa-park opende dit vijfde parkhotel in 2012 en ging met een New England-stijl de mosterd voor de aankleding schandelijk ver van de Europese bakermat halen. Deze vijfde telg in het overnachtingsimperium van de familie Mack was beslist geen kleintje: het hotel werd neergepoot op een domein van 40 000 vierkante meter. Reputatie-concullega Phantasialand moet op een oppervlakte die in de praktijk slechts 3 keer zo groot is haar volledige park én resort kwijt. Europa-park vult die ruimte in met tuinen, waterpartijen zwembaden, wellness en drie restaurants waarvan één met sterrenkeuken. In totaal zijn er 225 kamers met 35 suites waarvan één letterlijk een niveautje hoger ligt.

Bijlage 2182

De John Fitzgerald Kennedy-suite bevindt zich bovenin de 35 meter hoge vuurtoren van het hotel. Ze bestaat uit een duplex met onderin slaapvertrekken & badkamer en bovenin een zitkamer voorzien van een spectaculaire glaspartij die een indrukwekkend panoramisch uitzicht verschaft over alle vier de windstreken. Wie de glamoureuze overnachting boekt kan op het terras ook verrimpelen in een privé-jacuzzi, al moet gezegd dat dat op winderige of druilerige dagen minder cachet zou kunnen hebben dan gehoopt. Bij nacht en ontij kan men zich gelukkig ook binnenskamers verwarmen in een privésauna met afmetingen die tot onzedigheid aanzetten.

Bijlage 2183

Wie na deze aanhef enigszins begrijpelijk zit te watertanden voor het verslag van een met champagne overgoten reis vol decadente sterallures, zal echter op zijn honger moeten blijven zitten. Ik blijk namelijk nogal chaotisch en heb een gezonde tegenzin om dingen te plannen. De combinatie van beide eigenschappen deed mij begin juni realiseren dat het in de voorziene weekdagen van september niet meer mogelijk was om de suite te boeken en erger: de parkhotels al volledig volgeboekt bleken. Voor de veiligheid reserveerde ik dan maar een simpele vakantiewoning in het dorp om dat vervolgens met examens en vakantiewerk uit het oog te verliezen. Zo kwam het dat ik begin september plots ontdekte dat mijn recht op kosteloze annulering was vervallen én ik nog geen mogelijke medestanders voor het Europa-park-uitje had warm gemaakt.
Het bleek geen sinecure om vrienden of kennissen te vinden die bereid waren met dergelijke korte bedenktijd midden in de week naar rust af te reizen. Omdat het idee al niet bijzonder goed verkocht, besloot ik er maar gelijk wat extra parken bij te plannen. De filosofie was daarbij de volgende: als je al metgezellen vindt die je op zo’n last-minute avontuur willen vervoegen, zouden die waarschijnlijk evengoed te strikken zijn voor een iets uitgebreider avontuur. Het reisschema werd herwerkt tot Walygator, Steinwasen park, Europa-park, Europa-park, Tripsdrill en er werd bovenop de goedkope vakantiewoning ook nog een pensionnetje geboekt.
De arme ziel die ik voor het totaalpakket kon strikken kon de dag Walygator er jammer genoeg niet bij hebben. De decadentie-factor werd desalniettemin gevoelig opgedreven door het Franse park aan het begin van de reis in te ruilen voor een sessie parachutespringen in Spa aan het eind. De John F Kennedy-suite zouden we niet te zien krijgen, maar deze Steinwasep Trips bood voldoende materiaal om memorabel te worden.

Eigenlijke start van het langgerekte TR
Zo kwam het dat terwijl men elders voor het eerst elf september herdacht met een geblondeerde oempa-loempa als sturende kracht, wij ’s morgens in de vroegte richting een onooglijk klein parkje in het Zwarte woud reden.
Er waren maar twee zaken die ik wist over Steinwasen park: het had enkele rodelbanen met faam en het lag op een zeer werkbare afstand van Europa-park. Die zaken vormden samengeteld allerminst een sterk argument voor een bezoekje. De heenrit bracht ook weinig voorpret. Ze begon te vroeg, het regende zonder eind en regelmatig dwongen wegenwerken ons op zenuwslopend smalle rijstroken aan beperkte snelheid. Daarnaast bleek de auto niet gediend van de gradueel steiler wordende hellingen; de laatste kilometers met slalom langs beboste heuvelflanken deed de motor kreunen en ik was oprecht blij dat we licht geladen waren. Bij aankomst leek de parking zo uitgestorven dat op de koop toe ook nog eens twijfels over de openingsdagen rezen.

Bijlage 2184

Steinwasen park begroet haar bezoekers met een nogal plompe trap die uitgeeft op een balkon waar het op het dak aansluitende houten puntafdak je vlot doet doorstromen naar de ingang van het park. Die ligt net als 80% van de parkinfrastructuur in een groot centraal gebouw met meerdere etages en doet denken aan de ingang voor een verouderd subtropisch zwemparadijs.
Aan het in sfeervol TL-licht badend ticketloket zat een dame met dof haar en het soort oversized ronde brilmontuur waar kinderen in een doorsnee coming-of-age-scenario mee gepest zouden worden. Ze keek even vrolijk als het druilerige weer, maar vroeg met frisse tegenzin toch wat we van doen hadden. Toen duidelijk werd dat we naar binnen wilden, schoot ze in actie. Ze haalde een parkplan boven om dat vervolgens bijna volledig aan te duiden als gesloten ‘wegens weersomstandigheden’.
De verleiding was groot om gewoon rechtsomkeer te maken en het park te laten voor wat het was. De sterattractie waarvan ik iets wist was dicht en om het park nu alleen te bezoeken omdat het dicht bij een ander park lag, leek ons weinig onderbouwd. De beslissing kwam bij mij terecht en tot zowel mijn verbazing als die van de kassadame koos ik toch voor een toegang. De dame herhaalde –beducht voor een misverstand- haar uitleg nog eens in het Engels, maar moest uiteindelijk vaststellen dat we ook in die taal bereid waren een ticket te kopen.

Na de tourniquets verwelkomt Steinwasen je met een sfeerloze cafetaria. Die loopt over in een links afbuigende gang met aan die kant ook aansluiting op een hoop kinderattracties van het soort waar je als volwassene fysiek te groot voor bent. De rechterzijde volgt de buitenkant van het gebouw en bevat over de gehele lengte vensters waar in ons verhaal het ochtendgrijs nog steeds rijkelijk afvloeide.
Met het grotendeels gesloten buitenpark in het achterhoofd was het initiële plan om het plezier indoor te zoeken. Buiten de besproken peuterpret en cafetaria vonden we nog enkele funky alternatieven. Zo blijkt er nog een ander indoor terras dat werd opgeleukt met als boom gedecoreerde steunpilaren. Niet ver daarvandaan vinden we ook een geveltje van een houten chalet afgekruid met enkele opgezette beesten. De geluiden die opstijgen uit een per trap bereikbare zone die wordt aangekondigd als ‘eiswelt’ smeekten er echter het hardst om van naderbij onderzocht te worden.

Beneden aangekomen hadden we zicht op een aandoenlijk tafereeltje van bewegende doch lelijk oud geworden pinguïn- en zeehond-poppen. Het geheel situeerde zich in een plastiekerige imitatie van de ijswereld die de polen kenmerkt en uitvergroot werd met spiegels. De geluiden die de beesten uitstoten en de aanwezigheid van geprojecteerde ijsberen in de achtergrond stuitten ons als biologen finaal tegen de borst en we verlieten de eiswelt dan ook met spoed.

Bijlage 2185

Bij gebrek aan beter alternatief trokken we de miezerige buitenlucht in. De alpine coaster die het park in het toen nog recente 2014 opende leek zoals de kassadame al had aangegeven niet zeker van zijn remvermogen bij zoveel nattigheid en bleef dicht. Vanzelfsprekend was dat dan zeker het geval voor de rodelbanen. We hadden wel een uitzicht op River Splash, de spinning raft die het park in 2007 toevoegde. Die leek in mijn inmiddels behoorlijk vervaagde herinneringen in eerste instantie ook behoorlijk gesloten: ik denk niet dat er water van de baan stroomde, wat toch meestal het geval is bij operationele varianten.
Ik gokte dat men bij een dergelijk bedroevend bezoekersaantal gewoon nog niet de moeite had genomen het ding op te starten en besloot na wat inpraten op Stephanie toch alvast in die richting te stappen. Er bleek zich effectief personeel te verschuilen bij de attractie dat ook nog eens bereid was om het spel in gang te steken. Dat betekende wel dat we eerst moesten wachten tot er voldoende water door de baan liep en een eerste boot het parcours had afgemaakt. De waterattractie met de fancy schmancy lift deed vervolgens wat hij moest doen: de boot draaide heerlijk rond in de bochtjes en eindigde met een prijzenswaardig droge plons in de vaargeul onderaan. We bleven gelijk voor een tweede en derde rondje zitten.

Bijlage 2186

Inmiddels was het minder intens aan het regenen en leek er zowaar toch beweging te komen bij de Alpine Coaster. We keerden op onze stappen terug en konden als een van de eerste instappen. Door een blitse overkapping voor de karretjes was de ruim drie minuten optakelen aangenaam droog en ontspannend. Coasterbahn bolt aansluitend rustig tot een eerste helix. Na helix twee is de baan goed op dreef en volgt een leuke interactie met de gewone rodelbanen. Je krijgt nog een korte adempauze voor je volledig los gaat in het laatste deel.
De remmen na de laatste helix komen plots en het lintengordijn dat je er op moet voorbereiden nog plotser. Ik heb er een passage op volle snelheid uitgetest, maar de kletsen die je dan van de lintjes krijgt bleken niet voor herhaling vatbaar. We haalden volgens de actiefoto topsnelheden van 45 km/u en deden gelijk een bis en trisrondje: grijp de kansen wanneer ze zich voordoen.

Bijlage 2187

Na al die opgebouwde spanning was een sanitaire stop aan de orde. Het park bood daarvoor vier locaties aan: twee toiletten aan beide ingangen van het hoofdgebouw met de ingang, één ergens halverwege de heuvelflank waar de rodelbanen en alpine coaster vanaf denderden en nog een laatste op een doodlopend eindje van het park dat tevens de enige toegangsweg leek voor de onderste etage van het hoofdgebouw. Wij sukkelden kaartloos tot bij dat laatste exemplaar en ontdekte daar dat diep in de krochten van het hoofdgebouw naast toiletten zowaar ook een volledig overdekte bobcart van Wiegand verscholen lag.

Bijlage 2188

Hoewel de combinatie van bergweides, ruimtevaart, poolijs en blauwe luchten met schapenwolkjes op papier niet de beste adelbrief lijkt voor een geslaagde thematische belevenis is het resultaat bij SpaceRunner gewoonweg Fan-tas-tisch.
Je rijdt traag een simpele tunnel in die door enkele functioneel ingezette spots en stroboscopen verheven wordt tot een psychedelische start van je ruimtereis. Aansluitend suist je bob aan maximumsnelheid door een desoriënterende wirwar van tunnels. Ze slagen er slecht in je te overtuigen van het op de wanden geschilderde arctisch landschap, maar geven wel een pak meer snelheidsgevoel dan gelijkaardige banen die in open lucht draaien. Het merendeel is ook voldoende slecht uitgelicht om de matig geschilderde ijsbergcontouren eenvoudigweg te negeren. De poging om de wandtekening met witte bergtoppen ook door te trekken op gedeeltes met enkel steunpilaren van het gebouw is evenwel aandoenlijk.

Bijlage 2189

De ijstunnels werden op tijd en stond afgewisseld met muurschilderingen van weidelandschappen met ganzen of zonnebloemen. Uitstappen doe je in een bosrijk stukje dat daar thematisch lijkt bij aan te sluiten. Net als eerder bij het overdekte terras worden ook hier de steunpilaren tot boom gedecoreerd. Onderweg zorgen nog enkele tunnels met lichteffecten ervoor dat de sfeervolle start ook onderweg nog een vervolg krijgt. De balans is duidelijk: wij stappen meteen een tweede én derde keer in met een enthousiasme dat dat voor alle voorgaande attracties overtrof.

Bijlage 2190

Toen we weer buitenkwamen merkten we twee zaken op. Enerzijds was het weer er op vooruit gegaan: de regen was overgegaan in een subtiel gemiezer en er waren zowaar stukjes blauwe lucht zichtbaar. Anderzijds was er een wachtrij ontstaan voor de zetellift die alle momenten kon opengaan. Als volleerde schapen sloten we aan bij de rij. Luttele minuten later beloofde de dag nóg mooier te worden: naast de op til zijnde opening van de zetellift kwam ook een optakelsysteem voor de sledes van de rodelbaan tot leven. We leerden pas achteraf dat beide attracties altijd samen opereerden.

Na een beetje extra geduld werden we opgeschept door de Sessellift. Zoals typerend voor het attractietype zweefden de zeteltjes met bijzondere traagheid heuvelopwaarts. Waar we beiden hadden gehoopt dat de wijde zeilkappen ons tegen de regen zou beschermen bleek dat vooral aan mijn zijde wishfull thinking.

De regen van de voorbije nacht en ochtend had zich immers verzameld in kleine poeltjes waar het zeil doorhing. Zolang er niemand in de stoel zat bleven die poeltjes netjes ter plaatse, maar in geladen toestand bleek de deining bij vertrek en bij elke tussentijdse steunpillaar een pak steviger. Daar ik de zwaarste van de twee was liepen de poeltjes daardoor op die cruciale punten over met als gevolg ferme scheuten water richting mijn dijen. De uitwijkruimte om in zo’n zetel die stralen opgespaard hemelwater te ontwijken bleek niet afdoende en tegen dat we een kleine tien minuten later boven aankwamen sijpelde het water dan ook aan beide benen door tot aan mijn kruis.

Steinwasen’s Berg-Rodelbahn is zo’n 200 meter langer dan de banen die we kennen uit Plopsa Coo. Ze zijn met een opening in 1979 ook zeven jaar ouder. Anders dan in Coo komen bezoekers en rodelsleeën hier met verschillende transportsystemen aan. Doordat de rodelbaan nog in gereedheid werd gebracht terwijl bezoekers al toestroomden per zetellift ontstond dus een kleine opstopping die niet coronaproof zou geweest zijn. Omdat de andere baan nog te nat stond om veilig te zijn, ging enkel de overdekte en bijgevolg meer weerbestendige kant open.
Zoals steeds met nieuwe rodelbanen durf ik het bij een eerste afdaling niet aan om de remmen volledig los te laten. Bij de variant in Steinwasen durfde ik dat ook de tweede, derde, vierde en vijfde keer niet. Dat ding is geniaal én gestoord. Als we niet telkens zeven minuten in een zetellift moesten zitten, hadden we de baan beslist vaker gedaan. Ook de Berg-Rodelbahn gaf mij een onzachte aanvaring met de vermaledijde afremlintjes. Deze ezel stoot zich dus wel twee keer aan dezelfde steen.

Bijlage 2192

Meer nog dan een kelderbobkart, rodelspeelgoed of het multifunctioneel doch gedateerde entreegebouw is er één ‘attractie’ die zich letterlijk boven al de andere verheft. De skylinebepalende attractie van het park bleef tot hiertoe onbesproken, maar we vinkten ze wel degelijk af in de namiddag. De Erlebnisseilbrücke overspant het dal waarin het park gelegen is. Het park claimt wereldrecords voor deze hangbrug, maar een snelle dubbelcheck op internet toont talloze exemplaren die de dertig meter hoogte en 218 meter lengte moeiteloos overklassen. Of het wereldrecord nu al dan niet gekaapt is kon ons op dat moment weinig schelen, want ter plaatse is de concurrentie beperkt. We nemen het parkplan ter hand en kiezen ervoor de brug van zuid naar noord over te steken. We komen daarvoor in de weinig bezochte andere zijde van het park en moeten voor het startpunt stevig omhoog. De brug zelf biedt een mooi uitzicht op het park en is bijzonder aangenaam om op te wandelen. Dat het een hangbrug is uit zich in een licht meeveren eerder dan in het vervaarlijk over en weer zwalpen, wat we op deze hoogte toch minder zouden kunnen waarderen. Al ben ik er wel van overtuigd dat het brugavontuur een pak spannender is bij stevige wind of dichte mistbanken.

Bijlage 2191

Nu we toch dat actieve activiteiten waren overgegaan besloten we om gelijk het hele dierenpark met een bezoekje te vereren. De hangbrug bracht ons halverwege de noordelijke heuvelflank, waar ook de meeste dierenverblijven gelegen zijn. In plaats van gelijk linksaf te slaan voor een slingerend afdalende weg richting hoofdgebouw stuurde ik op rechtsaf aan. Op die manier konden we ook het bovenste gedeelte van het beestenaanbod bewonderen via een handige wandellus. We betreurden de extra inspanning voor het klimmen al snel, maar waren te koppig om het plan te laten varen. Steinwasen serveerde achtereenvolgens Wilde zwijnen, Damherten, Steenbokken, Lynxen, Reeën, Mouflons en konijnen. In het Duits klonk de naamgeving samenhangender met respectievelijk Schwarzwild, Damwild, Steinwild, Luchse, Rotwild en Muffelwild. Aan het einde van onze lus kregen we ook nog wasberen voor de kiezen.

Bijlage 2193

De dag liep stilaan op zijn eind en we besloten dat het hoog tijd was een finale bisronde van het park, ditmaal met zonneschijn. De alpine coaster deden we twee keer achter elkaar, de river splash doen we maar één keer en ook de rodelbaan kreeg door zijn trage zetellift-gedeelte maar één herhaling. Als afsluiter kozen we met SpaceRunner voor onze favoriet van het park. Gelukkig viel ons daarbij eindelijk op dat we onderweg ook stukjes coastertrack passeerden die we niet met de bobkarts aandeden. We bleken een beschamend slecht stel coasterhoeren want we ontdekten powered coaster Gletscherblitz pas helemaal op het einde van de dag. Nóg minder oplettendheid en we hadden de credit gewoon gemist! De ontdekking helderde tevens de mysterieuze aanwezigheid van glestjerijstunnels bij SpaceRunner op. Gelukkig dook bij het uitgestorven station na enige tijd toch nog een gewillig personeelslid op dat ons een privéritje op de achtbaan aanbood. Doordat we het parcours drie keer aflegden konden we de aanwezigheid van echte kinderen in een ijsgrot onder een enorme yeti-animatronic niet afdoen als een zinsbegoocheling.

Vanzelfsprekend rees aansluitend de vraag hoe die daar geraakt waren zodat wij dat konden evenaren. We kwamen ongeveer tegelijkertijd tot de conclusie dat we de eiswelt bij een eerste bezoek schromelijk onderschat hadden en zetten koers om een tweede keer in dat ijsoord af te dalen.
Het van tenenkrullende soundscape voorziene schouwspel met ijsberen, zeehonden en pinguïns bleek inderdaad slechts de voortuin van de Eiswelt. Aan de zijkant liep de grot stiekem uit in een gangenstelsel dat door de track van SpaceRunner en Gletsjerblitz gevlochten was. We bereikten eveneens de yeti en hadden het geluk dat de trein op dat moment passeerde. Ik vergaste de nietsvermoedende inzittenden op een luidkeelse Yeti-gebrul dat hen ongetwijfeld hartverzakkingen en trauma’s bezorgde. Dat leek ons beiden dan ook het moment om het park snel te verlaten.

Bijlage 2194

Bij de start van de dag lagen de kaarten voor een vrolijke tijd bij Steinwasen park niet goed: de voorspelling van de kassadame was immers bijzonder somber. Die eerste indruk sloeg echter samen met het weer om. Het parkje kwam met leuke verrassingen in de kelder en ook de rodelpret bleek toen hij van de weergoden open mocht een bijzonder hoge herhalingswaarde te hebben. Tel daarbij je opties op avontuur door de bergen of in de ijsgrot en Steinwasen wordt plots verdacht dagvullend en plezierig. Dan zie ik de cafetaria-entree en de combinatie van zuid- en noordpooldieren graag door de vingers.
De inefficiënte wegvoering neem ik het park wél kwalijk. De topattracties van het park sluiten allemaal aan op een weg die in vereenvoudigde vorm een boog van 180° zou vormen, tot daar het goede nieuws. Het is onpraktisch dat die weg dood loopt, maar het is vooral de synergie met hoogteverschillen die de efficiëntie de das om doet. Het park zit namelijk geklemd in een dal tussen twee heuvelflanken. In de praktijk vereisen de stevige niveauverschillen dus dat we telkens een zigzag-pad op of aflopen op beide heuvelflanken. Op een dag loop je zo makkelijk 16 keer zo’n zigzag-pad op of af, terwijl je beseft dat een verbindingsmogelijkheid vanuit het hoofdgebouw de cirkel rond kan maken om je de overbodige hoogtemeters te besparen.

Redelijk bondige uitleiding
We reden door naar de ferienwohnung om daar vast te stellen dat de studiostijl zorgwekkend sterk aanleunde bij die van barbie’s droomhuis en de meegeleverde parking niet geschikt was voor het bestelwagen-formaat auto dat wij bijhadden.

Bijlage 2195

Om plaats uit te sparen was in de garage een ingenieus systeem met gestapelde parkeerplaatsen uitgewerkt. We testen het concept uit en kwamen allebei tot het besluit dat de auto zowel op de bovenste als op de onderste verdieping door zijn grotere formaat zou samengedrukt worden wanneer iemand aan het sleuteltje zou draaien om de andere parkeerplaats in of uitrijdbaar te maken. Bovendien leek in of uitrijden me sowieso al een riskante onderneming. We dumpten de auto op een vrije parkeerplaats in de straat en hoopte dat Rust en zijn parkeerwacht dat op een weekdag in september door de vingers zouden zien.

Bijlage 2196

Ter voorbereiding van de rest van ons verblijf snelden we nog naar de plaatselijke Edeka, wat ons die avond een simpele pasta en de daaropvolgende dagen te veel aardbeienyoghurt zou opleveren. De studio bevatte ook een geactualiseerd parkplan waarmee we gelijk het aanvalsplan voor de eerste dag Europapark bespraken. Niet veel later werden we beiden geschaakt door de zandman. Het was geen minuut te vroeg: de volgende dag hadden we immers een hele kluif aan de verovering van Europa-park.

[TR] Steinwasen park - 11/09/17