[TR] 25/02/20: Virusvrij(?) Tropical Islands

[Earlyspencer]

Voor amper 33 € kan een groep tot en met 5 personen vanaf 09:00 heen en weer sporen vanuit de 60 km noordelijker gelegen Hauptstadt. In een vervallen treinhalte, nauwelijks de naam station waardig, wachtte punctueel deze gratis pendelbus die zowel inwendig als uitwendig de juiste thematische toets aansloeg.



Even later zat de bus meer dan vol op deze kalme Duitse schooldag. Het valt te hopen dat er op drukkere dagen meer bussen worden ingezet. Ochtend-tip: je stapt beter niet uit bij de eerstvolgende halte. Dat is immers een opstapplaats voor personeelsleden, al weet ik niet of zij op onze heenrit een staanplaats konden bemachtigen. Maar sardines zijn subtropische zeewezens, dus ergens zat dat gewring thematisch ook wel snor.



Bron: https://www.pngfuel.com/

De gigantische dome doemde al van tijdens de treinrit op. Op plakkaten en folders pakken ze graag uit met het objectieve feit dat deze hoger is dan het vrijheidsbeeld en … langer dan een gekantelde Eiffeltoren. Mag ik die laatste vergelijking wat Goebelliaans noemen? Alsof een jogginkje van amper 600 m even zwaar zou zijn dan alle trappen opwaarts en terug neerwaarts van Frankrijks bekendste monument .



Het was een serieuze drukte bij de inkom, waar meteen wordt gesplitst tussen verblijfsgasten en dagjesmensen. In die laatste categorie werden we naar 20 minuten op onze wenken bediend, hoewel … “Nur mit goldenen Jahreskarten, nicht mit silbernen Jahreskarten”. Dat fake-news-zinnetje had ik al eens eerder in een andere taal gehoord in een zootje nabij Blackpool. Als ongekroonde koning van de korting-kaarten had ik ook nu op voorhand een pdf-je gemaakt van deze web-pagina. We mochten dankzij de goedgelovigheid van de kassa-dame veur-de-niet naar binnen. Daarmee was meteen 75% van ons abo terugbetaald: Vielen Dank und muchas gracias, Parques Reunidos!. Toch een waarschuwinkje voor geïnspireerde krenten: BJL legt (schijnbaar) geen datum-beperking op voor een gratis bezoek aan Tropical Islands, terwijl sommige andere PR-parken dat wel doen voor hetzelfde kosteloos zwemplezier. O.a. de Halloween-periode lijkt me riskant in deze.

Bovenop gratis entree kregen we elk een plosband met een nummer en inwendige chip. Ik zou hier nu iets heel wansmakelijks kunnen schrijven over een nummer op je pols maar wil vooral een dubbele positieve boodschap uitdragen:

1° Elk nummer is aan een uniek, voldoende ruim en gratis te gebruiken locker gelinkt. Op die manier ben je dus altijd zeker van een vrije locker, bovendien vlakbij de lockers van mensen in jouw gezelschap. Wie mailt dit even aan Aqualibi, Lago, Tikibad, Aqua Mexicana et les autres? Het moet wel gezegd: de omkleed-kabines zelf zijn nogal ouderwets en de sluit-plank opent al eens ongewenst voor wie zich nogal spastisch omkleedt (ondergetekende dus).

2° Via de chip kan je een veelheid aan diensten en producten aanschaffen: een verticale ballonvaart (max. 2 pers. en stronteduur) …



… een volledige ballontocht voortgetrokken door een operator op de begane grond (max. 3 pers. en nog stronteduurder) …



…een lichaams-droogkast (wie mailt ons Greta & Anuna even voor deze onnozeliteit in een zwembad?), zonnebanken, minigolf, een ritje op een kinder-brommer, bad-textiel of deze sletsen voor overgevoelige tweevoeters.



Wij hielden het bij eten en drinken in o.a. Palm Beach Restaurant. Je betaalt alles pas na het omkleden in een automaat. Ik had een beetje het raden naar ons totaalbedrag, en daar zit nou net het gewiekste van dit systeem. Ik voorspel veel minder uitgaven indien er voorafgaand een bepaald bedrag op je polsband zou moeten worden getankt. Maar praktisch is dit zeker wel, zonder bankkaart in je zwembroek. Het zou me niks verbazen dat dit systeem is overgewaaid vanuit dat über-kapitalistische land over de Atlantic.



We begonnen onze verkenning in de zone Rainforest. Dit kronkelpad met bruggen en licht chaotische zijpaden, is het botanische equivalent van wat wijlen Aquatopia voor tropische fauna was. Maar door de vrije hoogte wordt hier een warm buitengevoel gecreëerd. En ook hier is zijn er wel wat beestjes te bewonderen, zoals vissen, flamingo’s, fazanten, waterschildpadden en collectief gekooide reuzenvlinders. Eén grote Schmetterling met een bedenkelijke voorkeur wou op een gegeven moment geen afscheid nemen van mijn hoofd. Jammer zat er toen geen phone in de zwemkledij van mijn gezelschap om dit te vereeuwigen.

Onze eerste watergewenning in Tropical Islands – na het douchen dan – was een zwemminkje in Tropical Sea. De baden daar vonden we niet zo bijzonder. Een golfslagbad zouden ze hier wel goed kunnen gebruiken.



Aan het linker-eind van deze zone staat een recent glijbanen-complex: Jungle Splash. Laat die “wow’s” en waah’s” maar achterwege, al deze bodyslides zijn op kindermaat gemaakt. Maar positief: ook volwassenen mogen overal mee op. Leon (nog even 9 jaar) ging hier in z’n eentje op verkenning, zodat Florian (17 jaar) en ik gelijktijdig elders de enige KNT-slide konden testen.



De meest bijzondere slide in het kinder-slide-complex is voorzien van een centrifuge. Het is meteen ook de enige slide met een serieuze wachttijd. Meerdere trap-toegangen, schoolreis-kinderen en gebrekkig toezicht van zowel begeleiders als badmeesters – geen enkele gezien op dit glijbanencomplex – zorgden voor voordring-gedrag en extra vertraging. En dan voelden de naden van deze slide nog eens onaangenaam aan ook! Maar omdat de andere slides dus telkens quasi instap-klaar waren, is deze verzameling buizen in mijn optiek niet gebuisd.



Niet zo ver daar vandaan heb je Sunset Camp. Dit bestaat uit verblijf-tenten en veel belangrijker: de ijzeren en dus niet zo nieuw ogende Waterslide Tower.



Tropical Islands doet niet eens de moeite om deze slides een aparte naam te geven op hun plattegrond of op hun nogal onoverzichtelijke webstek. Het is dan ook elders dat ik vernomen heb dat de hoge blauwe slide Turborutsche wordt genoemd en toegankelijk is voor personen > 14 jaar en < 100 kg. Gelukkig hier geen weegschaal of operator bovenaan de trap, dus konden Florian en ikzelf meermaals en steeds zonder aanschuiven glijden van wat Duitslands hoogste slide is of was (update = welkom). We vonden ‘em minder hevig dan de valluik-gevallen in andere waterparken, nergens pijnlijk maar het remmen is wel wat bruusk. Dat resulteerde telkens in een b.i.r. (broek in reet) van toch wel een centimeter of drie.



De enige bandenglijbaan in heel Tropical Islands is een ijzeren exemplaar, uitwendig rood geschilderd. Laten we’m voor de eenvoud Rote Reifenrutsche noemen. Hier moest je doorgaans niet te lang wachten op een handvat-loze band en kon je buiten het oogbereik van de enige toezichter, immer onderaan de toren, ook voor de lol achteruit starten.



Graag ambeteer ik u met deze anekdote, waar ik eigenlijk niet zo trots op ben. Een +/- 20-jarige dame gleed en gaf haar band keurig aan de wachtende Leon. Ze week evenwel niet van het opvang-bekken en toen haar vermoedelijk vriendje kwam aanglijden, nam ze zijn band in ontvangst: mij voorstekend en mij bewust scheidend van m’n jongste zoon. De volgende glijder was een 50+er die mij – als gedupeerde wachtende – vroeg of hij nog eens mocht. Dat stond ik liever niet toe, al was mijn kennis van het Duits ontoereikend om de reden toe te lichten. Gevolg: ik kreeg de band nogal agressief in mijn richting geduwd en mijn wel vaker binnensmonds gemompel “Zwei Mahl Krieg verloren” klonk nu iets of wat meer buitensmonds. Ik weet niet of van geluk of ongeluk moet spreken dat de namiddag-toezichster als Nacht und Nebel net niet in de buurt was. O ja, ik heb nog al mijn voortanden.




Nog meer ergernis overviel ons door het zeer trage vorderen van de wachtrij bij de Gelbe Rutsche. Deze begleden we om de net geschetste reden het minst van al, al beviel het glijden ons hier misschien wel het meest. Hier bevindt zich ook nog een dikke ijzeren slide van korte afstand, waar je dus met meerdere personen tegelijk naar beneden kan sjezen.



Tussen de twee slide-coplexen bevindt zich deze doorgang naar Amazonia. De tunnel met lichtgevende foto’s van tropische taferelen is goed bedoeld, maar behoort tot het goedkopere knip- en plakwerk, in schril contrast met de zone ‘Rainforrest’. En als dan ook nog eens zuilen van woodprint zijn voorzien, lijkt het wel even Duinrell op het droge. Ik had liever een vergelijking willen maken met het aanbod top-glijbanen in Zuid-Holland …

De buitenzone van Amazonia was ten dele gesloten, waaronder een pool en twee ijzeren slides van 13 in een dozijn. Gelukkig wel operatief en met een prima capaciteit: de buiten-wildwaterbaan Whitewater River. Misschien iets te traag naar mijn goesting maar wel lekker lang. Keuze-splitsingen onderweg zorgen voor een hoge herhalingswaarde. De toegang en uitgang van deze zijn telkens draaideuren. Dat vraagt volgens mijn pessimistische inborst om calamiteiten. Om praktische redenen moet u het hier zonder foto’s stellen, net zoals bij de wel operatieve buitenpool Mar Dulce met enkele stroom- en waterval-effecten.

Het zal u misschien ontgaan zijn, moeder de vrouw was ook mee. Die is niet zo gek van waterpret maar kon zich – door de vele bezienswaardigheden, de enormiteit en de gratis WIFI – wel uren bezighouden in Tropical Islands. Ik kan getuigen dat dit in alle andere al bezochte waterparken (inclusief Caneva) minder het geval was. Tropical Islands verstaat dus de kunst om ook niet-waterratten aan te trekken en bezig te houden: knap! Dat bezighouden bestond o.a. uit een gezamenlijk wandelingetje. Zo kwamen we in de zone Tropino Club een heuse binnenspeeltuin tegen.



… inclusief ballenbad. In een zwembad!



Wie we ook tegenkwamen, waren een groep withemden: mensen geenszins in vrijetijdskledij. Voorop liep een kale man met brilletje en ondanks de gehanteerde Duitse taal, herkende ik een Nederlandse tongval. Ja, dit was ongetwijfeld Hij-Die-Slagharen-Vijftien-Jaar-Te-Laat-Met-Aqua-Mexicana-En-Goldrush-En-Wat-Make-Overs-De-Eenentwintigste-Eeuw-Heeft-Binnengeloodsd. Ik koester oprechte bewondering voor mijnheer D. maar durfde hem in zijn bezigheden niet te storen. Wie weet hield hij wel crisisberaad aangaande deze gebeurtenis:

Strategisch niet van naam en nummer voorzien op de plattegrond is deze sinds jaren disfunctionele attractie, die me deed denken de verkapte valtorens in Tripsdrill en Bonbon Land.





Onderstaande Bali Gate in de zone Tropical Village krijgt dan weer wel naam & nummer. Misschien geen Pairi Daiza niveau maar toch een leuk ornament in een waterpark. Al hoeft het nu ook geen trend te worden om poorten als attracties te gaan vermelden op allerlei pretpark-plattegronden.



Lagoon was de laatste zone die we ontdekten. Een must vonden we vooraf, want hier waren twee donkere slides doorheen de rotsen. Kort, niet hevig maar wel met wat licht- en water-effecten. Goed voor enkele glijpartijen maar ook niet meer dan dat.



Lagoon beschikt ook over nog wat grotten met waterval-effect en even leuk: het geeft uit op een tweede toegang van het Rainforrest.



De pro’s en cons van Tropical Islands ga ik hier niet Piet Huysentruyt-achtig opsommen. We hebben ons niet verveeld, bijna niet geërgerd, goed gegeten en langer verbleven dan vooraf ingeschat. Al denk ik dat we geluk hadden qua drukte. De capaciteit van slides kan je moeilijk verdubbelen bij een grotere volkstoeloop. Uiteindelijk ben ik wel blij dat het er niet doodkalm was, anders zouden ze wel van hun 364-op-365-open en 24h-open beleid afstappen. Een nachtelijk bezoekje/verblijf is mogelijk een totaal andere belevenis.

Middels plakkaten is er wel wat aandacht voor de bijzondere geschiedenis op deze bijzondere site. Al betreur ik dat ze dit thema in geen enkele zone echt betrekken. Er zijn wereldwijd speeltuinen zat waar glijbanen en klimrekken vliegende toestellen moeten voorstellen. Dat zou hier toch prima weerwerk bieden tegen de thematisch overlappende zone-gebieden zoals 'Regenwoud', 'Amazone' en 'Tropisch Dorp'.