[TR] Schwaben Park 13 april 2024

[Earlyspencer]

Normaliter had u hier een TR over een ander voor-het-eerst-bezocht pretpark moeten lezen. Maar wegens een nare omstandigheid is die trip in internationaal gezelschap naar Normandië en Parijs niet kunnen doorgaan. In de gauwte stelde ik ter vervanging een tweekoppige autotrip samen in het land van de Allemanen. Cultuurhistorische highlights over vikingen, geallieerde helden en impressionisten werden ingeruild voor een reeks pret-zekerheden. Den Duits is blijkens een oude poll op deze website immers Europa’s hofleverancier van kinetische Spass. Vanaf startpunt Movie Park en langsheen Aqualand Köln, Phantasialand, Europabad Karlsruhe, Europa-Park, Rulantica en Tripsdrill tot Legoland Deutschland zaten hier voor ons evenwel maar weinig nieuwigheden bij. Dat achttal natte-matjes-in-buis-glijbanen en wat geglij in open lucht had ik graag ingeruild voor die Kroatische achtbaan anderhalve kilometer daarvandaan. Helaas bleef het voor ons in Rust bij testritten aanschouwen. Onze belangrijkste geplande noviteit die week was ongetwijfeld de kwantbare B&M-achtbaan in Legoland. Maar door z’n beperkte lengte kwam Maximus der Flug des Wächters toch een beetje over als een mini-Fenix. Voor wie van cijferspelingen houdt: liever 100 km rijden voor 850 m achtbaan dan 800 km rijden voor 450 m baan.



Over rijden gesproken: zaterdagen zijn tijdens onze reizen vaker verplaatsingsdagen dan pretparkdagen. Dat zou die 13e april niet anders zijn. Pas daags voordien – na een erg geslaagd last-minute-first-visit avondbezoek aan Donaubad Ulm – besliste ik om op de weg nach Hause ook een pretpretpark te vereren met een allereerste bezoek.



De intro hierboven schets onze ingesteldheid bij aankomst in Kaisersbach, B-W: niet te hongerig meer na al die prettig gekruide voor- en hoofdgerechten, wel erg nieuwsgierig maar met een gelimiteerd tijdsbestek. In die optiek leek een park van beperkte omvang wel ideaal. Maar op een ruime beperking van het aantal bezoekers hoefden we alvast niet te rekenen. Net die zaterdag hield Schwaben Park (SwP) een familiedag met verlaagde toegangsprijs voor leden van één of andere gezinsbond. Extra pech voor ons: geen reductie voor Ausländers, al ligt een kassaprijs van € 28,50 p.p. in de pret-branche tegenwoordig aan de onder-gemiddelde kant. Bovendien is parkeren op een drassig weiland hier kosteloos. En al even gratis scheen de zon die hele zaterdag. Met gemixte verwachtingen en een zandloper in m’n kop gingen we terstond rechtsaf en bergop. Daar bevindt zich de Heilige Drievuldigheid van het park. Hummel Brummel sprak ons al aan nog voor we het park betraden.



Meteen bij de wachtrij-ingang word je verondersteld om je rugzak zonder enige vorm van bewaking achter te laten in een open houten wandkast. Die is ook lekker uitdagend zichtbaar en toegankelijk voor wie zich niet in de wachtrij bevindt. Toegegeven, deze diefstal-onbestendige maatregel is wel wat minder tijdrovend en complex dan bij pakweg (!) F.L.Y. en Arthur. Hint: zorg voor een heuptasje of kledij met ritssluitingen, want op het inschepen met kleinoden wordt door de eenzame operator gar nicht gecontroleerd.



Nog meer interieurhoutwerk in de halfcirkelvormige wacht-gang. Daar wordt naar mijn smaak veel te weinig een bijen-en-honing-Gefühl geëvoceerd. Ik ben als kind van de kust dan ook in een pot Meli-honing gevallen …



Genoeg hout gezaagd, Leon en ik waren klaar voor onze allereerste Wie-Flyer. De wielen worden deels afgeschermd door een geel-zwart omhulsel. Ook de wespentaille draagt bij tot enige thematisatie. Knap van Wiegand, want bij het minder bescheiden B&M heb ik steeds het raden naar de betekenis van die eivormige capsules omheen de wielen van hun geïnverteerde coastertreinen.



Het baanconcept van hangende tweezitters a.k.a. ‘Stoeltjeslift-the-Ride' biedt het grote voordeel dat iedereen hier in de frontseat plaatsneemt. Maar dit gaat wel ten koste van de capaciteit. Een andere bijzonderheid is dat je zogezegd interactief je eigen snelheid kan regelen met een knuppelstang zoals op rodelbaan-karretjes. Mijn zoon hield deze constant in full speed-modus. Ik had niet de indruk dat we daardoor onverantwoord snel raasden of dat we opeens moesten inhouden voor een trager duo voor ons. We bleven dus gespaard van dat soort gevaarlijke pret-bederving.



Qua ritbeleving scoort Hummel B. nog meer punten dankzij de lengte, het soepele bochtenwerk en de visuele en lichamelijke vrijheden. Wie z’n emmer-lijst exotisch wil opgraderen, kan met ons mee dromen van Wie-Flyers in Mexico en Jamaïca. Wie wil nu niet sjezen doorheen een Monopoly-wereld of zweven boven Montego Bay? In zuidelijk Duitsland mocht het onride uitzicht er trouwens ook af en toe zijn, hoor.



Dit smaakte naar meer maar uit curiositeit gingen we eerst eens langs bij de kippenboerin Wilde Hilde.



Het wacht-kot is hier wat kleiner dan bij de bijen en ook nu was ik niet onder de indruk van de theming.





Het concept Roller Ball kenden we al van in Wiener Prater. Maar nu voelde ik tijdens de rit toch een pijntje. Alleen al daarom – belabberde capaciteit is ook een minpunt – zou ik dit onding niet meer berijden.



Onride had ik veel volk het park zien binnenstromen. Daarom gingen we gauw nog even bissen bij de bijen. Geheel in het thema van die gele Schwedebahn kreeg ik hommeles (!) met een voordringer die daar dankzij mijn steenkolen-Duits niet in slaagde. De felicitaties die ik van sommige omstaanders kreeg, kunnen ze in hun … steken. Dat collectief stilzwijgen bij wandaden zit blijkbaar nog steeds in vele Germaanse genen.

Attractie nummer drie – en rit nummer vier voor wie de tel nog niet kwijt is – laat zich onder de kenners van het park al raden. Force One klinkt naar mijn verwachtingspatroon wel wat te groot en te snel voor een familiale Zierer. In de nog niet zo drukke wachtrij meende de gesluierde helft van een volwassen duo voor ons dat een zestal kinderen achter ons zich bij haar kon voegen. Drie keer raden wie hiertegen in het verzet kwam. Fun fact: omdat wij even later dubbel aanschoven bij het frontpoortje kwam de gezinshereniging alsnog grotendeels tot stand.



Minder fun fact: twee van dat soort kinderen stonden naast ons, dus aan poort twee te wachten. Bij het openen van de poorten sprongen die twee in onze frontseats. Dat was gelukkig ook buiten de attente operator gerekend, wiens herkomst ik trouwens in dezelfde macroregio situeer als alle ambetanteriken met wie ik die prille dag al geconfronteerd werd. Om maar aan te geven dat er ook Gutmenschen uit die contreien zijn overgewaaid. Of vrij naar M.L. King “Never judge a person by his colour.” Of kleuronverschilligheid ook opgaat voor achtbanen? Oordeel zelf maar.



We bisten Force One in de backseat-positie. De operator gaf me ook toen nog een kalmerend bedoeld schouderklopje, wellicht nog steeds onder de indruk van mijn verbale Widerstand. Van beide ritten was ik in elk geval veel minder onder de indruk. Volgens Leon verschillen de statistieken nochtans niet zo veel van de grote Zierer in Hunderfossen. Wellicht zijn mijn bevindingen gekleurd door de betere theming en de mooiere omgeving in het Hoge Noorden.



We liepen voorbij een tractor-attractie en een hellende (water-)speeltuin. Want ondanks het ’geweldig’ begin van de dag, moet benadrukt worden dat SwP in grote mate op gezinnen met jonge kinderen mikt. We gingen ook voorbij aan een kindervaltoren waar niet veel meer dan een tiental wachtenden ongewild het hele wandelpad blokkeerde. Bemerk op de foto hieronder de regulerende, uniform-loze operator. Verder in dit TR kom ik terug op de vaak afwezige of gebrekkige wacht-infrastructuur.



Een rit op Papageienbahn, een monorail-trapfiets in papegaaien-thema bood de gelegenheid om in relatieve rust een deel van het park vanop enige hoogte te aanschouwen.



Met elkaar verweven attracties kunnen immer op mijn sympathie rekenen. Het is ruimte-efficiënt en ook onride valt er iets dynamisch waar te nemen. Als hoogte-fietsers zagen wij klassieke oldtimers onder ons rijden. Ik was toch een beetje ontgoocheld omdat ik dacht dat SwP van die meer interactieve auto’s had, zoals Bagatelle of in de Engelse zone van Europa-Park. Een mens kan zich vergissen … We deden nog meer aan hoogte-observatie. Hubertus is een touwtje-trek-toren uit 2023.



De meer beweeglijke Märchenturm sloegen we uit tijdsgebrek / ongeduld over.



Ter wille van Leons persoonlijke achtbaantelling besloten we om een ritje – het werden er verplicht drie – te maken op de kinderachtbaan Raupen Express. Deze keer zonder discussie konden we elk vrij snel een apart wagonnetje bezetten. Ik denk niet dat de bejaarde operator hier ambras-proof is.



Hoewel de nabije logflume en de rubber-bootjes-glijbaan weinig wachtenden hadden, gingen we strategisch eerst naar een attractietype met traditioneel een belabberde capaciteit. Bij Bob Kart – denk aan Toverlands Maximus Blitz maar dan gestript van elke thematisatie – viel de lengte van de wachtrij meer mee dan die van de rit. Positief: onride geen pret-bedervende trageriken voor ons. Bagage meenemen is blijkbaar toegelaten hier.



Nog positiever: de rodelbaan loopt omheen het circuit van Anno 1950 … jawel, zo’n brandstof-slurpende easy-ride attractie die bij mijn weten in geen enkel BeNe-park te vinden is. Dat had ik een dik kwartier eerder dus weer goed fout ingeschat vanop de papegaaien-monorail. Je eigen ongelijk moeten toegeven kan heel soms positief uitdraaien.



Je eigen gelijk bevestigd zien, is soms minder prettig. De wachtrij bij de Bob Kart was ondertussen immers al aardig aangezwollen. Geen tweede beurt voor ons en om dezelfde redenen – meer volk en minder tijd – kreeg Wellenreiter van ons geen kans. Ach, die glijbaandingen zijn toch maar klonen van elkaar, ongeacht hun standplaats. Nat vertier zouden we twee keert kort na elkaar – zittenblijven mocht niet – beleven op de naastgelegen attractie Das Sägewerk.



Geef toe: de naam van deze fluim waarvan je offride helaas in één oogopslag het hele parcours kan aanschouwen, past nog geen beetje bij mijn gemijmer. Maar dat het ook hier iets met hout te maken heeft, mag blijken onderstaande dubbel-foto uit de wachtrij.



ZOEK DE TWEE VERSCHILLEN.

De gevaarlijkste attractie van het hele park is zonder enige twijfel Märchenfahrt. Onderstaande dubbel-foto toont op één beeld een kind dat zich uit verveling of per vergissing – maar in elk geval zonder afdoende toezicht – op het uitstap-gedeelte van het station bevindt. Niet alleen het gezag schiet hier tekort, SwP blinkt niet uit in afbakening en wacht-infrastructuur (bis).



Op deze kinder-verslindende rondvaart passeer je meerdere sprookjestaferelen.



Vader en zoon sloegen gretig plaatjes van dames in vitrines …



SwP is naar verluidt begonnen als dierenpark. De chimpansees zitten nog steeds in een kooi, ik heb er bewust geen foto van gemaakt. Vroeger moesten ze op gezette tijdstippen on-dierlijke kunstjes opvoeren. Ik waarschuw bij deze gevoelige zielen voor deze protestvideo. Zet wel het geluid stil vanwege het overbodige vioolgejank. Het dierentheater is anno 2024 geheel geautomatiseerd en gelukkig maar. Wij keken welgeteld drie-en-een-halve seconde naar Der Dschungel sucht das Megatalent.



Tijger Sam ruilde eind augustus 2021 zijn te kleine kooi voor de ruimere, eeuwige jachtvelden. De parkbestuurders waren zo wijs / onder druk gezet om geen vervang-gevangene van vlees en bloed te importeren. Dit heuglijke feit vereist een informatieve update, @Parkgids. Ook de vogeltjes zijn hier sterk in hun vrijheid beknot. Omdat hypocrisie mij soms niet vreemd is, heb ik hier wel een foto van gemaakt.



Geen binnen-foto om praktische redenen: Leon die zich kort uitleeft in de donkere en uitwendig erg primitief ogende lasermaze Lasertunnel.



In de Streichelzoo genieten de dieren wel enige Lebensraum.





Fun fact dat je hier uit een automaat wortelen voor de knagende dieren kan kopen. Minder fun fact is dat ik kinderen deze vitamine A-rijke gewassen zag werpen richting de gekooide chimps. Blijkens de jankvideo hierboven mogen we al blij zijn dat het geen sigarettenpeuken betreft.



Voor wie er een hongerke van gekregen heeft: bij Burg Schwabenstein kunnen kinderen naar hartenlust elkaar met softballen bekogelen zonder blootgesteld te worden aan de vettige frituurgeur die de would-be-binnenspeeltuin van Bellewaerde zintuiglijk kenmerkt.



De buitenkant van binnenrondvaart Azura oogt veelbelovend.



De gelukkig onbevolkte wachtrij en dito station zijn dat al veel minder. Maar de attractie is echt wauw! Stel je Aquanura voor maar dan binnendeurs, donkerder en misschien iets kleinschaliger. Ik vind het een voltreffer en zo waar de aangenaamste verrassing van het park. Ook al heb ik deze attractie in een vorig openlucht-leven meermaals bevaren als Tabalugas Abenteuer. Twee zeer onvolledige impressies hieronder:



Eigen videofragment

Er is nog een link met de Efteling, maar het niveauverschil tussen de waterachtbaan ginds en de Fliegender Holländer in SwP is eigenlijk veel te groot voor die kromme verglijking. De sympathieke operator die dacht dat wij echte Hollanders waren, verdient wel een eervolle vermelding.



De (kinder?)botsauto’s lieten we over. Leon gleed van de matjesglijbaan Riesenrutsche.





Dit fraai ornament lokte ons naar het schommelschip Santa Lore alwaar het bij gebrek aan duidelijke afrastering chaotisch inschepen was.





De Razzie voor het onordelijk wachten gaat evenwel naar naar de Schwaben Express. Waren de mensen opzij van het toegangspoortje toeschouwers of wachtenden?



En moest je als wachtende plaatsnemen voor dat poortje, wetende dat dit ook de attractie-uitgang is en je zodoende de berijders van de voorgaande rit hindert? Ik zag een geduldige vader met dochter die omwille van zijn welgemanierdheid twee beurten extra moest wachten.



Maar we eindigden in schoonheid en vrolijkheid: gezamenlijk op de nu niet meer zo drukbezochte hangende Wiegand, Leon solo op de twee andere ‘grote’ achtbanen en op de best wel wat verdoken matjesglijbaan Rakettenrutsche.



En toen was het … 14:30 u. Qua timing en tijdverdrijf kon het haast niet beter. Of SwP hiermee als niet-dagvullend te catalogeren valt, moet je zelf maar uitmaken. Met kleine kinderen doe je misschien meer kinderattracties en met meerdere volwassenen ga je misschien uitgebreider het plaatselijke eet- en drankaanbod uitproberen. Wij waren een kleine 4 uur later aangekomen in een idyllisch hostel aan de Rijn, mooi op tijd voor het avondeten aldaar.



Daags nadien onderbraken we de rit naar huis o.a. voor een wandeling naar en op de Geierlay Hängeseilbrücke. Dat was al geleden van juli 2016, daags na onze Taron-doop. Toen leefde tijger Sam nog en ook het forum van deze website vertoonde nog tekenen van leven. Een forumlid opperde dat een brug over het meer van Bobbejaanland om Indiana River te verbinden met kersverse themagenoot Mount Mara duurder zou uitkomen dan de bouw van deze 360 m lange en 100 m hoge hangbrug. Ik neem het forumlid deze dwaling geenszins kwalijk. Beschouw deze voorlaatste mijmering maar als een uitnodigende oproep om dit ingenieuze wonder te bezoeken op doorreis in Duitsland, anno 2024 nog steeds über alles Europa’s kampioen in het leveren van pret.



EPILOOG:

De bouwwerf-taferelen op de eerste foto van Hummel Brummel en het toevoegsel hieronder zijn te linken aan de binnen-attractie Hans Dampf waarvoor wij dus een kleine maand te vroeg present tekenden. Afgaande op deze video betreft het een immersieve treinrit rond de wereld ... Voletarium on wheels, zeg maar. Voorwaar een reden om hier ooit nog eens langs te komen en graag gedaan @Parkgids (bis).