[TR] Carowinds - 13 & 14 juli 2024

[Earlyspencer]

TR CAROWINDS 13 en 14 juli 2024

12 juli: Vijf staten transit

Geen twee na elkaar bezochte pretparken lagen op onze roadtrip verder uit elkaar dan Kings Island (KI) en Carowinds (CaWi). In diezelfde categorie werd de tweede plaats ingenomen door de aansluitende etappe, van CaWi naar Kings Dominion. Om maar aan te geven: ons tweedaags bezoek aan CaWi vergde van ondergetekende reisplanner-chauffeur wel enige inspanning. Dit TR zal duidelijk maken of die tour de force met voldoende kwantitatieve en kwalitatieve pret werd beloond.



Een tussendag na KI leek me onvermijdelijk. Er moest immers gereden worden doorheen de volgende vijf staten: Ohio, West Virginia, Virginia, North Carolina en South Carolina. Dat kan indrukwekkend klinken maar het vertrekpunt lag op de zuidgrens van Ohio en onze eerstvolgende verblijfplaats in het uiterste noorden van South Carolina. Enkel in West Virginia reed ik ommetjes omwille van een aantal bezienswaardigheden.





De relatief kleine hoofdstad van the Mountain State is Charleston en huisvest het West Virginia State Museum. Dat kan ik ten zeerste aanraden wegens gratis inkom, prima airco, propere toiletten, vriendelijk personeel en de collectie die ruim, overzichtelijk, gevarieerd, multimediaal en soms zelfs immersief te noemen is.



Dit volkje van boeren en mijnwerkers – waarom moet ik nu aan Limburgers denken? – gaat er prat op dat het zich destijds heeft losgescheurd van grote broer Virginia en zichzelf sindsdien overeind probeert te houden.



De directe omgeving van het museum bestaat in hoofdzaak uit bestuurlijke gebouwen. Het plaatselijk parlement met vergulde koepel doet misschien wat aan de grotere, witte versie in Washington DC denken.



Maar letterlijk en figuurlijk lag het hoogtepunt die dag 50 mijl verderop. De New River Gorge is een diepe, kronkelende vallei in de Appalachen, wat meerdere spectaculaire landschappen oplevert. Toegegeven, deze geomorfologische spleet heeft niet de allure van de Grand Canyon en misschien duurde het net daarom tot 2020 vooraleer dit gebied officieel erkend werd als nationaal park. Het gratis Canyon Rim Visitor Center bevat o.a. een bescheiden tentoonstelling inclusief filmzaal over de lokale natuur en mijnbouw. Vanuit dit centrum vertrekt de Canyon Rim Boardwalk, een houten wandelpad. Dat biedt na enkele honderden meters een panoramisch zicht op de diepe kloof en op de minstens even imposante New River Gorge Bridge. Die was met een totale lengte van 924 meter en een overspanning 518 meter ooit de langste boogbrug ter wereld.



We reden iets verder dan het officiële adres van CaWi. Dat bevindt zich in Charlotte, de hoofdstad van North Carolina. Deze hete dame – een volledige breedtegraad zuidelijker gelegen dan Tunis – telt meer inwoners dan Marseille. We zouden de komende dagen dus niet alleen zijn in subtropisch CaWi. De drukte- en warmtemeter neigden nog meer naar rood want ons bezoek viel op een zaterdag en een zondag en tijdens een aangekondigde hittegolf. Op aanmoedigingen vanuit dit forum hoefde ik alvast niet te rekenen. Hier leest u een gedocumenteerde getuigenis over CaWi dat werd beoordeeld als het meest tegenvallende van twintig (!) bezochte pretparken. Ik was al onder gunstiger gesterntes tussen de lakens gekropen dan die vrijdagnacht.

13 juli: Carowinds en Carolina Harbor

Mijn negatieve vibes kregen die zaterdagochtend ondersteuning van de laat opgedaagde parkingwachter. De slagbomen gingen pas open op het aanvangsuur van de early ride time (ERT). De tassencontrole en het nationale volkslied behoeven geen verdere toelichting in m’n vierde Cedar Fair (CF) reisverslag. We waren deze keer ook verstandig genoeg om onze vuurwapens niet mee te brengen …



Iedereen met een ticket of abo mocht vervroegd het park in en kon vaststellen dat er twee soorten grenzen doorheen het park liepen. De ene is de officiële maar onbewaakte staatsgrens tussen beide Carolina’s. Dat vroeg natuurlijk om foto-gein op onze beide bezoekdagen.







De tweede grens werd wel bewaakt en dit resulteerde voor meerdere bezoekers in een “¡No pasarán!”. Wij geraakten dankzij onze alle-parken-abo’s wel vlot in de zone met vervroegd operatieve attracties. Vortex was hier de vroege hoofdvogel die we ook zonder vuurwapen veelvuldig zouden afschieten. Dezelfde achtbaannaam kwamen we al eerder tegen in Canada maar in CaWi is Vortex een stand-up coaster van ons favoriete ontbijtmerk B&M.



Het was ontzettend ondruk en men reed al meteen lekker met twee treinen. Dat resulteerde in een reeks instant re-rides en Leon die zelfs een keertje moederziel alleen in een achtbaantrein ... stond.



Voor Leon betekende Vortex zijn allereerste staande achtbaan, voor ons beide wellicht de minst soepele B&M ooit bereden. Positiever: ik meen geen gatknijper te hebben gezien of met andere woorden doch onder licht voorbehoud: rugzakken zijn toegelaten in de wachtrij en in het station.



Na Leons staande rit nummer vier was de ERT zo goed als om. We gingen braaf voor de ketting staan die de toegang afsperde tot Carolina Goldrusher. Om exact 09:58 werd de hindernis verwijderd. We passeerden geen gatknijper maar wel deze origineel ogende locomotief.



En we versierden meteen een plaats vooraan op de mijntrein van Arrow Dynamics.



Toegeven, in het station en onride wordt hier qua thematisatie het niveau van de soortgenoot in KI bijlange niet gehaald.



Vlakbij Carolina Goldrusher bevindt zich de bijna naamgenoot Carolina Cyclone.



Dat is ook een achtbaan van Arrow Dynamics maar deze deed me eerder aan ’onze’ oude Python denken. Hier waren we opnieuw bijna alleen en dat met ook hier twee operatieve treinen. Leon reed z’n bisnummer moederziel alleen. Was dit de door mij zo gevreesde zaterdag-drukte? Hittegolven kunnen ook een voordeel opleveren, zeker indien de operations van erg meewerkende aard zijn.





Op dit gratis fastpass-festijn waren we nog lang niet aan het dessert toe. Er volgden twee instant ritten op Hurler. Dit is de enige originele en nog actieve achtbaan die fabrikant International Coasters neerpootte. Hurler is voor z’n dertig jaar best nog een vinnig beestje maar moet de duimen leggen in oneerlijke vergelijkingen met de houten meesterwerken uit KI.



De nabijgelegen Drop Tower werd in geen tijd door mij één keer en door Leon twee keer ’bereden’ en goedgekeurd. Maar ook hier wint KI. Zo veel zuidelijker gelegen had een gyro-versie de blootstelling van passagiers aan de zon kunnen beperken.



Hoewel de tikkende tijd die voormiddag geen tegenstander van ons was, voelden we stilaan de urgentie om die ene attractie te berijden waarmee CaWi mogelijk KI wel kon overklassen. Enter Fury 325, de B&M hypercoaster die een jaar geleden even wereldnieuws was. Één van de pijlers was op grote hoogte dwars doormidden gebroken. De coaster bleef operatief – dus met inzittenden – tot een bezoeker dit opmerkte en meldde. Dat lijkt me niet het sterkste staaltje (!) van parkbeheer. Wel een krachttoer is dat het herstel middels een nieuwe pijler en noodzakelijke testritten amper anderhalve maand in beslag namen.



Informatie voor praktisch gebruik: De wachtrij wordt bewaakt door een gatknijper en beschikt iets verder over een drinkfontein. Dat ze daar in Cedar Point (CP) nog niet aan gedacht hebben voor hun dodengangen.



Ook mooi meegenomen (!): weinig volk in de wachtrij en in de statie omdat men hier met drie treinen reed.



Informatie voor de onwetenden: deze bijna naamgenoot van de oranje achtbaan in Bobbejaanland is 325 feet hoog of net geen honderd meter. Ondanks de opnieuw erg karige thematisatie verschilt Fury 325 voor mij voldoende van z’n soortgenoten die we al bereden. Tijdens de optakeling zijn meerdere delen van het park goed waar te nemen. Al twijfel ik of opslag van reservemateriaal en een half afgebroken rapid bedoeld zijn als visuele thematisatie. Maar dat size matters, kon ik na drie instant-ritjes volmondig beamen. Dankzij de extra hoogte konden de Zwitserse meesterbouwers deze baan ongeveer 400 m langer maken dan haar soortgenoten. Elke rit op Fury 325 kon me drie en een halve minuut lang boeien, o.a. omdat de treinen meermaals verrassend dicht tegen het aardoppervlak aan rijden. En net als Gatekeeper in CP rijdt ook Fury 325 langs de hoofdingang van het park. Daar creëert het tunneltje een geslaagde vorm van interactie met minder vroege pretparkbezoekers (zie een hoger geposte foto). Leon reed een vierde keer. Hier moest hij wel steeds de trein delen met andere passagiers.



Een stukje wandelen bracht ons bij Copperhead Strike. Dit is de tweede en – denk ik – laatste achtbaan in heel CaWi waar men een gatknijper moet passeren.



De rijkelijk gedecoreerde buitenwachtrij stemt meer tot vrolijkheid. Maar net als bij Fenix in Toverland wandel je hier bij weinig volk te snel voorbij om dan verderop stilstaand aan te schuiven op een saaie trap.



Gelukkig kwamen we snel aan de beurt. De kleur van het spoor en nog meer de twee lanceringen wekten eventjes Maverick-verwachtingen bij me op. Maar koperbruin is niet het nieuwe rood, helaas. De snelheid voelde aan als die van een geruisloos sluipende slang, ik denk niet dat dit ondanks het thema de bedoeling was. Als de twee makke (!) lanceringen aanvallen voorstellen op hun prooi, dan moeten veel koperkopslangen aan een hongerdood overleden zijn. Even bissen – nu wel na ca. 15 minuten – leverde logischerwijs geen snellere rit op.



Afterburn had al heel de voormiddag opstartproblemen, maar net bij onze passage waren die voorgoed van de baan (!). Omwile van de onbestaande wachttijd, voor het plezier en voor de foto deed Leon ’em gauw een tweede keer. Leuk ding maar sinds de IP-intrekking van de Paramount film Top Gun is de thematische aankleding hier beperkt tot een realistisch ogend vliegtuig. Later zouden we aan de hand van omliggende attracties merken dat deze zone thematisch wel sterk is uitgewerkt.





Vanop de parking vond ik Thunder Striker er indrukwekkender uitzien dan Fury 325. In het park was dat al minder het geval en wat de meeste statistieken betreft, moet deze hypercoaster formerly known as Intimidator het afleggen tegen de vijf jaar jongere boze buurjongen. En dat laat zich ook al rijdend merken. Met alle verwijzingen naar de legendarische maar mij totaal onbekende racepiloot Dale Earnhardt verwijderd, schiet bij Thunder Striker nog weinig over wat aan autosport appelleert. Een race-thema schreeuwt naar mijn gevoel om een krachtige lancering zoals de Intamins in Tusenfryd, Thorpe, Salou en ergens bij de Arabieren. Niet dat Thunder Striker een slechte achtbaan is en voor mij op de schop moet, verre van. Maar CaWi zou wel meer baat kunnen hebben bij een goede launched coaster dan bij deze bravere versie van Fury 325. Maar Thunder Striker vind ik veruit de soepelste en daarom ook de beste rode B&M van het park.





Onderstaande foto werd volgens mijn telefoon om 18:35 genomen. In Charlotte was het toen 12:35 pm. Nog cijfertjes: onze attractieteller stond toen op negen maar indrukwekkender: Leons rittenteller stond op negentien. In een nabijgelegen hall hielden we een gezinsherenigende lunch.



Omdat we op zondag het park relatief vroeg zouden verlaten, was het de bedoeling om op zaterdag zo lang als mogelijk in het park te blijven. Om die tijd en de hitte te overbruggen, leek een bezoekje aan het waterpark me wel geschikt. Carolina Harbor kan door elke parkbezoeker zonder meerkost betreden worden. Dat gegeven, versterkt door het warme weekend, had tot gevolg dat het in dit betonnen gebied op de koppen lopen was. Helaas niet letterlijk, dat had me wat pijn kunnen besparen.



De wachtrij-ingang van de plaatselijke luie rivier voelde blootvoets aan als een gloeiende kookplaat. Wie even z’n voetzolen bluste in het parallel lopende ’rivier’-water, kreeg onder diezelfde voeten van een blaffende baywatcher. De golven in een overbevolkt bad werden aangekondigd met dit leuk rifje. Na nog een weinig spectaculaire bandenglijbaan hielden we het hier voor bekeken. Ook ’n vrouw / tassenbewaarder was opgelucht met dat besluit.





In een boomrijke omgeving stond ons nog een grote en vrij unieke achtbaan te wachten. En dat was wederzijds, want Nighthawk stelde ons bij het wachten ook serieus op de proef. Niet dat dit de publiekslieveling van CaWi is maar er werd maar met één trein geopereerd. En na een veertigtal minuten waren we ooggetuige van de toch wel complexe en dus tijdrovende dispatching …





Merk hierboven op dat Leon en ik aan het poortje voor back stonden. Toen heel m’n lijf aan de mechanische procedure werd onderworpen (!), zweefde ik even tussen hoop en wanhoop. Hopen op een soepele rit op deze deze Vekoma flying is bij voorbaat verloren mentale moeite. De hoop om de rit om heelhuids te doorstaan bleek gelukkig minder ijdel te zijn.



De ruwe ervaring werd doorgespoeld met een soepel ritje op Thunder Striker. Kinetische rust, airco en mijn vrouw werden gevonden in de zaal waar we eerder geluncht hadden. Hier was een mini-musical aan de gang. Snoopy die op ‘Hound Dog’ spast, ik kon het wel smaken. Hoopvol zat ik te wachten op volgend lied maar dat bleek verloren mentale moeite.



Achter Kiddy Hawk plaats ik in één rochelende adem de onomatopee tuah! Op de grote gele havik had ik vooraf wat ongemakjes ingecalculeerd maar dat de blauwe ‘Kinderhavik’ minstens even onsoepel was, kwam eh … pijnlijk aan. Rcdb leert ons overigens dat deze hangende Vekoma junior twee jaar jonger is dan de exemplaren van Canada’s Wonderland en KI. Desalniettemin: voer voor de ijzerboer!



Evenmin een nieuwigheid voor ons was Windseeker. Maar het hoogte-zicht in elk CF-park is natuurlijk steeds anders, dit was wèl een geringe maar goede tijdsinvestering van ons.



Voor sfeer en gezelligheid plaats ik hieronder een foto van kort voor sluitingstijd.



Waarom hanteert men een meervoudsvorm indien men maar met één trein kan rijden? Al waren er ergere ... ergernissen bij Flying Cobras. Deze was die dag lange tijd gesloten, het was dus wel wat aanschuiven. De effectieve wachttijd stond niet in verhouding tot het aantal wachtenden. Wat ik hier dan weer wel meer waardeer dan in Wavre, zijn de elastische Python-schouderbeugels. Maar zoals alle klassieke boomerangs die we in Europa bereden: thematisch niet veel soeps. Dat Speed of Sound de beste van de klas is, zegt veel over het bedenkelijk niveau van die klas. Vekoma wou die zaterdag ons vriendje niet zijn, zo veel was duidelijk.



Ook een andere makker liet ons in de steek. Niet voor de eerste keer passeerden we Ricochet. Dit muizeke zou minstens het hele weekend gesloten blijven. Dat gold gelukkig niet voor Hurler en Fury 325, waar we opnieuw snel bediend werden.



Waar was u toen u het nieuws over Donalds doorboorde oor vernam? Amper tien minuten na dit feit las ik hierover op een nieuwssite. Ik stond me wat te vervelen in de korte maar erg traag opschietende (!) wachtrij van Do-Si-Do. De omstaanders bleken nog allemaal in het ongewisse te verkeren, of in het onverschillige. Ik vergat in elk geval om deze troika in z’n geheel te fotograferen. Hieronder zie je ’m partieel naast Flying Cobras.



Op de inverted B&M kwamen we wel snel aan de beurt. Hoewel … halverwege de lifthill bleven we enkele minuten stilhangen. Er bleek een medepassagier met z’n phone in de weer en daar is men dus terecht heel streng op. Bij het uitstappen kreeg de onverlaat publieke boo's naar z’n hoofd geslingerd. Ik kan bevestigen noch ontkennen dat er ook een Vlaamse awoe-kreet te horen was. Interessanter om te melden is wat hier te zien is. Aeronautica Landings is immers de recent geherthematiseerd eh … themazone.



Een hier erg passende attractie is Air Racers, a.k.a. niet-interactieve vliegtuigjes-ondersteboven.



Meer van datum is GearSpin a.k.a. de democratische versie van een vliegend tapijt. De hevigheid der bewegingen is immers onafhankelijk van de gekozen of toegewezen zitplaats. En die kruislingse bewegingen zijn nog eens leuk om vanuit de wachtrij naar te kijken ook, vind ik. Onze eerste bereden Nebulaz was in Liseberg, maar Bellewaerde en Familypark Neusiedlersee toonden aan dat dit type ook prima past in parken met een lager bezoekersaantal. Dat ze maar eens in actie schieten bij Plopsa Coo, Drievliet, Duinrell en Slaharen.



Een tug-plane vind ik dan weer te ver gezocht …



Na het avondeten sloten we iets voor 22:00 af met een panoramisch ritje op de 80 meter hoge Carolina Skytower.



Terwijl ik deze hoogtefoto’s nam …





… brachten Shaggy, Status Quo, Lou Reed, Neil Diamond en zelfs Louis Neefs in mijn hoofd een potpourri-serenade, gericht aan één en hetzelfde meisje. Ik was al vaker minder voldaan tussen de lakens gekropen dan die zaterdagnacht.

14 juli: Carowinds & Carolina Harbor

“Ze zeggen er is haast geen tijd …” Wij wisten wel beter en hadden die zondagochtend tijd genoeg om eens niet met een achtbaan te beginnen. Scrambler zat ook in het ERT-pakket. Het lijkt me een tristar-achtig ding aangezien de hoogte nauwelijks wijzigt tijdens de rit.



Na twee Vortexjes, twee Hurlers en Fury 975 (!) gingen we richting waterpark, de namiddagdrukte van daags voordien indachtig. We zouden nog gauw even de nabijgelegen Copperhead Strike doen. Tijdens het wachten was er een stroring van enkele minuten. Dat was ook op het einde van onze rit het geval. Maar net voor het station dus in de brandende zon en zonder enig contact met een operator, lijkt dat een urenlange kwelling. De maffe regels in het achterhoofd had ik m’n heuptas om met daaraan onze petten bevestigd. Die kwamen toen wel goed van pas, net als m’n telefoon. De begrippen trauma en fobie zijn veel te sterk, maar op elke volgende achtbaanrit in de hitte was ik toch wat bezorgd om opnieuw zo’n stilstand te moeten meemaken. Op deze trip en enkele weken later in Madrid zou dit nog vaak door m’n hoofd spoken.



Door dit nare voorval waren we ook wat kostbare tijd kwijt gespeeld. Niks tijd genoeg nu, Carolina Harbor zat al goed vol. Minder dan daags tevoren maar toch al rijkelijk te laat voor een abortus. Ja, die zonneslag had m’n hersenpan goed te bakken (!) … We deden hier nu drie slides: één brede met raft, één met band in een gesloten buis en één zonder pneumatische lichaamsondersteuning. In het golfslagbad hadden we nu wat meer beweegruimte en we stonden minder lang stil op de kookplaat naast de luie rivier.



Missie min of meer geslaagd maar toch zat ik nog met een ergernis. Ons eet-abo voorzag maximaal twee maaltijden per bezoekdag met een minimale tussentijd van vier uur. Met het oog op ons noodzakelijk vroege vertrek na liefst ook nog een tweede maaltijd, moest dus gauw geluncht worden. In het waterpark waren meerdere catering-zaken niet geopend waardoor er enkel klassieke pretpark-prak werd aangeboden. We bleven niet op onze honger zitten en na het omkleden vulden we onze magen op het droge.



Geen CF-parkbezoek zonder Boo Blasters on Boo Hill. M’n vrouw liet zich geen derde keer vangen en miste hierdoor het kunstmatige microklimaat van deze schaarse binnenattractie. Ik meen me te herinneren dat de targets hier iets groter waren dan in de eerder bezochte parken.



In de fraaie luchtvaart-zone draaiden Leon en ik rondjes op Wind Star. Gelukkig hier geen te kleine pedalen maar een horizontale stang waarmee rijders interactief de vlieghoogte kunnen regelen.



Leon ging nog drie keer in Afterburn, ik iets minder. Thunder Striker werd nog twee keer bereden en om echt zot te doen, gingen we vliegen in de gele Vekoma. Die stond maar op twintig minuten maar dat zouden er opnieuw veertig worden. Het grootste deel van de wachttijd waren we getuige van dubbele stilstand: die van de trein en die van één of meer organen van iemand in het station. Uit respect heb ik daar niet op staan loeren en al zeker geen foto’s van gemaakt. Na de rit moest ik opnieuw bekomen. Leon kon daarom zonder mij op Woostock Express.





Windseeker, Carolina Goldrusher en natuurlijk Fury 325 waren de laatste attracties voor ons vroege avondmaal in CaWi. En of mijn inspanningen werden beloond! Toch ben ik niet blind voor de manco's van CaWi. Dat darkrides daarbij horen, hoeft geen betoog meer. De drukte in het waterpark illustreert volgens mij het even nijpend gemis aan waterattracties op het droge. Ik telde er ... nul. En kijk eens wat het park in 2025 voorziet: wellicht een multi-launched gekopieerd uit Canada en warempel een spashbattle.


Bron: https://x.com/Carowinds/status/1821184636187230569

Maar het gebrek aan klassieke waterattracties anno 2024 kon onze lol in Charlotte geenszins bederven. Er werd voor de derde keer een pretpark T-shirt gekocht voor Leon. Dat zou mijn vrouw trouwens in vijf van de zes bezochte CF-parken doen. Drie keer raden welk park uit de boot viel...

[siroccofreakske]

Bedankt voor het TR, weer met veel plezier gelezen. Qua mening zit ik wel een stuk dichter bij het TR van Ignace, maar we waren er dan ook op dezelfde bezoekdagen...

[joachim1107]

Bedankt voor het TR