[TR] Six Flags over Georgia - RFSC 2017

[Ignace]

Na jaren dromen, maanden wachten en uren zweven... tijd om RF's Southern Comfort te beleven! Een drieweekse pretpark-roadtrip door de states georganiseerd door de Rollercoaster Friends. Drie weken fun, friends en coasters - Nu ook in TR-formaat!

Programma:
03/06/2017: Six Flags over Georgia
04/06/2017: Alabama Splash Adventure
06/06/2017: Blue Bayou & Dixie Landin'
06/06/2017: Kemah Boardwalk
07/06/2017: Seaworld San Antonio
08/06/2017: Six Flags Fiesta Texas
09/06/2017: ZDT'S Amusement Park
09/06/2017: Six Flags over Texas
10/06/2017: Six Flags over Texas
10/06/2017: Sandy Lake Amusement Park
11/06/2017: Frontier City
11/06/2017: Tulsa's Incredible Pizza Company
12/06/2017: Silver Dollar City
13/06/2017: Silver Dollar City
14/06/2017: Six Flags St. Louis
14/06/2017: St. Louis Incredible Pizza Company
15/06/2017: Holiday World
16/06/2017: Kentucky Kingdom
16/06/2017: Beech Bend
17/06/2017: Dollywood
18/06/2017: Dollywood
19/06/2017: Carowinds
20/06/2017: Carowinds
21/06/2017: Six Flags over Georgia

And so it begins... Six Flags over Georgia - part 1
RF’s Amerikatrip begint met vier avonduurtjes in Six Flags over Georgia, een park dat we pas op het einde van de trip opnieuw zullen bezoeken – werkelijk een soort van ‘sneak peak’ dus. De euforie van het ‘in Amerika’ zijn is nog vers, de dag was al lang maar te moe voor een handjevol coasters zijn we nog niet. It’s playtime!



Toen ik mijn laatste en enigste Six Flags-park bezocht, sloot ik het bijhorende TR af met de conclusie dat ‘Six Flags heel wat goed te maken heeft. Een klein jaartje later krijgt de pretparkengroep zijn eerste kans. Welkom in Six Flags over Georgia.



Als een park elf achtbanen heeft, en één van die elf coasters is een Schwarzkopf, is het nogal vanzelfsprekend waar we eerst naartoe gaan. In zijn vijftigjarig bestaan heeft het grootste park van Georgia dan wel twee woodie’s, vier B&M’s en zelfs een eurofighter aangekocht, maar dat valt tegenover zo’n ouwe gouwe in het niets. Groot is dan ook ons jolijt als we de Gotham City- zone van het park betreden en een quasi wachtrijloze Mindbender aantreffen. Ik zeg quasi, want ondanks dat we meteen konden doorlopen tot het klein uitgevallen stationnetje werd ons geduld op de proef gesteld door trage operations en ook opvallend veel treuzelende parkgasten. Wat ook vermeld mag worden is dat Mindbender, net als de andere banen in het park, met meerdere treintjes deed. Toch al een puntje voor op dat andere Six Flags-park op mijn palmares dus.



Het heerlijke van Schwarzkopf is dat ik er altijd met hoge verwachtingen in stap, en er alsnog steeds verbluft uit kom: Mindbender is geen uitzondering. Het is een coaster die speelt met het terrein, en zijn twee verticale loopings afwisselt met soepel en snel bochtenwerk. Ondanks dat de baan volgend jaar veertig jaar word, is het comfortgehalte gelijk aan wat we gewend zijn van een gloednieuwe Mack of B&M. Ons eerste ritje was meteen front, en dat was geen misse keuze: behalve het geweldige uitzicht kregen we ook op elke heuvel een portie onverwachtse maar zeer welkome airtime te verwerken. We hadden geen betere achtbaan kunnen uitkiezen om onze drieweekse reis mee te starten: Mindbender is een onbetwistbare topcoaster, zelfs naast de grotere banen in het parkaanbod.



Na dit heerlijks besluiten we gewoon de dichtst bijzijnde achtbaan te doen: en in Gotham City is de kans natuurlijk groot dat zo’n achtbaan vernoemd is naar die kerel met zijn spannende latex outfit. Even groot is de kans dat het zo’n onverantwoord intense B&M inverted met vijf inversies betreft, en ja hoor: de volgende coaster die we zonder wachtrij kunnen temmen is Batman: the ride. We moeten dan wel niet lang wachten, de hele rij uitlopen is net als in La Ronde en Parque Warner een beproeving op zich. Maar in Georgia heb je net als in Madrid weinig te klagen: de rij is naar Six-Flags normen mooi aangekleed, en het station is zelfs beduidend beter dan in Spanje. Waarom de Batcave in een langs de buitenkant zwevende stalen loods ligt wist niemand, maar voor Six Flags leg ik de lat ook niet te hoog.



Wat echt telt is natuurlijk de rit, en die is gewoon goed: al lijkt een ERT’tje onder deze omstandigheden – de hitte en vooral de vermoeidheid – me geen cadeau. Het leuke aan de Batman-serie is dat elk element nog intenser is dan het vorige, en daarmee bedoel ik niet dat de rit soft start…



We beginnen aan een iets langere wachtrij van Dare Devil Dive, wanneer plots alle attracties in het park stilgelegd worden omdat er storm in de buurt is. Ik begrijp dit wel, maar het is toch jammer dat ze dat ruim voor de eerste regen doen. We besluiten van de gelegenheid gebruik te maken om iets te eten, maar voor een simpele slaatje te bestellen moet je heel wat geduld hebben: ook in de horeca is het personeel enorm traag en uiteindelijk wachten we een halfuur in een rijtje van tien man lang. De storm passeert met heel wat donder en bliksem, maar niets van dit alles treft het park. Geen enkel druppeltje regen. Als we onze buienradar opzetten, word er zelfs nul procent regenkans gegeven voor het park. Op zich bizar dat ze dan zelfs een indoorattractie sluiten. Het sluitingsuur nadert nu snel en we hebben weinig hoop dat er nog attracties zullen (her)openen.

Na een tweetal uurtjes wachten gebeurt er ongeveer een kwartier voor sluiting een wonder: Six Flags besluit dat de storm toch niet over het park heen trekt en opent zijn attracties terug. Natuurlijk is zowat iedereen die in het park was al lang vertrokken. De operatoren blijven maar wachten op wat volk om die laatste ritjes te vullen en merken ons op: van niets bewust zitten we op een bankje recht tegenover de ingang van de oudste coaster van het park. Ze roepen naar ons dat ze open zijn, en dat is alles dat we op dat moment nodig hadden. Zo krijgen we een frontseat privé-ritje in de zeer lange trein van Dahlonega Mine Train, een Arrow Minetrain met drie lifthills. Erg spannend word de baan nooit, al vind ik zo’n coasters steeds leuke ervaringen. Het zijn nog van die lekker lange achtbaanritjes met foute knikken waar je eens goed mee kan lachen. Bovendien had de voor de rest eerder brave Dahlonega Mine Train nog een behoorlijk grote drop vlak voor het einde van het parcours. Toch een zeer leuke familycoaster!



Met nog slechts enkele minuten parktijd over besluiten we te gaan voor nog één nieuwe coaster en zetten we het op een lopen. Vlakbij de ingang van het park vinden we de Georgia Cyclone, een witte woodie die zoals de naam doet vermoed en gebaseerd is op de legendarische baan op Coney island. Ik kende de layout al van Bandit, maar hoe leuk een ritje op die baan is weten we allemaal – ik hoopte op zijn minst op ‘een heel stuk beter’. De omstandigheden van die eerste rit waren best bijzonder te noemen: donker in het park, moe van de lange dag en de tijdsverschil, vol met vettig eten en uitgeput van onze credit run. Het resultaat was een ritje schatterlachen met elke schok die de trein maakte en niet meer bijkomen in de eindremmen. Nog nooit kwam ik zo misselijk een stationsgebouw opnieuw binnen.



Dat hield me trouwens niet tegen een tweede ritje te weigeren. We sluiten de beugel opnieuw en gaan weer de baan op. Een tweede schatterbui volgt: wat er precies zo grappig was aan die ritjes Georgia Cyclone zal ik nooit exact kunnen uitleggen, maar het staat in mijn geheugen gegrift als één van de meest memorabele achtbaanmomenten ook. En de coaster helpt daar veel bij. Zoals ik al zei schokt de baan op zijn snelste stukken, maar op andere stukken kan je hem redelijk soepel noemen. Airtime is er in overvloed, en de airtime is aggresief. Conclusie: een heerlijke woodie en veruit superieur tegenover zijn soortgenoot in Duitsland.



Met vier credits afgevinkt gingen we slapen, want de volgende dag zou weer een lange worden met een extra uur tijdsverschil, een pretparkje en een hele lange rit. Six Flags over georgia, we will be back soon!