Na jaren dromen, maanden wachten en uren zweven... tijd om RF's Southern Comfort te beleven! Een drieweekse pretpark-roadtrip door de states georganiseerd door de Rollercoaster Friends. Drie weken fun, friends en coasters - Nu ook in TR-formaat!

Programma:
03/06/2017: Six Flags over Georgia
04/06/2017: Alabama Splash Adventure
06/06/2017: Blue Bayou & Dixie Landin'
06/06/2017: Kemah Boardwalk
07/06/2017: Seaworld San Antonio
08/06/2017: Six Flags Fiesta Texas
09/06/2017: ZDT'S Amusement Park
09/06/2017: Six Flags over Texas
10/06/2017: Six Flags over Texas
10/06/2017: Sandy Lake Amusement Park
11/06/2017: Frontier City
11/06/2017: Tulsa's Incredible Pizza Company
12/06/2017: Silver Dollar City
13/06/2017: Silver Dollar City
14/06/2017: Six Flags St. Louis
14/06/2017: St. Louis Incredible Pizza Company
15/06/2017: Holiday World
16/06/2017: Kentucky Kingdom
16/06/2017: Beech Bend
17/06/2017: Dollywood
18/06/2017: Dollywood
19/06/2017: Carowinds
20/06/2017: Carowinds
21/06/2017: Six Flags over Georgia

Another Six Flags day!

De heetste dagen van de trip komen op een hoogtepunt wanneer we de parking van het volgende park oprijden. De tropische hitte zou vandaag meerdere keren de hemel laten brullen, wat onze dag helaas danig zou beïnvloeden - maar niet getreurd. De stormen hadden ons redelijk goed gespaard en zouden dat na vandaag blijven doen. U komt natuurlijk niet om over het weer te lezen: tijd voor Six Flags St. Louis!



ik moet eerlijk toegeven dat dit Six Flags-park, samen met over Georgia & Texas het enige dat gebouwd is door Six Flags zelf, niet meteen het park was dat me het meeste aansprak op de trip. Integendeel, van alle grotere parken leek het me het minst bijzondere. Als we het uitzicht van de skyline van het park voor ons hebben op de parking, stel ik mijn verwachtingen niet meteen bij. Met lage verwachtingen iets gaan doen is volgens mij echter vaak de beste optie, omdat het alleen maar kan meevallen. Eens kijken of dat voor dit SF-park ook telt!



De relatief kleine entreezone toont niet veel van de grootsheid die het park bij opening voor ogen had. Voor wie het niet wist: toen het park voor het eerst opende, bleek het heel wat minder bezoekers te lokken dan verwacht. Toch heb ik niet het idee dat het park groots is opgezet zoals de andere twee originele parken.





Het park heeft drie houten coasters en verdient daarmee wel respect. Opvallend is dat het drie zeer verschillende banen betreft van verschillende constructeurs, waarmee ze wel een goede troef in handen hebben. We besluiten de dag te starten met de reus onder het houten trio. The Boss is naast Shivering Timbers de grootste achtbaan die CCI in zijn korte bestaan mocht bouwen. De meningen die je over deze coaster hoort, schommelen van 'redelijk goed' tot 'barslecht', iets dat me toch een beetje bang maakt. Na een heel slechte ervaring in Anaconda heb ik toch een schrik te pakken gekregen voor té ruwe woodie's, maar gelukkig leek deze baas niet in die categorie te vallen. Natuurlijk zitten er wel wat ruwere stukken in, zeker tegen de grote helix op het einde van de baan, maar voor een coaster van dit formaat viel het al bij al wel goed mee. De baan heeft een zeer atypische layout: de first drop gaat over in een extreem lang recht stuk met een lichte dalingsgraad: hierna volgt nog een klein dipje, wat ook meteen het beste deel van de rit is. Snellere stukken worden afgewisseld met zeer hoge bochten en een MCBR, toch niet zo vaak voorkomend op woodies. Al bij al vond ik The Boss niet dé topcoaster waar een park mee moet uitpakken, maar ook niet de slechtste baan en een prima woodie. Van die drie woodies in het park is deze verreweg het meest geschikt voor een RMC-opknapping!







Het zou heel de dag rustig blijven in het park, maar uit voorzorgen gaan we na de baas richting de coaster met de laagste capaciteit. Pandemonium was een spinning coaster zoals we er al twee waren tegengekomen, dus hier valt niet veel meer te zeggen. Prima familiebaan en een prima keuze van ons om hem al zo vroeg te doen: als ik me niet vergis sloot deze niet veel later voor de rest van de dag.





Minder geluk hadden we bij de plaatselijke Boomerang. Deze is na een ongeluk vorig jaar niet meer open geweest en zou dus eigenlijk de 'SBNO'-status moeten krijgen. Niet meteen het grootste gemis van de trip, maar traditie verplicht me te zeggen: jammer van de credit.

Wanneer we voor de tweede woodie van de dag staan te wachten, gebeurd het: de hemelsluizen worden geopend en de eerste storm van de dag barst los. We hopen het te kunnen uitwachten in het station, wat de operators ons rustig laten doen, maar besluiten al snel iets te gaan eten. De attracties openen als ik me het goed herinner een kleine twee uur later, maar zouden door de dag nog twee keer sluiten vanwege het weer. Erg jammer, maar anders dan in Georgia - waar de attracties sloten zonder écht dreigend noodweer - wel begrijpelijk. In de regen dat we hier meemaakten, stonden we toch niet bepaald te springen voor een ritje.



Nadat de eerste storm wegtrekt spelen de zenuwen me een beetje parten en trekken we de eerste en beste achtbaan in die we tegenkomen vanuit onze schuilplek in het restaurant. Ooit had dit park een dubbele mijntrein, maar zoals ik al vermelde sloegen de bezoekersaantallen tegen en werd er één helft van de achtbaan verkocht. Wat overbleef is River King Mine Train. Niet meteen de spannendste mijntrein, niet meteen de mooiste, maar toch nog altijd het type baan waar ik stiekem heel veel van geniet: lang, een redelijk verscholen ligging in de bosjes en een lange tunnel op het einde waar je op 'topsnelheid' doorraast. Leuk genoeg voor een re-ride later op de dag!





Ik houd veel van oude achtbanen die al lang niet meer de modernste coaster zijn in het park waar ze staan, maar nog steeds de boel domineren als een gepensioneerde kolonel met een uniform vol insignes. Jetline, Lisebergbanan, misschien zelfs Python - en ook Screamin' Eagle. De coaster was ooit één van de grootste ter wereld, en ook nu domineert de baan het park. Niet omdat het de grootste coaster is, maar vooral omdat de woodie met zijn witte kleur van overal opvalt en dankzij zijn ligging op het hoogste punt van het park ook van veel plekken goed zichtbaar is. Six Flags St. Louis is een park met redelijk wat hoogteverschil en deze coaster maakt het overbruggen daarvan de moeite waard. Het is een oud ding, maar nog steeds zeer genietbaar en ergens tegen het einde zit er een airtimemomentje dat zijn gelijke niet kent in het park. Op het einde van de dag houden we hier een kleine ERT-sessie op , gewoon omdat het kan.







De volgende coaster beloofd een minder epische ervaring. Een klassieke loopingcoaster van Arrow en Vekoma, die bovendien al eens overgeplaatst is en de naam Ninja meekreeg. Onheilspellend, want een goede ninja slaagt je in elkaar. Gelukkig viel het goed mee en overleefden we een ritje op deze coaster zonder al te grote blauwe plekken. Als de coaster in een vakje moet onderverdelen, zou dat eerder 'saai' dan 'pijnlijk' zijn. Toch zit er één geniaal momentje in de coaster: als je uit de tweede inversie komt, een sidewinder die onder de lifthill duikt, kom je zo dicht tegen de bescherming van de kettinglift onder de lifthill dat ik het allerbeste headchopper-effect van mijn leven had. Dat wil wat zeggen, want ik ben erg klein van postuur en trap er meestal niet in. Even verschieten in een voor de rest redelijk flauwe coaster.





Het park zou een ware stijlbreuk maken als ze geen B&M inverted met de Batmanlayout zouden hebben: maar net als in de andere drie Six Flags parken én in Seaworld moesten we ons geen zorgen maken. Ook hier vond je aan het einde van een belachelijk lange voorziene wachtrij (ik zweer het, elke keer dat ik een nieuwe Batman doe lijkt de rij langer te zijn geworden) een belachelijk intense coaster die we ondertussen al meer afvinken voor de credit dan echt doen voor ons plezier. Een beetje jammer, zeker voor een B&M: toen ik dit model de eerste keer deed in Madrid was ik laaiend enthousiast. Een Amerikareis met vijf van deze coasters veranderd daar veel aan. Het model blijft geniaal, maar de rit is ondertussen niet zo speciaal meer. In St. Louis werd ik wel bij Batman: the Ride verplicht mijn heuptasje aan te houden wat redelijk bizar was, dus zo geschiedde het dat er toch nog iets het vermelden waard was.





De laatste twee geopende coasters in het park doen bleek nog een heel gedoe te worden. De houten coaster die we voor het laatst lieten was American Thunder, die net als zijn Finse identieke kopie met slechts één treintje reed. Bovendien was er een kleine storing en als gevolg stonden we van alle achtbanen van het park het langst te wachten voor deze matige woodie. Naar mijn gevoel was de coaster ietsje leuker dan dat ik me van in Finland herinnerde, maar nog steeds de hekkensluiters op mijn lijstje GCI's en tegenover de andere woodies in het park is het voor mij ook de verliezer. Een opvuller en niet veel meer.





Het beste voor het laatste bewaren... Omdat het je ontzegt word. In de ochtend deed Mr. Freeze: Reverse Blast het gewoon, maar vanaf die eerste Thunderstorm hadden we hem niet meer zien draaien. We wachten een hele poos, maar er komt maar geen teken van leven van deze topcoaster van Premier Rides. We blijven echter hopen, en ik begin steeds meer spijt te krijgen van mijn beslissing in Texas om geen tijd te besteden aan extra ritjes op de identieke baan, in de overtuiging dat we er hier tijd genoeg voor gingen hebben. Uiteindelijk worden onze beden verhoord en heropent Mr. Freeze alsnog zijn ijsfabriek. Qua rit zou de coaster geen verassing mogen zijn, maar dat was het toch: opnieuw besef ik kort na de achterwaartse lancering wat voor een meesterlijke coaster Premier Rides hier neerzette. Dit is letterlijk en figuurlijk het dichtst dat je bij de coasterhemel kan komen in St. Louis! Het moet wel gezegd worden dat de coaster thematisch lang niet zo geslaagd was als in Texas, maar voor zo'n topride wil ik dat door de vingers zien.







Er zijn attracties die meer afhankelijk zijn van een goede setting dan een coaster van wereldklasse: waterattracties bijvoorbeeld. St. Louis heeft een Flume en Rapid die qua rit goed te pruimen zijn, maar zo kaal en saai aangelegd dat zelfs Bobbejaanland's tenen ervan gaan krommen. Six Flags kan veel beter dan dit!



De enige attractie die open bleef in de regen was de enige indoorattractie van het park. Justice League: Battle for Metropolis was mijn eerste kennismaking met deze massageproduceerde rit in een karretje en man, wat was het fantastisch! Een goede harmonie tussen schermen en echte scenes (het beste dat ik al meemaakte eigenlijk- zo kan het dus ook!), een paar goede effectjes en vooral heel vlotte en leuke bewegingen van het karretje. Six Flags heeft met deze ride een echte topper in huis gehaald en dat mag zeker en vast gezegd worden.



Dat was eigenlijk alles dat ik wilde vertellen over het attractie-aanbod. Het park viel me wel mee, maar liet niet meteen een indrukwekkende indruk achter. Als ik er vaak zou komen, zou het volgens mij al snel als een tweede Bobbejaanland aanvoelen: niet echt zeer sfeervol, al jaren geen nieuwe topper meer gekregen en een aanbod dat achterloopt op de concurrentie. Al viel dat wel mee in St. Louis: met Screamin' Eagle en vooral Mr. Freeze hebben ze twee topcoasters, maar voor Amerikaanse normen is dat niet gigantisch.

Er is één ding waarin ik het park echter totaal niet volg. Zoals ik al vertelde begrijp ik dat de attracties sluiten bij een storm. Dat is logisch. Echter lijkt zo'n storm een terugkerende tendens te zijn in de meeste reports en niet iets dat zelden gebeurd. Waarom hebben ze dan geen heel arsenaal aan indoorattracties opgebouwd tijdens hun bestaan? Zoiets is in Europa niet meer dan logisch, maar hier doen ze het omgekeerde: toen ze de nieuwe darkride bouwden, moest een andere darkride daarvoor wijken. Het aantal indoorattracties bleef op één. Hetzelfde kan gezegd worden over Six Flags over Georgia, maar hier viel het me net iets harder op.



Ik ben blij dat ik er was, maar meteen terugkeren? Nee. Zelfs niet voor de Boomerang. Het ligt wel min of meer op de weg naar en van Silver Dollar City, dus misschien tot ooit... In ieder geval, bedankt voor het lezen!