Alvast mijn excuses, was van te voren niet van plan om een tripreport te schrijven. Om geen tijd te verliezen heb ik geen moeite gedaan om foto's te nemen.

Als monitor bij Kazou (de jongerenorganisatie van CM) heb ik in het verleden al op een relatief eenvoudige en gratis manier kunnen kennis maken met PDP, Boudewijn Seapark, WH Holland, Toverland, het kleine Franse Ange Michel en Legoland Deutschland. Een pretpark bezoek is meestal een must om me voor een bepaalde vakantie op te geven. Het feit dat je een groep kinderen van de lagere school moet meesleuren die dag moet je er bij nemen. Dit jaar stond er een vakantie gepland naar het Italiaans Gardameer met de 17-18 jarigen. Inclusief bezoek aan Gardaland.


25 augustus, na ons ontbijt stappen we vanuit ons hostel in Peschiera de bus op voor een 15 minuten durende rit naar het park. Eenmaal aangekomen laten we de groep los om met ons vijf monitoren het park te verkennen. Het voordeel van 17-18 jarigen t.o.v. van kinderen die je meestal in groep door een park meeneemt.

Via het mooi gedecoreerde Fantasy Kindom voor de kleinste komen we aan bij Raptor. Mijn eerste B&M wingcoaster. Vooraf hoopten we op niet al te drukke dag en met 15 minuten durende wachtrij bleek onze hoop bij deze eerste coaster uit te komen. De sfeer rond Raptor kan de spanning goed opdrijven en bewijst dat de ene veehokwachtrij de andere niet is.

Eenmaal aangekomen bij het station maakte ik kennis met de aftelklokjes die bij elke attractie staan. Deze duiden het aantal inzittende voor de volgende rit en toegang krijgen tot het station/attractie aan. Later op de dag bewijst het systeem naar mijn mening zeker zijn nut. Te grote groepen laten mensen spontaan voor of mensen gaan zelf op zoek naar die ene passagier die nog in de attractie kan. Het geroep van operatoren om nog één of twee personen te vinden om de attractie vol te krijgen worden overbodig. Dit systeem zouden meer parken mogen invoeren!

Terug naar mijn eerste credit van de dag. Raptor is een smooth achtbaan die we van B&M kunnen verwachten. De theming en de near misses zijn amusant. Alleen de snelheid van de baan kon me niet helemaal bekoren. Lag het nu aan de te hoge verwachtingen, het begin van de dag waardoor de baan nog niet warm stond of was hij effectief zo traag? Dat laat ik even in het midden. Raptor blijft zeker een toppertje voor het park maar ik bleef toch wat op mijn honger zitten. Daar zit naast de snelheid de lengte van de baan ook zeker mee tussen.

Na de logflume Colorado Boat waar niet bijzonders over te vertellen valt zetten we onze weg verder richting Shaman (parkgids update). De Vekoma achtbaan kreeg dit jaar een VR update. De attractie ging over een halfuur pas open maar ik zag de lage capaciteitsbui al hangen en kon de rest van het gezelschap overtuigen om maar meteen aan te schuiven. Niet onterecht bleek achteraf. We moesten slechts drie ritjes wachten maar het in en uitstappen duurde minstens 5 minuten. Elke bril werd persoonlijk op en afgezet door de 4 operatoren en er werd maar met één trein gewerkt. Als dan blijkt dat je bril tijdens de rit nog steeds afgezakt waardoor dat je hem constant moet vasthouden maakt alles nog erger. De concentratie op de film was helemaal verdwenen. Al was deze op de lift hill veel belovend. VR doet naar mijn mening te veel afbreuk aan de capaciteit en is naar mijn mening te goedkoop om een oude coaster als nieuw te catalogeren. Ook de intensiteit van een baan boet in door het systeem heb ik het gevoel. Uiteindelijk blijft het maar een schermpje waar je naar zit te staren... Neen, geef mij dan maar een klassieke coaster zonder VR.

De helaas gesloten Sequoia Adventure (dat is één credit minder) slagen we over en ook de capaciteitsloze Kung Fu Panda Master die 50 wachten in de blakende zon aangeeft laten we momenteel links liggen. Na ons lunchpakket en een ritje in de leuk gethemede theekopattractie Mr Ping's Noodle Surprise besluiten we een ritje te maken in de Ortobruco Tour. Deze relatief lange rups is must do voor de allerkleinsten en elke credit hunter.

We zetten onze weg verder richting Ramses il Risveglio. De buitenkant is alvast veelbelovend. Eenmaal binnenkom je meteen in de stationsruimte terecht. Deze is helaas alleen achter de track gethemed. Wat extra muurtjes om het veekhok gevoel wat te breken hadden wel leuk geweest. Aan de rechterkant (en het plafond) is helaas geen theming aanwezig en is de loods volledig zichtbaar. De endless train system zorgt wel voor een aardige capaciteit en een goede vooruitgang van de wachtrij. De rit zelf is een zeer leuke shooter zonder meer. Achteraf had ik wel het gevoel dat door het (te) hoge aantal raakpunten ik wat te weinig om de theming zelf heb gelet. Al heb ik door mijn competitieve kant wel vaker last van dit probleem bij shooters.

De rest van mijn gezelschap vond het hoogtijd voor een waterattractie. Een wandeling door het halve park en de leuke kinderzones aan de linkerkant van het parkplan bracht ons bij Fuga da Atlantide. Rugzakken konden door de ietwat vreemde boten niet mee en moesten buiten de wachtrij onbewaakt achtergelaten worden of opgeborgen worden in betalende lockers. De vrouwen in ons midden zagen dit niet zitten. Persoonlijk had ik er weinig moeite mee om mijn spullen gewoon te droppen, iedereen deed het tenslotte. Maar dat neemt niet weg dat ik het een schande vind dat een park geen deftig, kosteloos bagage systeem kan uitwerken. In plaats van je rugzak ergens aan een haakje te moeten hangen waar iedereen aan kan of extra inkomsten met lockers te generen. We maakten dan ook omkeer om koers te zetten naar de andere waterattractie in de buurt.

Jungle Rapids is zeer degelijke rapid. Theming is prachtig en de vaart zit er goed in. De rit heeft misschien wel iets te weinig effecten/golven om echt een toppertje te kunnen zijn.

Hoogtijd om een volgende credit te kunnen wegstrepen. We zetten onze weg verder richting Blue Tornado, een Vekoma SLC. En Vekoma maakte zijn slechte reputatie met dit model helemaal waar. Zover ik mij kan herinneren is dit de meest schokkende SLC ervaring tot nu toe. Waar dat prima onderhoud in de parkgids vandaan komt is mij bij deze een raadsel. Gewoon afbreken die handel!

Vlakbij ligt Mammut, een Vekoma mine train achtbaan. Meestal ben ik wel fan van dit soort banen, waar ik het om wille van het adventure thema dat dit soort banen meekrijgt de schokken al wat sneller door de vingers durf te zien. Mammut heeft een origineel noordpool thema meegekregen. Dit steekt wel wat af ten opzichte alle andere attractie rondom. Wel vreemd is dat men bij de uitgang uitkomt in het restaurant van Blue Tornado. De rit zelf stelde helaas een beetje teleur. Mammut haalt nooit de snelheid die je van dit soort familieachtbanen mag verwachten naar mijn mening.

Na de niet zo hoge maar verrassend krachtige vrij val Space Vertigo komen we aan bij Oblivion. Bij gebrek aan een first row wachtrij belandde we na 15 aanschuiven helaas op de derde rij. Van de gehoopte intense stop op de first drop kwam er dus niets in huis. Verder is het een aangename rit zoals we die kunnen verwachten. Zowel qua lengte, soepelheid als snelheid.

We splitsen ons even op en ontdekte met ons tweetjes Time Voyagers, (parkgids update) wat een cinema is met alle bijbehorende effecten van een 4D cinema maar dit keer zonder de verwachtte 3D-billetjes. Helaas werd de Spaanstalige film niet ondertiteld. Deze attractie mag je wat mij betreft gewoon links laten liggen, ook op rustige dagen. Om het eerste deel van dag af te sluiten maakten we nog een ritje in Magic House. Ook hier moest je je rugzak -verrassend genoeg- onbewaakt achterlaten. Hoewel je in een madhouse perfect je bagage onder je benen kwijt kan zal veel wel te maken hebben gehad met de wat krappe lift uit de voorshow. Ik spreek geen Spaans dus heb van het verhaal niets meegekregen, maar het fantasythema gaf wel een origineel gevoel.

Mits dat het park tot 23 uur geopend was namen we allen aan de uitgang een stempel voor ons avondmaal in het hostel. Nadien keerden we terug naar het park om onze laatste attracties bij zonsondergang/nacht af te vinken.



Mits dat Atlantide echt nog op ons verlanglijstje stond schoven we hier bij onze terugkeer als eerste aan. Het was wat drukker geworden in het park en de wachttijd gaf 35 minuten aan. De mannen lieten hun rugzak onbewaakt achter. De dames hadden hun rugzak inmiddels in het hostel gelaten en enkel een noodzakelijke buiktas of handtas mee die wel gewoon de attractie mee in kon. Ondanks zijn credit is Atlantide geen coaster en zijn twee drops zijn niet zeiknat. Atlantide moet het hebben van zijn sfeer en prachtige theming. De ondergaande zon versterkte alles nog wat. Een must do als je een bezoekje brengt. De oninteressante wachtrij en het bagagesysteem moet je er wel bijnemen. Jammer dat hier niet meer is meegedaan.

Om van de ondergaande zon volledig te genieten stapten we richting Flying Island. Eenmaal aangekomen stond er een vrij lange wachtrij. Het flying island zetten inmiddels voet aan grond en het passagierstellertje gaf 88 aan. Bang afwachten en aftellend belandde het cijfertje op 4. Net eentje te weinig, teleurgesteld lieten we enkele andere voor. Tijdens de volgende rit was de zon helaas volledig onder. We konden nog wel genieten van het park bij invallende duisternis.

Op mijn verlanglijstje stond zeker nog een first row ritje op Oblivion. De 25 minuten wachttijd moesten we erbij nemen. In het station liet ik enkele mensen voor die de derde rij opvulde. Tijdens het volgende inlaadproces gaf men fast passers voorrang en vulde al snel de eerste rij op. Helaas stonden er onvoldoende mensen te wachten om de trein volledig op te vullen waar ik zelf op hoopte. De teller sprong op zeven. We besloten dan maar om door te wandelen en de tweede rij op te vullen. Teleurstelling van de dag! Als één type baat heeft bij een first row wachtrij dan is het wel een duikachtbaan. Als deze ontbreekt en fastpassers steeds voorrang geeft dan wordt het bijna onmogelijk om in Olbivion op de eerste rij te belanden. Ondanks dat blijft hij wel de beste achtbaan van het park.

We splitsen ons opnieuw op in mannen en vrouwen. Ikzelf wilde absoluut nog mijn laatste mogelijk credit behalen. De 40 minuten wachttijd (laagste van die dag en gelukkig niet meer in volle zon) moest ik er dan maar voor over hebben. Kung Fu Panda Master is een spinning wild mouse zoals we die kennen. Niet meer, maar ook niet minder.

We hadden nog net tijd voor een laatste attractie. Tijdens mijn avondmaal surfte ik nog even naar de parkgids en ontdekte nog een darkride in het park. Die mocht niet ontbreken. En gelukkig maar. De ingang van I Corsari ligt verdoken diep in het prachtige piraten gebied. Via een volledig in thema wachtrij beland je in de prachtige haven. -verwacht geen DVH niveau- Deze klassieke darkride moet het niet hebben van zijn (laag aantal) animatronics. Wel van zijn verrassende scenes die veel afwisseling bieden en zijn leuke effecten. Af en toe oogt het wat goedkoop maar dat doet niks af aan het volledige plaatje. Vooral de onderwater scene op het einde deed mijn mond openvallen. Om wille van de afwisseling in de vele scenes kon deze darkride mij meer boeien dan Piraten in Batavia (Europa Park). Vast dat deze mening ook te maken heeft met het verwachtingspatroon vooraf. Kortom de verrassing van de dag en wat mij betreft de beste attractie van het park!

De dag liep ten einde... het was nog even zoeken naar een souvenirshop mits dat deze niet aangegeven stonden op het parkplan.


Conclusie: Gardaland is een tof park. Met prachtige stukjes theming. Zeker het piraten gedeelte en de waterattracties achteraan. Door de historische groei is het soms wel wat een rommeltje. Bijvoorbeeld de zone rond Mammut. Het totale achtbaan aanbod was me toch een beetje een tegenvaller. Blue Tornado en Mammut zijn hier mede de oorzaak van. Aangevuld met de lage capaciteit voor Kung Fu Panda en de mindere ervaring op Shaman (VR bril probleem) en Oblivion (first row probleem) Kwantiteit zegt dus niet alles. Gelukkig maakt I Corsari en Fuga da Atlantide een terugkeer meer dan waardevol. In de hoop dat ook Sequoia Adventure open is.

PS Later in de week stond er ook een tripje naar Caneva waterpark gepland. Helaas was er geen Movieland bijgerekend. Heb ik een hele dag op Diabolik Invertigo moeten kijken. Nog nooit was een achtbaan zo dichtbij en tegelijkertijd zo ver weg.

Lago di Garda, ooit kom ik terug!