Na wat familiaal spitwerk met zwangerschappen en zusgeboortes als referentiepunten is er een eindconclusie: in 1995 deed ik op driejarige leeftijd de Keverbaan van Meli Park. Mijn vader maakte misbruik van mijn aanvraag voor een bisrondje op 'het treintje' en schotelde me in plaats van de beoogde monorail rit de achtbaan voor. Ik rook uiteraard onraad toen lieveheersbeestjes zag in plaats van een treintje, maar het ding zag er stilstaand niet al te dreigend uit en de vergissing kon nadien nog recht gezet worden met een bezoek aan het juiste treintje.

Ik was in die tijd niet erg te vinden voor toestellen die veel lawaai of snelheid maakten. De Zierer Tivoli botste op beide bezwaren dus reageerde ik zoals te verwachten valt van een driejarige die de wereld tegen heeft: krijsend om mijn moeder. Het enthousiasme waarmee ik dat deed werd nog iets opgeschroefd toen ik me realiseerde dat ik de horror ook nog een tweede rondje zou moeten uitzitten. Mijn vader heeft mij nooit meer uit eigen beweging andere bedenkelijke 'treintjes' aangesmeerd.

Achtbanen kregen samen met Zierer pas een herkansing in 1999 of 2000 bij een schoolreisje naar Boudewijnpark. Daar kregen we ERT op Orca Ride en dat was wél leuk.