Mijn eerste serieuze achtbaan, goh, ik denk dat mijn eerste achtbaan de Keverbaan van Bellewaerde was en die is toch al vrij serieus. Nee, voor de rest, echt absoluut geen idee. Ik kan wel wat vertellen over de achtbanen uit mijn jeugd die ik mij wel nog herinner. Ik heb met wat vette woorden / namen geprobeerd wat structuur aan te brengen in mijn lange relaas.

Onze ouders namen ons af en toe wel mee naar pretparken: als we klein waren vooral Bellewaerde en Plopsaland en later ook Walibi en Bobbejaanland. Ik denk dat ik met mijn ouders daar wel wat achtbanen heb gedaan. We gingen ook eens naar Walibi Holland en daar herinner ik mij de wilde muis nog. Hetzelfde voor die van Bobbejaanland. (mijn leeftijd: geen idee, ik denk onder de 10 jaar). Ik moet er trouwens geweest zijn in de tijd dat de linkerhelft er nog stond, maar of ik er in ben geweest, geen idee, dus die zet ik niet op mijn teller... Of ik toen al in Revolution ben geweest, opnieuw geen idee, maar één rit daarin herinner ik mij nog heel goed tijdens een schoolreis in het tweede middelbaar. Het gevoel dat die attractie mij gaf was echt fantastisch. Ik denk vooral door het feit dat we er met een grote groep van de klas in zaten en we naar elkaar zaten te roepen tijdens de langzame rit omhoog in de binnenring. Fantastisch groepsgevoel Op mijn teller staat hij zonder datum omdat ik geen idee meer heb wanneer de eerste keer was, maar aan die keer denk ik altijd terug als ik er vandaag in ga. Dat is toch de eerste keer die ik mij echt herinner.

Mijn eerste achtbaan met de trein onder de track: Dreamcatcher. Ik weet wel dat ik er lang niet heb ingedurfd, volgens mij ben ik er op die schoolreis ook nog niet in geweest maar ik kan mij vergissen. Ik weet wel nog dat wanneer mijn vader en jongere broer mij toch eens konden overtuigen, ik hem achteraf veel minder erg vond dan ik op voorhand dacht. Om de een of andere reden had ik schrik voor achtbanen die onder de rail hingen dan erop te rijden. Of dat voor of na die schoolreis was... Geen idee. Dus opnieuw datumloos op de teller.

Mijn eerste woodie. Eventjes terug in de tijd, een andere achtbaan die ik mij herinner als een van de weinige die ik ooit onderschatte is Weerwolf. Ik vertelde het elders al op dit forum denk ik. Op schoolreis in het lager (ik vermoed vierde of vijfde leerjaar) ging de grootste groep van de klas erin. Mijn beste vriend toen wou ook graag meegaan en ik was wel nieuwsgierig en ik ging mee. Ik weet nog dat ik, eenmaal in de trein, tegen hem zei dat ik het wel spannend vond, maar hij wuifde dat weg. Wat daarop volgde was een ongelooflijk helse rit en op het eind zei hij tegen mij dat hij het serieus onderschat had en het toen plots heel terecht vond dat ik er in het begin niet helemaal gerust in was. Maar ik vond het wel een fantastische ervaring, ik denk er nog graag aan terug elke keer ik in Weerwolf stap.

In Disneyland was ik naar schatting ergens rond mijn acht jaar (nog steeds mijn enige bezoek tot nu toe) en daarvan herinner ik mij Big Thunder Mountain waarvan ik toen toch redelijk verschoten was omdat ik Calamity Mine kende en deze toch een slag groter was. Al zal ik nog eens moeten teruggaan om hem opnieuw te doen, want nu ben ik toch al wat ouder en groter, dus echt objectief kan ik hem niet beoordelen.

Mijn eerste over-de-kop-achtbaan was Boomerang in Bellewaerde. Dat was op 1 juni 2009 (de datum heb ik teruggevonden in een oude agenda toen ik mijn coastercountacccount zo volledig mogelijk probeerde in te vullen). Ik was toen 12 jaar en was met dezelfde beste vriend uit Weerwolf nu in Bellewaerde. Hij is er eerst een keer alleen op geweest, en daarna nog eens met mij omdat ik toen beslist had: foert, ik moet dat ook kunnen.

Tot slot mijn eerste loanchcoaster: Anubis. Opnieuw met diezelfde beste vriend uit het lager, ik denk in 2011. Ik logeerde bij hem in Oostduinkerke en wou eens naar Plopsaland gaan met de kusttram. Ik denk dat het na Boomerang zelfs maar mijn tweede achtbaan met inversies was, dus ik was opnieuw wat terughoudend. Dat het een launchcoaster was had geen van ons enig idee van. Ik herinner me hetvolgende: we zaten erin, we reden het station uit en zaten te kijken: huh? De baan gaat loodrecht omhoog en nergens een ketting te bespeuren? Hoe werkt dit? We keken naar elkaar en wouden daar iets over zeggen, maar we kregen de tijd niet: ineens schoten we vooruit, vlogen we over die loodrechte helling omhoog en werden we als een gek door elkaar geklutst. Ik was opgelucht dat het allemaal voorbij was en we hebben hem die dag niet meer opnieuw gedaan. We waren enorm geschrokken van die lancering. Die avond op hun appartement hebben we er heel enthousiast over zitten vertellen tegen zijn vader wat we die dag hadden meegemaakt.

Tot op heden is dat nog steeds mijn enige ritje in Anubis. Aangezien het park niet echt dagvullend is voor iemand als ik, ben ik er niet meer teruggeweest. Maar nu Heidi geopend is moet dat volgende bezoekje er toch ook eens van komen.

Dus even samenvatten en antwoorden op de poll: lef was het zeker niet, ik had eerder schrik. Per ongeluk kan ik dan ook uitsluiten: aangezien ik er eerder schrik voor had wist ik wel goed wat te verwachten, zoals ik over Dreamcatcher zei overschatte ik het soms zelfs. Dwang was het ook niet, mensen probeerden mij misschien wel te overtuigen maar ik besliste nog altijd zelf of ik er inging. Dan schiet nieuwsgierigheid nog over als mogelijk antwoord en ik denk dat dat wel het dichtst bij de waarheid aanleunt. Ik heb veel banen lang uitgesteld, maar was uiteindelijk toch té nieuwsgierig en mijn kennissen gingen er ook al in dus ik wou op een gegeven moment toch gewoon weten wat het was. Dus voor mij: nieuwsgierigheid.