[TR] Lake Compounce, huis van één van 's werelds beste woodies? - 9 juni 2018

[Phadd-F]

Op onze tweede dag van de trip hadden we toepasselijk twee pretparken gepland. Nadat we rond waren in Six Flags New England zakten we nog af naar het vlakbij gelegen Lake Compounce. Hoofdrenen om niet gewoon de hele dag uit te doen in Six Flags New England was de aanwezigheid van de beruchte Boulder Dash (mijn niet zo fraai verdict over deze baan kon je in een eerder Coaster World artikel lezen) en omdat het toch op de weg naar ons hotel lag.


Maar zou dat wel een goede beslissing zijn? Zou Lake Compounce niet meer tijd vereisen of zelfs gewoon verdienen? Vragen die vooraf door mijn hoofd dwaalden. Het park telt vijf achtbanen, naar Amerikaanse normen weinig maar voor een Europeaan is dat het gemiddelde dat hij gewoon is. De aankomst wekte al positieve vibes op. Om van de parking naar de feitelijke parkingang te gaan moest je een voetgangerstunnel onder, dat deed nogal denken aan Kennywood, een erg charmant park dat veel nostalgische klassiekers in ere heeft bewaard. Lake Compounce heeft wel een connectie met het park uit Pittsburgh, in 1996 kocht de Kennywood groep Lake Compounce op. Het was onder hun eigenaarschap dat Boulder Dash gerealiseerd werd! In 2007 verkocht de Kennywood groep al hun parken aan Parques Reunidos, de Spaanse pretparkgroep die enorm geliefd is onder de pretparkfans (merk enige ironie op…).





Mijn bezoek aan Kennywood in 2013 was erg goed en het park liet een erg goede indruk op mij na. Dus hoop ik het beste en wens te geloven dat Parques Reunidos hier ook in Lake Compounce hun stempel niet al teveel heeft kunnen doordrukken. Helaas zijn we net een jaar te laat om van gratis soda drinks te kunnen genieten, net als in Holiday World kon je hier gewoon gratis soda drinks pakken aan verschillende tapstationnetjes. Zoveel je maar wil voor 0,0 dollar. Toch een minpuntje voor het park om dit af te schaffen.


De eerste indruk van het park die ik kreeg is dat het wel mooi gelegen is, veel groen vlakbij en de heuvel op de achtergrond vormt een mooi decor. De gebouwen die er zijn, zijn niet van een gedenkwaardig niveau maar anderzijds is het park zeker niet ongezellig. Alles is netjes ingeplant. Niet wetende waar eerst te beginnen besloten we gewoon rechts te gaan en zo op zoek te gaan naar onze coasterbingo. De eerste achtbaan die we tegenkwamen bleek echter al meteen roet in het eten te gooien. Kiddie Coaster is zoals de naam het zegt niets meer dan simpele kinder achtbaan. Het is niet meer dan een ovaal met een heuveltje in, met een hoogteverschil van enkele meter. Helaas niet mogelijk om als volwassene alleen te berijden volgens het park… Een kind gaan lenen voor dit lijkt me net iets te vergaand dus draaien we maar weer snel om, de operatrice was niet tot andere gedachten te brengen.





Maar we hoefden niet ver te zoeken naar de volgende achtbaan, Zoomerang staat er vlak naast. Met slechts één letter verschil kon je misschien al raden dat het om een typische Vekoma boomerang gaat. Voor deze banen kom je toch speciaal naar Amerika hé! Al viel er weinig te klagen over Zoomerang, geen rammelbak zoals zijn Six Flags broer enkele mijlen verderop. Achteraf gezien is deze baan zelfs nog aangenamer dan Boulder Dash, al hebben we Zoomerang ook geen reride gegund. We lieten onze coasterhunt even varen om in een boomstammetje te kruipen, het was tenslotte vrij warm en toen we de log flume passeerden was de keuze snel gemaakt. Hier kwamen we onze langste wachtrij van de dag tegen in Lake Compounce, niet dat het effectief lang wachten was. Na een kwartier liet de vriendelijke operatrice ons erin voor een log flume dat mooi gebruik maakte van de heuvel. Hij bracht de nodige afkoeling, niet soaked maar we kregen wel meer dan enkele spetters te verwerken. Zo heb ik ze graag.


Terug coasteren dan maar! Phobia Phear Coaster is de nieuwste achtbaan van het park – geopend in 2016 – en ook tevens de enige nieuwe achtbaan die het park opende sinds het onder de vleugels van Parques Reunidos kwam. En na zo lang wachten, wat krijg je dan? Een standaard Sky Rocket coaster van Premier. Op zich leuke banen met heel wat thrill factor, maar heb je ééntje gedaan… heb je ze allemaal gedaan. Nu waren we nog in volle verwachting over Boulder Dash, achteraf gezien is Phobia met voorsprong gewoon de beste baan van het park. Een beetje een triestig feit, zelfs Holiday Park en Särkänniemi hebben beters te bieden buiten hun Sky Rocket model.





Zo waren we opeens halverwege het halen van de toegelaten coasterbingo. Onder het motto van ‘bewaar het beste voor het laatst’ wandelen we nu nog voorbij Boulder Dash om eerst de andere houten achtbaan van het park te doen, Wildcat. Als je het park binnenkomt zie je trouwens de mooie witte houten ondersteuningen opvallen achter de mainstreet gebouwen. Wildcat is een oud beestje, het dateert van 1927. Het is ouder dan mijn grootouders, een vrij raar gegeven als je erover begint na te denken. Het is echter absoluut géén achtbaan waar je je grootouders op zou zetten als je ze nog lief hebt. Wildcat is een echt marteltuig. De first drop en de eerste bocht vallen nog mee, maar dan begint de beul zijn werk te doen. Auw auw auw, dit behoort absoluut bij één van de pijnlijkste achtbanen die ik gedaan heb. Woodies mogen iets ruwer zijn, ik respecteer de gezegende leeftijd van de baan… maar dit kan echt niet meer. Zelfs Evert die Goudurix en Bandit aangename achtbanen vind, riep achter RMC na een ritje op Wildcat. Of gewoon afbreken.


Ik kwam er met hoofdpijn uit. Ik had beter de rest nu gevolgd naar de rapid river maar daar had ik geen zin in. Ik besloot me af te scheiden van de groep en gewoon naar Boulder Dash te gaan. En de rest daar op te wachten en een reride te doen op wat één van ‘s werelds beste houten achtbanen genoemd werd. Boulder Dash was echter een regelrechte teleurstelling, voor meer details over deze teleurstelling verwijs ik je nog maar eens naar het desbetreffende Coaster World artikel. Toen de rest van de rapid river kwam besloot ik dan ook te passen voor een reride. En de rest hun conclusie was nog erger, slechter dan Wildcat hoorde ik iemand zeggen! Ook lichtjes overdreven in mijn ogen, maar soit. Benieuwd wat voor kritieken de baan door toekomstige bezoekers zal krijgen. Hadden wij toevallig een slechte dag of is het rijk van Boulder Dash gewoon uit?





Na twee pijnlijke ritjes op twee woodies die gewoon veel beter en leuker hadden kunnen zijn concludeer ik dat Lake Compounce wel meer liefde mag steken in hun woodies. Daarvoor kunnen ze misschien bij hun collega’s van Kennywood gaan kijken, daar staat een oudere woodie die wel rijdt zoals het zou moeten. Nu waren we rond met onze bingo… en hadden we het park eigenlijk al gezien. Er was niet echt iets dat we nog wouden doen of dat ons nog de moeite leek. En zo besloten we een uur of twee vroeger dan gepland te vertrekken. Achteraf gezien hadden we dit park gewoon kunnen overslaan, het enige wat we daar aan zouden missen is dat we dan vier coasters minder op de teller zouden staan hebben en niet konden stoefen dat we het oudste pretpark van Amerika bezocht hebben. Geen memorabele attracties met echte herhalingswaarde en geen achtbanen die echt de moeite waard zijn het park aan te doen. Lake Compounce was het minste pretpark op onze trip… Ons bezoek aan de Applebee’s ‘s avonds was gedenkwaardiger.

• Origineel artikel vind je hier terug
• Gallerij van het park met nog meer foto's vind je hier terug