Toen we beseften dat we iets te laat waren om nog op het gemakje een vliegtuiguitstapje te boeken, besloten mijn lief en ik naar Disneyland te gaan. Voor hem zou het de eerste keer zijn, voor mij was het al zeven jaar geleden, de prijzen vielen goed mee, de onderhoudslijst was slechts een klein beetje schandalig en de koters van Frankrijk en buurlanden moesten normaal gezien op school zitten dus niets kon de pret bederven!

-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-

Het plan was om van zondag tot dinsdag te gaan, kwestie van een beetje verlof uit te sparen en toch niet twee dagen in het drukke weekend te zitten. We boekten prijzige tickets voor een snelle en redelijk stipte trein en stonden iets na tienen in Europa's grootste pretparkresort, klaar voor drie daagjes Disneypret. Eerst moesten we echter onze bagage nog dumpen, dus gingen we eerst naar ons hotelresort. Omdat we gezonde jongemannen zijn, besloten we de shuttlebusjes links te laten liggen en te voet te gaan naar ons hotel. Niet heel slim, want Cheyenne blijkt een aardig eindje van de parken af te liggen. Zeker omdat we de weg onmogelijk konden weten, want nergens was er een plattegrond van het resort en de richtingsaanwijzers klopten niet door de ombouw van hotel New York. De renovatie van dit aartslelijke hotel - dat heel veel wegheeft van een gelijkaardig hotel op het Astridplein in Antwerpen - kan ik alleen maar aanmoedigen, maar jammer dat er hiervoor hoofdpaden in het resort worden afgebakend zonder dat de alternatieve routes duidelijk worden aangeduid.

Eenmaal in Cheyenne zijn we weer een kwartier kwijt met het zoeken naar de receptie. Het is inmiddels al duidelijk dat het hotel er helemaal niet op voorzien is dat mensen te voet komen vanaf de parken. Als we de receptie eenmaal gevonden hebben, begint de pret pas echt: er staat een wachtrij om in te checken tot in de souvenirwinkel van het hotel. We wachten hier een volledig uur (!) voor we geholpen kunnen worden. Schrijnend voor Europa's grootste resort. Was het hotel dit wachten waard? Nee, eigenlijk niet. Onze sleutelkaart werkte niet, merkten we de eerste avond, mochten we daar nog eens voor helemaal naar de receptie lopen. Niet echt handig als je aan het uiteinde van het best grote complex ligt. Daarnaast is Cheyenne allesbehalve goed afgewerkt of overtuigend in zijn westernthema: Europa-Park heeft een duizend maal gezelliger Camp Resort, of als je iets van dezelfde schaal zoekt, deed PortAventura het ook tig keer beter dan de ietwat doodse bende die Cheyenne is. De kamers zelf waren dan weer prima op zich, enkel de kartonnen muren - die élk geluidje in de kamers naast de onze doorliet - boden niet de nachtrust die we hoopten te krijgen.

Genoeg gedist op het ietwat gebrekkige hotel, het is tenslotte het goedkoopste dat we konden vinden: Op naar de parken!



We begonnen in de Studio's en namen een fastpass voor Ratatouille, al zou tet nog enkele uurtjes duren voor we die mochten verzilveren. De rijen waren niet leeg, maar ook niet overal twee uur lang: ik geloof dat veertig minuten voor grote attracties een bijna ideale situatie is op een zondag. We besloten van Rock 'n' Rollercoaster onze eerste achtbaan en attractie van het seizoen te maken. Ik was vroeger helemaal niet onder de indruk van deze achtbaan, maar ik moet dat toch bijstellen. Ik heb enorm genoten van de rit, ook al is de coaster op zich niet zo geniaal als Vekoma waarschijnlijk had gewild. De muziek is een meerwaarde en als je eenmaal de wachtrij binnenin hebt bereikt, is het een best mooie attractie - op de onnozele voorshow na. Dat gezegd zijnde ben ik niet betreurd dat ze het concept van de baan gaan omgooien. Ik hoop dat ze het eerste en grootste deel van de wachtrij meepakken, want dat is nog steeds zo slecht als ik het me herinner.

Ik heb niet de moeite genomen er een foto van te maken, maar nadat we snel iets gegeten hadden in het nogal onooglijke blockbuster café (kwestie van op onze tegoedbon genoeg geld over te hebben om de overige twee dagen goed te tafelen), kropen we uit een andere ervaring die op de slooplijst staat: Armagedon. Ik raad deze attractie iedereen af. Het is een beetje zoals Villa Volta, als je na de ontmoeting met Hugo terug buiten zou staan tenminste. Ik verwachte een gelijkaardige ervaring als Backdraft in Universal Studio's Japan, ik kreeg iets dat zelfs Bobbejaanland niet zou durven presenteren als voorshow bij de Forbidden Caves.



Omdat mijn lief nogal zenuwachtig word van freefalls liepen we nog eens voorbij de sterattractie van het park richting Toy Story Land. Het prettigste themadeel van het park als je het mij vraagt. RC Racer was maar een halfuurtje wachten, dus gingen we ineens de geopende coasterbingo in dit park verzekeren. Elke keer als ik aan die ene rit denk dat ik al op RC Racer had gedaan, werd ik lyrisch. Een herbezoekje doet me weer beseffen waarom: dit kleine coastertje is dikke fun, ondanks de korte rit. Het soort airtime dat ik vroeger kreeg op schommelschepen, is hier nog sterk aanwezig. Tijdens onze eerste rit was er frontseat iemand aan het filmen, waardoor de attractie in noodstop ging, hebben we dat ook eens meegemaakt. RC Racer, 11/10.



De dag erop deden we ook de twee andere attracties in dit deel van het park. De parachutekes zijn vooral leuk om het themagebied van bovenaf te bekijken, maar de leuk ogende Slinky dog-molen is echt te stom voor woorden. Drie trage rondjes en je staat er weer uit, ik snap dat zoiets capaciteit moet hebben maar komaan... Efteling slaagde er bijna veertig jaar eerder wel in om een leukere koggemolen te maken.





Ondertussen was het al tijd voor onze fastpass te gaan inleveren en hier was ik best benieuwd naar. Disney is meester in darkrides bouwen en Ratatouille brengt veel van de modernste technieken samen. We deden tijdens ons verblijf een stuk of vier ritjes, steeds met fastpass en single riders line, dus van de mooie indoorwachtrij hebben we helaas enkel een glimp opgevangen. Van de rit weet ik echter nog steeds niet goed wat ik ervan moest vinden. De fysieke scenes zijn sterk, het laadplatform zelf vind ik ook magnifiek, en de scenes waar je naar een scherm kijkt zijn eigenlijk ook niet slecht. Toch bleef ik ergens op mijn honger zitten, al kan ik niet precies aanduiden waarom. Ik zou Ratatouille niet beter durven noemen dan Symbolica of Challenge of Tutankhamon, maar het is zeker een fijne darkride op zijn eigen manier.





Ondertussen was het toch écht wel tijd voor de attractie die de Studio's (naast RC Racer) bestaansrecht geeft. Na een halfuurtje wachten en heel wat geklaag van een zenuwachtig lief, is het aan ons om naar de zeer sterke voorshow te staan kijken. Wat moet ik nog zeggen... Tower of Terror is en blijft een ijzersterke attractie, Disney op zijn best. De storytelling is quasi perfect en ik vind de attractie sterk als thrillride én als darkride. Het leukste nieuws is dat de wederhelft na die eerste rit zei dat er niets aan was (waarvoor ik even dacht dat hij heel de attractie onnozel vond, maar hij bedoelde dat hij het niet eng vond), en dat we er dus nog een paar keer op konden de komende dagen.







Heel de Studio's zien had langer geduurd dan we verwacht hadden en we hadden nog net iets meer dan een uur voor het andere park sloot. We hopten zo snel we konden en aan de hand van de app kozen we de richting uit. Indiana Jones en nog iets gaf maar vijf minuutjes aan, en geef toe: de meeste mensen zouden hier niet graag meer tijd aan verspillen. Maar net als de andere Intamin in het resort, heb ik een misschien absurde voorliefde voor deze gare coaster. De layout (copyright Pinfari in the seventies) voldoet volledig aan wat John Wardley de perfecte coaster noemt: opbouwen tot een hoogtepunt. Zowel de opbouw - tamme drops en lange stukken vooruit rijden - als het hoogtepunt, een looping waarin je hoofd gewoon rond zijn as draait, zijn wat mij betreft geniale stukjes coasteren. Echt ruw vind ik de baan nu ook niet. Om af te sluiten heeft de baan wat mij betreft één van de mooiste wachtrijen van het resort en de tempels waar je rond rijd zijn ook niet mis. Hopelijk blijft deze infill voor eeuwig in het aanbod.





We besloten onze pretparkdag af te sluiten met de grootste darkride van het resort. Ik weet het, in het TR van Tokyo Disneyland heb ik aardig gekapt op Europa's Pirates of the Caribbean, en ik kom daar graag op terug: het is zeker wel een knappe darkride met machtige scenes, quasi perfecte animatronics en tal van memorabele stukken. En toch... Vond ik de versie in Tokyo beter. De opbouw in de grotten met de geraamtes werkt wat mij betreft niet als afsluiter, zeker niet wanneer de stilte en dreigende sfeer vervangen word door een lawaaierige Captain Barbossa en zingende Jack Sparrow. Het gevecht tussen het schip en het fort vond ik in Japan ook superieur, alleen al omdat Barbossa daar de zoektocht naar Jack Sparrow luidkeels verkondigd, waardoor je er al naar uitkijkt - in Parijs heb ik zoiets niet opgemerkt. Tenslotte ontbreekt in Parijs één van mijn favoriete scenes, waarin je tussen dronken piraten die speels op elkaar schieten vaart. Dit even terzijde om te verdedigen waarom ik de versie in Tokyo superieur vind, dit doet zeker geen afbreuk aan de geniale ervaring die Parijs is. Pirates wint het hier trouwens zeker wel op vlak van entree en wachtrij, dat is iets wat Tokyo nooit zal kunnen overtreffen!



Maar als we echt dachten dat we met Pirates de laatste attractie van de dag hadden gehad, hadden we het mis. Iets extreem ergerlijk aan het grootste park van Europa, is dat een flink deel van het park al ruim voor sluitingsuur toegaat, waardoor we een flinke omweg moesten maken naar Hyperspace Mountain. We zagen namelijk op de App dat deze nog open was en we hadden nog tien minuutjes voor het park sloot, dus we holden naar Discoveryland. Na Tower of Terror was Space Mountain altijd mijn favorietje in het resort, dus ik had het lief er aardig voor zitten hypen. De blijdschap is groot wanneer we nog mogen aansluiten in de lange, lange lege rij. De Star Wars ombouw doet me niet veel, ik ben eerlijk gezegd blij dat het tijdelijk is. Waar ik wel enorm enthousiast over ben zijn de nieuwe treinen, die bij de mooiste treinen horen die ik ooit heb gezien. En voor deze baan is het comfort van de aansluitende schouderbeugels exact wat de coaster nodig had. Ik kende Space Mountain als een leuke, maar nogal ruwe baan. Nu is het een geniale coaster zonder een spoortje van ruwheid. Vekoma was hier duidelijk op zijn best: Space Mountain is een beetje een grote Vogel Rok, maar dan sneller, langer en met drie van de beste inversies die ik al gedaan heb. Plus een gekke lancering.

Wat ze vanbinnen hebben uitgespookt vind ik dan weer niet zo tof. Ik vind Star Wars allesbehalve creatief en dat is volgens mij ook het idee dat de Imagineers hadden toen ze alle thema-objecten in het donker lieten en de baan opsierden met steeds hetzelfde soort projecties. Gelukkig doet dit weinig afbreuk aan de genialiteit die Space Mountian is, en is het maar tijdelijk.



We begonnen onze tweede dag bij Buzz Lightyear, een interactieve darkride die zeker niet slecht is, maar waar ik echt niet graag voor wacht. De gelijkaardige attractie in Europa-Park heeft zelden tot nooit meer dan vijf minuten wachtrij, dus ik begrijp niet waarom dit in Parijs anders moet zijn.

Discoveryland is trouwens misschien wel mijn favoriete themagebied van het resort. Ik kreeg er hoe langer hoe meer DisneySea-vibes, het is duidelijk dat dezelfde persoon hiervoor grotendeels verantwoordelijk was. De walktrough 'Nautilus' is trouwens een fijne, wachtrijloze opvulattractie.

Tot onze grote verassing en blijdschap was Star Tours al geopend, terwijl dit niet in de Magic Hours zat: heel vriendelijk van Disney! De attractie kende ik al van in Tokyo en verschilt hier niet veel (behalve qua rit blijkbaar, maar wie onthoud nu wat er zich afspeelt in al die simulators), maar dat deert niet: Het is een topper in zijn soort. Het enige dat jammer is dat de herhalingswaarde aan de lage kant ligt, waardoor ik één rit per bezoek wel voldoende vind.



Het einde van de Magic Hours gebruikten we voor Peter Pan, een capaciteitsprobleemkindje van het park. Voor deze darkride is het tijdens de dag altijd wachten geblazen, en dat vind ik hem eigenlijk niet waard. Pas op, het is een mooie attractie, maar net iets te kort om het een topper te noemen. Ik heb al betere hangende darkrides gedaan, en dan bedoel ik niet enkel Droomvlucht.


Arme Nana



Het park was al open, dus de andere darkrides in Fantasyland volgden. Pinokkio vonden we beiden niet echt de moeite. De laatste scene in het winkel (?) van Gepetto is heel leuk, maar de rest van de rit is té eenvoudig afgewerkt voor een park als Disney, iets wat wij het 'Britse darkridessyndroom' noemen. Weet je niet hoe de kamer af te werken? platen met fluoverf werken prima! -> goed voor kleine parkjes op een vervallen pier, maar in het grootste park van Europa, mwa.



Na die negativiteit denk je misschien dat ik de zeer gelijkaardige Blanche Neige et le Sept Nains ook in de grond ga boren, maar dan heb je het goed mis. Deze darkride is een guilty pleasure voor mij. Nu Phantom Manor dicht is, is het ook een prima surrogaatspookhuis. Dat terzijde is deze darkride veel beter, gedetailleerder afgewerkt dan waar Pinokkio van kan dromen en het spiegel-effectje blijft een legendarisch stukje darkride. Waren alle attracties maar een beetje meer zoals Sneeuwwitje.


We maken het lijstje van darkrides volledig met iedereens favoriete oorworm. It's a Small World is een attractie waar je veel over kunt zeggen, maar ik ga het kort houden: gewoon een prima familie-attractie die vooral uitblinkt in capaciteit.




Beste foto van het TR





Nu nog de bekendste attractie van het resort. Big Thunder Mountain is een prima achtbaan met een fantastische setting. Qua rit vind ik hem niet sterker dan zijn Japanse tegenhanger, qua detaillering misschien ietsje minder zelfs, maar qua setting dus wel een stuk beter. Zeker en vast een attractie die we vaak met veel plezier hebben gedaan.
Nu moet ik toch even mijn hart luchten aan wat voor mij nog steeds de grootste fout van het hele resort is: de fastpass. Ik blijf erbij dat er NERGENS een fastpass nodig zou zijn, als er geen was. Alle fastpass-attracties hebben van zichzelf ruim voldoende capaciteit. Met de invoering van een snelpas maak je het wachten ergerlijk voor mensen in de standbyrij, en de dag nodeloos ingewikkeld voor mensen die fastpass gebruiken. Het is gewoon één grote flop wat mij betreft. Maar nergens toont zich dat zo goed als bij Big Thunder Mountain. Ik heb nooit begrepen waarom die wachtrij ineens in twee splitst op een bepaald punt, en Disney weet het zelf ook niet denk ik, maar we maakten er goed gebruik van tijdens die ene rit dat we zonder snelpas deden. de linkse rij bleef namelijk leeg (dit was vlak na opening wel), terwijl de rechtse halfvol stond. Niet alleen omdat mensen instinctief rechts kiezen, maar ook omdat- get this - op dat moment ALLE fastpassers bij de rechtse rij werden gevoegd. Het verschil in wachttijd tussen de twee rijen bedraagt op dat moment twintig minuten ofzo, bizar. La Ronde-praktijken... Het gevolg is dat de linkse rij minder aanschuiftijd was dan de fastpass.
Los van dat de fastpassen onzin zijn, moet Disney ook eens werk maken van hun wachttijden-app. De tijden op de App kwamen bijna nooit overeen met hetgeen er op de borden in het park stond, wat het heel ingewikkeld maakt iets te plannen dat overeenkomt met de fasptass die je hebt. Nog minder vaak klopte de (twee) aangegeven tijden met de werkelijke wachttijd. In andere parken gaat dit vlotjes, waarom in het grootste en rijkste park van Europa niet? (antwoord: fastpass!)







We spendeerden een flink deel van ons verblijf aan simpelweg rondkijken in alle hoekjes van het park: het fort in Frontierland, de grotten en boom-met-irritante-muziek in Adventureland, Nautilus in Disoveryland en natuurlijk de kleine Walkthrough in het kasteel (waarvan ik kon zweren dat je vroeger hoger kon?). Jammer genoeg was de grot met de draak gesloten, ondanks dat dit niet op de onderhoudslijst stond. Dat je in dit park zoveel tijd kunt spenderen aan rondneuzen en ontdekken, vind ik een enorme meerwaarde. Het ideale pretpark is voor mij niet alleen goede attracties, maar ook veel van dit soort fun.


Lekker helder openingsuur



We aten tweemaal buffet, een snelle en leuke manier om onze tegoedbon op te maken. Het restaurant aan het kasteel had een veel beter aanbod, maar het restaurant in Adventureland was dan weer een heel stuk mooier. De prijs was hetzelfde, maar (vermoedelijk uit onervarenheid) in Plaza Gardens werd ons glas gratis aangevuld.



De detaillering in de parken is fantastisch. Zelfs deze random parkplannetjesdoos in de Studio's had een verwijzing naar één van mijn favoriete Pixarfilms.



Ik moet stilletjes aan gaan werken en wil dit TR nog eerst publiceren, dus probeer het even kort samen te vatten. De afzonderlijke attracties in Disneyland: 10/10. De themagebieden : 9/10 (omdat de Studio's nog steeds zo lelijk zijn). Wachttijdenbeleid: 4/10, resortgevoel: 7/10 (Cheyenne voelde net iets teveel als een goedkope camping sorry not sorry)

Besluit: Disneyland is één van de beste pretparkresorts van Europa, maarrr... qua totaalervaring kunnen ze wat mij betreft niet tegen Europa-Park of Portaventura, waar vooral het resort zoveel beter scoort. Disneyland hoort qua park bij de Europese ultratop, maar qua overal experience net niet - eerder in de subtop, zo ongeveer waar Efteling ook al twintig jaar sukkelt. Desondanks heb ik enorm genoten van deze drie dagen, heb ik de parken leren appreciëren en ben ik er zelfs een beetje van beginnen houden. Bedankt voor het lezen!