X

Privacy Statement (GDPR)


Beste bezoeker,

In het kader van GDPR hebben wij een privacy statement gelanceerd waarin wij uitleggen hoe wij omgaan met jouw persoonlijke data. Je kan het privacy statement hier terugvinden.

Uw Pretparken.be-team


Nog geen lid? Maak hier je gratis account aan!

Resultaten 1 tot 10 van de 10
  1. #1

    [Gigantisch lang TR] Highway to Hell naar Walibi Holland - juli 2021

    Dit tripreport is het verhaal van een reis. Een vierdaagse reis die ik al heel lang wou maken en waar ik - naast een bezoek aan Walibi Holland - een bijzondere en persoonlijke reden voor had. Om dat allemaal goed uit te leggen, heb ik een flinke lap tekst geschreven. Mijn tripreport is opgesplitst in vier delen. Wie alleen geïnteresseerd is in mijn bezoek aan Walibi Holland kan de eerste twee delen overslaan en beginnen lezen bij deel drie. Wie het volledige verhaal wil kennen, moet uiteraard hier beginnen

    DEEL ÉÉN: HOE IK OP HET IDEE BEN GEKOMEN

    Eigenlijk ben ik nog niet zo lang echt met de pretparkhobby bezig. Mijn ouders hebben hier geen enkele interesse voor en in mijn lagereschooltijd gingen we er zelfs nooit naartoe. Wij gingen naar zee en naar de dierentuin. Pretparken waren toen iets dat ik uitsluitend kende via de verhalen van andere kinderen. Thuis vroeg ik als kind ook nooit waarom we geen pretparken bezochten, want wat je niet kent kan je ook niet missen (achteraf gezien een stommiteit: ik was heel groot voor mijn leeftijd en heb dus ongetwijfeld een paar goede kansen laten liggen om iedereen jaloers te maken). Toen kwam er een legendarische schoolreis in 2001 naar de Efteling, waar ik op mijn dertiende eindelijk mijn eerste achtbaan deed – die flutkiddie op Leuven Kermis weiger ik mee te tellen. Na een uitstapje naar Walibi Belgium met een vriendin verloor ik de pretparkwereld echter volledig uit het oog. Ik was het bestaan van pretparken al bijna vergeten totdat een bekend Belgisch televisieprogramma eind 2014 een grappig filmpje uitzond met een achtbaan in de hoofdrol. Toen herinnerde ik me weer dat ik achtbanen ooit erg leuk had gevonden en wou ik de draad weer oppikken. Walibi Belgium is geen enkel probleem als je in Leuven woont. Met de trein is de klus zo geklaard. Bobbejaanland en Plopsaland De Panne zouden eventueel ook nog met de trein of bus kunnen. Maar alle andere pretparken ter wereld waren helaas wel een groot probleem ... ik geraakte daar namelijk gewoon niet! Binnen mijn familie zijn er helemaal geen pretparkfans en op dat moment had ik binnen die hobbywereld ook nog geen vrienden. Ik hoor jullie al zeggen: Neem dan de auto en ga alleen. En nu komen we bij de essentie van dit tripreport.

    Lang geleden, toen ik zeventien jaar oud was, begon ik aan mijn opleiding om te leren autorijden. Helaas bleek al snel dat autorijden eigenlijk niet echt mijn ding was. Ik was er te bang voor. Bang om iets verkeerd te doen, om in een verkeersongeval te belanden of er zelf één te veroorzaken. Wie elke dag de krant leest, weet dat sterven in een auto helemaal niet moeilijk is. Er zijn elke maand – nee elke week – wel een paar mensen die op deze manier in een revalidatiekliniek, in een gevangenis, of op het kerkhof belanden. Mijn ouders hebben meerdere jaren met mij geoefend voordat ik aan het rijexamen deelnam. Bij de derde poging was ik geslaagd en zo werd ik in november van het jaar 2008 de trotse eigenares van een rijbewijs B. Maar de angst bleef.

    En die angst verhinderde mij vele jaren lang om echt gebruik te kunnen maken van dat rijbewijs. Gelukkig had ik in mijn dagelijkse leven ook geen auto nodig. Ik woonde nog bij mijn ouders en toen ik werk vond als postbode deed ik altijd rondes met de fiets. Jaren aan een stuk reed ik slechts zelden en altijd met mijn ouders op de passagierszetels. Toen ik het eindelijk aandurfde om alleen een ritje te maken, bleef ik op de rustige wegen. Autostrades durfde ik enkel aan in het gezelschap van mijn ouders want daar had ik het meeste schrik van. Ik was niet bang van de hoge snelheid op zich – dat zou als achtbaanfan trouwens een dikke contradictio in terminis zijn – maar ik was wel bang om aan die snelheid een fout manoeuvre te maken of de wegwijzerborden te laat te lezen. Helemaal eng werd het als er veel vrachtwagens in de buurt waren, want een botsing daarmee loopt voor een personenwagen vaak slecht af.

    Door deze angst was ik jarenlang op het openbaar vervoer of op de hulp van derden aangewezen om wat verder van huis te geraken. En dat is erg onhandig als je naar een pretpark wilt. Dat probleem veroorzaakte heel wat frustratie en heb ik in feite ergens rond 2017 al kunnen oplossen door via internetfora en Facebook wat vrienden binnen de sector te maken. Meerdere gezellige tripjes volgden en meerdere grote achtbanen werden eindelijk bereden. Maar eerlijk is eerlijk: mijn frustratie over auto-angst en de daaruit volgende afhankelijkheid van anderen bleef knagen. En zo ontstond de geboorte van een idee. Ergens in 2017 of 2018 zwoer ik een dure eed: ooit zou ik zelf met de auto helemaal alleen en zonder hulp een grote afstand naar een pretpark rijden om daar een beroemde achtbaan te doen!

    Om die wens in vervulling te laten gaan, zou er veel voorbereiding nodig zijn. Heel veel voorbereiding.

    Punt één: meer rijervaring opdoen. Zoals de zaken er op dat moment voor stonden, was in de auto stappen en naar pakweg de Efteling of Toverland rijden even onmogelijk als in de auto stappen en ermee naar de maan vliegen. Ik moest echt wat vaker achter het stuur kruipen om een betere chauffeur te worden. Mijn werk als postbode heeft me hier heel erg geholpen. Vele jaren lang deed ik uitsluitend brievenrondes met de fiets, maar in de lente van 2018 besloot ik om toch de officiële rijtest af te leggen die verplicht is als je met een postauto wil rijden om pakketten te bezorgen of rondes te doen die wat verder van het kantoor liggen. Gelukkig slaagde ik bij mijn eerste poging voor die test. Mijn tactiek bleek ook de juiste, want op tien maanden tijd leerde ik meer dan in de tien jaren ervoor! Als postbode moet je immers veel manoeuvreren. Frequent vertrekken en stoppen, achteruit rijden, keren in een smalle straat ... alles kwam aan bod en ik werd er steeds vlotter in. Alleen de ultieme angst bleef helaas onaangeroerd. Als postbode heb je op een autostrade helemaal niets te zoeken. Maar toch wist ik dat ik hiermee een stevige basis aan het leggen was.

    Punt twee: de bestemming vastleggen. Iedereen begrijpt dat ik voor een project om één van mijn grootste angsten te overwinnen niet zomaar een doorsnee achtbaan wou kiezen. Het mocht geen familiecoaster zijn en ook een bescheiden topper was niet voldoende. Het moest een beroemde achtbaan worden. Eén van de beste in België en buurlanden. Bovendien kwam ook slechts een handjevol pretparken in aanmerking. Het park moest ver genoeg van Leuven verwijderd zijn om van de autorit een uitdaging te maken, maar niet zo ver dat er een rit van tien uur of langer voor nodig zou zijn (dat haal ik nooit). De in 2017 aangekondigde grote nieuwe achtbaan van Walibi Belgium – die we nu kennen als Kondaa – viel daarom meteen al af.

    En toen kwam Walibi Holland met het nieuws naar buiten dat ze hun oude houten achtbaan zouden laten ombouwen door RMC. Een constructeur die nog niet zo lang bestond, maar onder pretparkfans al min of meer legendarisch leek te zijn omdat ze naar verluid al een aantal meesterwerken hadden neergezet. Dan was de kans groot dat de opvolger van Robin Hood ook een achtbaan van zeer hoog niveau zou worden. Bovendien was de ligging van Walibi Holland ideaal. Tweehonderdzestig kilometer vanuit Leuven, waarbij de Ring rond Brussel, de Ring rond Antwerpen en de Ring rond Utrecht aan bod zouden komen. Dit parcours leek zeer uitdagend maar niet onmogelijk! Aandachtig begon ik de bouw van die nieuwe RMC te volgen. De foto's van de bouwwerf, de aankondiging dat hij vier of vijf keer ondersteboven zou gaan, de naam die een profetische lading had (mijn rijangst was nog ongetemd, zou ik deze kunnen temmen?) ... het duurde niet lang totdat ik er van overtuigd geraakte dat dit hem was. Dit was de achtbaan die ik zocht voor mijn project.

    Ik gaf mijn project de naam "Highway to Hell" en kon nu serieus aan de voorbereidingen beginnen. Hoewel Untamed in 2019 openging voor het publiek, besloot ik om mijn Highway to Hell pas in 2020 te berijden. Ik wou nog net iets meer rijervaring opdoen en ik wist dat nieuwe coasters weleens kinderziektes vertonen. Dan is een jaartje uitstel toch juist verstandig? Bovendien had ik zo de tijd om alles rustig voor te bereiden. Als je geen lange autoritten gewend bent dan is het niet realistisch om op één dag tijd 2 x 260 = 520 kilometer af te leggen en ook nog eens een pretpark te bezoeken. Ik zou dus in Flevoland moeten overnachten. Walibi Village was overduidelijk op groepen gericht. Ik zou alleen komen en zo'n huisje huren betekent dus dat ik er finaal mijn broek aan scheur (een Belgische uitdrukking om te zeggen dat je veel te veel geld uitgeeft).

    Al snel bleek dat kamperen verreweg de goedkoopste optie was. Ik kocht een simpel éénpersoonstentje van het soort waarmee jongeren naar een muziekfestival gaan en zocht via internet naar een geschikte camping. Dat werd Minicamping P90 in Dronten. Kleinschalig, gezellig, goedkoop en slechts acht kilometer van Walibi Holland verwijderd. Nu nog de route opzoeken. Ik hou niet van rijden met een GPS en wou onderweg nergens aan twijfelen. Als ik bij een splitsing niet weet of ik links of rechts moet gaan, knal ik gegarandeerd tegen het paaltje dat in het midden staat. Dus heb ik het vrij radicaal aangepakt. Via Google Maps zette ik de volledige route van Leuven -naar Dronten op papier en ... leerde ik deze helemaal uit het hoofd, inclusief de blauwe borden boven de snelweg die ik tijdens de rit zou tegenkomen. Toegegeven, het eerste deel (Leuven - Antwerpen) kende ik al omdat mijn grootouders in Brasschaat wonen. Toch duurde het enkele maanden voordat ik de hele route volledig van buiten had geleerd. Maar het lukte. Ik durf te zeggen dat ik het hele traject in de lente van 2020 letterlijk van voren naar achteren en van achteren naar voren kon opdreunen ... Ik moest toch ook weer thuis geraken!

    In de zomer van 2020 zou het eindelijk zover zijn. Ik was er helemaal klaar voor om mijn angst voor autostrades te overwinnen en Untamed te berijden. Dat plan lag vast en kon niet verhinderd worden, tenzij er in het jaar 2020 iets bijzonders zou gebeuren.

    We weten allemaal wat er vervolgens gebeurde.



    Een welbekend virus zette de hele samenleving op zijn kop, deed alle pretparken tijdelijk hun deuren sluiten en maakte van toeristische reizen haast onmogelijke ondernemingen. Al snel besloot ik voor 2020 de handdoek te gooien. In de zomer van 2020 was ik het appartement aan het schilderen waar ik ongeveer een half jaar later zou gaan wonen, dus ook daarom kwam dat uitstel eigenlijk niet zo heel erg ongelegen. Ik schoof mijn Highway to Hell één jaar vooruit in de verwachting dat tegen de zomer van 2021 alles weer normaal zou zijn.

    Dat werd helaas niet het geval. We kregen een tweede golf die in de herfst genadeloos toesloeg, maar de eerste berichten over vaccinaties waren hoopgevend. En ik zag het echt niet zitten om mijn project nogmaals uit te stellen. Die gok bleek uiteindelijk de juiste te zijn. In juli 2021 was ik volledig gevaccineerd met twee prikken Moderna, had ik mijn tickets voor twee opeenvolgende dagen Walibi Holland, was ik in het bezit van een vaccinatiebewijs, had ik drie nachten Minicamping P90 in Dronten geboekt en voor vier dagen de auto van mijn ouders gereserveerd. Nu zou het echt gebeuren!

    Nog even kort uitleggen waarom ik twee opeenvolgende dagen naar Walibi wou gaan: achtbanen liggen weleens in storing en in juli is de kans op een onweersdag niet denkbeeldig. Ook bij hevig onweer moeten achtbanen tijdelijk sluiten. Gezien de gigantische hoeveelheid moeite die ik in dit project moest steken, wou ik geen enkel risico nemen. Twee dagen park dus.

    En dan laten we nu het verleden achter ons. Ik neem jullie rechtstreeks mee naar 27 juli 2021. De dag waarop ik na drie jaar voorbereiding - het basisidee dateert al uit 2018 - eindelijk mijn persoonlijke Highway to Hell kan berijden!

    DEEL TWEE: HIGHWAY TO HELL

    Dinsdagochtend 27 juli 2021. Ik ben vroeg wakker, ruim een half uur voordat mijn wekker gaat. Maar ik voel nu al dat er van slapen niet veel meer in huis zal komen. Ik ben veel te zenuwachtig. Na meerdere jaren van voorbereiding is het nu dan toch zover. Vandaag zal het gebeuren! Ik weet dat een stevig ontbijt geen slecht idee zou zijn als ik straks minstens drie uur in de auto moet zitten. Helaas is de spanning er met mijn eetlust vandoor gegaan. Verder dan een minibroodje en een stuk kaas kom ik niet. Controleren of alle lichten in mijn appartement gedoofd zijn, voordeur goed afsluiten en dan nu te voet het eerste stukje van de reis afleggen: het korte wandelingetje naar de straat waar mijn ouders wonen en onze auto geparkeerd staat.

    Pa en ma zullen me veel succes wensen maar zelf niet mee gaan. Deze reis moet ik alleen maken. In hun gezelschap heb ik al eerder lange ritten over de autostrade gereden. Dus als er iets mis ging of ik twijfelde wat ik moest doen, dan had ik altijd iemand om op terug te vallen. Ik heb het nog nooit aangedurfd om helemaal in mijn eentje zonder hulp zo'n lange rit over grotendeels onbekende wegen te maken. Als ik nu in een netelige situatie beland met plots opdoemende files waarvoor je op de rem moet trappen, ongeduldige chauffeurs die voortdurend van rijstrook wisselen, of kletterende regenbuien die het asfalt glad maken en je zicht bederven, dan zal ik dat allemaal zelf moeten oplossen. En daat gaat mijn angst eigenlijk over. Om dit project te laten slagen moet ik alleen zijn. Andere menselijke deelnemers zijn er dus niet, maar ik heb wel de assistentie van deze pikzwarte Duitser nodig (ook al is het dan geen levend wezen). Stiekem heb ik veel zin om ter ere van deze Untamed-trip één letter van onze nummerplaat aan te passen, maar dat zal de politie vast geen goed idee vinden. Dus blijf ik er braaf vanaf.



    Ik heb alle bagage gisteren in de koffer gezet en hij is ook volgetankt. Wat kan er nu nog mis gaan? Een heleboel. Ik kan uit de bocht en tegen de vangrail vliegen, door een vrachtwagen van tien ton geramd worden, een fietser omver rijden op die paar wegen die geen autostrade zijn .... jajaja het zal wel. Ik kan een verkeersongeval krijgen, Untamed kan tijdens mijn volledige parkbezoek in langdurige storing liggen, de Vesuvius kan uitbarsten en de Mistral kan opsteken (*). Op deze manier moet ik vooral niet gaan redeneren. Instappen, sleutel in het contact, motor starten en wegwezen.

    (*) vrije interpretatie van een citaat uit Asterix en de Ronde van Gallia.

    Voilà, we zijn vertrokken. Al na dertig meter moet ik een eerste keuze maken. Ofwel zet ik hier rechtstreeks koers naar de E40 en rijd ik straks over een behoorlijk enge plek genaamd Ring Rond Brussel. Ofwel ga ik langs de Mechelsesteenweg naar de E19 en vermijd ik aldus de gevreesde Ring Rond Brussel. Veel twijfel komt er niet aan te pas. Deze beslissing heb ik lang geleden al genomen. Het was toch de bedoeling om mijn angst voor autostrades te overwinnen? Dus neem ik resoluut de richting die mij over enkele minuten bij de oprit van de E40 richting Brussel zal brengen. Go Big or Go Home.

    De eerste twee kilometers gaan door straten die ik al honderden keren bereden heb, in mijn jeugd met de fiets en later ook met de auto. Maar zelden was ik zo nerveus als nu. Ik voel me zoals een kind dat in de wachtrij staat aan te schuiven om voor het eerst een achtbaan te doen die overkop gaat. Enderzijds wil je heel graag de drempel over en de ervaring meemaken, anderzijds moet je toegeven dat je gewoon zenuwachtig bent. Tweehonderdzestig kilometer. Ring Rond Brussel, Ring rond Antwerpen, Ring Rond Utrecht. Zonder hulp van buitenaf. Enkele minuten later is het zover. Ik heb de oprit naar de E40 bereikt. Dit is het dan. Daar gaan we.

    Bocht nemen en oprit oprijden in tweede versnelling. Schakelen naar de derde. Even flink gas geven want volgens mijn moeder zou de auto nu het best moeten optrekken. Vierde versnelling. En dan nu concentratie want ik heb snelwegopritten altijd lastig gevonden en dit is het moment waarop ik door de stress soms een zogenaamde Money Shift doe en per ongeluk terugschakel naar derde. Iets wat onze auto niet zo leuk vindt aan negentig kilometer per uur. Maar gelukkig gebeurt het deze keer niet. Bij mijn eerste poging zit de versnellingspook meteen netjes in vijfde positie. Nu nog invoegen tussen het andere verkeer en ziedaar, we rijden op de E40. Dit ging perfect zoals het hoort. Hopelijk kom ik tijdens de rest van de reis niet te veel gekke dingen tegen.

    Al na een tiental minuten – Brussel is nog niet eens in zicht – word ik voor de eerste keer op de proef gesteld. Lang geleden (ik was nog een kind en moest mijn allereerste rijles nog volgen) zijn mijn moeder en ik op de autrostrade eens brutaal naar een andere rijstrook gedwongen door een vrachtwagen die een andere vrachtwagen wou inhalen en zomaar naar links opschoof zonder eerst te kijken of die rijstrook wel vrij was. Nee meneer, wij reden daar en moesten dan ook meteen opzij om een botsing te voorkomen. Sindsdien ben ik altijd op mijn hoede als ik een koppel vrachtwagens moet passeren die op het punt staan om elkaar in te halen. Je zal er maar vlak lang rijden net op het moment dat die knipperlichten aan gaan en de inhaler naar links wil. De eerste keer dat ik dit als chauffeur – toen nog in rijopleiding – meemaakte, panikeerde ik en schoof ik onmiddellijk zelf een rijstrook naar links zonder te kijken of er ruimte was ... de achterligger die ik met mijn bruuske uitwijkbeweging de pas afsneed was hier niet blij mee. Gelukkig zijn we toen niet gebotst en bleef het bij wat boos geclaxonneer. Maar vervelend was het wel.

    Terug naar 27 juli 2021. Ik rijd nu een tiental minuten op de E40 en moet voorbij twee vrachtwagens die achter elkaar hangen. U raadt het al: precies op het moment dat ik dit duo passeer, begint die achterste met zijn lichten aan te geven dat hij naar links gaat komen! Maar ik ben een koppige ezel en een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Deze keer weet ik hoe je zoiets moet oplossen. Voet eventjes vol op het gaspedaal, voorwaarts en wegwezen zonder van rijstrook te veranderen. Mijn tacktiek is de juiste want ik ontsnap probleemloos uit deze netelige situatie. Hoera!

    Zonder verdere incidenten bereik ik de plek waar de geschilderde markering R0 op het asfalt verschijnt. Nu wordt het al wat serieuzer. De Ring Rond Brussel komt eraan. En onze vrienden de vrachtwagens zijn wederom op post. Met minstens vier op een rij paraderen ze naast mij op de rechterrijstrook. Hopelijk heb ik er niet te veel last van als ik me zo dadelijk tussen de rest van het ringverkeer moet mengen. En jawel hoor, ook deze keer wil er eentje naar links. Ik laat doelbewust ruimte zodat hij vóór mij kan invoegen. Allez gast, ik laat je ertussen. Kom dan. Het duurt een paar seconden maar dan voegt meneer de tientonner toch in zoals ik hoopte. Tot mijn vreugde schuift mij meteen daarna nóg een rijstrook naar links om via een afslag naar een ander gedeelte van het klaverblad te verdwijnen. Ik ben er vanaf! En de andere vrachtwagens zijn netjes doorgereden zodat er direct rechts van mij helemaal niemand meer is. Ideaal.

    Het aansluiten op de Ring Rond Brussel verloopt zonder problemen en ik hoef hier niet lang te blijven want het knooppunt richting Antwerpen is niet ver weg. Hier heb ik samen met mijn ouders al meermaals gereden en één keer heb ik hier bij druk verkeer ook eens een Money Shift gedaan (die ik overigens binnen drie seconden al gecorrigeerd had). Maar vandaag is er gelukkig wat minder volk op de baan en kan ik gewoon in vijfde blijven doorrijden zonder dat ik de versnellingspook moet aanraken. Brussel ligt achter mij, ik zit nu op de E19. Nu zal ik normaal gezien een half uurtje rust krijgen voordat we aan de Ring Rond Antwerpen beginnen.

    Helaas. Op zeker moment beland ik wederom in een ingewikkelde situatie met twee vrachtwagens die vlak achter elkaar rijden alsof ze op het punt staan om elkaar in te halen. Ik durf er toch niet zo goed langs ... totdat ik merk dat ik dankzij mijn aarzeling op het middenvak rijd aan een snelheid van ocharme negentig per uur. Daar moet ik nu per direct en onmiddellijk iets aan doen, want ik weet dat je als middenvakrijder een irritant obstakel voor anderen vormt. Tijd voor actie. Ik besluit er niet verder over na te denken en die twee vrachtwagens gewoon resoluut voorbij te rijden. Voilà. Opgelost. Ik moet me niet zo snel bang laten maken.

    Het volgende kwartier verloopt vlekkeloos. Ik ben verbaasd wanneer ik de Craeybeckxtunnel bereik. Nu al? Ik ben in mijn leven al ontelbare keren langs dit traject gereden (eerst als passagier en later soms als chauffeur) omdat mijn grootouders in Brasschaat wonen. Ik dacht altijd dat de rit naar hier veel langer duurde. Zou de spanning van het individueel autorijden mijn tijdsbesef beïnvloeden? Hoe dan ook betekent het dat we al een heel eind afgelegd hebben. Het betekent ook dat de Ring Rond Antwerpen vlakbij is.

    Meteen na het invoegen zie ik het al. Yikes. Hier kom je niet zomaar een paar vrachtwagens tegen ... ze zitten overal! Dat was te verwachten met de Haven van Antwerpen hier in de buurt, maar vandaag is het wel heel erg. De moderne consumptiemaatschappij en bijbehorende winkelbevoorrading vervloekend waag ik me tussen dit legioen tientonners. Dankzij alle bezoeken aan mijn grootouders weet ik precies welke rijstrook ik moet volgen en vandaag beginnen de andere chauffeurs niet te breien – zo noemt mijn moeder het als verschillende mensen tegelijkertijd van rijstrook wisselen. Zonder incidenten bereik ik de afrit Kleine Bareel, die we altijd nemen om bij mijn grootouders te komen. Maar vandaag laat ik deze afrit rechts liggen. Nu begint het echte werk. De rest van deze Highway To Hell zal over onbekende wegen gaan.

    Enkele afritten verder is het tijd voor een pauze. Mijn vander had tankstation Minderhout aanbevolen omdat brandstof in België goedkoper is dan in Nederland. Momenteel zit de tank nog voor minstens drie vierde vol. Maar als ik nog helemaal naar Flevoland en terug moet zal dat net iets te weinig zijn. Gelukkig heb ik als postbode vaak genoeg met een bestelbusje gereden om ervaring te hebben met het bedienen van een benzinepomp. Vroeger had ik altijd het gevoel dat het hele tankstation met een luide BOEM de lucht in zou vliegen als ik iets verkeerd deed. Dankzij de vele tankbeurten op het werk weet ik intussen dat dit een zware overdrijving is. Uiteraard heb ik mijn ouders vooraf nogmaals gevraagd wat deze auto drinkt. Als ik me nu vergis haal ik waarschijnlijk de grens niet eens en is het hoe dan ook bye bye Untamed. Om mijn mislukte ontbijt te compenseren koop ik een flesje frisdrank en een energiereep die ik liggend op de achterbank eet want straks zal ik nog lang genoeg in dezelfde houding moeten zitten. Daarna ga ik weer op weg.

    De oprit naar de snelweg is eventjes lastig want die lijkt me op het eerste zicht nogal kort te zijn. Toch een klein beetje stress dus en ik maak een foutje bij het doseren van mijn pedalen waardoor de wijzer van de toerenteller bij het schakelen heel eventjes richting 4500 of 5000 vliegt ... maar tot een echte Money Shift komt het gelukkig niet. Blijkbaar heb ik per ongeluk op het gas geduwd terwijl ik het koppelingspedaal nog ingedrukt hield. Eén seconde later corrigeer ik het, zakt de wijzer naar een aanvaardbaar toerental en kan ik zonder enige schade verder rijden. Ziezo, we zitten weer op de autostrade. En we naderen de grens.

    Wanneer ik de borden met NEDERLAND passeer, kan ik het niet laten om inwendig te juichen. Een mijlpaal is bereikt en van grenscontroles of coronacontroles heb ik helemaal niets gemerkt. Maar nu concentratie want ik moet zometeen twee keer van autostrade wisselen op korte tijd. Knooppunt Galder gaat prima en dan rijd ik enkele kilometers over de A58. Ik passeer een grote eik die opvallend pal in de middenberm staat (het verhaal daarachter is zeker op internet terug te vinden) en daar is het tweede knooppunt al. Hier moet ik een hele lang bocht nemen maar lastig wordt het nergens. Ik vind zelfs de tijd om de mooie donkerroze bloemen in de grasberm uitgebreid te bewonderen. En het mooiste van alles? Dat er nauwelijks vrachtwagens te bespeuren zijn! Die zijn vast bijna allemaal naar de Haven van Antwerpen gereden.



    Nu gaat het vlot. Een paar afritten passeren, nog een knooppuntje, een opvallende witte brug die ik herken van Google Streetview. Hier moet ik gewoon de richting Utrecht volgen. Maar dan zie ik in de verte iets waardoor ik weer op mijn hoede ben. Gele knipperlichten boven de weg. Dat is duidelijk een waarschuwing. Waarvoor? De eerste reeks knipperlichten hoort bij een rij elektronische borden die de maximumsnelheid verlagen naar zeventig kilometer per uur. Een eind verderop krijgen we het beleefde doch dringende verzoek om slechts vijftig per uur te rijden. Wat is er aan de hand? Het moet steeds trager? En jawel hoor, nog wat verderop staan we helemaal stil. File.

    Ik zet de vier knipperlichten van mijn auto aan – een paar andere chauffeurs ook – en werp een blik in de achteruitkijkspiegel. Dit zou niet de eerste file op een autostrade zijn die in de staart geramd wordt. Zeker met vrachtwagens loopt dat soms zeer slecht af. Gelukkig heeft het achteropkomende verkeer dit vandaag wel op tijd gezien en duurt het niet eens zo lang voordat we weer verder kunnen rijden. Terug naar derde, vierde en uiteindelijk de vijfde versnelling (technisch perfect uitgevoerd deze keer, ik word hier steeds beter in). Nu komt er een tweede grote brug en deze moet ik in de gaten houden want soms staat hij open om een schip door het kanaal te laten varen. Mijn vader zegt dat dit slechts heel af en toe gebeurt en ook ik passeer hier op het juiste moment. Alle waarschuwingslichten zijn gedoofd en de brug is dicht. Weer een zorg minder.

    Daarna volgt er een heel gewoon en dus ook heel saai stuk autostrade waar ik jullie niet mee zal vervelen. Het wordt pas opnieuw interessant wanneer we het knooppunt Lunetten naderen. Hier begint de Ring rond Utrecht en ik verwachtte altijd dat dit het moeilijkste deel van de reis zou zijn. Een ringweg rondom een grote stad waar ik nog nooit als chauffeur geweest ben. Maar al snel blijkt dat ik me vergist heb. Alle borden die de richting aanwijzen zijn volkomen duidelijk, en het belangrijkste: verrassend weinig volk op de baan. In de buurt van een grote stad als Utrecht had ik veel drukker verkeer verwacht. Zou ik tussen twee spitsuren in een typisch daluur aan het rijden zijn? Best mogelijk. Uiteraard is alles beter dan een massabijeenkomst voor vrachtwagens of een meter voor meter opschuivende monsterfile, maar deze rust en kalmte voelt toch als een soort van anticlimax. Ik kom hier om mijn angst te overwinnen, dus ze hadden het toch net dat klein beetje uitdagender mogen maken. Nu ja, niets aan te doen. Het passeren van de Ring rond Utrecht gaat zeer vlot. Zo vlot zelfs dat ik besluit om de volgende geplande stopplaats (tankstation Voordaan) gewoon over te slaan. Ik voel me fit genoeg om zonder verdere rustpauze helemaal door te rijden naar Flevoland.

    Wanneer ik afrit 36 neem, weet ik dat ik opnieuw een mijlpaal bereikt heb. Vanaf nu is het afgelopen met de autostrades. Het laatste stuk van de reis zal over gewone wegen gaan. Dat zou een makkie moeten zijn. Maar toch kom ik nog een kleine verrassing tegen. Wegenwerken. Vroeger had ik een absolute hekel aan wegenwerken. Ik vond het vreselijk verwarrend, zo'n doolhof van allerlei paaltjes, kegeltjes en tijdelijke wegmarkeringen die je rare bochten laten maken om je over een geïmproviseerde rijstrook te sturen die net iets te smal lijkt te zijn. En dat leidde vroeger weleens tot stresserende momenten achter het stuur (inclusief het nodige gediscussieer of zelfs ruzie met mijn ouders). Gelukkig ben ik ook hier de laatste jaren beter in geworden en is de situatie deze keer duidelijk. Ze zijn het asfalt aan het vernieuwen en men stuurt ons over de middenberm heen om voorlopig het andere baanvak met onze tegenliggers te delen.

    Het geeft toch een raar gevoel, op het "verkeerde" baanvak rijden en enkel van je tegenliggers gescheiden zijn door niets méér dan een op het wegdek geschilderde onderbroken stippellijn. Voor mij voelt het een beetje alsof ik aan het spookrijden ben, zeker na al die kilometers autostrade waar je stevige betonnen middenbermen hebt. Maar dat is natuurlijk onzin. Ik rijd precies waar ik hoor te rijden. Zonder problemen bereik ik de rotonde die ik op Google Maps had gezien. Nu moet ik altijd rechtdoor blijven gaan, tot aan de wegwijzer Biddinghuizen/Elburg/Veluwemeer. Die herken ik op tijd, ook al heeft de gemeente om duistere redenen het woord Veluwemeer doorgestreept. Dankzij mijn opzoekwerk vooraf weet ik dat er hier in de buurt twee supermarkten zijn. Rechtsaf, eerste kruispunt oversteken en nu zoeken naar de volgende straat links en dus let ik niet echt op die ene auto die van rechts komt ... Nee! Dat is hier voorrang van rechts!

    Ik rem zo bruusk dat een aantal spullen op de achterbank naar voren schuiven en op de grond belanden. Maar ik sta ruim op tijd stil – midden op het kruispunt, dat wel – en die andere auto is ook gestopt. De chauffeur is niet eens boos en laat mij zelfs als eerste vertrekken. Niets aan de hand dus. Stel je voor: zo dicht bij de eindmeet zijn en dan toch nog een bosting met blikschade waarbij ik als toppunt zelf in fout zou zijn ... maar ik hoef er niet over te piekeren want ik ben er probleemloos aan ontsnapt. Misschien had ik toch moeten pauzeren bij Voordaan na Utrecht. Hoe dan ook maakt het nu niets meer uit. Welgeteld veertig seconden later sta ik veilig op de parking van de Lidl-supermarkt en heb ik dus mijn pauze. Veel boodschappen heb ik niet nodig en een kwartietje later stap ik alweer in de auto. Daar gaan we dan voor de laatste ronde.

    Doorzetten mannen, we zijn er bijna. Biddinghuizen dorp, Oldebroekerweg, Stobbenweg. Allemaal rustige straten en blijkbaar zijn ze zo verstandig geweest om de smalle Stobbenweg hier en daar over een afstand van ongeveer dertig meter te verbreden zodat auto's elkaar vlot kunnen kruisen. We zijn er bijna. Wij zijn bijna aan de finish .... en dan verschijnt uiteindelijk de boerderij die ik op internet al meermaals gezien heb. Minicamping P90, Stobbenweg 29 in Dronten. Hoera! Het is gelukt !!!

    Vijf of zes jaar geleden zou het volstrekt ondenkbaar geweest zijn om tweehonderzestig kilometer met de auto over grotendeels onbekend terrein én drie stedelijke ringwegen te rijden zonder hulp van iemand die naast mij op de passagiersstoel zat, ook al was ik toen reeds in het bezit van een geldig rijbewijs B. Maar vandaag - 27 juli 2021 - heb ik dat toch voor elkaar gekregen. En weet je wat? Deze reis was niet half zo stresserend of angstaanjagend als ik vroeger dacht dat ze zou zijn. Als je ergens bang voor bent en je doet het toch, dan blijkt vaak dat het in werkelijkheid best meevalt. Dat is bij deze nogmaals bewezen.

    Voila. Dit was het relaas van mijn persoonlijke Highway to Hell, die volledig geslaagd is want de auto heeft geen schrammetje opgelopen en ikzelf ook niet. Nu ga ik mijn tent opzetten, een fles Kidibul (*) drinken om het te vieren, mezelf fotograferen bij het welkombord van deze camping, en het eerste deel van dit Tripreport schrijven.








    (*) Ik ben geheelonthouder, dus echte champagne is geen optie. Maar van alle merken kinderchampagne vind ik Kidibul nog steeds het beste.

    Nog even een kort woordje over de camping. Die is kleinschalig, rustig, gezellig en relatief goedkoop. Wil je ooit Walibi Holland bezoeken met overnachting, ben je niet vies van eenvoudig kamperen en vind je Walibi Village te duur omdat jouw vriendegroepje niet groot genoeg is voor een echt vakantiehuisje? Dan kan ik zeker Minicamping P90 in Dronten aanbevelen. Leuke camping, vriendelijke uitbaters, geen nachtlawaai met uitzondering van een paar loeiende koeien. Slechts ongeveer acht kilometer van het park verwijderd. Kortom, een goede uitvalsbasis voor zij die Untamed (en al de rest) willen berijden.
    Once you sit back, you never go back.

  2. #2

    Re: [Gigantisch lang TR] Highway to Hell naar Walibi Holland - juli 2021

    DEEL DRIE: WALIBI HOLLAND

    Woensdag 28 juli 2021. Wanneer ik die ochtend wakker word in mijn tentje, weet ik het meteen. Vandaag ga ik eindelijk naar Walibi Holland. Ik neem mijn ontbijt in het informatielokaal van de camping waar ook een stopcontact is om mijn smartphone op te laden, want ik kan niet zo goed inschatten hoeveel die virtuele wachtrij zal vragen van mijn batterij. Geen risico nemen dus. Ik ben enkel tevreden met een lading van honderd procent. Rond een uur of negen stap ik in de auto om het laatste stukje naar Walibi te rijden. Gelukkig zijn dat slechts acht kilometers over rustige wegen en ik draai dan ook ruim op tijd de parking op. Vooraf hoopte ik dat het kopen van een parkeerticket niet te ingewikkeld zou zijn, want ik heb weinig of geen ervaring met grote betaalparkings. Al snel blijkt dat ik nu gewoon kan binnenrijden en in het park zelf mijn parkeerbewijs moet afhalen. Ik probeer zo dicht mogelijk bij de parkingang te geraken en word door een parkeerwachter naar de juiste plaats gedirigeerd. En dan is het zover. Het gloriemoment van de reis. De auto van mijn ouders die zonder één deukje of krasje op de parking van Walibi Holland staat! Daar moet ik echt even een foto van maken zodat het goed tot mij kan doordringen. Het is gelukt!



    Ondanks het te vroege uur staat er al heel wat volk te wachten aan de ingang en die rij wordt steeds langer. Even later komt er leven in de zaak: de parkdirectie besluit wat muziek op te zetten en iemand naar buiten te sturen die ons via een microfoon welkom heet. We krijgen de vraag om per groep netjes anderhalve meter afstand te houden en bij de woorden "Lekker hoor" moet ik onvermijdelijk aan Ruben Koet van Xtremerides denken. Rond tien uur gaan de poorten open en kunnen we het park betreden. We kunnen hier dankzij LekkerGaan ook blijven tot 23u00 's avonds.

    Op internet heb ik al vaak genoeg foto's van de mainstreet gezien. Ik herinner me nog de eerste previews toen dit gedeelte van het park een opknapbeurt kreeg en de controverse die daaruit volgde. Het oordeel op internet en sociale media was hard. Lelijk. Veel te schreeuwerig. Een verfbom. Maar daarna volgden de berichten dat het er in het echt veel beter uitzag dan op de foto's. En die mening deel ik volledig. Want nu ik zelf doorheen deze mainstreet wandel vind ik het allemaal best mooi gedaan. Het is grappig om alle details die ik van internet kende nu zelf één voor één te gaan zoeken en ze ook te vinden. Het veelkleurige vrouwengezicht, de met gras begroeide auto, de "toren van Pisa" op één van de zuilen rechts. Mij hoor je niet klagen over het uitzicht van deze mainstreet. Maar laten we eerlijk zijn: zelfs als ze hier de inhoud van tien volle GFT-containers hadden neergestort had ik het nog steeds prachtig gevonden. Ik ben gewoon veel te blij dat ik vandaag eindelijk in Walibi Holland sta.

    In de Guest Service word ik vlot aan een parkeerticket geholpen en ook het opstarten van de virtuele wachtrij is geen probleem. Dan besluit ik één van de ongeschreven regels onder pretparkfans te overtreden: 's ochtends vroeg meteen naar één van de populairste atracties van het park gaan, waarvan ik ook nog eens gehoord heb dat hij warmgereden eigenlijk beter is. Maar er zit wel degelijk een weloverwogen strategie achter. Speciaal voor deze attractie heb ik tweehonderdachtenzestig kilometer met de auto gereden en drie nachten op de camping geboekt. Als hij nu in langdurige storing valt – en Lost Gravity heeft hem dat recent nog voorgedaan – dan breek ik de boel af. Het is dus beter om geen enkel risico te nemen. Ik open de virtuele wachtrij en reserveer zonder aarzelen een rit voor Untamed.

    Ongeveer dertien minuten wachten. Ruim genoeg tijd om naar Wilderness te wandelen, maar toch besluit ik om niet te veel te treuzelen. Ik moet achteraan in het park zijn en ik ben hier nog nooit eerder geweest. Gelukkig heb ik daar rekening mee gehouden en thuis een plattegrond afgeprint. Die komt nu van pas. Zonder veel problemen bereik ik de ingang van Untamed. Nu moet ik nog één ding regelen. Ik heb één keer eerder een achtbaan met scheenbeugels bereden (Raik) en ik vond het één van de slechtste uitvindingen ooit. Helaas doet RMC volop mee aan deze zonde en heb ik mijn honderzesentachtig centimeters vooral aan mijn beenlengte te danken. Dat moeten we dus even uitproberen. Mijn virtuele wachttijd is nog niet voorbij, maar het vriendelijke personeel maakt er geen probleem van dat ik in de teststoel wil plaatsnemen. En die test slaagt. Ik krijg letterlijk en figuurlijk groen licht om Untamed te mogen berijden.

    Nadat mijn QR-code verschenen en gescand is, kan ik de wachtrij betreden. Ik ben iets te zenuwachtig om deze echt goed te bekijken (een euvel dat ik later deze dag nog zou verhelpen). Ten eerste sta ik nu voor een achtbaan die ik al drie jaar wil doen en ten tweede is het al lang geleden dat ik nog in welke achtbaan dan ook heb gezeten. Mijn laatste achtbaanrit dateert van oktober 2019. Meer dan zeshonderd dagen. Om jullie echt een idee te geven hoe lang geleden dat is: op de dag dat ik voor het laatst in een achtbaan zat, had niemand in Europa ooit van Corona gehoord, waren mondmaskers iets voor carnaval en stond anderhalve meter hooguit bekend als een lengte waarmee kinderen eindelijk de grotemensenattracties kunnen doen zonder altijd tegen een meetlat gezet te worden. En nu ga ik meteen voor een coaster die tot de beste in de Benelux gerekend wordt. Een beetje gezonde spanning is dus wel normaal denk ik.

    Dan bereik ik het station. Ik hoop ergens achteraan in de trein te kunnen zitten, want dat is bij zo goed als alle achtbanen mijn favoriete plaats. Tot mijn verbazing vraagt de grouper rechtstreeks waar ik wil zitten. Ik heb meermaals meegemaakt dat mijn verzoek voor backseat verhoord werd, maar ik ben nog nooit een operator tegengekomen die het spontaan zelf voorstelt. Dit is dus alvast een pluspunt voor het personeel! Rechtstreeks aan je bezoekers vragen waar ze willen zitten ... dat vind ik wel heel vriendelijk en dat mag zeker ook gezegd worden in dit TR. Mijn rugzak zet ik gewoon neer op het perron, want de bagagebakken worden niet gebruikt vandaag (dat bleek overal in het park zo te zijn, ligt dat aan Corona?) Instappen, riempje vastklikken en wachten totdat het personeel mijn beugel dicht komt duwen. Die zit een stuk comfortabeler dan ik vooraf gevreesd had, ik heb eigenlijk niet het gevoel dat mijn benen klem zitten.

    Dan is het zover. Het geluid wanneer de trein uit het station vertrekt, heb ik op internet al vaak genoeg gehoord. Maar het is best wel bijzonder om het nu rechtstreeks met mijn eigen oren te horen, en het past ook goed bij de sfeer die ze hier willen weergeven. We rijden traag het station uit en nemen die rare binnestebuiten gedraaide bocht die ik al vaak genoeg op foto's gezien heb (hoe komen ingenieurs eigenlijk op dit soort originele en leuke ideeën?) Ik weet dat achtbanen soms in storing vallen op de lifthill. Maar zelf heb ik dat nog nooit meegemaakt en ook deze keer gebeurt het niet. Zonder problemen halen we de top en dan ... krijg ik mijn eerste achtbaanrit sinds meer dan zeshonderd dagen.

    Ik vind het altijd lastig om een achtbaanrit te omschrijven, en in dit tripreport vind ik het ook niet zo nuttig omdat bijna iedereen hier al eerder in Untamed heeft gezeten. Maar ik kan jullie wel zeggen dat Untamed datgene deed waar ik op hoopte. Ik vond het echt wel een goede achtbaan, desoriënterend ook (dat zie ik altijd als een pluspunt) en bij die laatste inversie had ik het gevoel dat we wel erg dicht bij de grond kwamen. Op internet wordt RMC vaak geprezen en wat mij betreft is dat terecht! Wanneer ik uitstap, ben ik dan ook zeker tevreden. Ik heb een heleboel hindernissen moeten overwinnen om Untamed te kunnen berijden. Hinderissen zo klein als een virusdeeltje, zo groot als een vrachtwagen van tien ton, zo algemeen als een lockdown die een hele bevolking in zijn kot hield en zo persoonlijk als mijn eigen jarenlange angst voor autostrades. Maar daarnet is het wel degelijk gebeurd. Ik heb mijn veertigste credit gehaald en mijn RMC-ontmaagding gekregen. Drie jaar anticipatie eindelijk vervuld.

    Als ik ooit een onridefoto heb willen kopen, dan is het uiteraard deze wel. Ik geef toe dat ik er nogal raar op sta maar dat vind ik niet erg. Integendeel zelfs. Ik vind stiekem dat een achtbaanfoto pas echt geslaagd is als je er met een gek gezicht op staat (wie een deftige foto van zichzelf wil moet niet in een achtbaan kruipen). Die vreemde blik in mijn ogen, die verkrampte houding, mijn haar dat bijna verticaal staat ... dit is een meesterwerk om in te lijsten.



    Het belangrijkste doel van de reis is gehaald, en vanavond kom ik zeker nog eens terug want ik heb me laten vertellen dat Untamed warmgereden beter is. Maar uiteraard zijn er vandaag nog vijf andere credits te scoren. De puristen zullen mij er nu ongetwijfeld op wijzen dat Walibi Holland zeven credits telt en ik er dus nog zes te gaan heb. Maar ik ben vandaag alleen hier en voel als volwassene toch iets te veel schaamte om in mijn eentje een kiddie te berijden (in groep ligt dat anders). Drako tel ik deze keer dus niet mee.

    Met het risico op storing in gedachten reseveer ik die tweede grote achtbaan waar Walibi Holland bekend om is en die ik dus absoluut wil doen: Goliath. De virtuele wachttijden zijn intussen al flink opgelopen. Maar omdat ik nog nooit eerder in dit park was, weet ik hoe ik mijn tijd kan vullen. Ik besluit om op mijn gemak doorheen het hele park te wandelen en de omgeving eens rustig te bekijken. De sociale media zijn soms erg kritisch als het over de visuele stijl van Walibi Holland gaat. En toegegeven, op foto's vind ik het er vaak ook nogal vreemd uit zien. Maar in het echt valt het allemaal reuze mee. Dit is geen lelijk of schreeuwerig park, integendeel zelfs. Ik vind het hier best gezellig. Zelfs de – volgens Looopings – ongekende grafbende van Exotic vind ik in de praktijk wel geslaagd. Mijn eerlijke mening? Als je het mij vraagt, ligt al die negatieve kritiek vooral aan het feit dat Walibi Holland qua visuele stijl iets helemaal anders doet dan wat de meeste pretparkfans gewend zijn. Ik heb al een hele tijd het gevoel dat veel pretparkfans nogal conservatief zijn. Als een constructeur met een nieuw achtbaanontwerp komt dan lees je in eerste instantie ook veel sceptische reacties (bijvoorbeeld met Pulsar in het Belgische Walibi viel me dit heel erg op). En achteraf blijkt dan dat die kritiek vaak grotendeels onterecht was. Eigenlijk vind ik het jammer dat alles wat van de platgetreden paden afwijkt zo snel de grond ingeboord wordt. Nu ik zelf door Walibi Holland wandel vind ik het echt wel een gezellig park. Zeker omdat ze er ook aan gedacht hebben om flink wat bomen, struiken en bloemen te laten groeien. Van het "rare volk" waar je soms over leest is momenteel ook niet veel te merken. En het is altijd leuk om op sommige details te letten, zoals beschilderde bomen of subtiele boodschappen die tussen de rest van het decor verstopt zijn.




    Na ruim een uur geduld is het eindelijk tijd om naar Goliath te gaan. Hier geef ik toch een kleine opmerking over de inrichting van het park: dat doodlopende pad is niet echt handig. Jammer dat ze geen extra doorgang gemaakt hebben onder Condor om dat pad rechtstreeks met het plein bij Hacienda te verbinden. Maar misschien was dat om technische redenen gewoon niet mogelijk? Hoe dan ook, uiteindelijk sta ik voor Goliath en mag ik na het scannen van de QR-code de wachtrij betreden. De grouper in het station zet mij in het voorste deel van de trein, maar daar doe ik niet moeilijk over. Ik wil niet te opdringerig zijn met mijn backseat-verzoeken en vraag dat dus zeker niet elke keer! Wanneer we de lifthill beklimmen, valt het mij nogmaals op: veel achtbanen lijken vanaf de grond gezien lager dan ze echt zijn, pas als je effectief in de trein zit merk je hoe hoog zo'n lifthill eigenlijk echt is. En deze lifthill had voor mij nog een verrassing in petto. Halverwege de klim versnelde de trein opeens. Ik weet niet goed wat hier de bedoeling van is en of het bij Goliath elke keer gebeurt, maar ik vond het wel een leuk effect geven. De rit zelf? Die was goed en gaf de nodige airtime, maar was toch niet helemaal wat ik er van verwacht had. Misschien lagen mijn verwachtingen te hoog, misschien had ik de pech om niet ergens achterin te zitten. Maar nu ben ik aan het muggenziften want Goliath blijft een prima achtbaan en een waardige éénenveertigste credit.

    Hoewel ik twee dagen de tijd heb, zou ik op dag één alle zes de grote achtbanen willen doen zodat alle gewenste credits zeker binnen zijn. Na Goliath boek ik meteen de volgende. De virtuele wachttijden zijn overal vergelijkbaar - en lang – dus het maakt weinig uit waar ik ga aanschuiven. Ik merk dat ik na meer dan zeshonderd dagen nog eens zin heb in een lancering, dus valt de keuze op Xpress Platform 13. Stiekem ben ik vooral benieuwd naar de wachtrij. Ik heb gelezen dat deze iets bijzonders zou zijn al ken ik geen details. Wanneer ik met mijn QR-code aan de ingang verschijn, is er even een onophoud. Een groep bezoekers heeft blijkbaar een probleem en staat volop te discussiëren met het persoonelslid dat moet scannen. Gelukkig duikt er even later een tweede personeelslid op dat de andere bezoekers verder helpt terwijl de discussie met de groep doorgaat. Enerzijds is het vervelend, een groep die de anderen ophoudt. Anderzijds mag je niet oordelen zonder te weten wat er aan de hand is. Als die mensen - net zoals ikzelf - anderhalf uur geduld moesten oefenen in een virtuele rij en dan gaat er iets mis, dan is het logisch dat ze gefrustreerd reageren. Misschien waren het ambetanterikken, misschien hadden ze gewoon pech. We zullen het nooit weten.

    Gelukkig geraak ik wel probleemloos binnen. In eerste instantie volgt er een teleurstellling. Enkele grote zalen die (dankzij Corona en de virtuele rij?) leeg zijn en nogal kaal aanvoelen. Moet dat nu die fameuze wachtrij voorstellen? Wat een anticlimax. Maar halfweg kom ik opeens een personeelslid tegen dat vraagt of ik hier al eerder geweest ben. Ik zeg van niet en hij antwoordt iets dat ik door te veel achtergrondlawaai niet helemaal kan verstaan maar dat als een soort waarschuwing klinkt. Zou het dan nu gaan gebeuren? En inderdaad! Na deze plek verandert de wachtrij in een doorloopspookhuis. Donkere gangen, gebonk tegen de muren, een lugubere sfeer. Het lijkt wel alsof ik met Halloween een pretpark aan het bezoeken ben terwijl het toch echt 28 juli is. Ik bied nederig mijn excuses aan en neem mijn woorden terug. Deze wachtrij is één van de meest geniale die ik ben tegengekomen.

    Wanneer ik het station bereik, krijg ik van de grouper opnieuw een plaats redelijk voorin toegewezen. Ook deze keer ga ik gewoon daar staan waar ze het vragen. Met verzoeken moet je zuinig zijn, meestal hebben personeelsleden al genoeg te doen. Bovendien heb ik deze coaster eigenlijk al eens gedaan, in het Disney Studio Park van Parijs. In mijn herinneringen is dit niet de meest intense achtbaan en ook op internet lees ik soms dat de rit niet zo spannend is als Vekoma waarschijnlijk had gewild. Maar op één of andere manier is de lancering hier wel beter dan ik me herinner vanuit Parijs. En achtbanen blijven altijd leuk wat mij betreft. Als een tevreden vrouw kan ik het gebouw van Xpress verlaten.

    Wanneer ik op mijn smartphone kijk, besluit ik om mijn oorspronkelijke plan te wijzigen. Ik was van plan om Condor voor het laatst te houden na alle horrorverhalen die ik erover gelezen had. Als de rit echt zo pijnlijk is, dan doe ik liever eerst de andere achtbanen voor het geval deze mij de rest van de dag blauwe plekken zou geven. Maar een goede tijdsindeling is belangrijk en de virtuele wachrij van Condor is een half uur korter dan die van Lost Gravity en Speed of Sound. Dus verander ik toch maar van strategie. In de fysieke wachtrij vind ik het wel jammer dat één muur nu al vol graffiti van bezoekers staat. Naast de obligate penissen - zouden de tekenaars daarvan iets willen compenseren ? - zijn er gelukkig ook wat leukere dingen te zien, zoals een gezicht dat nog redelijk kunstig getekend is, een hondje en een kattensnuit.

    Dan is het tijd voor een rit in de beruchte Condor. De baan zelf ken ik eigenlijk al grotendeels van Vampire in Walibi Belgium (oké puristen, ik weet dat ze niet honderd procent identiek zijn maar ze lijken toch heel erg op elkaar). Ik ben vooral benieuwd naar het andere type beugels en de vraag of het nu echt zo'n pijnlijke achtbaan is. Het antwoord is dubbel. Bij Vampire vind ik alle negatieve kritiek overdreven en dat is ook hier het geval. De rit is wat schokkerig maar niet zo erg dat het onaangenaam wordt. Het enige minpunt is een pijnlijke plek op mijn onderarm omdat deze ergens tegen de beugel gebotst is al weet ik niet waar en hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. En later op de dag voelde ik er al niets meer van. Toch blijkt Condor op een andere manier zijn reputatie alle eer aan te doen: wanneer ik op het plein sta, merk ik dat de remsectie luid begint te rammelen en de technische ladder zichtbaar heen en weer gaat schudden ... meerdere seconden voordat de trein eraan komt. Dat kan ik me bij Vampire niet herinneren al heb ik daar nooit de remsectie bestudeerd. Wie Condor een rammelbak noemt heeft dus toch een beetje gelijk

    Nu ik hier thuis in Leuven dit TR zit te schrijven, moet ik toch iets opbiechten. Er blijkt een kleine blauwe plek op mijn linkerarm te zitten ook al voel ik die niet. Deze plek zit niet zo heel ver van de plek waar ik tegen de beugel gestompt had. Moeten we toch met een beschuldigende vinger richting Condor wijzen?

    Nog twee credits te gaan. Ik schrijf me in voor Speed of Sound en moet alweer een tweetal uren wachten. Tijd om eens een attractie te doen waarvoor je niet virtueel moet aanschuiven. Ik kies voor het reuzenrad. Nu ik dit tripreport schrijf, vraag ik me nog steeds af of dit een goed of slecht idee was ... want het werd een memorabele rit! Bij het instappen is er nog niets aan de hand. Tijdens het omhoog gaan geniet ik van het uitzicht over het park en de rest van de Flevopolder, maar merk ik ook dat het begint te druppelen. Die druppels veranderen in regen. En net wanneer mijn bakje stilstaat op het allerhoogste punt van het reuzenrad zodat er beneden mensen kunnen in- en uitstappen ... valt de regen met emmers uit de lucht. En nee, die bakjes zijn niet waterdicht! Op een paar minuten tijd ben ik doorweekt en ook in het bakje naast mij hoor ik heel wat gejoel. We bevinden ons precies op het verkeerde moment precies op de verkeerde plaats. Op het moment zelf kan ik er nog om lachen, want ik weet meteen dat ik een mooi verhaal voor mijn tripreport heb. Maar wanneer ik weer beneden kom en het reuzenrad verlaat, merk ik dat mijn broek en onderbroek kletsnat zijn. Een gevoel dat ik eerlijk gezegd nogal onaangenaam vind. Tot overmaat van ramp blijken er bij de waterattracties géén droogcabines te staan zoals in Walibi Belgium het geval is. Wat nu gedaan? Uit pure ellende ga ik enkele minuten onder een handendroger in de toiletten staan, maar het kruis van mijn broek krijg ik niet helemaal drooggeblazen. Er zit niets anders op dan twee of drie uren zo rond te lopen.

    Wanneer het mijn beurt is voor Speed of Sound is mijn broek nog steeds nat. Toch besluit ik om gewoon in te stappen, want ik heb lang genoeg moeten wachten op de felbegeerde QR-code. De coaster zelf ken ik natuurlijk al van Cobra in Walibi Belgium, maar ik heb dit altijd een leuk model gevonden en deze heeft met zijn muziek natuurlijk nog een extra toevoeging. De tunnel met lichteffecten is ook goed bedacht, maar doet toch een beetje afbreuk aan het achterwaarts omhoog getakeld worden. Ik mis het typische dieptezicht dat bij een Vekoma Boomerang hoort ... misschien hadden ze die tunnel beter rond de tweede lifthil gebouwd.
    Na een geslaagde rit schrijf ik me in voor de laatste credit die ik absoluut wil halen: Lost Gravity.

    Opnieuw moet ik ruim een uur wachten. Naast een uitgebreide wandeling doorheen het park en het fameuze ritje reuzenrad dat ik al vermeldde, gebruik ik die uren uiteraard ook om te eten en naar het toilet te gaan. Mijn maaltijden neem ik als verschillende kleinere snacks gespreid over de volledige dag. Dat lijkt mij het handigste als je meermaals anderhalf tot twee uur moet wachten maar ook je afspraak zeker niet mag missen. En horecapunten zijn er meer dan genoeg. Net als toiletgebouwen overigens, al zijn de WC's van Hacienda onovertroffen. Hoewel ik het ooit al gezien had op Looopings, was ik het vergeten totdat ik het nu in het echt zie. Met een druk op de rode knop bij de lavabo's verandert de toiletruimte in een heus feestlokaal met muziek en discolampen. Een functie die erg populair blijkt te zijn bij de toiletbezoekers en ook ik heb regelmatig die knop gebruikt. Dit idee moet ik toch eens voorleggen aan mijn werkgever waneer ik terug in België ben. Ik wil ook zulke WC's in het postsorteercentrum van Leuven!

    Wanneer het tijd is voor Lost Gravity is mijn broek grotendeels droog. Oef. In de fysieke wachtrij merk ik dat de keuringsdienst hier iets bijzonders gedaan heeft met de lengterestricties. Onlangs heb ik hierover heel wat vragen gesteld aan andere pretparkfans omdat ik een maximumlengte van 1m95cm echt wel te laag vind in het West-Europa van 2021. Constructeurs moeten toch ook weten dat de jeugd alleen maar langer is geworden? En ja, dan vind ik dat ze hun normen aan de realiteit moeten aanpassen ... maak daar 2m05cm of zelfs 2m10cm van en ik zal mijn mond houden. Maar 1m95cm, dat kan vandaag echt niet meer. Gelukkig zie ik dat de constructeur van Lost Gravity er betere ideeën op nahoudt. Mensen langer dan 1m95cm moeten verplicht op één van de vier binnenste stoelen plaatsnemen maar ze mogen wel gewoon mee. Zo hoort het! Applaus voor deze constructeur en ik hoop dat de andere grote achtbaanbouwers hier iets uit leren.



    Mijn broek mag dan wel droog zijn, helaas duikt er nu een nog vervelender probleem op. Buikkrampen. Zou ik iets verkeerds gegeten hebben? Ik krijg er steeds meer last van, totdat ik op een hek in de wachtrij ga leunen en de vriendelijke dame achter mij zelfs vraagt of alles wel in orde is. Maar na twee uur wachten kan ik deze credit niet laten schieten. In coronatijd krijg ik als individuele bezoeker een volledige rij van vier stoelen voor mezelf toegewezen, want mij de ideale gelegenheid geef om iets te proberen dat ik op internet las. Blijkbaar zou de first drop van Lost Gravity het best zijn als je uiterst links zit. Omdat ik slechts 1m86cm meet, mag dat ook gewoon dus is mijn plaats snel gekozen. En inderdaad, tijdens de first drop word ik – zoals de fans het omschreven – in een mooie boog en met veel kracht naar beneden gegooid. Ook de rest van de rit is prima, maar mijn buik is nog steeds aan het rommelen. Best wel frustrerend: ik voel dat ik in één van de beste achtbanen van het park zit maar wegens de darmkrampen kan ik er niet helemaal van genieten zoals het hoort. Zonde Nu ben ik oprecht blij dat ik twee dagen park geboekt heb en morgen dus gewoon kan terugkomen. Hoewel ik Lost Gravity absoluut een herkansing wil geven, stel ik dat toch uit tot morgen. Want ik ben altijd van plan geweest om tussen 20u00 en 23u00 iets anders te doen. Ik ben speciaal voor Untamed naar hier gekomen en ik heb me laten vertellen dat het één van die achtbanen is waar warmrijden een groot verschil kan maken. Ik heb ook nog nooit een achtbaan doelbewust gekwant ... maar nu wil ik dat toch eens proberen ondanks de lange wachttijden.

    Omdat de virtuele wachtrij nu al tegen de twee uur aanzit, boek ik alvast een rit. Hopelijk is mijn buik tegen dan weer in orde. En inderdaad, na een zéér uitgebreid toiletbezoek en een blikje cola voel ik me opvallend veel beter. Wat een opluchting. Het Untamed-feestje kan dan toch doorgaan zoals gepland. Ik keer terug naar Wilderness en kijk met een beetje spijt in het hart naar de mensen in de Skydiver die luid gillend over dit gebied heen vliegen. Eigenlijk had ik deze attractie wel wilen doen en ik had er ook het geld voor. Maar in coronatijd zal ik niet naast vreemden mogen plaatsnemen en ik betwijfel of deze attractie voorzien is op éénpersoonsvluchten ... ik zie alleen duo's en trio's voorbijvliegen. Deze keer zal ik hem overslaan. Maar ik weet nu al dat ik in de toekomst ooit weleens terug naar Walibi Holland kom. Als corona voorbij is en ik hier met een groep vrienden ben, dan zal ik toch eens vragen of er iemand met mij mee in de skydiver wil.

    Ik heb daarstraks al geschreven dat er van het zogenaamde "rare volk" waarover je soms leest geen spoor te bekennen viel. De honderden en honderden mensen die ik vandaag (en ook morgen) passeer, gedragen zich allemaal prima. Op één madam na dan ... tijdens mijn avondverblijf in Wilderness stond ze helemaal aan het begin van de wachtrij van Untamed, nog voor de plek waar de QR-codes gescand worden. Opeens krijgt ze een vlammende ruzie met twee andere bezoekers. Ik hoor een paar scheldwoorden die niet in mijn fraaie tripreport thuishoren en hoewel ze een bezoeker is – géén personeelslid – jaagt ze het onfortuinelijke duo eigenhandig uit de wachtrij, met nog een flinke duw erachteraan. Ik heb me er maar niet mee bemoeid ... al vraag ik me wel af wat dat mens gezopen had. Gelukkig is zij letterlijk de enige bezoeker die zich misdragen heeft. Dus als Walibi Holland op dat punt een minder goede repupatie heeft vind ik dat toch overdreven.

    Mijn wachttijd zakt langzaam, de avondzon zakt ook langzaam en zorgt voor een mooi schitterend effect op de zijkanten van de treinen van Untamed. Ik merk nu ook dat het woord LOVE op de lifthill eigenlijk uit lampjes bestaat. Wanneer het mijn beurt is, neem ik deze keer wel de tijd om rustig doorheen de wachtrij te wandelen. Ergens in mij heeft altijd een natuurmens gezeten en stiekem kan ik een verwilderde berm veel meer waarderen dan keurig gesnoeide perkjes. Het zal dan ook niemand verbazen dat ik dit echt een mooie wachtrij vind, de mooiste van het hele park zelfs. Die bogen van takken waar je onderdoor loopt, de restanten van Robin Hood die her en der neergezet zijn (net als het woord 'Love') de krekels die steeds luider tsjirpen nu het avond wordt .... zo hoort een wachtrij te zijn. In het station zit de sfeer er ook goed in deze keer. Sommige mensen beginnen ritmisch mee te klappen met het startgeluid. Wanneer mijn trein vertrekt, vraag ik me af of de verhalen waar zullen zijn. De Weerwolf in Walibi Belgium heeft me al geleerd dat een volledig warmgereden achtbaan heel indrukwekkend kan zijn. Kan Untamed dit kunstje ook?

    Mijn antwoord:



    Jawel hoor. 's Ochtends is Weerwolf een leuke achtbaan, 's avonds laat na een extra lange halloweendag verandert deze in een meesterwerk. Mijn rit in Untamed een half uur na parkopening was uitstekend, mijn rit nu in de schemering is geniaal. Ik ga meteen in kwantmodus en schrijf me na het uitstappen direct in voor de volgende rit. Maar de virtuele rij blijft erg lang. Wanneer ik anderalf uur later opnieuw mag instappen is het al helemaal donker geworden. En heb ik wederom het gevoel dat ze nu pas echt het beest losgelaten hebben. Ik weet niet goed welke rit ik beter vind, een volledig warmgereden Weerwolf of een volledig warmgereden Untamed. De waarheid is dat ze in deze toestand allebei briljant zijn en allebei horen bij de beste achtbanen die ik tot nu toe heb gedaan. Deze twee avondritten alleen al waren de lange reis met de auto meer dan waard.

    Een derde avondrit zit er helaas niet meer in, de virtuele wachtrij is gesloten. Mijn kwantpoging is gestrand bij twee ritten met ruim een uur pauze ertussen. Dat kan je eigenlijk geen kwanten noemen. Het onderwerp "een achtbaan kwanten" blijft vooralsnog dus op mijn bucketlist staan. Waarschijnlijk is dit enkel mogelijk in parken waar het erg rustig is. Vrioeg of laat lukt dat wel eens, maar niet in het hoogseizoen vrees ik. Nu is het tijd om terug naar de camping te gaan. Ik doe er wat langer over dan gehoopt, want bij het uitrijden van de bezoekersparking neem ik in mijn onervarenheid een verkeerde afslag die mij dwingt om bij de rotonde rechtsaf te slaan terwijl ik naar links moet. Er zit niets anders op dan enkele minuten door te rijden en ergens op een zijweg te draaien. Het is al halféén 's nachts wanneer ik eindelijk in mijn tentje kan kruipen, onder een sterrenhemel die in het dunbevolkte Flevoland veel mooier is dan hij in Leuven ooit zal zijn. Nu is het tijd om te slapen, want morgen wil ik Lost Gravity een herkansing geven. En de andere achtbanen ook natuurlijk.

    Donderdag 29 juli. Ik kom op tijd mijn slaapzak uit, want ik wil tijdens het ontbijt mijn telefoon opladen hoewel de batterij nog voor driekwart vol zit. Die virtuele wachtrij is dus zeker geen energievreter. Maar ik ben het type dat nooit risico's wil nemen. Wanneer ik klaar ben met eten staat mijn batterij op meer dan negentig procent. Dat is ruim voldoende. Iets voor tienen rij ik opnieuw de parking van Walibi Holland op. Wanneer de poorten openen en ik mijn parkeerticket voor vandaag beet heb, raadpleeg ik de virtuele wachttijden. Xpress staat op slechts zes minuten, die coaster is vlakbij en ik wou hem hoe dan ook nog eens doen. Dus laten we daar meteen mee beginnen. Geen onophoud bij de ingang deze keer en hoewel de eerste helft niet veel voorstelt blijft de tweede helft van die wachtruimte toch echt wel goed. In het station ga ik gewoon daar staan waar de grouper het vraagt en even laten kan ik in de trein plaatsnemen. De schouderbeugels van Xpress zijn sowieso al aan de krappe kant voor iemand langer dan één meter tachtig ... en bij de beugelcontrole wordt de mijne nog eens extra aangeduwd. Echt comfortabel is het niet maar gelukkig ben ik iemand die daar tijdens de rit zelf weinig van voelt omdat je in een achtbaan genoeg afleiding krijgt. De rit zelf zal nooit de meest spectaculaire worden maar de lancering blijft om één of andere reden wel beter dan ik me vanuit Disneyland Parijs kan herinneren.

    Na Xpress is het tijd voor twee herkansingen. Speed of Sound (gisteren last van een natte broek) en Lost Gravity (gisteren last van buikkrampen). Ik weet niet meer in welke volgorde ik ze gedaan heb, maar ik weet wel dat het de tweede en derde achtbaan van vandaag waren. Omdat ze allebei aan dezelfde kant van het park liggen, neem ik tijdens het wachten de tijd om dit gebied nog wat uitgebreider te verkennen en iets te eten in het restaurant vlak bij de sprekende fontein. Ik vraag me af welk personeelslid er achter de micro van dat ding zit, want de antwoorden van de fontein spelen veel te goed in op wat de bezoeker zegt om door artificële intelligentie gegeven te kunnen zijn. Dit is duidelijk mensenwerk. Even overweeg ik om die fontein te vertellen dat ik 260 kilometer gereden heb en mijn angst voor autostrades overwonnen heb om hier te kunnen staan. Maar ik weet dat het hele plein zal meeluisteren dus durf ik toch niet zo goed. En je weet nooit of die fontein zal besluiten om mij nat te spuiten. Eén doorweekte broek is meer dan voldoende.

    Een rit Speeds of Sound is toch leuker wanneer je je niet op je ongemak voelt vanwege de toestand van je broek. Deze keer nam ik ook de tijd om een foto te maken van beide lifthills samen. Vanuit dit perspectief lijken ze voor mij altijd net iets hoger te zijn, al gaat het effect hier deels verloren door de aanwezigheid van die tunnel. De klassieke Vekoma Boomerang blijft wat mij betreft een model dat te weinig waardering krijgt van de pretparkfans. Er zijn zeer weinig achtbanen die mij een soort van halve black-out kunnen geven waarbij mijn zicht wazig wordt (gebeurt wel alleen wanneer we achteruit rijden).



    Nu is het toch echt tijd om Lost Gravity zijn tweede kans te geven. Nu ik me beter voel kan ik wat meer aandacht geven aan de inrichting van de wachtrij. Ook hier heb ik online heel wat kritiek over gelezen die ik in de praktijk wat overdreven vind. Het is visueel niet de mooiste wachtrij, maar het idee erachter is wel origineel bedacht en al bij al nog redelijk goed uitgewerkt. Mijn buik is allang weer in orde dus deze keer kan ik pijnvrij instappen. Opnieuw heb ik een rij voor mij alleen en opniew kies ik het zitje uiterst links. Die first drop blijft wel heel goed zo, en de rest van Lost Gravity is dat ook. Ik zou hem zelfs de op één na beste achtbaan van Walibi Holland durven noemen (na Untamed). Wat dus ook betekent dat ik Lost Gravity nog boven Goliath plaats, zonder dat ik me iets aantrek van de banbliksems van coasterfans die nu misschien zullen volgen.

    Over Goliath gesproken, die wil ik uiteraard ook opnieuw berijden. Deze blijft toch wel één van de grootste achtbanen die ik tot nu toe gedaan heb (bij het schrijven van dit TR heb ik nog niet in Kondaa gezeten). Inschrijven en wachten op de QR-code dus. Alweer een hele lange wachttijd, en ik besluit om intussen Merlins Magic Castle eens met een bezoekje te vereren. Bij het begin van de wachtrij voor het kasteel wijzen bordjes mij erop dat het hier soms lang aanschuiven is en dat je zeker je virtuele wachtrij in het oog moet houden. Na een kort rekensommetje weet ik op welk uur ten laatste ik deze attractie moet betreden om zeker op tijd terug bij Goliath te zijn. Passeren we dit uur voordat ik hier naar binnen mag, dan zal ik de wachtrij van dit kasteel achterwaarts moeten verlaten. Maar zo ver komt het niet. Ik kan ruim op tijd het kasteel betreden. Het attractietype kende ik al van Walibi Belgium en de Efteling en zolang je niet opzij kijkt blijft het een goede optische illusie. Toen die uil woedend uitriep "Dit pik ik niet!" had ik stiekem gehoopt dat het hoogtepunt van de rit zou volgen ... maar helaas betekende dit juist het einde.

    Ik arriveer ruim op tijd bij Goliath, al blijkt Goliath deze keer niet zo stipt op mij te wachten. Terwijl ik in de fysieke rij sta, valt hij namelijk in storing. Ik heb tweemaal eerder in een wachtrij moeten toekijken hoe de coaster in kwestie in storing ging en beide keren was het probleem relatief snel opgelost dus ik weet dat ik beter gewoon blijf staan. Ook hier duurt het gelukig niet lang. Beide treinen worden leeg weggestuurd voor een testrit en daarna kan de achtbaan weer open. Vlak voordat ik het station binnenga, sluit de grouper de ingang af met een metalen ketting. Ik weet wat dit betekent: ze hebben net een trein gevuld en bij de volgende trein zal ik de allereerste zijn die een plaats krijgt toegewezen. Dit is het ideale moment om een verzoekje voor backseat te doen. Omdat ik zometeen als allereerste naar binnen moet zal ik het de operator niet al te moeilijk maken met mijn vraag, waardoor het aanvaardbaar is om deze te stellen en de slaagkans ook groter is. Zo'n kans krijg ik geen tweede keer. En hoera, mijn verzoek wordt verhoord! Dit stoeltje is om twee redenen beter dan het vorige. Ten eerste zit ik helemaal achteraan in de trein en ten tweede ziet de gordel er wat gezonder uit dan het pluizige geval van gisteren (niet dat ik me daardoor liet afschrikken, ze zullen nooit iemand een defecte gordel aansmeren). Tijdens de rit lukt het me zelfs om met gestrekte armen op de actiefoto te staan. Omdat zoiets me niet elke keer lukt heb ik deze keer de foto gekocht.



    Condor heb ik op mijn tweede dag overgeslagen. Niet omdat ik deze achtbaan niet graag doe – hij is niet de soepelste maar de haatcampagne is overdreven – wel omdat de ervaring vrijwel identiek is aan Vampire in Walibi Belgium en ik mijn tijd verstandig wil indelen. Voordat ik terug naar huis ga, wil ik nog enkele ritten maken op de achtbaan waarvoor ik deze reis gemaakt heb en die we voorlopig nog nergens in België tegenkomen (al hoop ik stiekem dat RMC ooit eens zijn gang zal mogen gaan op de oude locatie van Tornado in Walibi Belgium). Toch heb ik een goede reden om naar Exotic terug te keren. Na al die snacks wil ik eens een wat uitgebreidere maaltijd eten en de middagpiek in Hacienda is voorbij. Maar de enige ware reden is natuurlijk ... die toiletten. Ik kan er niets aan doen maar ik blijf die feestknop hilarisch vinden. Ik ben hier zelfs eens naar de WC gegaan terwijl ik niet eens dringend moest.

    Vandaag is het park slechts tot 20u00 geopend. Het einde komt stilaan in zicht. Als ik nogmaals een poging wil doen om Untamed te kwanten, dan moet ik nu beginnen. Ik schrijf me in voor de virtuele rij en besluit dat ik toch nog een gewone attractie wil doen tussendoor. Uiteindelijk kies ik voor de parktrein. In een voor mij nieuw park wil ik alles zo veel mogelijk gezien hebben en dit treintje zal me brengen op enkele plaatsen waar je te voet niet komt. Zo krijg ik de boomstamattractie en een rondritje met auto's toch nog van dichtbij te zien hoewel ik zelf in geen van beide heb gezeten. Doel bereikt dus, al vind ik het wel een beetje jammer dat het traject van deze parktrein slechts door een deel van het park heen gaat en ik in de buurt van Xpress, Goliath, Condor en Untamed dus nooit de backstagezones zal zien. De rest van het park heb ik gewoon op eige benen verkend. En hoewel Walibi Holland onder pretparkfans stilaan de reputatie van graffitipark krijgt, vind ik het hier best gezellig. Sommige details zijn echt leuk en creatief gedaan.



    Ondanks de lange wachttijden heb ik nog twee latenamiddagritten op Untamed kunnen maken. Stiekem had ik gehoopt dat de baan even goed zou zijn als gisterenavond laat, maar dat niveau haalde hij deze keer net niet. Begrijp me niet verkeerd, ook nu bleef Untamed voor mij de beste achtbaan van het park en reden de treinen met een hoge snelheid doorheen de baan. Misschien lag het ook een beetje aan het feit dat ik na twee relatief korte nachten in een tentje toch vermoeid begon te geraken? Of zouden die twee à drie uren extra warmrijden tijdens LekkerGaan toch een wezenlijk verschil gemaakt hebben? Het ultieme niveau halen we dus net niet deze keer, maar ik ben meer dan tevreden over de twee ritten die ik vandaag nog kan doen. Een derde rit zit er helaas niet meer in. Over een dik halfuur sluit het park en alle virtuele wachtrijen zijn reeds volgeboekt. Hier eindigt het dan. Dit was mijn bezoek aan Walibi Holland in de zomer van 2021. Bij de uitgang kan ik het niet laten om een selfie van mezelf te maken met de tekst "It was all a dream" op de achtergrond. Met deze selfie zal ik later kunnen bewijzen dat het géén droom was. Ik heb echt zonder hulp tweehonderdzestig kilometer met de auto gereden, ik ben echt in Walibi Holland geweest en ik heb echt in een coaster gezeten van een fabrikant die op slechts enkele jaren tijd beroemd geworden is. Een coaster die door veel fans als één van de beste in de wijde omgeving beschouwd wordt. Dit was helemaal geen droom. Het is echt gebeurd. En om dat te vieren, trek ik eenmaal terug op de camping een tweede fles Kidibul open.




    DEEL VIER: DE CONCLUSIE

    Ik zal jullie niet vervelen met al te veel details over mijn terugreis naar België. Uit voorzorg had ik een hele dag voorzien voor de terugtocht, dus op vrijdag 30 juli heb ik ruim de tijd om mijn kamp op te breken, de uitbaters van de camping te betalen, de auto in te laden en 260 kilometer zuidwaarts te rijden. Toch is er één ding dat ik hier zeker moet neerschrijven. Iets heel belangrijks. Iets essentieels zelfs.

    Tijdens de heenrit op dinsdag was ik bij momenten oprecht zenuwachtig en gespannen, maar tijdens de terugrit op vrijdag eigenlijk niet meer! Toch zijn er een paar dingen gebeurd die ik vroeger als chauffeur ongetwijfeld eng had gevonden: files op onbekende autostrades, kletterende regenbuien, het gezelschap van onze vrienden de vrachtwagens, een heeeele lange bocht van 360 graden op het knooppunt Galder, een auto die naar dezelfde rijstrook als ik wil gaan waardoor we elkaar moeten ontwijken. Maar deze keer ... merkte ik dat het me weinig of niets deed. Het kon me allemaal niet veel schelen. Ik had dinsdag al bewezen dat ik een autorit als deze tot een goed einde kon brengen en ik wist dus dat het deze keer ook zou lukken. Ik moet eerlijk opbiechten dat ik na drie nachten in een tentje wel naar mijn eigen comfortabele slaapkamer verlangde en dat ik te moe was om me ergens over op te winden. Maar volgens mij betekent dit toch ook iets anders. Volgens mij betekent het dat ik mijn autostrade-angsten voor een belangrijk deel overwonnen heb. Ik denk niet dat ik deze angst ooit echt volledig achter mij zal kunnen laten. Maar deze reis was toch wel een grote stap voorwaarts.

    En daaruit besluit ik dat mijn project volledig geslaagd is. Ik heb er wel erg veel moeite in moeten steken: de auto van mijn ouders lenen, de route uit het hoofd leren, een camping zoeken en boeken, één jaar uitstel dankzij corona en een hoop extra paperassenwerk om in orde te zijn mocht iemand mijn coronastatus wilen controleren. Maar het maakt niks meer uit. Het project is na drie jaar voorbij, de herinneringen blijven voor eeuwig bestaan. Ik heb alles samengevat in één fotomontage. Een fotomontage voorzien van een citaat dat door niemand minder dan Nelson Mandela werd uitgesproken. Toen ik deze woorden van Nelson Mandela las, moest ik onmiddellijk denken aan mijn wens om vele jaren na het behalen van mijn rijbewijs eindelijk zonder hulp 260 kilometer autosnelweg te bedwingen en Untamed te berijden:



    Bedankt voor het lezen!


    PS: Verreweg de meeste foto's in dit TR heb ik uiteraard zelf gemaakt. Enkel de foto van de Ring Rond Antwerpen, de eik in Ulvenhout en de afbeeldingen die naar Corona verwijzen komen van het internet. Ik weet niet exact wat de regels zijn voor het plaatsen van niet-zelfgemaakte foto's. Maar voor de volledigheid staat hieronder de bronnenlijst van de foto's die ik niet zelf met mijn telefoon gemaakt heb:

    https://drumsonly.be/drumlessen-word...-corona-virus/
    https://www.monumentaltrees.com/nl/n...nbermvandea58/
    https://radio2.be/antwerpen/125-milj...antwerpse-ring
    https://ec.europa.eu/education/news/...-innovation_lv
    https://www.oudenaarde.be/nl/corona/mondmaskers
    Once you sit back, you never go back.

  3. #3

    Re: [Gigantisch lang TR] Highway to Hell naar Walibi Holland - juli 2021

    Je hebt er je werk nogal van gemaakt, maar enkele lastige drempels zijn overschreden.
    Veel succes én plezier bij je volgende trip !

  4. #4

    Re: [Gigantisch lang TR] Highway to Hell naar Walibi Holland - juli 2021

    Proficiat met de geslaagde trip. De Untamed-foto doet me hieraan denken:

    Leuk dat die nummerplaat bijna RMC vermeldt. Misschien kan je toch best je nummerplaat op de foto's hierboven onduidelijk maken. Mogelijk lezen niet enkel onschuldige pretpark-liefhebbers hier mee. Noem het gerust paranoia van mij.

    Ondanks mijn aardig lijstje auto-whereabouts - bescheidenheid is me soms vreemd - herken ik heel veel in je auto-stress. Sta me toe één en ander uit mijn automotief curriculum vitae te vermelden. Zeker niet als stoeferij bedoeld maar om aan te tonen dat je volgens mij al doende moet 'groeien' in het autorijden. Dat kwam ook bij mij echt niet vanzelf.

    - °1976

    - Theoretisch rijbewijs autodidactisch gehaald in 1998, één van de weinige zomers dat ik geen tweede zit had aan de KU Leuven.

    - Zomer 2000: rijlessen gevolgd bij de rijschool op vaders kosten (toen ook al dicht bij € 1000). Autostrades, en dan vooral de opritten, waren eerder van het niveau Conference Cup: buiten de spitsuren op de A10 rijden in Zandvoorde en eraf in Oostende bij Kennedy, of omgekeerd. Mijn huidige snelweg-realiteit leunt toch dichter aan bij de Champions League: erop en eraf aan Sportpaleis, Wommelgem, Luchtbal of Kleine Bareel.

    - Wegens toen werkend in Brussel, trein-pendelend vanuit Leuven en elk weekend ook al met de trein de vuile was laten witwassen in Bredene, heb ik na die rijlessen belachelijk weinig geoefend op de weg => gebuisd op eerste praktijk-examen in januari 2001. Alleen en met een L op vaders auto een kraske veroorzaakt in een ondergrondse parking van van Brugge. Het kostte me ipv € 1000 één postzegel dankzij de omnium. Mijn ouders waren toen in Nepal en van ondergrondse parking-stress ondervind ik tot op heden enige last.

    - Twee extra rijlessen (papa betaalde) en geslaagd bij de tweede beurt, met zowaar mijn vader als instructeur. Eerste buitenlandse ervaring in datzelfde jaar 2001 in ... Hongarije. Maar enkele tientallen km en gelukkig buiten Boedapest, op scoutskamp in de wagen van de kookmoeder. Het enige wat ik nog weet, is dat de lichten er ook overdag aan moeten staan.

    - Voor het overige bitter weinig met de auto gereden, de eerste jaren na het behalen van het rijbewijs. Het woon-werk-verkeer werd nu Schoten-Brasschaat en dat is het snelste, gezondste en goedkoopste per fiets. In 2002 met vaders wagen doodsangsten uitgestaan tussen Schoten en Ikea Wilrijk, zonder GPS en met de Antwerpse ring toen half gesloten.

    - Echt leren rijden (machine onder de knie krijgen en vertrouwen hebben in de machine en jezelf) met de wagen van de schoonmoeder in Noorwegen. Zeven gelijktijdige auto's op een tweevaks-baan noemen ze daar al een file, dus ook niet echt Champions League. Wel stress gehad aan het stuur van de automatic pick-up truck van de schoonvader. Nog steeds als de dood voor automatics. Ik weiger ze als huurauto.

    - Eerste eigen auto (nieuw maar wel van het allergoedkoopste merk) gekocht in 2010. Eerste grote trip: naar Movie Park. Ik was toen nog zo zelf-onzeker dat ik een week verblijf heb geboekt in die niet zo boeiende regio. Het pretpark zelf bezocht ik anderhalve dag, samen met mijn toen 7 jarige zoon. Het vakantiehuis deelden we met mijn ouders. Voor de gein heb ik toen eens heel even 140 km/h gereden in Dui waar het mocht. Ik ben er niet trots op maar wel opgelucht dat ik het kan doorvertellen. Naar de Efteling ging tot mijn opluchting verrassend vlot.

    - 2011: gelijkaardig vakantie-scenario: met ouders maar nu wel met voltallig eigen gezin (vrouw zonder rijbewijs, kinderen van 1 en 8 jaar) weekje in de interessantere omgeving van Phantasialand. Ook in hartje Aken en Keulen gereden en opnieuw MPG bezocht.

    - 2012: iets verdere trip met de oudste zoon naar Holiday Park en de boeiende omgeving met o.a. Speyer & Heidelberg. Diezelfde zomer met de vrachtboot vanuit Gent naar Noorwegen en met de auto terug. Targets waren toen Bø Sommarland, Tusenfryd, Fårup, Legoland, opnieuw MPG en Toverland. Mega-stress in hartje Hamburg (wegenwerken, omleiding) en nog meer de dag erna: wegen afgesloten wegens wielerwedstrijd => GPS flipt, chauffeur ook. Om die reden lijkt het me niet zo wijs om de hele route uit het hoofd te leren, er kan onderweg één en ander wijzigen. Wat ik wel deed - en ik herken het bij jou - is de knooppunten zoals afritten, wisselaars en rotondes via Google Maps half memoriseren, uitschrijven in tekst en Streetview foto's maken van de verkeersborden en wegmarkeringen. En dan die hele zooi door de kleurenprinter jagen. Door een stomme privacy-wet in de meeste Duitse deelstaten kan je nu die locaties niet meer zien in Streetview

    2013: Je hebt pas echt gereden als je in (de buurt van) Parijs hebt gereden: Parc Astérix en verblijven in Saint-Denis.

    2014: Je hebt pas echt gereden als je aan de andere kant hebt gereden, niet spook en niet door wegenwerken. Targets in de UK: Alton Towers en Drayton Manor. Een vlot zomer-tripje met o.a. Walygator en EP eindigde stressvol: op een zeer steile helling in wat nu rampgebied is nabij PHL, raakte mijn volgeladen wagen op een gegeven moment de natte baan niet meer omhoog. Iedereen uitstappen bij rokende banden en via zwaartekracht achteruitbollen bood de oplossing. Ik had me trouwens van weg vergist, of beter gezegd: mijn GPS had zich vergist. Dat gebeurt zeer geregeld, enkele weken terug (door dan naar de GPS te kijken i.p.v. naar het verkeer) had ik bijna een aanrijding veroorzaakt op een rotonde in Essen, NRW. Dank aan mijn alerte oudste zoon!

    In 2016 kwamen er drie autoreis-landen bij: Oostenrijk in transit, Italië (mijn enige aanrijding ooit: nabij Gardaland, mijn fout en € 0 schade, wel een furieuze Duitser) en Zweden (kras t.g.v een te kleine prive-parking bij Liseberg).

    In 2019 op een weekdag na een dagje Jardin D'Ac in hartje Parijs nog helemaal tot Futuroscope (400 km, startend in één van Europa's grootste avondfiles) benadert topsport.

    2021: Schoten - Aken - Ulm is mijn recordafstand op 1 dag. Ik was gelukkig goed uitgeslapen. Enkele dagen ervoor was ik wel moe en moest ik bij de vettigste Burger King van het land (Gent snelweg) even een rustpauze nemen tussen Schoten en ... Oostende. Mijn nieuwe auto rijdt wel veel comfortabeler. Dat half minuutje legaal 159 per uur in Dui enkele weken terug zou ik hier misschien beter niet vermelden als ik consequent wil overkomen ...

    Met parallel parkeren heb ik nog steeds moeite, ondanks een kleuren-achteruitrij-camera. Ik heb er vaak vijf bewegingen voor nodig, waar iemand van de Post de klus misschien in twee bewegingen klaart. Vroeg wegrijden van een volle pretpark-parking is voor mij nog vaak een Highway from Hell, zeker wanneer naburige wagens niet keurig staan.

    Wat ik beter ook niet zou vermelden, al was het misschien wel een leerschool:

    - Huurauto met kerst vanaf Oslo luchthaven: na 100 km en bijna middernacht blijken de lichten al heel die rit niet te werken.

    - Versnellingen schakelden stroef of zelfs niet meer, t.h.v. bochtige wisselaar in Kortrijk op weg naar Bellewaerde. Dom van mij om daarna nog zelf naar Bredene te rijden en de volgende dag naar Lago Brugge en naar de garage in Schoten, dus door de Kennedy Tunnel. Enige passagier was toen een 9-jarige. Bleek iets met smeerstof-lek in versnellingsbak. Samen met twee (ongevraagde) nieuwe banden: € 1300. Gelukkig anderhalve week voor een 24-daagse NL-DUI-ZWE-NO-DK-DUI-reis.

    - Auto maakt snerpend geluid, achterruit vibreert en lijkt elk moment te springen. Nog mee naar Bredene gereden en naar de garage in Schoten. Ezel en steen en zo ... Was iets met kogellagers. Gelukkig kort na een DK-DUI-reis en 'maar' € 400. Wel druppel om nieuwe auto te kopen.

    - Witte rook uit de motorkap toen ik na een maand met mijn nieuwe wagen de banden in de garage had laten wisselen. Kilometerstand < 1000 km. Locatie: ring Antwerpen. Wachten op depannage: 3 uur. Totale tijd pis inhouden (incl. wachttijd in de garage): 8 uur. Wie het die dag niet overleefde: Diego Armando Maradona.
    Laatst gewijzigd door Earlyspencer; 06-08-21 om 09:28. Reden: fotolink issues

  5. #5

    Re: [Gigantisch lang TR] Highway to Hell naar Walibi Holland - juli 2021

    Dat is een behoorlijk TR. Leuk om te lezen ook.

    Wel jammer dat je door al die moeite bent gegaan om uiteindelijk alleen te gaan. Wellicht dat RF iets voor je is? Die zijn in het verleden toch al vaker in WalibiNL geweest, en dat zal in de toekomst ook nog wel meer gebeuren. Ook veel andere parken worden op die manier wellicht toch een heel stuk bereikbaarder.. en dat in tof gezelschap. Qua budget is het normaliter weliswaar geen kamperen, maar er is wel eens per jaar een kampeertrip.

  6. #6

    Re: [Gigantisch lang TR] Highway to Hell naar Walibi Holland - juli 2021

    Top tr verslag en leuk om te lezen welke obstakels jij hebt overwonnen. Ook moedig om dit alleen te doen.

  7. #7

    Re: [Gigantisch lang TR] Highway to Hell naar Walibi Holland - juli 2021

    Ik heb nog niet het hele verslag gezien, maar ik zou toch dit willen meegeven:
    rijden, rijden en nog eens rijden. Je leert het maar door het te doen. Verkeerssituaties inschatten, kan je niet doen achter de computer. Ga de baan op en rij! Je zal er alleen beter van worden. Nu ga ik de rest lezen.

  8. #8

    Re: [Gigantisch lang TR] Highway to Hell naar Walibi Holland - juli 2021

    Bedankt voor de reacties

    @Earlyspencer: Jij hebt dus ook al heel wat auto-avonturen meegemaakt. Toen ik de route uit het hoofd leerde, was ik mij er van bewust dat wegomleidingen altijd mogelijk zijn en het plan in de war kunnen sturen. De ingebouwde GPS van onze auto was mijn plan B. Maar het is gelukkig niet nodig geweest. Ik had vooraf ook op de website vananaarbeter gecontroleerd of er grote omleidingen zouden zijn. Echt leren rijden is inderdaad wat jij omschrijft en heb ik dankzij bpost geleerd. Parallel pareren vind ik ook niet zo gemakkelijk: soms lukt het meteen en soms lukt het helemaal niet.

    @Coasterfrenzy: Mijn angst overwinnen moest ik alleen doen, en ik vind het ook geen ramp om alleen in een pretpark rond te lopen. Maar een dagje pretpark is toch altijd nét iets leuker in gezelschap. In de toekomst wil ik nog weleens teruggaan met een groep.

    @JeffreyDC: Veel rijden is inderdaad de enige oplossing, en dit project was daar een onderdeel van
    Once you sit back, you never go back.

  9. #9

    Re: [Gigantisch lang TR] Highway to Hell naar Walibi Holland - juli 2021

    Super dat je dit eindelijk hebt kunnen doen! Je sprak er al lang van en om dan zo'n uitgebreid en goed geschreven TR te lezen; Heel leuk!
    Nu veel oefenen en dan naar de volgende grote parken die je wilt afstrepen hé ;-)

  10. #10

    Re: [Gigantisch lang TR] Highway to Hell naar Walibi Holland - juli 2021

    Knap wat je gedaan hebt! Je TR leest heel erg aangenaam trouwens.

    Zoals hierboven ook al aangegeven: blijven rijden, dingen die je nu schrik aanjagen in het verkeer, geraak je zo snel gewend.
    CoasterCounter: 1.290 coasters in 313 pretparken

Forum Rechten

  • Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
  • Je mag geen reacties plaatsen
  • Je mag geen bijlagen toevoegen
  • Je mag jouw berichten niet wijzigen
  •