Normaliter 2x per jaar een gewoonte om bij onze Spaanse vrienden een bezoekje te brengen. Als Salouliefhebbers komen wij al sinds 2010 2x per jaar naar deze parel aan de goudkust, maar in 2020 stak een inmiddels welgekend virus daar een stokje voor.
Na een mislukte poging in juni 2021 - bedankt, trage vaccinatiecampagne - stegen we op 1 oktober 2021 EINDELIJK op vanuit Eindhoven richting een voor ons inmiddels toch wel 3e thuis (een zeer bekende muis blijft zijn nr. 2 positie staande houden ).
Het was voor ons dus 11 jaar geleden sinds er nog zoveel tijd tussen 2 bezoekjes zat, wat toch wel voor een andere beleving zorgde.
We verblijven gedurende een weekje in het voor ons reeds gekende H10 Salauris Palace. Normaliter een hotel waar ik niet bij zou aarzelen om het ten zeerste aan te bevelen, echter moet ik toegeven dat we dit keer behoorlijk teleurgesteld waren in het avondbuffet. Ik vermoed dat COVID hier voor een stukje tussenzat, samen met het feit dat het de laatste openingsweek van het hotel was. Gevolg: Er zaten nog 3 soorten stoofpot in de vriezer en die moest duidelijk eruit, resultaat was dus dagelijks stoofpot in het buffet.
Enfin soit, we vergeven het ze graag. Naast het iets mindere avondbuffet biedt dit hotel in onze bescheiden mening immers niks dan kwaliteit aan. Propere kamers, leuk en groot zwembad, uitgebreid ontbijtbuffet en op de bovenste verdieping een adults only zonneterras met whirlpool én zicht op de PA-skyline. En, niet geheel onbelangrijk: Op wandelafstand van Woody en co.
Na een stevig ontbijtbuffetje en een korte wandeling, begroette "Heh-Heh-Heh-HEHHH-Heh" ons vanop zijn fontein op het inkomplein. Korte rugzakcontrole en we konden doorwandelen. Tickets hadden we reeds online aangekocht en konden we dus lekker makkelijk meteen door naar de toegangspoortjes zonder eerst de kassas te moeten trotseren.
Meditteranea is ons inmiddels welgekend en blijft voor mij één van de meest indrukwekkende ingangszones die ik al bij een park gezien heb. Enige die dit voor mij totnogtoe kan toppen is Disneyland Parijs waarbij dat moment dat je onder Railroad door loopt en Main Street voor je krijgt met dat kasteel wat opdoemt in de verte toch ook steevast kippenvel garandeert. De skyline met Shambhala en Dragon Khan in de verte, de fonteinen en het Port Aventura "Hola, Hola!" deuntje, ... Klein puntje van kritiek moet toch wel zijn dat die laatste 2 ontbraken. Beetje gebrek aan sfeer en vermoedelijk de oorzaak bij budget cuts te zoeken. Daartegenover stond er wel een legioen aan pompoenen ons op te wachten. Aan Halloweendecoratie geen gebrek. Uit ervaring weten we dat ze pumkin season hier zeer serieus nemen, en ondanks Corona was dat ook anno 2021 niet anders.
We starten de dag met een snelwandelingetje langsheen Polynesia en SesamStraat richting de Himalaya. Hier viel het vooral op hoe ongelofelijk rustig het park was. We hebben Port Aventura al op zowat elk moment van het seizoen meegemaakt, gaande van openingsweken in April tot piekseizoen Juli/Augustus in vollenbak toeristenseizoen tot laatste weken Halloween, maar zulk een leeg park hadden we persoonlijk zelfs in de meest laagseizoen gelegen periodes nog niet meegemaakt.
De euforie was dan ook groot toen Shambhala een walk on bleek te zijn, maar deze werd algauw getemperd.
Na 9 jaar bleek mijn vriend met zijn 1m90 plots "te groot" en mocht hij niet mee. Toegegeven; het is ne nipte. Zijn benen zijn in de schuin opstaande kuipstoeltjes al vaker een struikelblok geweest en hij moet zich gewoonlijk in bizarre bochten wringen in een soort halve kleermakerszit vooraleer de hombres met wat spierkracht de beugel kunnen sluiten, maar vandaag hadden de chicas die er waren ipv de hombres blijkbaar geen zin om daar tijd noch moeite in te steken. Teleurstellend. Bon, ik bolde dan maar in m'n ééntje richting lifthill terwijl mijn wederhelft de rugzakken alvast weer uit de bakjes haalde en achter het poortje ging wachten. Over de rit kan ik vrij kort zijn: na 2 jaar, was er amper genoeg ruimte tussen mijn 2 oren om mijn brede grijns tussen te plakken. Héérlijk. Die eerste drop na de lifthill, de airtime en de smoothness waarmee hij over de baan glijdt. Ik was er gelijk aan herinnerd waarom B&M's écht wel de moeite zijn om naar verre parkjes te trekken.
Gezien het gebrek aan wachtrij, ging ik na 20x "Ge vindt dat toch echt niet erg hé?!" richting mijn wederhelft, nog voor een reride. Eens uitge-shambhala-d trekken we richting dat andere rode B&M broertje, waar we ook meteen de rij kunnen doorlopen en aan de sorteerpoortjes staan.
Dragon Khan. Hmmm. Ik kan me herinneren dat ik de eerste jaren PA enorm onder de indruk was, en moet eerlijk zeggen dat dat gevoel wel weggeëbt is. Daar moet ik wel bijvertellen dat ik sindsdien ook wat meer coaster-ervaring op mijn palmares heb, en dus meer vergelijkingsmateriaal heb om hem kritischer te beoordelen. Zijn leeftijd speelt mijn inziens ook niet in zijn voordeel. Je voelt toch wel dat de soepelheid eruit is en hij, in tegenstelling tot zijn wit-blauwe broertje dat boven hem uit torent, niet vlekkeloos over de baan glijdt maar veeleer er vanaf dondert met de nodige haken en stoten. Pit genoeg, maar soms best ruw naar mijn gevoel. Desondanks wel nog altijd een leuke baan, maar ik zou er persoonlijk geen uur voor in de rij gaan staan zoals vaak op piekdagen het geval is.
Langsheen China vervolgen we onze weg naar Mexico. Huracan Condor gaan we met een grote boog langs - ik háát droptowers, mijn huidskleur als ik eruit kom daar kan Kermit de kikker lessen uit trekken - en komen daar plots Winnie tegen die meet & greets staat te doen. Niet Winnie The Pooh - anders was de rij wat langer geweest - maar wel Winnie Woodpecker, en in tegenstelling tot wat we gewend zijn uit een welgekend Frans parkje, werd zij niet omsingeld door paparazzi en fans. Snel een foto'ke scoren, hier hebben ze overigens wél de selfie spot methode afgekeken van vermeldde welgekend Frans parkje, en verder richting Diablio El Tren De La Mina.
Ik refereer er persoonlijk liever naar als "lifthill, the ride" en zij die hem al bereden hebben zullen ongetwijfeld snappen waarom. De layout van deze baan doet mij echt denken aan sommige rollercoaster tycoon creaties die de gemiddelde 10-jarige uit zijn hoed tovert. Hij komt eigenlijk nergens tot een "woehoe, leuk" stukje en élke keer hij wat pit lijkt te gaan opbouwen is er daar weer een lifthill of remsectie. Spijtig!
Aangekomen in Far West, overigens naar mijn mening 1 van de beste uitvoeringen van dit type themagebied in Europa, loopt mijn wederhelft met een grote boog langsheen Stampida (aka. het marteltuig, zoals hij deze ook graag noemt). Ik besluit wel een ritje mee te pikken en ga voor blauw, waar het minste volk staat. Mijn inmiddels vermoedelijk nog steeds 5 gekneusde ribben verwijten me dat ik wederhelft zijn voorbeeld niet volgde. Man, een baan kan wat minder soepel zijn tot daaraantoe, maar zijn die wielen vierkant of wat hebben ze daarmee uitgespookt?
Een achtbaan en zeker een woodie mag voor mij absoluut wat pit en ruwheid hebben, maar deze is toch echt wel tot op het punt dat er geen genieten meer aan is en je gewoon reikhalzend uitkijkt naar het moment dat je de remmen in schiet en er weer uit kan.
We wilden hierna eigenlijk wat gaan eten, maar geen enkele counterservice in heel de Far West zone was reeds geopend. Gewoontegetrouw gaan wij altijd voor de lunch naar The Old Steakhouse maar aangezien er letterlijk nog niks open was (het was intussen bijna 13u30) gingen we dan eerst nog maar een ritje met de stoomtrein mee.
Absurde regel hier, bij aankomst in Sesamstraat, moest IEDEREEN uitstappen. Een volledig ritje maken rond het park, mocht dus niet. Om het nog meer tot Absurdistan te maken, waren er dus echt mensen die uitstapten, de wachtrij doorgingen en dan opnieuw instapten, wat dan weer geen probleem was? Waar de logica zat, geen idee.
In Sesamstraat overigens ook de counterservice niet open. Het gedeelte in China waar de theekopjes gelegen zijn en restaurant Sichuan, was gewoon volledig gesloten tijdens ons gehele verblijf en afgezet met een poort zodat je hier zelfs niet eens doorheen kon wandelen. Bon, na een omweg terug in Far West uitgekomen, om daar tot de vaststelling te komen dat er nog steeds geen enkel counterservice resto open gegaan was en het zag er ook niet naar uit alsof dat nog ging gebeuren.
Intussen wel vrij hongerig, begonnen we weer richting ingang te lopen en passeerden we The Iron Horse waar ze toevallig net de deuren opengooiden (het was 14u door hé! Ik weet dat die spanjaarden doorgaans wat later eten maar dit was nu wel serieus op het gemakske!) en een menubord aan het buitenslepen waren van een Halloweenmenu. Aangezien de prijs acceptabel was en er niet bepaald veel andere opties waren, dan maar daar neergeploft aan een tafeltje op het terras/balkon.
Lekker gegeten, niks op aan te merken. Vriendelijke bediening en niet overdreven duur, gewoon oké. Voor ons de eerste keer dat we eens een table service restaurant probeerden in Port Aventura en dat hebben we ons zeker niet beklaagd.
We sluiten aan bij de BangBang Halloween show in het Far West theater. De show is al enkele jaren wat vergelijkbaar. Veel stunts, slapstick humor en een homo-typetje dat ongetwijfeld de leden van Unia het bloed onder de nagels vandaan zou halen, maar in Spanje kan men blijkbaar wel nog met iets lachen en zaken met een korrel zout nemen.
Gewoon leuk vermaak dat je niet al te serieus moet nemen, verwacht geen Cirque Du Soleil maar gewoon een leuke, grappige show met goede stuntmannen (en vrouwen) en veel Spaans gebrabbel. Dat moet toch wel één klein minpuntje zijn: alle shows zijn in het Spaans en er wordt absoluut geen moeite gedaan om deze verstaanbaar te maken of stukjes te vertalen voor toeristen. Soit, ik ben mij bewust dat ik toerist ben in hun land en verwacht zeker niet dat alles aan mij geadapteerd wordt, maar langs de andere kant lijkt het mij voor een toeristische bestemming van die omvang toch ook niet zo onmogelijk om gewoon om de dag ook eens een Engelstalige versie op te voeren.
We willen graag nog de Silver River Flume meepikken, maar hier stond de vaargeul leeg en deze was dus gedurende ons gehele verblijf gesloten. Grand Canyon Rapids zijn gelukkig walk on, dus pikken we die nog mee, om ons vervolgens te installeren voor de Aves Del Parisio vogelshow.
Opnieuw: volledig in het Spaans, maar je snapt de context desondanks wel. Vermakelijk, opnieuw geen cirque du soleil maar genoeg entertainmentgehalte om hem toch niet over te slaan.
Na deze show besluiten we dat we er even genoeg van hadden, en zijn we op het gemakje teruggekeerd naar ons hotel om wat te gaan bakken.
Bijdragende factor hierbij was toch ook wel de verplichting tot het dragen van een mondmasker gedurende de hele dag, in Spaanse temperaturen bleek dat toch nét ietsje onaangenamer dan hier in Belgica.
We zijn enkele dagen later nog teruggekeerd voor een 2e dagje. Naast enkele rerides, hierbij ook de Halloween Forever show in China meegepikt. Deze shows vind ik nu persoonlijk wél Cirque Du Soleil niveauwaardig en zou ik zeker aanraden om deze absoluut niet te missen. Acrobatie, zang, dans, mooie decors, ... it really has it all. Ik ben een Disneyfan in hart en nieren, maar dit heb ik ze daar in Parijs nog niet weten neerzetten.
Niet geheel onbelangrijk en toch ook een motivatie om richting Salou te wederkeren, was een ietsje jongere rode coaster met een zeer gekend geel logo erop. Naast PA zelf, bezochten we uiteraard ook Ferarriland!
Ik moet eerlijk bekennen dat ik van onze 2e dag geen notities genomen heb en dus niet netjes stap voor stap kan vertellen wat we die dag wanneer gedaan hebben. Wat ik wel kan bevestigen is dat we Red Force tot 6x konden berijden met een maximale wachttijd van 20minuten, en de enige rij zich eigenlijk bij de Flying Dreams bevond. Hier hebben we toch een halfuurtje moeten wachten. De drop/shoottowers slaan we vanwege Kermit de kikker gehalte opnieuw wijselijk over, dus eerlijk gezegd hebben onze attractie avonturen zich hier beperkt tot Red Force, Flying Dreams en Racing Legends. Deze laatste ivm corona overigens zonder 3D brillen, en ik vond er helemaal niks aan.
Opnieuw deze 2e dag overigens geen enkele counterservice geopend. Om 15u ging die van Sesamstraat (Cocina D'epi) open en hier stond gelijk een rij om u tegen te zeggen. Aangezien we rond die tijd alles gedaan hadden wat we wilden doen en rerides genoeg hadden gehad, zijn we afgedropen richting ons favoriete terrasje (Lunattic, voor de nieuwsgierigen) aan de promenade om daar dan maar een late lunch te nuttigen en nog wat van de zon te profiteren.
Ik kijk, weer eens, met een zeer dubbel gevoel terug op ons bezoek aan Port Aventura World. Ik weet niet wat het is, maar heb een onverklaarbare haat-liefde verhouding met dit park.
Langs de éne kant kan ik enkel positief zijn over de prachtige lay-out, thematisering, shows van een zeer sterk niveau en heeft dit park gewoon enkele toprides in huis (zeker met het naastgelegen Ferrariland en Red Force erbij die je inmiddels voor 2€ in de inkomprijs erbij hebt). Langs de andere kant, zijn de vreselijke operations zeker in het hoogseizoen een doorn in het oog (al moet ik bekennen dat we daar gezien de rustige bezoeksdata geen last van gehad hebben dit keer), zijn sommige beleidsbeslissingen van zodanig kailber dat je denkt dat er daar iemand aan een rad staat te draaien om te kijken wat ze vandaag eens zullen doen (restaurants niet open om 15u? Geen eetstandjes of zelfs geen kraampjes open om een ijsje of flesje drinken te kopen? Silver River Flume onaangekondigd gesloten bij temperaturen van nog +25°C?) en keer ik met een nét niet gevoel naar huis terug.
Desondanks vind ik het een park dat zeker aan te raden is, mits je het op rustige dagen bezoekt of een express pas premium in je budget incalculeert. Na enkele jaren hebben wij inmiddels eindelijk Europa Park op de planning staan voor de eerste keer en ik ben zéér benieuwd om Silver Star eens naast Shambhala te kunnen leggen.