[TR] Kongeparken, 30 juli 2025

[Earlyspencer]

Al bijna een kwarteeuw reizen we met het gezin minstens één keer per jaar naar Noorwegen. Na Hunderfossen in 2007 en Legoland in 2008 – dankzij een strategisch gekozen tussenlanding – combineren we die familiale plicht met meerdere pretparkbezoeken. Het kan daarom verbazing wekken dat een eerste bezoek aan Kongeparken zo lang op zich heeft laten wachten. Dat park ligt dan ook veel verder van locaties waar we – al even strategisch – familie hebben wonen. En op het gevaar af nu al veel te verklappen zonder verklap-knop: er zijn maar weinig attracties uit het aanbod van Kongeparken die me aanspraken. Gratis inkom met onze Tripsdrill-abo’s overhaalde me tot een allereerste rondrit met enkele stops in Zuid-West-Noorwegen.



De stad Bergen is de moeite van een dagbezoek zeker waard. Op een centraal gelegen kaai staan de bekende, veelkleurige pakhuizen. Maar het hoogtepunt is natuurlijk de Fløibanen.



Zuidelijker en al dichter bij Kongeparken ligt de stad Stavanger. Die vormde een kleurrijke namiddagdecors nadat we eerst een niet te onderschatten wandelingetje maakten vanaf de betaalparking (€ 25 for helvete!) naar de bekendste rots van Europa. Al zullen ze daar in Gibraltar mogelijk anders over denken.



Op de laatste woensdag van juli kwamen we veel te vroeg aan op de lege park-parking. Piepjong personeel liep met mondjesmaat het park binnen terwijl ook enkele ochtendmensen het park verlieten. Hun koffers en slaapkussens verraadden dat het om verblijfgasten ging. Feit is dat de twee zijpoorten niet waren afgesloten en wij dus ook naar binnen konden glippen.



Maar er bestaan nog landen waar de grote meerderheid zich aan alle regeltjes houdt. “Aanpassen of opkrassen” is een devies dat ik vooral op mezelf toepas. We bleven dus keurig voor de poorten en om de tijd te doden richtte ik m’n blik en de cameralens op dit parkplan-bord. Het beloofde alvast geen platte rondwandeling te worden.



Kort voor openingstijd voerde het personeel in een kringformatie een ritueel op dat het groepsgevoel moet bevorderen. Rechtstaand zakdoekje-leggen en dat soort kleuterdingen. Ik denk niet dat het de bedoeling was dat bezoekers – nog steeds niet officieel in het park – dit konden gadeslaan. Maar de Kuifje-in-mij moest en zou een plaatje schieten ter wille van dit forum.



Ik had de publicitaire voucher van Tripsdrill mee om ons gratis bezoek te rechtvaardigen. De boodschap kwam volgens mij niet duidelijk over – mijn Noorse vrouw voerde nochtans het woord. Ik vermoed een soort “Ik zal niet ambetant doen want dan kom ik misschien dom over”-gedachte bij de operationele tiener aan de poort. Natuurlijk kwamen we gedrieën ook hier zonder één NOK te betalen binnen. Of de parking gratis was, weet ik niet meer. Het was in elk geval geen Preikestolen-tarief. Maar misschien moet ik in het vervolg wel iets verder van de parkingang parkeren, waar de kans op buurauto's kleiner is. Een 30 cm lange kras in de linkerachterdeur van m'n auto herinnert bijna dagelijks aan de parking van Kongeprken.



Na een foto met hoog Bellewaerde-gehalte op het inkomstplein haastten Leon en ik ons naar Bobbanen Ormen Lange. “De langste bobbaan van Noorwegen” beweert het park. Dan hebben ze waarschijnlijk de lineaire optakeling meegerekend in de ca. 1000 meter. Als ervaringsdeskundigen achtten Leon en ik het wijs om met zo’n capaciteitsdraak te starten. Al liet die start nog wel twintig minuten op zich wachten. Een personeelslid dat gewapend met een bezem meermaals het parcours aflegt na parkopening komt bij mij weinig professioneel of klantvriendelijk over.



Van de afdaling in de kronkelende metalen kuip is me na drie maanden niets bijgebleven. Geen verwijt aan de attractie want ik herinner me dat we nog een keertje wilden. Een bisnummer zat er evenwel niet meer in. De wachtrij was er door het oponthoud ondertussen serieus aangezwollen. In de namiddag troffen we hier veel minder volk aan. Er was opnieuw en storing die niet meer verholpen zou worden die dag. Amatørs! Weg sfeer en de gerecycleerde ski-decoratie kon daar niet veel aan verhelpen



Rit nummer twee voor Leon die dag luistert naar de ordinaire naam Megasplash. Wie hierbij denkt aan een grotere attractie dan de Mack watercoster in Tusenfryd, komt van een kale reis terug.



Ik heb ook positief nieuws: Raset is een mooi gethematiseerde disk’o. Niet alleen is die gebouwd op een natuurlijke rotspartij, op weg naar het station passeer je een al even natuurlijk watervalletje. De uitkijktoren ernaast vind ik strategisch geslaagd.



Ik heb nu pas de naam en het vage thema door van Redningsentralen, een zweefdingetje waar ik me te zwaar(moedig) voor voelde. Fijn dat het hier niet aanschuiven of bijbetalen was.



Hop, op naar de topper van het park. Net als in Nigloland is dat een roterende valtoren. En ook hier is de theming puik te noemen. Puberale Viking-grafitti, ik zie er wel de gein wel van in.



Ook leuk is het instapstation: onderaan is het semi-overdekt en gedecoreerd naar … bergwandelingen.



Je kan ook op een verhoogd platform de dappere hoogtereizigers aanschouwen.



Blijkbaar is dit een functioneel restant van een oud klimparcours. De niet functionele restanten maken dit duidelijk.



Schreef ik “dapper”? In de voormiddag daalde de cirkelvormige gondel even traag als dat die was opgestegen. Mogelijk was een visuele aankondiging van de ‘panoramische tour’ ons ontgaan. In de namiddag deed Stupet wel waarvoor wij gekomen waren. En dat is in eerste instantie intens genieten. Die aangename ervaringen rechtvaardigen onderstaande langgerekte foto.



Tijdens bis- en trisnummers zocht ik naar verklaringen waarom in heel BeNe niks van die aard te vinden is. Zou het met op privacy gestelde omwonenden te maken hebben?



Het was ondertussen al bijna middag geworden. Dat is natuurlijk de verdienste van de aardrotatie maar de late parkopening en het gedoe bij de bobbaan droegen er mentaal toe bij. Voor sommigen is het dan aperitief-tijd, wij waren hoognodig toe aan een achtbaan. De grootste van het park is een spinnend muizeke van Revenchon dat hier al aan z’n derde leven toe is. Ook de ridderthematiek heeft Bukkerittet gemeen met het tweedehandsje uit Hellendoorn.



De volgende foto is speciaal genomen voor wie ook de voorsteven wil bewonderen van een karretje op Bukkerittet.



Tienerborsten in een TR: check. Dan kan een WC-foto niet achterwege blijven.



Wegens belabberd comfort en dito capaciteit zouden we deze achtbaan niet meer berijden. Na de picknick betraden we de decoratief sterke wachtrij van Fossen. In het geval u nu aan roofdier denkt, dat is de Noorse benaming voor (de) waterval.



De thematisatie van de naburige achtbaan wordt hier consistent doorgetrokken: mooi!







Er hangt zelfs een verhaaltje aan vast waar ik me inhoudelijk niet in heb verdiept.



Een gethematiseerde attractie maakt nog geen sterke themazone. Die is er wel in het park en heet Gråtassland. Het gaat om een in Noorwegen erg bekende grijze tractor, te vergelijken met Brum of Trein Thomas. Onze zonen zijn opgegroeid met boeken, luister-CD’s, DVD’s en een live theater van Gråtass.



Letterlijk vertaald heet die tractor “Grijs Dingetje”. Ik kan hier maar beter niet schrijven wat “tissetass” betekent, als je weet dat tisse = urineren. Om in de erogene zone te blijven, schater mee met wat ik op Google Maps als review tegenkwam. Misschien nog een woordje Noors: “gråte” betekent janken maar heeft niks van doen met de tractor … of toch?



De attractie Turboknallerten valt hier een beetje uit de agrarische toon, bij weinig aanschuif-volk ben ik wel te vinden voor brommers-in-de-lucht.



Ik kan me niet meer herinneren hoeveel Plopsaland-bezoeken het geleden is dat ik daar nog eens in een tractor rondtufte. In Kongeparken was Goggens Traktorbane de aangename surprise van de chef. Voor wie de personages kent – wij dus – is de theming ijzersterk. De technologie en de afwerking zijn conform de hedendaagse maatstaven. Niet uniek maar wel leuk is dat binnen- en buitendecors worden afgewisseld. Ik plaats hieronder een waterval aan foto’s van deze tweede parktopper.







Een oude bekende …



Over Nederland gesproken, een product uit de Veld Koning Machinefabriek mag natuurlijk niet ontbreken in deze boerenzone. Die kleine arctische toets had voor mij niet gemoeten bij Svalbard Expressen.



Dat deze junior veruit de beste achtbaan van het park is, zal maar weinig forum-lezers naar het verre Ålgård lokken.



Quizvraag zonder prijzen: Noem vijf pretparken met een schijtende animatronic.



Kongeraften is opnieuw een zelfoverschattende naam …



… voor een derderangs waterattractie. Ik weet niet meer of wij ‘m gezamenlijk, Leon alleen of helemaal niet begleden hebben.



Het was geen BBQ-weer en een halve dag rauw vlees meezeulen, doe ik mijn vrouw niet aan. Maar in Scandinavische pretparken is het de normaalste zaak van de wereld. Enkel bij langdurige droogte heb ik een BBQ-verbod geweten in Bonbon-Land. Dit deel van Noorwegen behoort evenwel tot de natste van Europa. Dus biedt het park gratis kolen en overdekte BBQ-roosters aan. Wat een klant- en budgetvriendelijk contrast met de parken waar je nog niet eens je eigen boterhammetje mag meebrengen.



Ondertussen waren we in een andere zone beland met overwegend kinder- en familiedingen. Daar catalogeer ik de brave Kræsjebilene onder.



Mij niet gezien, die verwachte en onverwachte stoten in m’n lichtgeraakte rug. Er zijn plaatsen waar ik me meer op m’n gemak voel … als de deurklink tenminste niet kapot is.



Ook in de categorie “liever niet voor mij”: de Kakaokoppene.



Doe mij dan maar Humla, de hommelversie van dat Indianen-geval in Slagharen. Ouderwetse degelijkheid met een nog net aanvaardbare graad van comfort. Deze in Kongeparken maakte wel een tering-herrie. Ik weet niet of dat puur thematisch bedoeld was.



Onderstaande foto oogt niet spectaculair maar ik vind het knap. Een overdekte picknick- en resto-ruimte en daarachter verscholen een soort binnenspeeltuin in open lucht.



Aan de andere kant grenst deze beschutte rustplaats aan een waterspeeltuin. Ik kan me voorstellen dat dit voor heel wat ouders van jonge kinderen de favoriete plek in het park is.



In deze zone vind ik Jumbo een schreeuwlelijke miscast van jewelste. Het zal de ronddraaiende kinderen worst wezen.



Jumbo’s zijn ook mosselen, maar het zal wel toeval zijn dat het park een schelp-attractie heeft in hetzelfde kleurenpalet. Bovendien bevindt de niet zo wilde Storm zich een eind verderop: in de zone van de disk’o en de redding-attracties.



In deze grote kooi was geen levende ziel te bespeuren. Mijn gok: klimparcoursen in een pretpark zijn hetzelfde lot beschoren als VR-coasters. Laat Nederland maar een gidsland zijn nu in Toverland en Slagharen die dingen op de schop gaan.



Dit potentieel marteltuig was vermoedelijk langer dan enkel op onze bezoekdag niet operatief. Ik ben geen fan van zulke hevige dingen maar Kongeparken heeft niet zo veel attracties voor de grotere durfals. Dus ergens was het ook een beetje een gemis.



Nog meer levenloosheid bij Barnas Brannstasjon. Ik zag geen gråtende kinderen maar dat de brandweer die dag niet uitreed, is een jammerlijke zaak.



Dan kan ik beter afsluiten met een attractie die wel operatief was: de kleinere kantelvaltoren Tiltetårnet. Maar dit soort attracties zijn we ondertussen echt wel ontgroeid.



Een aantal kinderattracties heb ik niet vernoemd of gefotografeerd. Dat vat ook wel mijn idee over dit park samen: sympathiek maar niet zo attractief voor twaalfplussers. Jeg har vært der og gjort det.