Ik moet zeggen, mijn eerste kennismaking is positief bevallen.
Ondanks dat het geen meter vooruit gaat in die wachtrij. 70 minuten in een rij die constant van links naar rechts zwiept door de wind, waarvan 20 minuten in de regen. Als toemaatje is de groene baan dan nog uitgevallen, waardoor de wachtrij nog trager ging...

Ik zat alleen in een slee, de blauwe, dus de rechtse baan. Eenmaal uit het station zit je hoog en bloot in een bakje dat twee keer niets voorstelt, de eerste meters zijn wat snelheid opbouwen, maar dan is mijn sleetje vlot naar beneden gegaan. Ik durf zelfs te zeggen, dat indien ik zelf kon remmen, ik het eerste ritje niet zo vlot gedaan zou hebben dan het sleetje zelf besliste. Ik ging hier en daar nog wat geremd hebben voor een bocht. Ben al eens uit zo'n baan gevlogen (wel een ander type, deze kunnen niet ontsporen denk ik?) en sindsdien zijn de eerste rondjes met de nodige voorzichtigheid
Van remmen tijdens het traject zelf, heb ik niets kunnen merken. Misschien waren jullie met 2? Zodat het gewicht hoger lag en het remmen daardoor optrad?

Het was maar aan het station dat mijn slee (gelukkig) besliste om toch te remmen, weliswaar keihard. Harder dan je normaal met zo'n bakje kan remmen (mijn beste referentiekader als vergelijking is die in Eifelpark, die doe ik jaarlijks).

Dus ondanks het lange en onaangename wachten ben ik toch tevreden uitgestapt.
De vloer in het uitstapstation mocht wel iets hoger vind ik, ik denk voor kinderen dat het niet evident is om hier makkelijk uit te stappen.


Nog mensen die zo'n last hadden van een wachtrij die wiebelt in de wind? Het was pas eenmaal onder het overdekte stukje station, dat ik vond dat het stabiel was. Ervoor wiebelde het hele pad, bewust of niet in het ontwerp?