[TR] KINGS ISLAND 10 en 11 juli 2024

[Earlyspencer]

10 juli: Kings Island
De sterren en strepen stonden gunstig gepositioneerd boven Mason, Ohio. Midden in de week mag Kortjakje dan wel in minder goede gezondheid verkeren, relevanter voor ons is dat de kans op pretpark-kalmte dan wat groter is. Bovendien trakteerde Kings Island (KI) ons die grijze woensdagochtend op een half uur early ride time (ERT). Aan de toegangspoorten werden we gedwongen om stilstaand de vaderlandsliefde te bedrijven. Mede door dit korte maar voorspelbare oponthoud besteedden Leon en ik kort daarna maar weinig aandacht aan de International Street. Ondanks de zware bewolking voelde ik me op deze fleurige boulevard wel warmer welkom geheten dan de twee voorgaande dagen in de Concrete Capital a.k.a. Cedar Dissapoint.



De gewenning aan ochtendlijke B&M-ritten in Toronto en Sandusky had zich ondertussen van ons meester gemaakt. Als twee verslaafden versnelden we onze pas en hartslag om gauw enkele shots te kunnen zetten. Voor speelkramen trek ik meestal m’n neus op maar dit geinig-foute geval deed ons toch drie seconden stilstaan.



Mijn vrouw mocht deze keer vanuit zitpositie de rol van tassenbewaarder op zich nemen. Da’s nog altijd beter dan de rol van gatknijper. Die bestond op dat moment niet uitsluitend uit het uitsluiten van rugzakkers. Daar bovenop moest aan parkbezoekers zonder alle-parken-abo de attractietoegang tijdelijk ontzegd worden. Gelukkig voor het personeelslid van dienst en ook voor ons heerste er hoegenaamd geen drukte bij Diamondback. Onderstaande foto doet het tegendeel vermoeden. “Treintje komt zo, treintje komt zo …”



De perifere ligging van het parcours had een zoveelste déjà vu kunnen opleveren. Maar al kort na de start sjeest de trein hier in de buurt van meerdere boomtoppen. “Mijn eerste bos-B&M!” schoot me enthousiast te binnen. Kort voor het binnenrijden van het verhoogd station wordt de trein door een waterpartij afgeremd. “Mijn eerste B&M waterachtbaan!” zou wat overdreven zijn. Want hoewel hier veel meer water lijkt op te spatten dan bij Shambhala, worden zelfs backsitters op Diamondback nauwelijks besprenkeld. Maar on- en misschien nog meer offride levert dit toch enige opwinding en esthetiek op. Net dat laatste – denk bijvoorbeeld ook aan de schachttoren van Baron – is wat ik miste bij de meeste B&M’s die ik voorgaande dagen had bereden.



De beheerders van de Belgische begroting kunnen maar beter hopen dat Diamondback het Congolese volk niet inspireert tot de vraag om financiële compensatie voor de koloniale leegroof van destijds. In het worst case scenario kan onze federale overheid de operatie ’Silverback’ op poten zetten en alle aluminiumfolie terugvragen die onze voorouders destijds inzamelden voor de missies in Belgisch-Congo. Wiki preciceert dat de diamondback een ratelslang is die o.a. voorkomt in het grensgebied van de VS met Mexico. Bij de achtbaan in Ohio zijn de toegangspoort en het voorste opzetstuk van de treinen de enige waarneembare verwijzingen hiernaar. En geef toe, in de Efteling staat Python ook niet bekend om z’n ijzersterke theming.

Toch heb ik me bekeerd tot het fandom van Diamondback, al reserveer ik er net geen plaatsje voor in m’n persoonlijke KI-top-drie. Dit gematigd enthousiasme belette me niet om na twee ritten even de rol van tassenbewaarder over te nemen en mijn vrouw ook een ritje te gunnen. Het werd haar allerderde achtbaanrit op onze roadtrip. Sommige rollenpatronen kunnen maar beter bevestigd dan doorbroken worden, nietwaar Jeff Hoeyberghs?



Na Leons derde rit was er nog genoeg ERT over voor twee Vekoma achtbaantjes. Woodstock’s Air Rail is een hangende junior die zich blijkens het thema grotendeels richt tot een kinderpubliek. Voor mij was het een vluggertje tussendoor, voor Leon eentje voor de coastercount. Ik prijs me gelukkig dat de appel pal onder de boom is gevallen en wij beiden liever een topcoaster meermaals berijden dan obsessief een rit op elk prutsding na te streven. Maar een prutsding zou ik Woodstock’s Air Rail nu ook weer niet noemen.



Iets meer plezier beleefden we op de nagelnieuwe Snoopy's Soap Box Racers.



Bemerk de veelkleurige trein op deze voorruit-achteruit achtbaan.



Wel top-3 materiaal voor mij is Mystic Timbers. Puntenpakkende elementen zijn o.a. theming in de wachtrij en in het station, een gethematiseerde trein met comfortabele zitplaatsen en dito beugels en natuurlijk een heftige maar tegelijk best soepele rit. Mensen die GCI uitroepen tot ’s werelds beste producent van houten plezier: ik begrijp ze meer en meer.







En dan moet de climax nog vermeld worden: een darkride-achtig einde in the shed. Mijn beschrijving van de diverse rit-finales plaats ik achter deze spoilerknop.

Dit gedeelte bevat spoilers. Klik op onderstaande knop om het gedeelte open te klappen.

Open spoilers

************ Spoilergedeelte ************

In een weelderig gedecoreerde schuur van een houtzagerij wordt even halt gehouden. Uit een ghettoblaster weerklinkt een 80’s hit die abrubt wordt beëindigd door een onheilspellend geluid. Tergend traag rijdt de trein dan enkele meters verder tot vlakbij een groot scherm waarop zich een even bedreigend als monsterlijk tafereel afspeelt. Alsof dit nog niet genoeg is: de hit en het bijhorend tafereel kunnen variëren per rit. Meer details lees je op deze weblink: https://visitkingsisland.fandom.com/wiki/Mystic_Timbers

Mede omdat ik geen enkele voorkennis had over Mystic Timbers – voor wie in dezelfde staat van onwetendheid verkeert: klik niet op de spoilerknop! – was ik zo aangenaam verrast dat ik m’n eerste rit uitroep tot mijn beste ervaring tot dan toe in Noord-Amerika. Eat your heart out, Steel Vengeance! Ook al deed Mystic Timbers niet mee aan de ondertussen verstreken ERT, er stond nauwelijks volk in de wachtrij. Dus instant passeerden Leon en ik de plaatselijke gatknijper voor een bisronde die dan ook nog eens mooi resulteerde in een andere eind-variant. Naar de uitgang schreeuwende stoelgang zorgde ervoor dat Leon zonder mij de best gethematiseerde woodie ter wereld een derde en vierde keer bereed. Ik weet het: de eerste helft van voorgaande zin had ook achter een spoilerknop mogen staan …



Om de sensaties van Mystic Timbers wat te laten bezinken, besloot ik om even voorbij te gaan aan een ander houten gevaarte. Doorgaans ben ik minder bedreven in de edele kunst van het geduldig doseren. Backlot Stunt Coaster had minder nieuwswaarde voor ons maar in Canada dwong de lage capaciteit me tot een uitgestelde avondrit. Daarom besloot ik om nu voor een relatief vroege rit te gaan op deze double launched coaster by Premier Rides. Het was hier nog gezellig ondruk en alle auto-achtige treinwagons waren volledig toegankelijk. Door het hoge copy-paste gehalte en het houten nazinderen maakte de rit maar weinig indruk op ons, ook al stonden de pyrotechnische en andere effecten goed afgesteld.



Tot hiertoe leest dit TR mogelijk als een perfecte dag in het perfecte pretpark. Hoog tijd om wat minpunten uit te delen. De eerste vijf werden opvallend ’gescoord’ in éénzelfde lange sequentie. 1° De panoramische zwiermolen Windseeker zou gedurende heel onze tweedaagse geen enkel rondje met passagiers draaien. 2° Een achterliggend pad is doodlopend maar dat wordt onvoldoende duidelijk gemaakt. 3° De grote blauwe B&M was tijdelijk niet toegankelijk. 4° Idem wat de naburige binnencoaster betreft. 5° De duellerende houten achtbaan Racer reed weliswaar met twee treinen, helaas twee treinen op hetzelfde spoor. Dus geen competitief element en bye bye directe herhalingswaarde.



Racer komt nogal tweedimensionaal over in vergelijking met Europese woodies die ook / wel een tweestrijd aanbieden. Ik was me niet bewust van het historisch belang van deze achtbaan designed in Philadelphia uit 1972. Deze originele Racer – later nog gekopieerd in o.a. Kings Dominion – zou het startschot zijn geweest van een ware achtbaan-wedloop en tussen 1982 en 2007 legde één trein het parcours in achteruit-positie af. Wie meer achtergondinformatie wil, moet zeker eens gaan grasduinen op Jijbuis.



De enige achtbaan van KI waar ik voorafgaand aan ons bezoek al eens van gehoord had, is Banshee. De reden daartoe stemt niet meteen vrolijk. Hier lees je meer over een dodelijk ongeval in juni 2024. Dat mijn gebrek aan park-kennis over KI haast absoluut was, kan afgeleid worden uit volgende bekentenis. Pas ter voorbereiding van dit TR en dus anderhalve maand na mijn bezoekdagen vernam ik dat Banshee de vervanger is van een wel heel bijzondere houten achtbaan. Son of Beast (SoB) werd in elkaar geknutseld door Roller Coaster Corporation of America. Dat die firma ook verantwoordelijk is voor Bandit in Movie Park voorspelt geen happy end. SoB werd geopend in 2000, was ruim twee kilometer lang en beschikte over een bijna 40 meter hoge looping. Het zal bezoekers van het filmpretpark in Bottrop niet verbazen dat deze constructie in grote mate den daver joeg op passagiers van de treinen die eerst door Premier Rides en later door Gerstlauer werden geleverd. Men ging koortsachtig op zoek naar comfort-verhogende oplossingen. Het pleit in het voordeel van het parkbeleid dat men 1° zo’n gewaagde baan durfde te bouwen, 2° er heel veel aan deed – trein inkorten en later vervangen, looping verwijderen – om deze achtbaan in bedrijf te houden, 3° comfort hoog in het vaandel draagt en 4° uiteindelijk de zure maar dappere beslissing nam om zich in 2012 van deze one of a kind te ontdoen, wellicht nadat een meer duurzame vervanger al was ontworpen en besteld. Op de plaats des tegenslags opende KI amper twee jaar na de afbraak van SoB deze grote, geïnverteerde, hangende B&M.



De obligate gatknijper moet hier volgens mij al hebben postgevat nog voor de officiële openingsdatum in 2014. Ook werknemers die decoratieve elementen meezeulden, werden blijkens de kaalheid van de wachtrij en in het station de toegang ontzegd. De uitzonderingen bestaan hier uit wat neppe grafzerkjes en een verwijzingen naar SoB. Dat laatste is me dus ter plaatse totaal ontgaan.



Genoeg geneut want in tegenstelling tot Raptor in Cedar Point (CP) beschouw ik Banshee gar nicht als een zoveelste hangertje. De optakeling gaat door de grote looping waarvan ik keine Ahnung heb of die eerbewijzend à la ’onze’ Typhoon op exact dezelfde plaats staat als die van de illustere voorganger. Banshee zou langer en hoger zijn dan haar meeste soortgenoten maar nog plezanter: de vaart blijft er steeds in. Volgens wiki wordt de maximale snelheid van 109 km/h pas halverwege het parcours bereikt. Ik gaf Banshee instant een tweede beurt en Leon deed er in nauwelijks meer tijd nog twee extra beurten bij. Niet dat deze top-drie attractie rond het middaguur walk on was, mijn zoon bezondigde zich op mijn aangeven twee keer aan een Italiaans Raptorke. Een korte toelichting van deze tijdbesparende maar niet risicoloze tactiek. Bij het binnenrijden speur je naar Einzelgängers of in het geval van de meeste B&M’s naar trio’s aan een poortje. Verlaat het station niet en vraag aan zo’n oneven instapper – niet aan een operator – of je mee kan. De slaagkansen liggen beduidend hoger dan 50% maar eenmaal ’betrapt’ door een operator probeer je het best niet meer dezelfde dag in hetzelfde station.

Bezoekersaantallen in 2014 tonen aan dat Banshee als een waardige opvolger van SoB werd onthaald. Maar omdat beide coasters dermate verschillen, durf ik te opperen dat het gemis om SoB hiermee mogelijk nog niet 100% verwerkt was. In mijn optiek werd dat gemis drie jaar later aan de andere kant van het park definitief gecompenseerd door Mystic Timbers.



Nog voor de warme lunch werd twee keer Bat bereden. Deze achtbaan ligt in zijn totaliteit en dus inclusief het toegangspad, de wachtrij en het station in een van het park afgezonderde zone. Het geheel van staal en vooral beton lijkt een beetje op een bovengronds metrostation.



Leuker is dat quasi heel het spoor van deze hangende Arrow Dynamics achtbaan – ongeveer een kopie van de gevallen in CP en Canada’s Wonderland – zich in een natuurlijk ogend dal bevindt. Dat wekte bij mij on- en offride een klein Nemesis-uit-Alton-Towers gevoel op.



Maar voor theming en soepelheid moet je hier niet zijn en omwille van de erg perifere ligging zouden we Bat niet meer doen in de resterende anderhalve dag. De valtoren deed het niet en in een soort Sledgehammer hadden we geen zin, licht getraumatiseerd sinds de gedwongen zonneslag in CP. Dan leek de tweede operatieve achtbaan die we in de voormiddag waren voorbijgewandeld een betere optie om de lunch te verteren.



Adventure Express heeft een decoratieve toegangspoort, ik denk zonder gatknijper.



Het opschrift 'Closed' is hier louter decoratief en - wanneer de attractie in bedrijf is - eigenlijk ook wat misleidend. Meerdere dergelijke plakkaten en allerlei reis-pluralia creëren in de wachtrij en in het station een avontuurlijk sfeer. Denk hierbij Indiana Jones ergens in Latijns-Amerika. Klap op de vuurpijl is een geanimeerd darkride-momentje op het einde van deze niet al te soepele rit. Verwacht geen Mystic Timbers-finale maar toch iets meer dan het animatronisch begin van Wodan in Europa-Park. Dit alles maakt van deze Arrow Dynamics hybride een ijzersterk uitgewerkte mijntrein. We bisten ‘em meteen.



De blauwe B&M was nu wel geopend, heet Orion en blijkt weinig verrassend outer space als thema te hebben. Wie op de kleur van de lucht focust, herkent hieronder makkelijk de foto’s die net als bij o.a. Mystic Timbers en Racer genomen zijn op onze tweede bezoekdag.



Een pluspunt voor een stukje overdekte wachtrij met passende decoratie.



En een minpunt voor het overige onbeschut aanschuiven - voor ons gelukkig doorlopen - over grijs beton. Idem voor de rit zelf over een kaalgeschoren vlakte. Orion bevestigt dat attracties die bij mij op een geslaagde manier een ruimtevaart-gevoel oproepen, haast altijd binnendeurse exemplaren zijn.





Ik kan me geen gatknijper aan het begin van de wachtrij noch opbergkisten in het station herinneren. Onderstaande foto geeft ook al geen uitsluitsel over de aanwezigheid van opbergfaciliteiten in het station.



Positief: Orion is de recentste en wellicht mede daarom de soepelste B&M van het park. In veel andere pretparken zou dit dè vedette zijn, in KI vind ’em de minste van de drie B&M’s en dus geen top-drie attractie. Verwend en verwaand, ik weet het. Ik meen me te herinneren dat we aanschoven voor een bisnummer maar al snel de +25 minuten wachtrij verlieten. Verwend en verwaand ...

Driewerf hoera: net bij onze passage werd de toegang tot de binnencoaster Flight of Fear (FoF) geopend. Het was wel nog een kwartiertje onzeker wachten in de fraai gethematiseerde binnenruimtes. Het ruimtevaart-gevoel zat alvast goed.





In het station kregen we van een operator een rijnummer toegewezen en dat was een even getal. In treintjes met 2x2-zit wagons betekent dat dus achteraan plaatsnemen.



Omdat dit meestal minder zitruimte impliceert, besloot ik een beurt te wachten voor een oneven stoelrij. Mijn ongehoorzaamheden kunnen helaas niet altijd onbestraft blijven. Niet dat ik terecht werd gewezen door een operator, maar ik kreeg m’n schoenen maat 48 niet in de krappe beenruimtes. Als gevolg reed Leon solo maar voor mezelf dreigde een allereerste walk of shame.



Een operatrice had met mij van doen en zei dat ik op een volgende trein op rij twee mocht plaatsnemen. Dat lukte en na de gelanceerde start volgden naar verluidt meerdere inversies. Maar ik was nog te veel ondersteboven van het stationsgebeuren om me daar veel van te herinneren.



Beast is de houten achtbaan die we ’s ochtends geskipt hadden. Geen gatknijper aan de wachtrij-ingang hier maar een ere-plakaat waardoor ook onwetenden zich konden realiseren dat dit beestje dateert van 1979.



Dit meesterwerk van Philadelphische makelij stelt ondanks z’n leeftijd geenszins teleur wat soepelheid en comfort betreft. Vermoedelijk kwam hier wat retracking bij kijken. Maar wat van deze 45-jarige echt een top-drie attractie maakt, zijn de twee ferme afdalingen na evenveel lifthills, drie tunnels, een topsnelheid van 104 km/h en het feit dat quasi heel het parcours vanop grondniveau elders in het park niet zintuiglijk waar te nemen is. Dit beest is immers middenin een dicht bos neergepoot, wat ook voor geluidisolatie zorgt naar andere parkdelen.



Beast mag dan misschien niet al te kwistig zijn met ejector airtime, voor mij benadert een vier minuten durende bosrit de perfectie. Kniesoren kunnen opmerken dat de achtbaan halverwege bijna tot stilstand afremt. Maar dat is vlak voor de tweede optakeling en dus 100% functioneel. En wat mij betreft: geenszins te bruusk of storend.

We gingen hierna nog even op wellicht de meest fotogenieke achtbaan van het park, Diamondback. Leon mocht in de golf-attractie Surf Dog terwijl ik telefonisch m’n beklag deed bij een hoteluitbater die het dubbele bedrag had aangerekend. Nu mijn zoon toch in Camp Snoopy was, kon hij maar beter gaan voor de houten bingo in het pretpark met de langste opgetelde houten sporen ter wereld. Dat impliceerde een ritje op Woodstock Express. Wegens mijn bezigheid op dat moment beschik ik niet over eigen beeldmateriaal van deze twee attracties.

Nog een attractie uit Canada’s Wonderland die men in Ohio kan bissen, is Boo Blasters on Boo Hill. We gingen gedrieën in de enige darkride van het park. Mijn vrouw vond er opnieuw niks aan en ik moet beamen: zonder IP is zo’n donker-rit geen Scooby Snacks of een haarscherpe foto waard.



Qua flatrides benaderde onze teller op dat moment het vriespunt. Leon mocht van mij solo op Sol Spin, een soort enterprise2.0. Fun fact is dat de grote broer enkele dagen eerder een bijna identieke attractie bedwong in Ierland.



Ook qua natte pret stond de teller geen volle eenheid boven nul. Leon en ik maakten snel een boottochtje op de Congo Falls. Mijn woordspelige bedenkingen over de bos-B&M bleken dus nog enegszins relevant ook.



Nu we dichtbij de beste B&M van het park waren, konden we evengoed nog eens op Banshee. En nu we toch aan het B&M’en waren, werd eindelijk Orion gebist. Qua hoogte-attracties – hoge achtbanen niet meegerekend – was het tot dan toe ook al gene vette. De enige operatieve attractie in die categorie die dag was de Eiffel Tower designed by Intamin. De niet zo jonge liftboy van dienst vertelde één en ander over dit 1:3 schaalmodel.



Wij gingen natuurlijk omhoog voor de hoogtezichten op andere attracties.





Mooi meegenomen is het nabijgelegen plantsoen Tower Gardens History Walk. Tussen de weelderige vegetatie staan meerdere veelkleurige mini-Eiffeltorentjes. En het wandelpad bestaat uit leesbare en informatieve ornamenten.









Na dit calorierijke, langwerpige avondeten …



… kreeg Mystic Timbers nog een beurt en hier viel mij de derde eindversie te beurt. Wat nog beter was: al rijdend zag ik voor het eerst een segment van de diep verscholen rapid river-attractie.



Die heet hier nogal weinig origineel Rapid Canyon. Wiedes dat dit ons volgende target werd. Een halfnat pak kort voor sluitingstijd is geen drama.



Het toe- en uitgangspad biedt overigens mooie zichten op Mystic Timbers.



Ik meen me te herinneren dat de rapid iets vroeger sloot dan de meeste andere attracties. Gelukkig ging het houten beest nog niet slapen. Op advies van een Oost-Vlaams forumlid dat hier misschien meer anoniem wil blijven dan in dit artikel gingen Leon en ik voor een bosrit in het meer dan halfdonker. Dat was de volle 240 seconden G.E.N.I.E.T.E.N., dus dank @Fré.



Een erg geslaagde dag werd omstreeks 10:00 pm afgesloten met deze reeks foto’s. Ik zie het als een goedmakertje voor onze ongeduldige entree die ochtend.











11 juli: Kings Island, Soak City en Point Pleasant

Ik betrad het park die zonnige donderdagochtend op sandalen waarvan u misschien al één exemplaar in een vooruitgeschoven foto hebt opgemerkt. Het was mijn bedoeling om nu ook het waterpark te bezoeken en zonder klemmend gedoe FoF te berijden. Na drie diamanten rugritten was de ERT al om. Beast verdiende een ochtendrit en wegens meteen operatief werd Orion bereden en instant gebist. En ja, met sandalen en op een rij met even nummer geraakte ik vlotter in een FoF-trein. Racer reed nu wel in stereo maar ik weet niet meer of we de trein op het andere spoor mochten kiezen. Leest deze attractie-opsomming als de nog vlottere versie van onze voorgaande voormiddag, weet dan dat het ondertussen al middag was. ’Boosdoeners’ die donderdag waren het veel zonnigere weer en daaruit volgend het hoger bezoekersaantal.

Na de lunch ontving ik in de wachtrij van Adventure Express een WhatsApp-bericht van m’n rondwandelende vrouw. De FoF was blijkbaar opnieuw gesloten, ik deed dan m’n uiterste best om niet meteen aan pre- en postnatale bedperikelen te denken. Mystic Timbers is een moetje voor mij en Leon. Bovendien grenst deze attractie aan het vertrekstation van de K.I. & Miami Valley Railroad. Dat is de heen-en-terug-trein tussen KI en het waterpark.



Soak City deelt z’n naam met het waterpark van CP maar de verschillen zijn opvallend. Om te beginnen is er de grotere afstand hier in Mason tussen het natte en het droge park, waardoor een treinrit haast noodzakelijk wordt. Het waterpark van KI is ook meer dan dubbel zo groot in oppervlak en heeft logischerwijs meer te bieden. Hier leest u een gedetailleerde vergelijking.



Tot zo ver het positieve, want in deze Soak City was het niet alleen snikheet maar ook pokkedruk. Één volle minuut gingen Leon en ik in de wachtrij / vleeshoop staan van een glijbaan met grote kegel. Maar omdat de wachtrij geen centimeter vorderde en ik al gauw een wachttijd van minstens 45 minuten incalculeerde, zochten we andere oorden op.



Bovenstaande multislides waren ons ook te druk. In de wachtrij van een simpelere duo-slide met banden merkten we op dat die maar aan halve capaciteit opereerde. Één van beide glijbanen was dus ontoegankelijk hoewel er een permanente waterstroom doorheen werd gejaagd. Dat was helaas herkenbaar van in eerder bezochte waterparken en had ook hier tot gevolg dat we langer moesten aanschuiven dan vooraf ingeschat. Met de luie rivier en het golfslagbad deden we aansluitend twee natte moetjes.

Ook niet gefotografeerd door mij is een dubbele bodyslide die als een DNA-streng vervlochten was. Die leek ons wel ‘haalbaar’ want beide delen waren operatief. Maar de operatrice van dienst krijgt de razzie voor de allerslechtste dienstverlening van heel onze trip. Op meerdere glijbanen gelden strenge kledij-voorschriften, zo ook op deze. Textiel mag geen metaal bevatten, men krijgt dan van de operator een soort plastic drukknopen om op het metaal te bevestigen. En piercings allerhande, allerore en allertepele zijn helemaal uit den boze. Daarom moet elke glijder een pirouette maken onder toezicht van de operator van dienst. Volgens mij ontsnappen eikelijzer-dragers enkel spreekwoordelijk aan de dans maar dit terzijde. Op het vertrekplatform deelde de operatrice aan elk duo ook nog eens lighouding-instructies mee. So what hoor ik u denken, ze volgt gewoon de opgelegde veiligheidsregels. Inderdaad maar de onkunde zit ’em in de timing. Wanneer twee glijders beneden uit de opvangbak stappen, blijft het licht bovenaan nog even op rood staan. Dat springt pas op groen wanneer men beneden na een tiental meter wandelen de afgesperde veiligheidszone heeft verlaten. De operatrice bovenaan interpreteert dat als het signaal om te beginnen met haar veiligheidsprocedure: het verzoek tot ronddraaien, gevolgd door inspectie en verbale uitleg! Toen het bijna onze beurt was, werd deze onkundige vervangen door iemand die spreekwoordelijk wel het licht had gezien en bij rood licht de eerstvolgende glijders al instrueerde. De capaciteit leek op slag te verdubbelen. Een nabije tripple-slide leek ons niet te druk. Ik maakte me wel druk om een geschoeide operator die blootvoetse bezoekers afblafte omdat ze renden in plaats van te wandelen. The Concrete Capital past immers ook voor alle waterparken van Cedar Fair (CF).

We misten net een treinrit richting KI en denk maar niet dat iedere wachtende dan de twintig minuten op het vertrekperron kan overbruggen in beschutte omstandigheden. Een half uur later stond ik voor een moeilijke keuze. En kiezen is altijd een beetje verliezen. Charlie Brown’s Rushing River Lodge Ride is een fraai ogende boomstamattractie waarvan ik de naam net als de wachttijd te lang vond. In al mijn ongeduld ben ik ‘m vergeten te fotograferen, sorry. Met Viking Fury werd een aanvaardbaar alternatief gevonden: ook nog niet door ons bereden en met een veel kortere wachttijd. Al is dat ’vinden’ makkelijker gezegd dan gedaan. Het pad tussen de Eiffeltoren en het schommelschip biedt evenwel geen toegang tot de attractie. Het begin van de wachtrij start in een Beierse themazone. Wie kent die schrikwekkende verhalen over Zuid-Duitse Vikingen nu niet? Bemerk trouwens het logo van de SS Totenkopf Division op de achtersteven. No offence intended towards the real victims of any war.



Rare jongens, die Amerikanen. Maar wie had dik tachtig jaar geleden kunnen vermoeden dat zo veel Duitse vlaggen en andere Germaanse versiersels aan deze kant van de Atlantische Oceaan veeleer gemoedelijkheid dan onbehagen zouden opwekken?



We hielden in deze Duitse feestzaal ons laatste avondmaal in KI en woonden gelijktijdig doch ongewild een western-musical bij. Zouden Jimi Hendrix, Frank Zappa en Jim Morrison zich hebben omgedraaid in hun graf omdat ik als zelfverklaarde fan hunner muziek de countryvedetten Dolly Parton, Kenny Rodgers en John Denver meteen herkende op de uitvergrote foto’s boven het podium?



Het avondeten en de show moesten wel nog even wachten op twee top-attracties. De Drop Tower was zowaar geopend en dat zonder veel volk in de wachtrij. Onride raakte ik aan de praat met een lokale pretparkfan. Volgens hem is deze gyro-Intamin de beste valtoren van heel de VS. Toegegeven, alle overige torens die ik tijdens deze Noord-Amerika-reis deed, beperkten de bewegingen tot opwaarts lanceren en / of snel vallen, dus steeds zonder 360° panoramazicht. Maar ik veronderstel dat meerdere Disneyparken in dit land ook over een Tower of Terror beschikken. En wat snel verticaal bewegen betreft, vind ik terreurtorens nog steeds het nec plus ultra, ook al draaien die geen rondjes.



Onze laatste attractie werd Banshee. De nabije hangende Vekoma-boomerang Invertigo bleef gedurende heel onze tweedaagse buiten strijd maar daar maalden Leon en ik niet om. Er zijn zeker redenen te bedenken waarom ik minder zwaar til aan de storingen in KI dan in CP. En nee, erg objectief zullen die redenen niet allemaal zijn. In KI hebben we geen wereltopper moeten missen, hadden we minder last van fastpassers en was het gras letterlijk groener. Maar de ultieme reden waarom ik KI in m’n hart opneem, kan ik beter in vraagvorm formuleren. Hoeveel pretparken kent u met meer dan één bovengemiddelde houten achtbaan? Reken daar gerust alle hybride, triplex, vezelplaat en papier maché achtbanen bij. Ondanks de storinkjes, het nijpend gebrek aan unieke darkrides en het feit dat we ook hier geen papieren parkplan kregen, was KI het beste pretpark dat we tot dan toe buiten Europa bezocht hadden. Om KI in één adem uit te roepen tot het beste park van onze trip is het nog te vroeg. Zusterpark Carowinds (CaWi) bood zich aan als eerstvolgende concurrent in de strijd om deze voor de buitenwereld betekenisloze titel. Maar om daar te geraken, moesten wel 500 automijlen overbrugd worden. En om die afstand niet op één dag te moeten afleggen, werd onze tweede dag in KI wat ingekort.

De volgende dag zou een pretparkloze autodag worden. Ik koos dus bewust niet niet voor de tolvrije westelijke route die de Appalachen middenin doorklieft en langs Dollywood (DW) passeert. Die beslissing vereist wel wat argumentatie.
- Tolwegen in de VS zijn eerder omslachtig – soms wordt geen bankkaart aanvaard – dan duur. Op de gekozen oostelijke route betaalde ik alleszins geen ’Franse’ bedragen.
- Ook de oostelijke route dwarst de Appalachen.
- Clifton Hill eventjes meegerekend waren we alle voorgaande acht dagen in een pretparkomgeving. En nu stond een driedaagse in twee pretparken voor de deur, dus snakte de ene reisgezel al wat meer dan de andere naar een pretpark-pauze.
- Een dagticket DW exclusief parking kost ongeveer de helft van wat ik voor een abo op alle CF-parken had betaald, inclusief parking en ERT.
- Naar verluidt geldt ook in de mega-speeltuin van de plastisch verbouwde country-legende een eigen-voedsel-verbod.
- Vrijdagen kunnen bovengemiddeld druk te zijn in DW.
- We zouden KI nog vroeger moeten verlaten hebben. En ook in DW hadden we zeker niet tot sluitingstijd kunnen blijven om op een zedig tijdstip te arriveren op onze verblijfplaats in South Carolina.

Ruim halverwege mijn vitale houdbaarheidsdatum acht ik de kans klein om deze grote pretpark-misser ooit nog goed te maken. Kenners van DW – dat qua originaliteit, theming en variatie waarschijnlijk de hele CF-meuk overklast – mogen me kwadratisch uitlachen omwille van mijn gierige koppigheid.

Om de zware vrijdag-rijdag nog wat meer te ontlasten, schoof ik één geplande tussenstop een dag naar voor. Daarom reed ik op donderdagavond vanuit KI iets voorbij ons hotel op de zuidgrens van Ohio. Na de gelijknamige rivier te hebben overgestoken, kwamen we aan in Point Pleasant, West Virginia. Die plaatsnaam klinkt misschien als een pretpark of een apparaat ter bevordering van genitale prikkelingen, de lokale geschiedenis is minder vrolijk. Hier woedde exact 250 jaar geleden een hevige strijd tussen de inheemse bevolking en Engelse kolonisten.



Nog meer bloedvergieten: in 1967 stortte hier een brug in met fatale gevolgen. Uit diezelfde periode dateren de eerste getuigenissen over … the Mothman. Daar is ondertussen een hele cultus omheen ontstaan. Bij mijn weten zitten daar nog geen pretpark-attracties bij maar wat niet is, kan nog komen.

[siroccofreakske]

Wederom een zeer leuk TR om te lezen! Hoewel onze mening zeer ver uiteen ligt, kan ik ze na het lezen van je TR's wel volledig begrijpen, wat wil zeggen dat het goed geschreven is. Over Kings Island was ik zelf altijd een stuk minder enthousiast als anderen, al moet ik daar ook bij zeggen dat mijn laatste bezoek nog voor Banshee (en dus ook voor Mystic Timbers en Orion) was.

10 juli: Kings IslandHoeveel pretparken kent u met meer dan één bovengemiddelde houten achtbaan?

HOLIDAY WORLD!!

En naar mijn mening ook absoluut Mt. Olympus, al weet ik dat die mening door een stuk minder mensen gedeeld wordt. Dollywood heeft ook 2 hele goeie trouwens, en dat bedoel ik niet eens als steek. Verder denk ik nog aan SF St Louis, Kennywood en Knoebels (al ben ik in die laatste zelf nog niet geweest).

Klinkt als een doenbare route voor je volgende USA-trip!

Maar ik begrijp je punt volledig hoor: het aantal parken met meer dan 1 goede woodie is absoluut schaars te noemen.

[Earlyspencer]

... al moet ik daar ook bij zeggen dat mijn laatste bezoek nog voor Banshee (en dus ook voor Mystic Timbers en Orion) was.

Oh, ben jij een Son-of-Beast-survivor en zo ja: met looping?

Merci voor het compliment en het lijstje parken met meer dan één goede woodie. Van sommige parken had ik nog nooit gehoord. Als ik mag aanvullen: Waldameer en Blackpool Pleasure Beach. Maar de twee coasters in KI waar ik op doel, schat ik veel hoger in. KI zelf gaat blijkbaar ook niet erg bescheiden om met z’n houten status.

[siroccofreakske]

Oh, ben jij een Son-of-Beast-survivor en zo ja: met looping?

Nee, jammer genoeg niet. Ik heb het park bezocht in 2010, een jaar na de sluiting van SoB en in 2013, een jaar voor de opening van Banshee.

Tijdens mijn eerste US-trip in 2007 hebben we Kings Island bewust links laten liggen, mede doordat SoB toen SBNO was. Zonder SoB vond ik dat KI toen iets te weinig te bieden had om de omweg in ons toenmalige krappe schema te verantwoorden. Ironisch genoeg is SoB toen heropend net een dagje voor wij in de USA arriveerden... Dat wist ik toen niet, maar zelfs als ik het wist, was dat wellicht te laat geweest om heel onze planning om te gooien.