31/05/2018: Tokyo Dome City
01/06/2018: Sea Paradise
01/06/2018: Yokohama Cosmoworld
01/06/2018: Tokyo Joypolis
02/06/2018: Tobu Zoo Park
02/06/2018: Hanayashiki
03/06/2018: Yomiuriland
04/06/2018: Nagashima Spa Land
05/06/2018: Parque Espana
05/06/2018: Sea Train Land
06/06/2018: Lagunasia
06/06/2018: Higashiyama Zoo
07/06/2018: Universal Studios Japan
08/06/2018: Misaki Park
08/06/2018: Universal Studios Japan
09/06/2018: Himeji Central Park
09/06/2018: Hirakata Park
10/06/2018: Ikoma Skyland
11/06/2018: Fuji-Q Highland
12/06/2018: Tokyo Disneyland
13/06/2018: Tokyo DisneySea
14/06/2018: Tokyo Disneyland
14/06/2018: Tokyo DisneySea
15/06/2018: Toshimaen
16/06/2018: Fuji-Q Highland

Volgens de oorspronkelijke planning zou ik een volledige dag doorbrengen in Himeji - eerst het pretpark, daarna de toerist uithangen in de stad. Eenmaal op trip werden we echter met ons neus op het feit gedrukt dat Japanse parken écht alle achtbanen dichtgooien als het regent. We begonnen dus op het weerbericht te letten en de planning te wijzigen. De grootste gok die we namen was Himeji Central park combineren met Hirakata Park, dat tachtig kilometer verder ligt. Himeji bleek alles behalve dagvullend, dus we konden het park zeer snel verlaten om koers te zetten terug richting Osaka en daar dan weer voorbij.



Omdat we op deze manier onze lunchpauze op de trein doorbrachten, kochten we op goed geluk in een supermarktje op het perron een doos voedsel. Wat er precies ging inzitten was een verassing, maar het heeft gesmaakt!



Dan liep het volledig mis. Op het traject van de verbinding Osaka-Hirakata was er een storing, waardoor we een andere trein en dan een bus moesten nemen. We vonden de bus pas na de hulp van een vriendelijke Japanse in te roepen. Toen dat gebeurd was stapten we een halte te laat af en stonden we ineens weer een eind van onze bestemming af. We grepen naar de noodoplossing: een taxiritje van acht euro later stonden we eindelijk aan de ingang van het park. Op heel de trip hebben we nergens zo'n grote flaters gemaakt in ons OV-gebruik, maar uiteindelijk was ook nu alles op zijn pootjes terecht gekomen.



We hadden door de vertraging nog maar drie uur de tijd om het park te ontdekken, maar dat is nog steeds dubbel zoveel als dat we in Himeji Central park hadden besteed. Met de kanttekening dat Hirakata wel goedbezocht is. Het werd al meteen na onze entree duidelijk dat het park heel populair is. De mooie entree(zone) schept ietsje te hoge verwachtingen van de rest van het park, maar dat is niet per se slecht.







Ondanks de drukte, waren de rijen redelijk beperkt. Ik vraag me af of de Japanners eerder de attracties los betalen of voor een polsbandje gaan, iets waar ik nu pas aan denk en totaal niet op gelet heb. Hoe ze het ook deden: het was lekker rustig bij de meeste attracties. Soms lag dat allicht aan de attractie zelf, zoals bij Fantastic Coaster Rowdy. Dit ding is NIET Fantastic. Ik kan enkel maar vermoeden dat Meisho hier probeerde een mijntrein met een wilde muis te combineren (en dan met een Krokodillentrein afkwam), maar wat ik zeker weet is dat het resultaat een pijnbank is waar je echt niet wil opzitten. Auw. Krappe bochten tegen hoge snelheden inclusief knikken zijn duidelijk niet mijn ding.







Het park houd van zijn Intamins, maar de enige Europese leverancier die hier een stalen achtbaan mocht bouwen is het alom bejubelde Reverchon. Bon, zo'n draaiende wilde muis is zo slecht meestal nog niet. Jammer genoeg dachten de Japanners dat ook, want we treffen hier de langste rij van de dag aan: zo'n twintig minuten geduld later is het aan ons. En pas dan kennen we het geheim van de Crazy Mouse: dit ding spint niet eens! Yokahama Cosmoworld leerde me al dat ze in Japan niet weten hoe ze zo'n baan moeten monteren, maar dat ze het hele punt van de rit niet eens inzien slaagt toch wel alles! Nu echt kwaad was ik niet want nu valt er nog wat interessants te vertellen over een achtbaan die je al honderd keer hebt gedaan.





De meeste attracties van het park zijn erg compact en boven/onder elkaar gebouwd, maar één achtbaan domineert het parkbeeld. Red Falcon is zo'n gigantische Jetcoaster die een beetje heen en weer slingert langs een heuvelwand en rond het park heen aan een matige snelheid. Ik vond het niet zo'n speciale baan, Sammy vond hem zo pijnlijk dat hij hem zelfs de slechtste baan van de trip noemde. Ik had geen last van pijn, maar ik kan er wel inkomen dat de baan zo overkomt met zijn lompe schouderbeugels.





Sammy waarschuwde voor een monsterlijke wachtrij voor de kiddiecoaster, maar het was allicht zijn absurde humor die speelde want we konden direct instappen bij Peekaboo Town. Zo klein worden achtbanen zelden gebouwd. Tien op tien.





Er is een reden dat toetjes als laatste komen. Na Red Falcon is de Elf toch wel de koning van het park: een kleine woodie gebouwd op een plek waar hij hoog boven de rest van het park uittorent. We zagen continu beide treinen over het parcours gaan - verdacht vlotte operations voor dit land - en waren dan ook verbaasd dat er eigenlijk geen wachtrij bleek te zijn. Elf is een Intamin woodie van het formaat wijlen pegasus. Fun fact: de baan opende in hetzelfde jaar als die iets bekende Intamin woodie, Colossos. Even more fun fact: Elf is gewoon open en ook echt een tof ding. Ondanks de beperkte statistieken weet de baan er enkele goede airtimemomentjes uit te persen. De baan is ook totaal niet ruw, maar daar zal het formaat wel bij helpen. Waarschijnlijk de beste klassieke Intaminwoodie ter wereld?



Verassend snel hebben we gewoon alle achtbanen gedaan en schakelen we over naar ons secundaire doelwit: genieten van het park! Daarmee beginnen we goed met een bisnummer op (laten we gewoon eerlijk zijn) de enige ietwat deftige coaster van het park, Elf. In de credithunt hadden we gezien dat het park eigenlijk heel wat te bieden heeft.



Het park houd (nogmaals) wel van Intamin. Een woodie, freefall én Rapid: het klinkt als een toppark op zichzelf. Pachanga kon ons zeker wel smaken: we zijn niet té nat geworden, maar niet omdat de ronde bootjes niet hebben geprobeerd. Qua looks wint hij geen punten, qua rit des te meer.







We doken de volgende ronde bootjes in: een rondvaart die zeer hard leek op de Rotonde in Bobbejaanland, maar bij nadere studie Japanse namaak bleek te zijn. Onderweg waren er allerlei miniatuurtjes te zien, best leuk. We deden ook de treinrit ernaast maar daar was echt niets aan.



De laatste attractie die we deden was een outdoor shooting dark ride, als zoiets al bestaat. Volgens mij was dit ooit een klassieke safarirondrit waar ze later pistooltjes op hebben toegevoegd. Onderweg kom je honderd keer dezelfde kartonnen alien met een lampje tegen tussen de Afrikaanse dieren. Sommige dingen zijn universeel.



Hirakata Park wist eigenlijk te verassen. Terwijl ik dit schreef merkte ik dat de meeste tekst er met een negatieve toon uit kon, maar ik herinner me wel dat ik me er heel goed geamuseerd heb. Het park was zeer proper, goed gevuld met originele attracties en er hing een goede sfeer die bijna iets weg had van een Scandinavisch stadspark. Ik had hier zeker nog een paar uurtjes kunnen blijven om nog wat attracties uit te testen, maar helaas was de voorspelling voor de dag erop - wanneer we het park normaal hadden bezocht - niet al te best en hebben we daarom de beslissing gemaakt Himeji en Hirakata te combineren. De terugreis naar Osaka centraal verliep zonder problemen. Bedankt voor het lezen!
Nog een bonus Fun fact over het organiseren van deze trip: apanse pretparkkalenders zijn een absolute nachtmerrie, maar Hirakata Park heeft een kraakheldere Engelstalige website. Ze waren behalve Disney het enige park waar ik openingsuren van vond toen ik het voor het eerst opzocht, zo'n half jaar voor vertrek. Daarmee was het makkelijker een bezoekje in te plannen dan naar Universal...